IBPBI/1/415-1113/14/ZK

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 30 grudnia 2014 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPBI/1/415-1113/14/ZK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 18 września 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 25 września 2014 r.), uzupełnionym 22 i 24 grudnia 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie:

* możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, wydatków z tytułu czynszu najmu wskazanych we wniosku składników majątku - jest prawidłowe,

* możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej ww. składników majątku - jest prawidłowe,

* obowiązku kontynuowania stosowanej przez męża Wnioskodawczyni metody amortyzacji ww. składników majątku - jest prawidłowe,

* konieczności uwzględnienia odpisów amortyzacyjnych dokonanych przez męża Wnioskodawczyni od wartości początkowych ww. składników majątkowych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 września 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, m.in. dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych zawarcia wskazanej we wniosku umowy najmu. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 17 grudnia 2014 r. Znak: IBPP3/443-1177/14/JP i IBPBI/1/415-1113/14/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 22 i 24 grudnia 2014 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od maja 2014 r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą, głównie w zakresie transportu drogowego towarów. Jest czynnym podatnikiem podatku Vat. Wykonuje czynności wyłącznie opodatkowane podatkiem Vat. Od wszystkich nabywanych towarów i usług przysługuje jej prawo do odliczenia podatku Vat w pełnej wysokości.

Wnioskodawczyni jest w związku małżeńskim, w którym od dnia jego zawarcia obowiązuje wspólność majątkowa małżeńska. Zmiany w zakresie wspólności majątkowej małżeńskiej nie są planowane.

Mąż Wnioskodawczyni prowadzi od 1991 r. odrębną działalność gospodarczą, w ramach której również wykonuje w przeważającym zakresie transport drogowy towarów. Jest czynnym podatnikiem podatku Vat. Wykonuje wyłącznie czynności opodatkowane podatkiem Vat.

Przed wykonaniem pierwszych usług transportowych przez firmę Wnioskodawczyni, w lipcu 2014 r. mąż wynajął Wnioskodawczyni na czas nieokreślony dwa ciągniki siodłowe, dwie naczepy oraz notebook, czyli składniki majątkowe związane do tej pory wyłącznie z działalnością opodatkowaną męża, przy nabyciu których mąż odliczył podatek Vat w pełnej wysokości. W oparciu o tę umowę najmu tylko Wnioskodawczyni wykorzystuje te składniki majątkowe dla potrzeb swojej działalności.

Wynajęte składniki majątkowe stanowią w działalności męża środki trwałe - dotyczy ciągników siodłowych oraz naczep. Natomiast notebook nie jest środkiem trwałym, a wydatek na jego zakup został w całości zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w działalności męża (wartość niższa niż 3,5 tyś zł).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni w odniesieniu do wynajętych przez męża środków trwałych oraz notebooka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z umową najmu (czynsz) i czy powinna dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej ustalonej zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 w związku z art. 22g ust. 12 ustawy o PIT.

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

Zdaniem Wnioskodawczyni, do kosztów uzyskania przychodów nie może zaliczyć wartości czynszu wynikającego z umowy najmu. Z dniem rozpoczęcia wykorzystywania środków trwałych męża w ramach umowy najmu Wnioskodawczyni nabyła prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych, a raty amortyzacyjne będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Odpisów amortyzacyjnych Wnioskodawczyni może dokonywać od wartości początkowej w wysokości wartości przyjętej wcześniej przez męża. Wnioskodawczyni nie ma obowiązku kontynuowania stosowanej przez męża metody amortyzacji tych środków oraz nie ma obowiązku dokonywania amortyzacji uwzględniającej dokonane już przez męża odpisy amortyzacyjne.

Jeśli chodzi o wynajęty notebook, który nie stanowi w działalności męża środka trwałego, wartość czynszu odnosząca się do niego również nie może stanowić kosztów uzyskania przychodów, w związku z tym taka czynność jest neutralna na gruncie ustawy o PIT.

Z uwagi na fakt, że pomiędzy małżonkami istnieje wspólność majątkowa małżeńska, to wszelkie umowy zawierane pomiędzy małżonkami, które na podstawie prawa cywilnego nie można uznać za skuteczne, nie mogą mieć wpływu na ustalenie dochodu na gruncie ustawy o PIT. Z tej też przyczyny wartość czynszu, jako że Wnioskodawczyni faktycznie nie będzie ponosiła tego wydatku, nie może stanowić kosztów uzyskania przychodów. Jedynie w odniesieniu do środków trwałych znajduje się w ustawie szczególna regulacja.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 ustawy o PIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej, którą stanowi w przypadku odpłatnego nabycia, cena nabycia. Zgodnie z ust. 11 tego artykułu, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Do dnia zawarcia umowy najmu ciągniki siodłowe oraz naczepy były wykorzystywane w działalności gospodarczej męża Wnioskodawczyni, jako środki trwałe, który od ich ceny nabycia dokonywał odpisów amortyzacyjnych. Umowa najmu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie będzie wywoływała skutków prawnych, gdyż jest to umowa, której na gruncie prawa cywilnego nie można zawrzeć (istnieje wspólność majątkowa małżeńska), a ustawa o PIT nie przewiduje szczególnej regulacji, na podstawie której dla takich umów ustawa miałaby zastosowanie. W związku z tym czynsz ustalony w ramach takiej umowy nie może stanowić dla Wnioskodawczyni kosztu uzyskania przychodów. Ponadto opierając się o przepisy cywilnoprawne nie ma żadnej podstawy, aby Wnioskodawczyni była zobowiązana do poniesienia kosztu jakim jest czynsz wynikający z takiej umowy, a więc nie dojdzie do sytuacji, w której dokona się uszczuplenie majątku Wnioskodawczyni w związku z poniesieniem wydatku. Jedynie faktyczne poniesienie wydatku uprawnia do jego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów.

Z dniem przekazania tych składników majątkowych do działalności Wnioskodawczyni ma prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych w oparciu o zapis w art. 22g ust. 11 ustawy o PIT. Składniki te będą wykorzystywane wyłącznie w działalności Wnioskodawczyni. Z działalnością męża będzie istniał jedynie taki związek, że dla potrzeb podatku Vat będzie zawarta umowa najmu, w związku z czym należy uznać, że nie dochodzi do sytuacji, w której oboje małżonkowie wykorzystują równocześnie te środki trwałe w swoich działalnościach gospodarczych.

Wnioskodawczyni będzie mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej, takiej samej jaką miał ustaloną mąż, jednak nie będzie zobowiązana do kontynuowania metody amortyzacji, ani do uwzględnienia dokonanych już przez męża odpisów amortyzacyjnych.

O obowiązku kontynuowaniu metody amortyzacji i obowiązku uwzględnienia dokonanych odpisów amortyzacyjnych stanowi art. 22g ust. 12 w związku z art. 22g ust. 13 pkt 5 ustawy o PIT. Regulacja ta nie będzie miała jednak zastosowania, gdyż wycofanie ciągników siodłowych oraz naczep z ewidencji środków trwałych przez jednego z małżonków i wprowadzenie go do ewidencji środków trwałych drugiego małżonka, w czasie prowadzenia działalności gospodarczej przez oboje, nie wyczerpuje znamion art. 22g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten odnosi się do sytuacji, w której następuje zmiana działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków. W niniejszej sprawie do takiej sytuacji nie dochodzi, gdyż zarówno mąż jak i żona będą równocześnie prowadzić odrębne działalności gospodarcze, a więc nie dochodzi do zmiany działalności jednej na drugą.

W odniesieniu do notebooka, rozpoczęcie jego wykorzystywania w działalności Wnioskodawczyni nie rodzi żadnych skutków podatkowych. Wnioskodawczyni nie ma prawa do zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów, gdyż faktycznie Wnioskodawczyni nie poniosła kosztów jego nabycia. Należy uznać, że dla Wnioskodawczyni taka czynność jest neutralna na gruncie ustawy o PIT (decyduje o tym wspólność majątkowa małżeńska).

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje.

Stosunki majątkowe między małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59 z późn. zm.). Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Listę przedmiotów majątkowych stanowiących odrębny majątek każdego z małżonków zawiera art. 33 ww. ustawy.

Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest wspólnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego małżonków. Zgodnie z art. 43 § 1 cytowanej ustawy, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Współwłasność bowiem, skoro nie została wyłączona, ani zniesiona prawomocnym wyrokiem sądu, bądź umową majątkową małżeńską - rodzi prawo korzystania z rzeczy na równych zasadach przez każdego z małżonków, w tym pobierania pożytków i innych przychodów oraz ponoszenia wydatków i ciężarów związanych z rzeczą wspólną.

Zatem, jeśli składnik majątkowy został nabyty lub wytworzony w czasie trwania wspólności ustawowej i nie stanowi odrębnego majątku danego małżonka, stanowi on dorobek małżonków bez względu na to czy został zakupiony (wytworzony) na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez jednego z małżonków, czy też dla celów prywatnych.

Współmałżonkowie będący współwłaścicielami mają równe prawo korzystania z rzeczy wspólnej oraz obowiązek dbania o nią. Zawieranie z mężem umowy najmu składników majątkowych, stanowiących współwłasność majątkową małżeńską jest prawnie nieskuteczne (nie rodzi skutków prawnych), bowiem te składniki majątku objęte są również wspólnością ustawową małżeńską (łączną). W sytuacji, gdy małżonkowie prowadzą odrębnie pozarolniczą działalność gospodarczą, a na prawach majątkowej wspólności ustawowej są współwłaścicielami składników majątku, to każdy z nich ma prawo wykorzystywać je dla potrzeb prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej bez potrzeby sporządzania umowy najmu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że od maja 2014 r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą, głównie w zakresie transportu drogowego towarów. Wnioskodawczyni pozostaje w związku małżeńskim, w którym od dnia jego zawarcia obowiązuje wspólność majątkowa małżeńska. Od 1991 r. mąż Wnioskodawczyni prowadzi odrębną działalność gospodarczą, w ramach której również wykonuje w przeważającym zakresie transport drogowy towarów. Przed wykonaniem pierwszych usług transportowych, w lipcu 2014 r. mąż wynajął Wnioskodawczyni na czas nieokreślony dwa ciągniki siodłowe, dwie naczepy oraz notebook. W oparciu o zawartą umowę najmu tylko Wnioskodawczyni wykorzystuje ww. składniki majątkowe dla potrzeb swojej działalności. Ciągniki siodłowe i naczepy stanowią środki trwałe w prowadzonej przez męża działalności gospodarczej. Natomiast notebook nie jest środkiem trwałym, a wydatek na jego zakup został w całości zaliczony do kosztów uzyskania przychodów działalności męża Wnioskodawczyni.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny sprawy, stwierdzić należy, że zawartą między małżonkami umowę najmu składników majątku stanowiących ich współwłasność, uznać należy za nierodzącą skutków prawnych. W konsekwencji, wydatki poniesione z tytułu przedmiotowego najmu nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Odnosząc się natomiast do możliwości i warunków amortyzowania wskazanych we wniosku składników majątku, zauważyć należy, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* maszyny, urządzenia i środki transportu,

* inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 22g ust. 11 tej ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba, że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawczyni oraz jej mąż prowadzą odrębne pozarolnicze działalności gospodarcze, a na prawach majątkowej wspólności ustawowej są właścicielami ciągników siodłowych oraz naczep wykorzystywanych wyłącznie przez Wnioskodawczynię na potrzeby prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, to Wnioskodawczyni może przedmiotowe środki trwałe ująć w prowadzonej ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności zaliczać odpisy amortyzacyjne dokonywane od całej wartości początkowej tych środków trwałych, zgodnie z art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem Wnioskodawczyni, przyjmując do swojej działalności gospodarczej wskazane we wniosku środki trwałe wykorzystywane i amortyzowane uprzednio w prowadzonej przez jej męża pozarolniczej działalności gospodarczej, winna ustalić ich wartość początkową w wysokości wartości przyjętej wcześniej przez męża i amortyzować je wg wybranej przez siebie metody amortyzacji.

Przy dokonywaniu amortyzacji ww. środków trwałych Wnioskodawczyni powinna jednakże uwzględnić dokonane już przez męża odpisy amortyzacyjne. Zasadą jest bowiem, że ten sam składnik majątku nie może być dwukrotnie zamortyzowany. Należy zaznaczyć, że odpisy amortyzacyjne dokonywane przez jednego z małżonków między którymi istnieje wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) mają bezpośredni wpływ na wysokość dochodu osiągniętego z tytułu prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, który to dochód jest dochodem wspólnym małżonków. Nie jest więc uzasadnione powtórne zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów tego samego wydatku, poniesionego ze wspólnego majątku małżonków, tym razem w działalności drugiego małżonka (z której dochód również będzie dochodem wspólnym).

Zgodzić się należy przy tym ze stanowiskiem Wnioskodawczyni, że na gruncie przedmiotowej sprawy nie znajdują zastosowania powołane we wniosku przepisy art. 22g ust. 12, w związku z art. 22g ust. 13 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisy te nie dotyczą sytuacji przedstawionej we wniosku, tj. amortyzacji środków trwałych będących składnikami majątku wspólnego małżonków, uprzednio wykorzystywanych w działalności gospodarczej przez drugiego małżonka.

Nadmienić także należy, że do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawczyni nie będzie mogła zaliczyć wydatków poniesionych uprzednio przez jej męża na nabycie notebooka wykorzystywanego obecnie w działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawczynię. Wydatek z tego tytułu został bowiem w całości już uprzednio zaliczony do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez męża Wnioskodawczyni działalności gospodarczej.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie:

* możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, wydatków z tytułu czynszu najmu wskazanych we wniosku składników majątku - jest prawidłowe,

* możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej ww. składników majątku - jest prawidłowe,

* obowiązku kontynuowania stosowanej przez męża Wnioskodawczyni metody amortyzacji ww. składników majątku - jest prawidłowe,

* konieczności uwzględnienia odpisów amortyzacyjnych dokonanych przez męża Wnioskodawczyni od wartości początkowych ww. składników majątkowych - jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że w zakresie podatku od towarów i usług, zostanie wydane odrębne rozstrzygniecie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl