IBPBI/1/415-1116/09/AB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 13 grudnia 2009 r. (data wpływu do tut. Biura 17 grudnia 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej zakupionego środka trwałego (samochodu) - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 grudnia 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej zakupionego środka trwałego (samochodu).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca spełnia kryteria "małego podatnika" zawarte w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Za 2008 r. uzyskał przychód brutto z pozarolniczej działalności gospodarczej w kwocie 3.660,00 zł W dniu 26 listopada 2009 r. zakupił samochód ciężarowy Peugeot Partner Presence 1.6 HDI za cenę netto 48.073,77 zł. Samochód ten zgodnie z wydanym wyciągiem ze świadectwa homologacji dla kompletnych pojazdów jest samochodem ciężarowym kategorii N1 o dopuszczalnej masie całkowitej 2127 kg i dopuszczalnej ładowności 748 kg. Również we wpisie do dowodu rejestracyjnego rodzaj pojazdu określono jako pojazd ciężarowy. Jednakże, samochód ten nie spełnia wymagań określonych w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy jako mały podatnik, ma prawo dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej ww. samochodu ciężarowego, w sytuacji gdy samochód ten nie spełnia wymagań określonych w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, brak spełnienia warunków określonych w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie oznacza, że dany samochód nie może być uznany za inny niż osobowy. Definicja samochodu osobowego zawarta w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych znajduje odzwierciedlenie w zapisach art. 86 ust. 4 pkt 1-4 ustawy o podatku od towarów i usług. Obecnie na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, za samochody ciężarowe uważa się oprócz tych spełniających wymagania art. 86 ust. 4 pkt 1-4, również samochody posiadające świadectwo homologacji producenta pojazdu i spełniające kryteria tej ustawy sprzed 30 kwietnia 2004 r. Wobec powyższego zdaniem Wnioskodawcy, nie ma przeszkód aby zakupiony samochód posiadający homologację producenta i importera, z której bezpośrednio wynika, że jest to samochód ciężarowy uznać również na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za samochód ciężarowy i dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na potwierdzenie powyższego stanowiska Wnioskodawca powołuje:

* pismo Ministra Finansów z dnia 13 lutego 2009 r., Znak PT3/812/4/15/CZE/09/185, interpretujące wyrok Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (TSWE) z dnia 22 grudnia 2008 r. oraz

* interpretację indywidualną z dnia 30 września 2009 r., Znak: ITPB1/415-568/09/PSZ

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Ustawą z dnia 5 marca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2009 r. Nr 69, poz. 587) zmieniono kwotę tego limitu. Zgodnie z art. 5 powołanej ustawy, w latach podatkowych rozpoczynających się w 2009 r. i 2010 r., kwota limitu odpisów amortyzacyjnych, o której mowa w art. 22k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz art. 16k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 2 (t.j. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych), wynosi 100.000 euro w każdym z tych lat podatkowych.

Powyższy przepis wyklucza możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych w stosunku do niektórych środków trwałych, w tym m.in. samochodów osobowych oraz niektórych podatników - nie spełniających kryteriów małego podatnika, a także osób rozpoczynających prowadzenie działalności w warunkach określonych w art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże przepisy te nie wykluczają możliwości stosowania tej metody amortyzacji w stosunku do innych pojazdów transportu drogowego, w tym samochodów ciężarowych.

Określenie "samochód osobowy", o którym mowa w art. 22k ust. 7 ww. ustawy, należy rozpatrywać w kontekście definicji ustawowej zawartej w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi iż, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

Ponadto należy wskazać, iż zgodnie z brzmieniem art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d), pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Jak wskazał we wniosku Wnioskodawca, zakupiony samochód nie spełnia wymagań określonych w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwalających uznać go za samochód ciężarowy. Wnioskodawca dysponuje jedynie wyciągiem ze świadectwa homologacji, w którym przedmiotowy samochód określony jest jako samochód ciężarowy. Również wpis w dowodzie rejestracyjnym pojazdu, wskazuje, iż jest to samochód ciężarowy.

Zatem, posiadanie przez Wnioskodawcę jedynie wyciągu ze świadectwa homologacji, z którego wynika, iż zakupiony samochód jest samochodem ciężarowym oraz stosownego wpisu w dowodzie rejestracyjnym nie jest wystarczające, aby na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązujących w 2009 r. uznać go za samochód ciężarowy.

Reasumując, skoro z definicji zawartej w art. 5a ust. 19 ww. ustawy wynika, iż samochodem osobowym jest każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, chyba że jest pojazdem spełniającym warunki enumeratywnie wymienione w lit. a)-e) tego przepisu, to tym samym nie spełnienie tych warunków powoduje uznanie wskazanego we wniosku pojazdu za samochód osobowy. Powyższa definicja samochodu osobowego została wprowadzona do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dniem 1 stycznia 2007 r.

Natomiast powołany w stanowisku wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2008 r. sygn. C-414/07 oraz pismo Ministra Finansów z dnia 13 lutego 2009 r., Znak PT3/812/4/15/CZE/09/185 dotyczą przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, nie będących przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej.

Odnosząc się natomiast do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej wskazać należy, iż dotyczy ona konkretnej, indywidualnej sprawy, w określonym stanie faktycznym i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie w niej zawarte jest wiążące.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego i powołanych powyżej przepisów należy stwierdzić, iż nie jest możliwe dokonanie jednorazowej amortyzacji wskazanego we wniosku samochodu, na zasadach określonych w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż na gruncie cytowanej ustawy jest on samochodem osobowym.

Mając powyższe na względzie stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.