IBPBI/1/415-1136/13/SK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 4 listopada 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 7 listopada 2013 r.), uzupełnionym 22 i 27 stycznia 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych jakie dla Wnioskodawczyni wystąpią z tytułu pobierania opłat za media od najemców nieruchomości, których Wnioskodawczyni jest właścicielem - jest prawidłowe.

W dniu 7 listopada 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych jakie dla Wnioskodawczyni wystąpią z tytułu pobierania opłat za media od najemców nieruchomości, których Wnioskodawczyni jest właścicielem. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 16 stycznia 2014 r. Znak: IBPPI/443-1116/13/AZb, IBPBI/1/415-1136/13/SK, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 22 i 27 stycznia 2014 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest właścicielem nieruchomości, z których uzyskuje przychody, określone w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.). W skład ww. nieruchomości wchodzą zarówno lokale mieszkalne oraz niemieszkalne. Obciążenie najemców kosztami zużycia mediów dokonywane jest wyłącznie na podstawie rzeczywistego zużycia i według stawek cenowych ustalonych przez dostawcę mediów. Koszty mediów przenoszone są na najemców bez dodatkowych marż i opłat, czyli Wnioskodawczyni faktycznie nie ma wpływu na ich cenę, ani nie osiąga z tego tytułu żadnych dodatkowych korzyści. Wysokość zużycia i koszty z tym związane, zgodnie z umową, są wyodrębnione osobną pozycją na fakturach dla najemców i w żaden sposób nie stanowią części składowej usługi wynajmu, nie podnoszą podstawy opodatkowania świadczenia podstawowego. W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 21 stycznia 2014 r. wskazano m.in., że umowy najmu zwierają postanowienie, na mocy którego najemcy lokali mieszkalnych i niemieszkalnych są zobowiązani do uiszczania oprócz czynszu - opłat za media.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy pobierane od najemców opłaty z tytułu mediów powinnam potraktować jako przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym, a co za tym idzie, czy koszty poniesione z tytułu opłat za media powinna traktować jako koszty uzyskania przychodów... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Jednak zgodnie z interpretacją Ministra Finansów z 18 marca 2004 r... w skład czynszu nie wchodzą opłaty licznikowe. Mając powyższe na uwadze, składnikiem przychodu osiąganego z tytułu najmu przez wynajmującego nie będą żadne opłaty za media (wodę, gaz, energię elektryczną). W związku z powyższym Wnioskodawczyni uważa, iż kwot uzyskanych od najemców z tytułu opłaty za media nie powinna wykazywać jako przychodu, a co za tym idzie, koszty poniesione przez nią z tytułu opłaty za media nie będą kosztami uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, źródłem przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Przychodem w myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Oznacza to, że wysokość przychodu z tytułu najmu zaliczanego do źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc m.in. najmu nieprowadzonego w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej, należy ustalać w oparciu o postanowienia ww. art. 11 ustawy.

Podstawą generowania przychodów z tytułu najmu jest zawarcie pomiędzy stronami stosownej umowy. Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju (art. 659 § 2 Kodeksu cywilnego). Określona w umowie wysokość czynszu stanowi zatem przysporzenie majątkowe wynajmującego, natomiast wszelkie tzw. opłaty eksploatacyjne, związane z przedmiotem najmu ponoszone przez najemcę, nie są składnikami przychodu osiąganego z tego tytułu, o ile z umowy wynika, iż to najemca zobowiązany jest do ich ponoszenia. Dodatkowe opłaty ponoszone przez najemcę w związku z użytkowaniem lokalu nie mieszczą się bowiem w pojęciu "świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń", o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika zatem, iż przychód podatkowy utożsamiany jest z przysporzeniem w majątku podatnika (przyrostem jego majątku lub zmniejszeniem zobowiązań), a koszt podatkowy winien być co do zasady związany z uzyskaniem tego przychodu.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnienia stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest właścicielem nieruchomości mieszkalnych i niemieszkalnych, z których uzyskuje przychody, zaliczane do źródła przychodów wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z najemcami ww. nieruchomości Wnioskodawczyni zawiera umowy na podstawie których najemcy zobowiązani są do dokonywania opłat z tytułu czynszu oraz opłat za media. Wysokość zużycia i koszty z tym związane, zgodnie z umową są wyodrębnione osobną pozycją na fakturach dla najemców i nie stanowią części składowej usługi wynajmu.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie w umowach tych znajduje się zapis, iż najemcy lokali oprócz czynszu najmu są zobowiązani do uiszczania opłat z tytułu mediów, to otrzymując od najemców wpłaty tytułem zużycia ww. mediów, Wnioskodawczyni jako właściciel nieruchomości nie uzyskuje z tego tytułu przychodu podatkowego. Tym samym ponoszone przez nią koszty związane z opłatami za media nie stanowią kosztu podatkowego.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy iż w zakresie dot. podatku od towarów i usług wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.