IBPBI/1/415-1155/10/SK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 10 listopada 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 15 listopada 2010 r.), uzupełnionym w dniu 18 lutego 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej pełnej wysokości odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej wskazanego we wniosku samochodu - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 listopada 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej pełnej wysokości odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej wskazanego we wniosku samochodu.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 20 stycznia 2011 r. Znak: IBPP2/443-950/10/JJ, IBPBI/1/415-1155/10/SK, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 18 lutego 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu hurtowego i jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W dniu 26 lipca 2010 r. zakupił od niemieckiego kontrahenta samochód marki BMW X5 wyprodukowany w Niemczech na podstawie faktury nr 2389/2010. W dniu 27 lipca 2010 r. w okręgowej stacji pojazdów przeprowadzono badanie techniczne samochodu, w wyniku którego stwierdzono, iż jest to samochód ciężarowy o dopuszczalnej ładowności 815 kg., a łączna ilość miejsc do siedzenia wynosi 2/2. W dniu 30 lipca 2010 r. Wnioskodawca dokonał zmian w przedmiotowym samochodzie, polegających na montażu dodatkowych miejsc siedzących. Następnie przeprowadził kolejne badanie techniczne, które wykazało, iż w dalszym ciągu jest to samochód ciężarowy, o dopuszczalnej masie całkowitej 815 kg., o łącznej ilości miejsc do siedzenia 4/4. Na zaświadczeniu nie ma dodatkowych informacji, że pojazd spełnia warunki o których mowa w art. 86 ust. 4 pkt 1-4 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. Wnioskodawca zakup przedmiotowego samochodu rozliczył w Polsce jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów i na podstawie zaświadczenia VAT-25 uiścił podatek VAT. Samochód posiada homologacją ciężarową oraz tzw. "kratkę", jednakże z racji, iż samochód został wyprodukowany i zakupiony na terenie Niemczech, Wnioskodawca nie posiada kopii świadectwa homologacji. Przedmiotowy samochód został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i stanowi majątek trwały firmy oraz wykorzystywany będzie wyłącznie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, iż:

* wartość netto zakupionego samochodu to 182.848,50 zł, pojazd ten został zakupiony 26 lipca 2010 r. za kwotę 45.000 euro,

* samochód został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w dniu przyjęcia do używania tj. 29 lipca 2010 r. Do czasu otrzymania interpretacji podstawę amortyzacji stanowi równowartość 20.000 euro przeliczone za złote kursem średnim ogłaszanym przez NBP z dnia przekazania samochodu do używania,

* samochód w momencie uznania go za środek trwały nie spełniał warunków określonych w art. 5a pkt 19 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* posiada zaświadczenie z okręgowej stacji kontroli pojazdów z dnia 30 lipca 2010 r., a więc po wprowadzeniu zmian w pojeździe opisanych w części F wniosku i wpis w dowodzie rejestracyjnym samochód ciężarowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowy samochód jest samochodem ciężarowym w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ponieważ posiada stosowne zaświadczenie z okręgowej stacji kontroli pojazdów oraz wpis w dowodzie rejestracyjnym - rodzaj ciężarowy. W oparciu o stanowisko okręgowej stacji kontroli pojazdów, a także wpis w dowodzie rejestracyjnym, Wnioskodawca uważa, że przedmiotowy samochód jest samochodem ciężarowym w myśl przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie amortyzacja samochodu jest w całości kosztem uzyskania przychodów.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Na wstępie zaznaczyć należy, iż z uwagi na fakt, iż przedmiotem złożonego wniosku jest zaistniały stan faktyczny, niniejszą interpretację oparto o przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2010 r.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 tej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Natomiast w myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych, który jest zróżnicowany m.in. z uwagi na sposób ich nabycia, określa art. 22g ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 tej ustawy w brzmieniu obowiązującym w 2010 r., za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18 w razie nabycia w drodze kupna uważa się cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (...).

Zgodnie z art. 5a pkt 19 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

Wskazać należy, iż powyższy przepis zawiera regulacje analogiczne do zawartych w art. 86 ust. 4 pkt 1-5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2010 r.

Stosownie do treści art. 5c ust. 1 ww. ustawy, w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d), pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań. Kopię takiego zaświadczenia podatnik jest obowiązany dostarczyć, w terminie 14 dni od dnia jego otrzymania, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego (art. 5c ust. 2 ww. ustawy).

W myśl natomiast art. 86 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, w ww. brzmieniu, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 4 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań. Stosowanie natomiast do treści art. 86 ust. 5a ww. ustawy, kopię zaświadczenia, o którym mowa w ust. 5, podatnik jest obowiązany dostarczyć, w terminie 14 dni od dnia jego otrzymania, do naczelnika urzędu skarbowego.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnienia stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w dniu 26 lipca 2010 r. zakupił samochód marki BMW X5 o wartości netto 182.848,50 zł W dniu 27 lipca 2010 r. Wnioskodawca przeprowadził w okręgowej stacji pojazdów badanie techniczne, w wyniku którego, stwierdzono, iż jest to samochód ciężarowy o dopuszczalnej ładowności 815 kg, a łączna ilość miejsc do siedzenia wynosi 2/2. W dniu 29 lipca 2010 r. ww. samochód został uznany za środek trwały. Samochód nie spełniał jednakże w tym dniu warunków określonych w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwalających uznać go za samochód ciężarowy. W dniu 30 lipca 2010 r. Wnioskodawca dokonał zmian w przedmiotowym pojeździe, polegających na montażu dodatkowych miejsc siedzących, a następnie przeprowadził kolejne dodatkowe badanie techniczne samochodu na podstawie, którego wykazano, iż przedmiotowy samochód w dalszym ciągu jest samochodem ciężarowym o dopuszczalnej masie całkowitej 815 kg i łącznej ilości miejsc do siedzenia 4/4. Na zaświadczeniu brak jest przy tym, dodatkowych informacji, iż przedmiotowy samochód spełnia wymagania określone w art. 86 ust. 4 pkt 1-5 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ze wskazanego wyżej opisu stanu faktycznego, ponad wszelką wątpliwość wynika zatem, iż przedmiotowy samochód nie był samochodem ciężarowym w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż ani w dacie uznania go za środek trwały, ani w dacie przeprowadzenia drugiego badania technicznego (po dokonaniu zmian w pojeździe) nie spełniał on kryteriów pozwalających uznać go za samochód ciężarowy. Zauważyć przy tym należy, iż skoro w dacie drugiego badania technicznego Wnioskodawca nie dysponował zaświadczeniem, z którego wynikałoby, iż przedmiotowy samochód spełnia wymogi, o których mowa w art. 86 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, pozwalające na uznanie go za samochód ciężarowy, to nie sposób twierdzić, iż spełnia on wymogi, o których mowa w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, skoro przepisy te są tożsamej treści.

Biorąc pod uwagę powyższe, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nabyty przez Wnioskodawcę samochód traktowany jest jako samochód osobowy, a odpisy z tytułu jego zużycia, dokonywane według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości początkowej tego samochodu (cena nabycia) przewyższającej równowartość 20.000 euro, przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania, nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe. Tym samym, odnoszenie się do przedstawionego we wniosku pytania nr 2 jest bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, iż w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.