IBPBI/1/415-1115/09/WRz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 3 listopada 2009 r. (data wpływu do tut. Biura 17 grudnia 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej:

* wartości diet za czas podróży służbowych oraz wydatków z tytułu noclegów - jest prawidłowe,

* ryczałtów za noclegi - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 grudnia 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartości diet za czas podróży służbowych oraz wydatków z tytułu noclegów, bądź ryczałtów za noclegi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, polegającą na świadczeniu usług transportowych na terenie kraju i zamierza w niedalekiej przyszłości świadczyć takie usługi na terenie całej Unii Europejskiej. Praca ta ma charakter ciągły i wiąże się ze znacznym zwiększeniem kosztów utrzymania. Składają się na to wydatki na wyżywienie placówkach gastronomicznych jak również koszty noclegów w hotelach, schroniskach młodzieżowych oraz innych miejscach dostępnych w podróży ciężkim zestawem drogowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą polegającą na osobistym świadczeniu usług transportowych na terenie kraju oraz terenie Unii Europejskiej może zaliczać do kosztów uzyskania przychodu wartości diet w wysokości przysługującej pracownikom z tytułu podróży służbowych, jak również kosztów noclegu, a w braku rachunku za hotel - kwoty 25% ryczałtu za noclegi.

Zdaniem Wnioskodawcy, może zaliczać te wydatki do kosztów, gdyż pozwalają na to przepisy prawa. Są to koszty faktycznie ponoszone i służą osiągnięciu przychodu. Przedsiębiorca prowadzący w sposób ciągły działalność związaną z koniecznością stałego przemieszczania się, czy to w kraju, czy za granicą, nie może być traktowany gorzej, niż ten, który wyjeżdża okazjonalnie - naruszałoby to zasadę równości podmiotów gospodarczych wobec prawa.

Na potwierdzenie swojego stanowiska, Wnioskodawca powołał wyroki:

* WSA w Lublinie z dnia 17 stycznia 2007 r.,

* WSA w Gliwicach z dnia 30 stycznia 2008 r.,

* WSA w Warszawie z dnia 30 kwietnia 2008 r.

* NSA z dnia 26 lipca 2007 r., Sygn. akt ll FSK 942/06,

* NSA z dnia 29 sierpnia 2008 r., Sygn. akt ll FSK 812.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Powyższe oznacza, że osoby prowadzące działalność gospodarczą mają prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi do wysokości nieprzekraczającej wysokości diet określonych dla wskazanej grupy pracowników w rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r.:

* w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.) oraz

* w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.).

Z treści wniosku wynika, że przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest świadczenie usług transportowych, na terenie kraju, a w niedalekiej przyszłości na terenie całej Unii Europejskiej.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż jeżeli usługi świadczone przez Wnioskodawcę, wykonywane są w ramach odbywanych przez niego krajowych i zagranicznych podróży służbowych, to może On zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartości diet za czas tych podróży, do wysokości wskazanej w ww. rozporządzeniach.

Wskazać przy tym należy, iż pojecie "podróży służbowej" unormowane jest w przepisach prawa pracy, tj. w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii, czy podróże jakie Wnioskodawca odbywa są podróżami służbowymi, nie leży w kompetencji organów podatkowych.

Kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej mogą być również stosownie udokumentowane wydatki (spełniające wymogi cytowanego wyżej art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), z tytułu noclegów, poniesione w trakcie odbywanych przez niego podróży służbowych.

W powyższym zakresie przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, ryczałtu za noclegi, w przypadku braku posiadania przez Wnioskodawcę faktur (rachunków) potwierdzających wysokość faktycznie poniesionych przez niego wydatków z tytułu noclegów, zauważyć należy, iż obowiązujące przepisy nie przewidują takiej możliwości. Do przedsiębiorców nie mają bowiem, co do zasady zastosowania przepisy ww. rozporządzeń Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. Przewidziane tymi przepisami należności z tytułu podróży służbowych, w tym "ryczałty za noclegi" nie przysługują, przedsiębiorcom a jedynie pracownikom, wobec czego nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Możliwość uznania za koszty uzyskania przychodów wartości diet w wysokości określonej dla pracowników jest w tym zakresie wyjątkiem, wynikającym z analizowanego uprzednio przepisu art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji należy stwierdzić, iż w przedstawionym stanie faktycznym, brak jest podstaw prawnych do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej ryczałtów za noclegi, naliczonych w związku z wyjazdami w celu wykonania usług transportowych przez właściciela firmy transportowej.

Z tej przyczyny przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.