IBPBI/1/415-1164/14/AP - Wirualna prostytucja a możliwość opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 1 października 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 3 października 2014 r.), uzupełnionym 7 listopada 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych związanych z wykonywaniem przez Wnioskodawczynię czynności, o których mowa we wniosku - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 października 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych związanych z wykonywaniem przez Wnioskodawczynię czynności, o których mowa we wniosku. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 4 listopada 2014 r. Znak: IBPBI/1/415-1164/14/AP, IBPP2/443-987/14/IK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 7 listopada 2014 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest polskim rezydentem podatkowym. Trudni się tzw. wirtualną prostytucją ("wirtualnym seksem"). Polega ona na tym, że jej klient określa czas wykonywania usługi seksualnej i płaci Wnioskodawczyni wynagrodzenie, a następnie Wnioskodawczyni łączy się z nim poprzez Internet z użyciem kamery internetowej w ustalonym przez strony terminie. Wnioskodawczyni i klient mają w tym czasie kontakt wizualny przez kamerę oraz mikrofon. Klient może na bieżąco i w zależności od swoich potrzeb kierować tym, co Wnioskodawczyni ma zrobić lub mówić, czy jakie dźwięki ma z siebie wydawać (np. podniecenie), mówić, wymieniając komendy i polecenia. Istotą jest to, że Wnioskodawczyni przez ustalony wcześniej i opłacony czas jest do pełnej dyspozycji klienta i wykonuje jego zachcianki, tyle że na odległość. Czynności Wnioskodawczyni nastawione są na zaspokojenie popędu seksualnego klienta (np. rozbieranie się, masturbacja, używanie erotycznych zabawek, przyjmowanie rozmaitych póz seksualnych, wydawanie dźwięków podniecenia, stymulowanie realnego stosunku z klientem oraz spełnianie jego fantazji seksualnych, itp.). Wnioskodawczyni z wirtualnej prostytucji uzyskuje przychody. Zamierza prowadzić dokumentację pozwalającą na ustalenie wielkości uzyskiwanego z tego tytułu przychodu, rozważając np. prowadzenie ewidencji klientów i wykazu otrzymywanych z tego tytułu płatności.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy opisane we wniosku czynności jakie wykonuje Wnioskodawczyni w postaci wirtualnej prostytucji mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy, a tym samym generować przychody podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, czynności wyżej opisane nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy, a za tym uzyskiwanie z nich przychodu nie rodzi obowiązków podatkowych w podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni uprawia tzw. wirtualny seks z klientem, dochodzi do kontaktu między Nią a klientem, choć naturalnie kontakt ten z definicji ma charakter wirtualny. Oglądający jest zainteresowany kontaktem z Wnioskodawczynią przez kamerę internetową i mikrofon, ewidentnie w celu zaspokojenia swojego popędu seksualnego. Na początku trzeba wskazać, że w prawie polskim pewne rodzaje przychodów nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Do przychodów tych zalicza się m.in. te czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm. - dalej: "ustawa o PIT"), przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów wynikających z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Przepis ten wymaga szczegółowego omówienia. Otóż zasadą w prawie (nie tylko polskim) jest, że ustawodawca nie rości sobie podatkowych praw do takich kategorii przychodu i obrotu, które są powiązane z zachowaniami lub działalnością niepożądanymi z ogólnospołecznego punktu widzenia. Do takich czynności należą w szczególności czynności takie jak kradzież, stręczycielstwo, prostytucja, a więc czynności stanowiące czyny zabronione, jak również czynności nieważne bezwzględnie.

Na poparcie prezentowanego stanowiska w tym zakresie Wnioskodawczyni powołała wyrok WSA w Rzeszowie z 23 listopada 1999 r. sygn. akt SA/Rz 1066/98 oraz wyrok WSA w Warszawie z 15 lutego 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 927/07 i z 15 lipca 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 100/09, w których wskazano, że przedmiotem prawnie skutecznej umowy "nie mogą być zachowania, które ze swej istoty są sprzeczne z prawami przyrody, ustawą lub zasadami współżycia społecznego i w konsekwencji w ogóle nie mogą być określone w treści ważnej i wywołującej zamierzone skutki umowy. Chodzi więc o czynności, które w żadnych okolicznościach i warunkach, jakie przepisy prawa przewidują dla zawarcia wolnej od wad i korzystającej z ochrony prawnej umowy, nie mogą być przedmiotem stosunku prawnego. Jest to wyłączenie o charakterze przedmiotowym, które polega na tym, iż dana czynność nie może być nawet hipotetycznym przedmiotem stosunku cywilnoprawnego. Stanowisko to zostało potwierdzone również w wyroku WSA w Krakowie z 23 kwietnia 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 568/13.

Istotnym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy jest zatem wyłączenie, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którym objęto przychody wynikające z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. W orzecznictwie sądowym powszechnie przyjmuje się, że do czynności takich należy niewątpliwie świadczenie usług w obszarze prostytucji (nierządu, usług towarzyskich), które nie są wprawdzie prawnie zakazane, ale nie stanowią także przedmiotu zgodnego z prawem, zasługującego na ochronę prawną obrotu cywilnego, prawnie znaczącego dla opodatkowania na podstawie ustawy podatkowej. Na poparcie prezentowanego stanowiska w tym zakresie Wnioskodawczyni powołała wyroki NSA z 24 sierpnia 2010 r., sygn. akt II FSK 604/09 oraz z 14 stycznia 2010 r., sygn. akt II FSK 1301/08.

Przychody z prostytucji, jako nieobjęte zakresem przedmiotowym ustawy podatkowej, nie podlegają tym samym w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższych orzeczeń kluczowe staje się ustalenie, jaką należy przyjąć definicję "prostytucji" dla celów podatkowych oraz czy usługi "wirtualnego seksu", świadczone przez Wnioskodawczynię mogą być zakwalifikowane, jako usługi polegające na prostytuowaniu się i z tego względu usługi takie nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem PIT.

Część doktryny definiuje prostytutkę jako osobę, która zaspokaja potrzeby seksualne przypadkowych partnerów w zamian za pieniądze lub inne dobra materialne i bez zaangażowania uczuciowego, z ograniczonym prawem wyboru klienta - partnera seksualnego (Jasińska, Proces..., s. 9). Według Antoniszyna i Marka prostytutką jest osoba, która stale lub dorywczo uprawia proceder polegający na świadczeniu usług seksualnych w dowolnej formie w zamian za korzyści materialne, które stanowią decydujący motyw jej działania (Antoniszyn, Marek, Prostytucja..., s. 6). W doktrynie zauważa się, że zawodowe uprawianie prostytucji nie jest konieczne, aby uznać daną osobę za prostytutkę; możliwa jest bowiem tzw. prostytucja okolicznościowa (Manowce..., red. Imieliński, s. 15). Nie budzi wątpliwości, że prostytucję mogą uprawiać zarówno kobieta, jak i mężczyzna. Warto jeszcze zauważyć, że na gruncie definicji zawartej w Encyklopedii Socjologii, prostytucję rozumie się jako zachowania polegające na odpłatnym świadczeniu usług seksualnych (Encyklopedia Socjologii, t. 3, Warszawa 2000, s. 94). Wreszcie, zdaniem P. Czarneckiego, przez prostytucję należy rozumieć postępowanie polegające na sprzedawaniu lub wypożyczaniu własnego ciała innym osobom w celu osiągnięcia przez te osoby satysfakcji seksualnej. W zakres tego pojęcia wchodzi zatem także tzw. sponsoring (P. Czarnecki, Dylematy etyczne współczesność, Wyd. Difin, Warszawa 2008). Wreszcie, trzeba wyraźnie zaznaczyć, że również w doktrynie prawniczej dostrzega się ewolucję pojęcia prostytucji, zgodnie z wykładnią rozszerzającą.

Jest jeszcze jedna nowość w obecnej regulacji kodeksowej, na którą należy zwrócić również uwagę; otóż dopiero w Kodeksie karnym z 1997 r. ustawodawca wprowadził termin prostytucja. W poprzednich regulacjach posługiwał się pojęciem nierząd. Zakres znaczeniowy niemniej jednak nie uległ zmianie. Prostytucja i nierząd są synonimami, na co już w latach 70-ych XX wieku zwracano uwagę w doktrynie. Dawniej kobietę, która zajmowała się nierządem, nazywano nierządnicą, obecnie zaś osobę taką określa się mianem prostytutki, czy osoby świadczącej usługi seksualne. Szczególnie to ostatnie określenie dodaje prostytucji "estetyki" i sprawia, że myśli się o niej jak o prawnie uznawanym zawodzie. Czy jest jakaś różnica między tym, co robi prostytutka, a tym, co dawniej robiła nierządnica. Raczej nie; jedynie postęp cywilizacyjny daje współczesnej kobiecie lekkich obyczajów większe możliwości wykonywania swojego quasi-zawodu (np. sekstelefon, ogłoszenia w Internecie). Nie ulega więc zmianie treść - ewoluuje jedynie sam termin, zgodnie ze współczesnymi trendami, (J. Filipkowska, Sąd Rejonowy w Wyszkowie, Przestępstwo zmuszania do prostytucji w świetle prawa karnego materialnego i statystyki kryminalnej).

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawczyni, najwłaściwsza jest definicja i charakterystyka prostytucji zaproponowana przez I. Blocha, w myśl której prostytucja to forma pozamałżeńskich stosunków płciowych, odznaczających się tym, że prostytuująca się jednostka, mniej lub bardziej bez wyboru, oddaje się nieokreślonej liczbie osób, jawnie i notorycznie, rzadko bez zapłaty, na ogół w formie zawodowego sprzedawania się w celu odbywania stosunków seksualnych lub innych zachowań tego rodzaju albo w celu dostarczania jakichś podniet dających zadowolenie seksualne i w rezultacie tego zawodowego uprawiania nierządu staje się określonym, stałym typem (M. Jasińska, Proces społecznego wykolejenia młodocianych dziewcząt, PWN, Warszawa 1967, s. 225).

Z tego względu, zdaniem Wnioskodawczyni, usługi świadczone przez nią niewątpliwie spełniają definicję prostytucji. Usługi te po pierwsze mają niewątpliwie charakter seksualny, albowiem dążą do zaspokojenia określonych potrzeb seksualnych klientów i mogą być wykonane wyłączne poprzez oddanie swojego ciała do dyspozycji klientów. Klienci mogą wydawać w ramach prostytucji polecenia Wnioskodawczyni, aby dokonała ona odpowiednich czynności przed kamerą. W czasie stosunku wirtualnego klient może je wydawać Wnioskodawczyni tak, jakby posiadał nad nią całkowitą kontrolę. Wnioskodawczyni w czasie tzw. cyberstosunku podporządkowuje się swojemu klientowi i wykonuje w miarę możliwości wszelkie rozkazywane jej czynności. Dzięki temu klienci zaspokajają swój popęd seksualny. Istotne jest również, że usługi te świadczone są przez Wnioskodawczynię indywidualnie, a więc w ramach świadczonych usług dostęp do obrazu z kamerki Wnioskodawczyni ma wyłącznie jeden klient. Nikt inny nie ma w tym czasie dostępu do obrazu z kamerki internetowej Wnioskodawczyni. Kolejną istotną przesłanką, która w opisywanym stanie faktycznym jest przez Wnioskodawczynię spełniona, jest odpłatność usług. Wnioskodawczyni pobiera od klientów wynagrodzenie według umówionych stawek, w formie przelewu na rachunek bankowy. Zatem w ocenie Wnioskodawczyni, świadczone przez nią usługi mają niewątpliwie charakter usług seksualnych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, usługi takie nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy i tym samym nie mogą podlegać opodatkowaniu. Po pierwsze dlatego, że umowa o świadczenie usług seksualnych nigdy nie będzie ważną umową na gruncie prawa cywilnego. Wynika to z faktu, że umowa taka byłaby sprzeczna z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 2 Kodeksu cywilnego). Po drugie z uwagi na fakt, że państwo polskie nie może pobierać podatków z tytułu nierządu. Podkreślić więc należy, że Skarb Państwa nie może czerpać korzyści w postaci daniny publicznej z uprawiania prostytucji przez podatników, gdyż jest to, w świetle art. 204 § 2 Kodeksu karnego, zabronione.

Wnioskodawczyni wskazała również, że znaczenie słowa prostytucja nie jest zawężone jedynie do odbywania stosunków płciowych, obejmuje ono bowiem także świadczenie innych usług o charakterze seksualnym w zamian za pieniądze lub korzyści (taką definicję znajdziemy np. w Wikipedii: http://pl.wikipedia.org/wiki/Prostytucja lub encyklopedii Okiem http://www.okiem.pl/ cnota/sex/prostytucja.htm. Prostytucja - sprzedaż usług seksualnych (najczęściej: odbywanie stosunków płciowych) za pieniądze lub inny rodzaj zapłaty. W definicji tej użyto słowa najczęściej tak więc w tej definicji stosunek seksualny fizyczny nie jest regułą. Obecnie pod pojęciem prostytucja rozumie się oddawanie, w celach zarobkowych, swojego ciała do dyspozycji innej osoby, by zaspokoić jej seksualne potrzeby. Podczas wirtualnego seksu na komunikatorach dochodzi do oddania ciała Wnioskodawczyni do dyspozycji innej osoby, aby zaspokoić jej potrzeby seksualne.

Dodatkowo, trzeba zwrócić uwagę, że kobiety, które spotykają się realnie z klientami, oferując seks usługi, nie zawsze uprawiają normalny fizyczny seks z każdym klientem. Istnieje bowiem szereg dewiacji seksualnych, fetysze, gdzie np. mężczyzna do zaspokojenia seksualnego potrzebuje np. tylko widoku gołych stóp, czy części bielizny, upokarzania przez nagą kobietę lub kierowania jej masturbacją. Nikt nie ma wątpliwości, że kobiety wykonujące na życzenie mężczyzn tego typu czynności (gdzie nie dochodzi do bezpośredniego stosunku płciowego) są prostytutkami, a takie czynności nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Tak więc tzw. seks przez kamerkę internetową jest kolejną formą prostytucji. Istota jest zawsze taka sama - zaspokojenie potrzeb seksualnych klienta bez zaangażowania uczuciowego, za pieniądze. Natomiast kamerka internetowa jest jedynie środkiem do realizacji tego celu i o uznaniu czegoś za prostytucję decyduje rzeczywisty charakter i cel świadczonej usługi, a nie środek techniczny, który służy do jej świadczenia.

Wnioskodawczyni ponadto powołała artykuł J. Filipkowskiej, Przestępstwo zmuszania do prostytucji w świetle prawa karnego materialnego i statystyki kryminalnej, opublikowany na stronie Kwartalnika Kadry Kierowniczej Policji, http://www.wspol.edu.pl/kwartalnikpolicja/ index.php/2007-rok-archiwum-61/24-policja-32007/77-filipkowska. Autorka pisze: Czy jest jakaś różnica między tym, co robi prostytutka, a tym, co dawniej robiła nierządnica. Raczej nie; jedynie postęp cywilizacyjny daje współczesnej kobiecie lekkich obyczajów większe możliwości wykonywania swojego quasi-zawodu (np. sekstelefon, ogłoszenia w Internecie). Nie ulega więc zmianie treść, ewoluuje jedynie sam termin, zgodnie ze współczesnymi trendami. A więc skoro seks - telefon to forma prostytucji, to seks-kamerka z pewnością także. W pierwszym wypadku mamy wszak tylko kontakt dźwiękowy, w drugim kontakt wzrokowy i dźwiękowy, a "podporządkowanie" prostytutki klientowi jest w drugim wypadku zdecydowanie większe.

Z uwagi na powyższe, w ocenie Wnioskodawczyni, opisane usługi nie będą opodatkowane podatkiem PIT. Przychody z tego tytułu nie podlegają również wykazaniu w deklaracji rocznej PIT.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów wynikających z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Powołany wyżej przepis wprowadza ograniczenie w zakresie przedmiotowym obowiązywania ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ograniczenie to ustawodawca zrealizował poprzez zastosowanie instytucji wyłączenia spod działania tej ustawy ściśle określonej kategorii przychodów. Prawo podatkowe nie zawiera definicji użytych w powołanym wyżej przepisie pojęć, należy więc w tym względzie odnieść się do przepisów Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 58 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121, dalej: "k.c."), czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. W myśl natomiast art. 58 § 2 k.c., nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

W związku z powyższym, przedmiotem prawnie skutecznej umowy, w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie mogą być zachowania, które ze swej istoty są sprzeczne z prawami przyrody, ustawą lub zasadami współżycia społecznego i w konsekwencji w ogóle nie mogą być określone w treści ważnej i wywołującej zamierzone skutki umowy. Są to czynności, które w żadnych okolicznościach i warunkach, jakie przepisy prawa przewidują dla zawarcia wolnej od wad umowy, nie mogą być przedmiotem stosunku cywilnoprawnego, nawet hipotetycznie. Tylko przychody wynikające z zachowań, które w żadnych okolicznościach nie mogą być zaakceptowane przez obowiązujący porządek prawny zostały wyłączone przez ustawodawcę spod działania ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest definicji prostytucji. Należy więc w tym względzie odnieść się do reguł wykładni językowej. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego (Polskie Wydawnictwo Naukowe PWN), prostytucja to uprawianie seksu za pieniądze. Natomiast zgodnie z definicją Wikipedia, wolna encyklopedia, prostytucja (nierząd), to oddanie własnego ciała do dyspozycji większej liczbie osób w celu osiągnięcia przez nie zaspokojenia seksualnego i pobieranie za to wynagrodzenia materialnego.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawczyni zajmuje się tzw. wirtualną prostytucją (wirtualnym seksem). Polega ona na tym, że jej klient określa czas wykonywania usługi seksualnej i płaci Wnioskodawczyni wynagrodzenie, a następnie Wnioskodawczyni łączy się z nim poprzez Internet przy użyciu kamery internetowej w ustalonym przez strony terminie. Wnioskodawczyni i klient mają w tym czasie kontakt wizualny przez kamerę oraz mikrofon. Klient może na bieżąco i w zależności od swoich potrzeb kierować tym, co Wnioskodawczyni ma zrobić lub mówić, czy jakie dźwięki ma z siebie wydawać, mówić, wymieniając komendy i polecenia (czynności te mają charakter przedstawienia, którego reżyserem jest klient). Wnioskodawczyni przez ustalony wcześniej i opłacony czas jest do pełnej dyspozycji klienta i wykonuje jego zachcianki, tyle że na odległość. Czynności Wnioskodawczyni nastawione są na zaspokojenie popędu seksualnego klienta. Wnioskodawczyni zamierza prowadzić dokumentację pozwalającą na ustalenie wielkości uzyskiwanego z tego tytułu przychodu, rozważając np. prowadzenie ewidencji klientów i wykaz otrzymywanych z tego tytułu płatności.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z prostytucją w rozumieniu ww. definicji, bowiem pomiędzy Wnioskodawczynią a jej klientami nie dochodzi do kontaktu fizycznego (cielesnego), lecz wyłącznie wirtualnego. Ponadto z cyt. wyżej definicji prostytucji wynika, że prostytutka oddaje własne ciało do dyspozycji innych osób, w celu osiągnięcia przez nie zaspokojenia seksualnego. Natomiast w sytuacji przedstawionej we wniosku, Wnioskodawczyni nie oddaje własnego ciała do dyspozycji innych osób, lecz tylko je prezentuje na ekranie monitora komputerowego innej osobie (zgodnie z wolą i w sposób wskazany przez klienta) i niekoniecznie w celu zaspokojenia seksualnego. Zatem Wnioskodawczyni oddaje do dyspozycji klienta jedynie "obraz" swojego ciała zarejestrowany przez kamerę internetową. Trudno także mówić o "pełnej dyspozycyjności" Wnioskodawczyni wobec klienta, skoro jest on pozbawiony możliwości np. dotyku.

Jednocześnie wskazać należy, że według encyklopedii Wikipedia - wizerunek osób lub przedmiotów o cechach jednoznacznie seksualnych utworzony z zamiarem wywołania pobudzenia seksualnego lub podniecenia u osób oglądających, to pornografia. W polskim prawie, brak jest legalnej definicji pornografii. Przyjmuje się, że charakter pornograficzny mają takie wytwory, jak np. pismo, rysunek, obraz, druk, fotografia lub film (mogące także przybrać formę przekazu na żywo), które mają na celu wywołanie u odbiorcy efektu pobudzenia seksualnego. Wraz z rozwojem Internetu oraz łatwym dostępem do niego wprowadzono do potocznego słownika pojęcie "cyberpornografii", jako czynu polegającego na prezentowaniu treści pornograficznych w Internecie.

W świetle przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, stwierdzić należy, że czynności wykonywane przez Wnioskodawczynię nie stanowią prostytucji, pomimo, że takiego określenia Wnioskodawczyni używa. Usługi te mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy, a więc również podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, o ile oczywiście nie są wykonywane w warunkach określonych w art. 202 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553 z późn. zm.).

Polski ustawodawca w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, przyporządkowuje korzyści majątkowe uzyskiwane przez podatników tego podatku do różnych źródeł przychodów, dla których przewiduje odmienne zasady opodatkowania. Wśród tych źródeł znajdują się m.in.:

* działalność wykonywana osobiście (art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych),

* pozarolnicza działalność gospodarcza (art. 10 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy).

Uszczegółowienie przychodów z działalności wykonywanej osobiście zawiera art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który w pkt 2 wskazuje, że przychodami z tego tytułu są przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na podstawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych.

Pojęcie działalności gospodarczej zostało natomiast zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem za pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową:

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany

i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1, 2 i 4-9.

Pojęcie pozarolniczej działalności gospodarczej użyte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych opiera się na trzech przesłankach:

Literalna wykładnia tego przepisu wskazuje, że jest to działalność zarobkowa, czyli służąca osiąganiu zysków, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły, co oznacza, że jest to działalność przygotowana i uporządkowana oraz ma charakter powtarzalny, a przysporzenia majątkowe z niej uzyskiwane nie są kwalifikowane do innego źródła przychodów.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że przychody uzyskiwane z tytułu świadczenia wskazanych we wniosku usług mogą stanowić przychody z działalności wykonywanej osobiście, a jeżeli podejmowane w tym zakresie działania będą spełniać przesłanki określone w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z uwagi na powyższe stanowisko przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie będącym przedmiotem wniosku ORD-IN, tj. w zakresie dotyczącym podatku od towarów i usług, zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.