IBPBI/1/415-1249/11/ZK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 29 listopada 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 5 grudnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego - jest prawidłowe.

W dniu 5 grudnia 2011 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Prowadzi działalność w zakresie handlu materiałami hydraulicznymi, jak i usług ogólnobudowlanych. W dniu 15 lipca 2010 r. zakupiła wraz z mężem nieruchomość o charakterze mieszkalnym, z zamiarem przekazania całości na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie korzystała z odliczenia podatku od towarów i usług przy zakupie nieruchomości. Nieruchomość została oddana do użytkowania przez poprzedniego właściciela w dniu 27 czerwca 2003 r. Część istniejącego budynku mieszkalnego Wnioskodawczyni postanowiła przekształcić na lokal użytkowy związany z prowadzoną działalnością gospodarczą (piwnice i parter - więcej niż 50% powierzchni użytkowej ogółem), natomiast pozostałą część stanowić będzie lokal mieszkalny, który będzie wykorzystywać w prowadzonej działalności gospodarczej - będą się w nim znajdować się pomieszczenia socjalne dla pracowników. Nieruchomość, która będzie stanowić środek trwały wymagała przeprowadzenia robót budowlanych, polegających na przebudowie i budowie schodów zewnętrznych oraz wymianie instalacji wodociągowej, jak również przeprowadzeniu prac remontowych polegających na malowaniu, szpachlowaniu ścian, wymianie stolarki okiennej i drzwiowej, wymianie instalacji elektrycznej, budowie ogrodzenia i parkingu wykonanego z kostki brukowej. Koszty związane z wymienionymi pracami zwiększają wartość środka trwałego do momentu oddania do użytkowania.

Wg art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają stanowiące własność podatnika nabyte lub wytworzone we własnym zakresie kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia budynki będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością. W związku z trwającym remontem i modernizacją nieruchomość nie została jeszcze ujęta w ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z tym, że zmieniło się przeznaczenie środka trwałego z obiektu mieszkalnego na niemieszkalny, a obiekt był wcześniej użytkowany przez 8 lat, można zastosować indywidualną stawkę amortyzacji i przedmiotowy budynek amortyzować przez 32 lata.

Zdaniem Wnioskodawczyni, przysługuje Jej prawo zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania, do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Jak wynika z powyższego przepisu, indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynków (lokali niemieszkalnych), dla których stawka amortyzacyjna z wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% można ustalić, jeżeli ww. budynki (lokale) nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a ponadto spełniają równocześnie jeden z warunków przewidzianych w tym przepisie, czyli były używane lub zostały ulepszone. Reasumując, w związku z tym, że zmieniło się przeznaczenie obiektu mieszkalnego na niemieszkalny, a obiekt był użytkowany przez 8 lat Wnioskodawczyni uważa, że ma prawo zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 3,13%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

* tzw. "amortyzację liniową", zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),

* amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),

* tzw. "amortyzację metodą degresywną" (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),

* amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody "jednorazowego odpisu dla małych

i rozpoczynających działalność podatników" (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Stosownie bowiem do treści art. 22h ust. 2 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 cyt. wyżej ustawy. Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22I, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

- dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

- dla których okres amortyzacji-nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),

- dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

Natomiast dla środków trwałych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, minimalnym okresem używania, uprawniającym do zastosowania stawek indywidualnych, jest 1 pełny rok.

Zastosowanie właściwej indywidualnej stawki amortyzacyjnej uzależnione jest m.in. od zaliczenia środka trwałego do odpowiedniej kategorii środków trwałych wymienionych w punkcie 3 lub 4 ww. przepisu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika m.in., iż w dniu 15 lipca 2010 r. Wnioskodawczyni zakupiła wraz z mężem nieruchomość o charakterze mieszkalnym, z zamiarem przekazania całości na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Nieruchomość została oddana do użytkowania przez poprzedniego właściciela w dniu 27 czerwca 2003 r. Część istniejącego budynku mieszkalnego Wnioskodawczyni postanowiła przekształcić na lokal użytkowy związany z prowadzoną działalnością gospodarczą (piwnice i parter - więcej niż 50% powierzchni użytkowej ogółem), natomiast pozostałą część stanowić będzie lokal mieszkalny, który będzie wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej - będą w nim znajdować się pomieszczenia socjalne dla pracowników. Wobec tego zmieni się charakter przedmiotowego budynku z mieszkalnego na niemieszkalny (użytkowy).

Budynki mieszkalne wg Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB), są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny zgodnie z jego przeznaczeniem. Budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. Podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne oparto na podstawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB), co znalazło swój wyraz w powiązaniu każdej pozycji KŚT z odpowiednimi grupowaniami tej klasyfikacji.

Klasyfikacji środków trwałych dokonuje się na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622). Zgodnie z częścią I Uwagi Wstępne Objaśnień do ww. rozporządzenia Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Zgodnie z Komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.

Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania KŚT. Nadmienia się, iż to na podatniku ciąży obowiązek dokonania prawidłowej klasyfikacji środka trwałego (środków trwałych) do odpowiedniej grupy KŚT. Dotyczy to również ustalenia rodzaju budynku (mieszkalny, niemieszkalny). Kwestii tych, nie regulują bowiem przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

W świetle powyższego, w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym zastosowanie może znaleźć cyt. powyżej art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, przewidujący dla budynków i lokali niemieszkalnych możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o ile właściwą stawką amortyzacyjną dla wskazanego we wniosku budynku niemieszkalnego jest stawka 2,5%.

W ww. przypadku okres amortyzacji wskazanego we wniosku budynku użytkowego nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia jego oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika. Przy czym, ustalając pełną liczbę lat, o których mowa w ww. przepisie, należy brać pod uwagę ilość kolejnych, pełnych 12-miesięcznych okresów, jakie upłynęły od dnia oddania do używania środka trwałego do dnia jego wprowadzenia do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez podatnika (a nie lata kalendarzowe).

Jeżeli zatem przedmiotowy budynek, przyjęty do używania przez poprzedniego właściciela w dniu 27 czerwca 2003 r., został uznany w 2011 r. za środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej po dniu 27 czerwca 2011 r., to okres jego amortyzacji winien wynosić 32 lata (40 - 8 lat), co oznacza możliwość ustalenia rocznej stawki amortyzacyjnej tego budynku wynoszącej 3,13%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.