IBPBI/1/415-1119/14/AB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 2 lipca 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 15 lipca 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu zagranicznych podróży służbowych osoby prowadzącej działalność gospodarczą - jest prawidłowe.

W dniu 15 lipca 2014 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu zagranicznych podróży służbowych osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od 1 czerwca 2011 r. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terenie Rzeczpospolitej Polskiej. Od stycznia 2014 r. swoje dochody opodatkowuje według 19% stawki "podatku liniowego". Od 6 stycznia 2014 r., na podstawie umowy terminowej, świadczy usługi informatyczne (w zakresie oprogramowania) dla klienta mającego siedzibę w Brukseli (Belgia). Usługi te nie mogą być wykonywane zdalnie ze względu na bezpieczeństwo danych oraz utworzenie zespołu roboczego w siedzibie klienta. Usługi są świadczone przede wszystkim w siedzibie klienta w Belgii, ale także w razie potrzeby zdalnie, z wynajmowanego mieszkania lub z Polski (w przypadku nieobecności w Belgii). Wnioskodawca podkreśla, że działalność, o której mowa powyżej, nie jest wykonywana przez położony w Belgii zakład w rozumieniu art. 5 ust. 1 i 2 Konwencji. Główne miejsce wykonywania działalności znajduje się w Polsce. W związku z powyższym Wnioskodawca wynajął w Brukseli mieszkanie (od osoby prywatnej, nieprowadzącej działalności gospodarczej), w którym przebywa w czasie wykonywania usług dla ww. klienta, tj. miesięcznie około 25 dni kalendarzowych. W ciągu pozostałych dni w miesiącu Wnioskodawca przebywa w Polsce. Tym samym, w 2014 r. będzie wykonywał ww. usługi przez okres ponad 183 dni, jednakże nie zamierza przenosić swojego ośrodka interesów życiowych do Belgii. Wnioskodawca zalicza do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, kwoty diet z tytułu zagranicznej podróży służbowej. Wysokość diety za 1 dzień zagranicznej podróży służbowej ustalono na kwotę 48 euro. Ponadto, zaznacza, że jego miejsce stałego zamieszkania znajduje się w Polsce.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, kwoty diet z tytułu zagranicznej podróży służbowej.

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23. Kosztami działalności gospodarczej są więc wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki z nią związane. Z kolei na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, nie uznaje się za koszt wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Jak więc wynika z powyższego Wnioskodawca ma prawo uwzględnić w rozliczeniach podatkowych wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi, jednakże ograniczone jest to limitami określonymi w rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002 r.:

* w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.) oraz

* w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.).

W związku z powyższym, Wnioskodawca uważa, że ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, kwoty diet z tytułu zagranicznej podróży służbowej do Belgii (wysokość diety za 1 dzień zagranicznej podróży służbowej wynosi 48 euro).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* musi być właściwie udokumentowany.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami uzyskania przychodów będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy jednak pamiętać o tym, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie, bądź zabezpieczenie źródła przychodów) spoczywa na podatniku.

Z kolei w myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Powyższe oznacza, że osoby prowadzące działalność gospodarczą mają prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów, wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi do wysokości nieprzekraczającej wysokości diet przysługującym pracownikom określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167).

W myśl § 13 ust. 2 ww. rozporządzenia, dieta przysługuje w wysokości obowiązującej dla docelowego państwa podróży zagranicznej. W przypadku podróży zagranicznej odbywanej do dwóch lub więcej państw pracodawca może ustalić więcej niż jedno państwo docelowe.

Zgodnie z § 13 ust. 3 cyt. rozporządzenia, należność z tytułu diet oblicza się w następujący sposób:

Wysokość diety za dobę podróży zagranicznej w poszczególnych państwach jest określona w załączniku do rozporządzenia (§ 13 ust. 4 ww. rozporządzenia).

W ww. załączniku określającym m.in. wysokości diety za dobę podróży zagranicznej zostały ustalone diety dla poszczególnych państw. Wysokość diety za dobę podróży zagranicznej do Belgii wynosi 48 euro.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika m.in., że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w ramach której świadczy usługi informatyczne dla klienta mającego siedzibę w Belgii. Jego stałe miejsce zamieszkania znajduje się w Polsce. W 2014 r. ww. usługi będzie wykonywał przez okres ponad 183 dni. W związku z powyższym Wnioskodawca często przebywa za granicą kraju, poza swoim miejsce zamieszkania i siedzibą firmy.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, że jeżeli usługi, o których mowa we wniosku, wykonywane są przez Wnioskodawcę w ramach odbywanych przez Niego zagranicznych podróży służbowych w rozumieniu odrębnych przepisów, nie będących przepisami prawa podatkowego i nie mogących być przedmiotem niniejszej interpretacji, to do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej może zaliczać wartości diet za czas tych podróży, do wysokości wskazanej w ww. rozporządzeniu z dnia 29 stycznia 2013 r., (które weszło w życie w dniu 1 marca 2013 r.), a nie jak błędnie wskazano w stanowisku Wnioskodawcy w sprawie w rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. (zważywszy, że usługi na rzecz kontrahenta z Belgii Wnioskodawca świadczy od 6 stycznia 2014 r.).

Wskazać przy tym należy, że pojęcie "podróży służbowej", unormowane jest w przepisach prawa pracy, tj. w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) oraz w przepisach wykonawczych do tej ustawy, a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii, czy wyjazdy Wnioskodawcy do Belgii, gdzie przebywa on przeciętnie 25 dni w miesiącu i gdzie wynajmuje mieszkanie, związane z realizacją przez niego usług, o których mowa we wniosku, są podróżami służbowymi, nie leży w kompetencji organów podatkowych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 1 i 2 wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.