IBPBI/1/415-1144/13/ZK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 listopada 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 18 listopada 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie:

* możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na nabycie wskazanego we wniosku składnika majątku (samochodu) - jest prawidłowe,

* nie powstania przychodu w związku z przekazaniem ww. składnika majątku przed upływem roku na cele osobiste podatnika - jest prawidłowe,

* braku konieczności skorygowania ww. kosztów w przypadku przekazania ww. składnika majątku przed upływem roku na cele osobiste podatnika - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 listopada 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na nabycie wskazanego we wniosku składnika majątku (samochodu) oraz skutków podatkowych przekazania ww. składnika majątku przed upływem roku na cele osobiste podatnika.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem są usługi informatyczne, reklamowe i finansowe. Działalność gospodarcza opodatkowana jest na zasadach ogólnych (podatkowa księga przychodów i rozchodów). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wykorzystuje samochód osobowy. Samochód jest niezbędny w celu dojazdu do klientów i dostawców, organizacji dostaw materiałów. Obecnie Wnioskodawca posiada w ewidencji środków trwałych samochód osobowy, który jest wyeksploatowany i wymaga wymiany. Wnioskodawca zamierza nabyć samochód osobowy o wartości powyżej 3.500 zł z zamiarem wykorzystywania go w firmie przez okres nie przekraczający 1 roku. W związku z tym, iż będzie on użytkowany przez okres krótszy niż 1 rok nie zostanie zaliczony do środków trwałych, ale będzie stanowił składnik majątku firmy wykorzystywany na cele prowadzonej działalności. W niedługim czasie Wnioskodawca zamierza zmienić profil świadczonych usług, będzie to świadczenie usług wyłącznie za pośrednictwem internetu (marketing internetowy). W związku z tym Wnioskodawca przewiduje znaczne ograniczenie kosztów (w tym wyłączenie konieczności używania samochodu). Zmiana profilu działalności będzie jednak możliwa za kilka miesięcy, po wygaśnięciu dotychczasowych umów z odbiorcami.

Po kilku miesiącach od zakupu (przed upływem 1 roku) Wnioskodawca zamierza przeznaczyć zakupiony samochód osobowy na cele osobiste, ponieważ nie będzie on już potrzebny (wykorzystywany) w firmie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w przedstawionej sytuacji wydatki na zakup samochodu osobowego wykorzystywanego na cele prowadzonej działalności, przez okres nie przekraczający 1 roku mogą zostać jednorazowo zarachowane w koszty w chwili zakupu.

Czy późniejsze (przed upływem 1 roku od daty zakupu) przekazanie samochodu na cele osobiste spowoduje powstanie przychodu lub konieczność dokonania korekty kosztów uzyskania przychodu i w którym momencie.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki z tytułu na zakupu samochodu są w całości w momencie zakupu kosztem uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej, bowiem przewidywany okres użytkowania samochodu będzie krótszy niż jeden rok. Samochód ten nie zostanie ujęty w ewidencji środków trwałych, lecz zostanie ujęty w ewidencji wyposażenia.

Późniejsze przekazanie samochodu na cele osobiste nie będzie stanowić jego sprzedaży i tym samym nie spowoduje powstania przychodu, zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przekazanie samochodu na cele osobiste przed upływem 1 roku od momentu zakupu, nie spowoduje obowiązku dokonania korekty kosztów. Zmiana przeznaczenia nie spowoduje wyłączenia z kosztów uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, takie stanowisko potwierdzają interpretacje Organów Podatkowych, np. interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 19 listopada 2010 r., znak: ITPB1/415-853b/10/AK.

Zdaniem Wnioskodawcy, będziemy mieć do czynienia z powstaniem przychodu, w sytuacji jeżeli ww. samochód zostanie sprzedany w okresie 6 lat po wycofaniu go z działalności gospodarczej.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* musi nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* musi być właściwie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Podkreślić przy tym należy, iż ciężar wykazania związku przyczynowo-skutkowego kosztu z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Wobec powyższego przy kwalifikowaniu składnika majątku (w przedmiotowej sprawie samochodu) do środków trwałych, jednym z decydujących kryteriów jest przewidywany okres jego używania dłuższy niż rok. Przy czym, o tym jak długo będzie używany ww. składnik majątku (samochód) decyduje sam podatnik. Jeżeli przewidywany okres używania tego składnika majątku, na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, jest równy lub krótszy niż rok, to wydatki na jego nabycie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia.

Z kolei zgodnie z art. 22e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnicy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie składniki majątku wymienione w art. 22a ust. 1 i art. 22b ust. 1, o wartości początkowej przekraczającej 3.500 zł, i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok - podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął:

Jeżeli różnica, o której mowa w ust. 1 pkt 2, jest wyższa od kosztów danego miesiąca, nierozliczona nadwyżka kosztów pomniejsza koszty w następnych miesiącach (art. 22e ust. 3 ww. ustawy).

Zasadą jest, że w przypadku składnika majątku trwałego wykorzystywanego w działalności gospodarczej, dla którego przewidywany okres używania jest krótszy niż rok, koszty nabycia ujmuje się bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów tej działalności. Gdyby jednak okres używania był dłuższy niż rok, podatnik ponosi konsekwencje określone w art. 22e ust. 1 ustawy.

Jak wynika z treści złożonego wniosku Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem są usługi informatyczne, reklamowe i finansowe. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wykorzystuje samochód osobowy, ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, który jest wyeksploatowany i wymaga wymiany. Wnioskodawca zamierza zakupić na potrzeby prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej samochód osobowy o wartości przekraczającej 3.500 zł, z zamiarem wykorzystywania go przez okres krótszy niż 1 rok. Ponieważ będzie on użytkowany przez okres krótszy niż 1 rok nie zostanie zaliczony do środków trwałych, ale będzie stanowił składnik majątku firmy wykorzystywany w działalności. W niedługim czasie Wnioskodawca zamierza zmienić profil świadczonych usług, świadcząc je wyłącznie za pośrednictwem internetu (marketing internetowy). W związku z tym przewiduje znaczne ograniczenie kosztów (w tym wyłączenie konieczności używania ww. samochodu). Zmiana profilu działalności będzie jednak możliwa za kilka miesięcy, po wygaśnięciu dotychczasowych umów z odbiorcami. Po kilku miesiącach od zakupu (przed upływem 1 roku) Wnioskodawca zamierza przeznaczyć zakupiony samochód osobowy na cele osobiste, ponieważ nie będzie on już wykorzystywany w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca zakłada, iż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ww. samochód będzie używał krócej niż 1 rok i przed upływem roku licząc od jego nabycia zostanie on przekazany na cele osobiste, to brak jest podstaw prawnych do zakwalifikowania tego składnika majątku do środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej, a tym samym zaliczania do kosztów uzyskania przychodów tej działalności odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej ww. samochodu. W świetle cyt. wyżej art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca może zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatek poniesiony na nabycie wskazanego we wniosku samochodu, który będzie wykorzystywany w tej działalności, a którego okres używania będzie krótszy niż rok i który z tej przyczyny nie zostanie zaliczony do środków trwałych. Zaznaczyć przy tym należy, że zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatku na nabycie ww. składnika majątku, jest możliwe jeżeli Wnioskodawca wykaże, iż składnik ten będzie faktycznie wykorzystywany w tej działalności i przyczyni się do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jeżeli bowiem zakupiony składnik majątku (samochód) nie przyczyni się do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, gdyż będzie np. służył celom osobistym, to wydatek na jego nabycie nie będzie mógł stanowić kosztu uzyskania przychodów. Ciężar udowodnienia, że zakupu nie dokonano w celach osobistych, jak również wykazania związku poniesionych wydatków z działalnością gospodarczą oraz ich wpływu na wysokość osiągniętych przychodów ciąży na podatniku.

Odnosząc się natomiast do kwestii skutków podatkowych przekazania wskazanego we wniosku samochodu osobowego, przed upływem roku, na cele osobiste podatnika, zgodzić się należy ze stanowiskiem Wnioskodawcy w zakresie nie powstania przychodu z tego tytułu.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, w wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2 rzeczy ruchomych, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany. Przepis art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy stanowi natomiast, że przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 14 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Mając na uwadze powyższe przepisy stwierdzić należy, że przekazanie na cele osobiste wskazanego we wniosku samochodu osobowego, nie stanowi odpłatnego zbycia składnika majątku. Z przepisów cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wynika aby w przypadku wycofania składnika majątku z działalności gospodarczej i przekazania go na potrzeby osobiste podatnika powstawał obowiązek podatkowy w tym podatku (składnik ten pozostaje bowiem nadal w majątku tej samej osoby - pozostaje nadal jej własnością).

Natomiast w sytuacji kiedy podatnik, który wydatek na zakup rzeczowego składnika majątku zaliczył jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów ze względu na jego przewidywany okres używania krótszy niż rok, przed upływem roku wycofa go z działalności i przekaże na cele osobiste, zobowiązany jest skorygować koszty o całą kwotę zakupu uprzednio zaliczoną do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Zatem w sytuacji przedstawionej we wniosku, późniejsze przekazanie na cele osobiste samochodu osobowego wykorzystywanego w działalności gospodarczej przez okres krótszy niż 1 rok (niebędącego środkiem trwałym), spowoduje konieczność zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o całą kwotę wydatków poniesionych na jego nabycie, uprzednio zaliczoną w koszty. W świetle powołanych regulacji prawnych stwierdzić należy, że jeżeli zakupiony składnik majątku nie przyczyni się do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, gdyż służył będzie celom osobistym podatnika, to nie może stanowić kosztów uzyskania przychodów. W takich okolicznościach wydatki na zakup takiego składnika majątku należy wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów, jeżeli wcześniej wydatki poniesione na jego nabycie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Wskazać zatem należy, że wykorzystywanie do celów osobistych zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku niezliczonych do środków trwałych (w przedmiotowej sprawie samochodu osobowego), wykorzystywanego w działalności gospodarczej poniżej jednego roku, powoduje konieczność korekty kosztów uzyskania przychodów o kwotę wydatków poniesionych na jego nabycie, które wcześniej zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Trudno bowiem uznać, że wydatek na nabycie rzeczowego składnika majątku zużywającego się stopniowo będzie poniesiony w celu uzyskania przychodów, skoro składnik ten (samochód osobowy) może zostać przed upływem 1 roku wycofany z działalności gospodarczej i przekazany (przeznaczony) na cele osobiste podatnika.

Jednocześnie podkreślić należy, że korekta kosztów dotyczy całej kwoty wydatków poniesionych na nabycie określonego składnika majątku. Dyspozycja powołanego wyżej przepisu art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wyraźnie odnosi się do wydatków na nabycie, a nie do ich części. Przepis ten nie pozwala zatem również na proporcjonalne rozliczenie wydatków na nabycie w stosunku do okresu wykorzystywania składnika majątku dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, jeśli rzeczowy składnik majątku z uwagi na przewidywany przez podatnika okres używania krótszy niż rok nie został zaliczony do środków trwałych. Proporcjonalne rozliczanie wydatków na nabycie w postaci odpisów amortyzacyjnych dotyczy wyłącznie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. W konsekwencji nie można podzielić poglądu Wnioskodawcy, sprowadzającego się do stwierdzenia, że nie wystąpi konieczność skorygowania kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, skoro samochód osobowy, który Wnioskodawca zamierza nabyć faktycznie będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej krócej niż 1 rok.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że jeżeli wydatki na nabycie rzeczowego składnika majątku zużywającego się stopniowo w postaci samochodu osobowego Wnioskodawca zaliczy ze względu na jego przewidywany okres używania krótszy niż rok bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów, a następnie przed upływem roku wycofa go z działalności gospodarczej i przekaże na cele osobiste, to będzie zobowiązany skorygować koszty uzyskania przychodów o całą kwotę wydatków na jego nabycie, uprzednio zaliczoną w ich ciężar. W konsekwencji będzie zobowiązany do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów obejmujących wydatki na nabycie przedmiotowego samochodu osobowego również w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

* możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na nabycie wskazanego we wniosku składnika majątku (samochodu) - jest prawidłowe,

* nie powstania przychodu w związku z przekazaniem ww. składnika majątku przed upływem roku na cele osobiste podatnika - jest prawidłowe,

* braku konieczności skorygowania ww. kosztów w przypadku przekazania ww. składnika majątku przed upływem roku na cele osobiste podatnika - jest nieprawidłowe.

Wskazać przy tym należy, że stosownie do zadanych pytań (wyznaczających zakres rozpatrzenia wniosku), w kontekście opisanego zdarzenia przyszłego, przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej była wyłącznie ww. kwestia dotycząca możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na nabycie wskazanego we wniosku składnika majątku (samochodu) oraz skutków podatkowych przekazania ww. składnika majątku przed upływem roku na cele osobiste podatnika. W konsekwencji przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie jest ocena skutków ewentualnej sprzedaży przedmiotowego samochodu, bowiem na okoliczność tą nie wskazano ani w opisie zdarzenia przyszłego, ani w treści zadanych pytań.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej zauważyć należy, że została ona wydana w indywidualnej sprawie innego podmiotu, który wystąpił o jej wydanie, w związku z czym nie jest ona wiążąca w sprawie będącej przedmiotem ww. wniosku z 15 listopada 2013 r. Jednocześnie ze względów wskazanych w uzasadnieniu niniejszej interpretacji tut. Organ nie podziela zawartego w niej stanowiska.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.