IBPBI/1/415-1084/10/ESZ - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej zakupionego środka trwałego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 października 2010 r. (data wpływu do tut. Biura - 22 października 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej zakupionego środka trwałego (samochodu) - jest prawidłowe.

W dniu 22 października 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej zakupionego środka trwałego (samochodu).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT i prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną na "zasadach ogólnych" (prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów). Posiada status małego podatnika i w 2010 r. zakupił samochód ciężarowy Citroen Berlingo o dopuszczalnej ładowności 570kg, który wykorzystuje wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej. Fakt, iż zakupiony pojazd jest samochodem ciężarowym wynika z wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu oraz zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu, które stwierdza, iż "pojazd spełnia wymagania określone w art. 86 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.). Zakupiony pojazd zaliczony jest do rodzaju 742 Klasyfikacji Środków Trwałych i został ujawniony w Ewidencji Środków Trwałych podatnika. Łączna wysokość odpisów amortyzacyjnych dokonanych u podatnika na podstawie art. 22k ust. 7 p.d.o.f. nie przekroczyła w 2010 r. równowartości kwoty 50.000 euro.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od zakupionego samochodu ciężarowego na podstawie art. 22k ust. 7 p.d.o.f.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym, ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w 2010 r. jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od zakupionego samochodu ciężarowego. Nie budzi wątpliwości fakt, iż zakupiony pojazd nie jest samochodem osobowym i spełnia warunki, o których mowa w art. 5a pkt 19 lit. a) p.d.o.f., co zostało potwierdzone wpisem do dowodu rejestracyjnego pojazdu ("samochód ciężarowy", "dopuszczalna ładowność 570kg") oraz zaświadczeniem o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu. Z ww. zaświadczenia wynika, iż pojazd spełnia wymagania określone w art. 86 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku VAT, a tym samym spełnia wymagania określone w art. 5a pkt 19 lit. a) p.d.o.f., gdyż przepisy te przewidują identyczne wymagania techniczne dla pojazdów innych niż samochody osobowe. Należy zwrócić uwagę na fakt, iż stacje diagnostyczne w Polsce, powołując się na wytyczne organów zwierzchnich, nie zamieszczają w treści wydawanych zaświadczeń bezpośredniego odniesienia do art. 5a pkt 19 lit. a) p.d.o.f., cytując jedynie art. 86 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku VAT. Fakt ten jednak nie może rzutować na prawa podatnika, określone w art. 22k ust. 7 p.d.o.f., gdyż stwierdzenia, iż dany pojazd nie jest samochodem osobowym można dokonać w oparciu o dowód rejestracyjny pojazdu zawierający adnotację cyt.: "samochód ciężarowy" oraz dodatkowe badanie techniczne przeprowadzone przez Okręgową Stację Kontroli Pojazdów, potwierdzone zaświadczeniem wydanym przez tę stację. Tożsamość treści przepisów art. 86 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku VAT oraz art. 5a pkt 19 lit. a) p.d.o.f. przesądza o przyjęciu stanowiska, iż spełnienie wymagań ww. przepisów na gruncie ustawy o podatku VAT potwierdza jednocześnie spełnienie wymagań na gruncie ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (p.d.o.f.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznaczyć należy, że z uwagi na fakt, iż przedmiotem złożonego wniosku jest zaistniały stan faktyczny, niniejszą interpretację oparto o przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2010 r.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Ustawą z dnia 5 marca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2009 r. Nr 69, poz. 587), zmieniono kwotę tego limitu. Zgodnie z art. 5 powołanej ustawy, w latach podatkowych rozpoczynających się w 2009 r. i 2010 r., kwota limitu odpisów amortyzacyjnych, o której mowa w art. 22k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 1 (tekst jedn. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz art. 16k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 2 (tekst jedn. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych), wynosi 100.000 euro w każdym z tych lat podatkowych.

Powyższy przepis wyklucza możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, w stosunku do niektórych środków trwałych m.in. samochodów osobowych oraz niektórych podatników - nie spełniających kryteriów małego podatnika, a także osób rozpoczynających prowadzenie działalności w warunkach określonych w art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże przepisy te nie wykluczają możliwości stosowania tej metody amortyzacji w stosunku do innych pojazdów transportu drogowego, w tym samochodów ciężarowych, również w sytuacji sfinansowania ich nabycia kredytem bankowym.

Określenie "mały podatnik" jest zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i oznacza ono podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.

W 2010 r. za małego podatnika można było uznać tego, u którego przychód brutto ze sprzedaży za 2009 rok nie przekroczył kwoty 5.067.000 zł, wg wyliczenia: średni kurs euro ogłoszony przez Narodowy Bank Polski na dzień 1 października 2009 r. wynosił 4.2228 zł x 1.200.000 = 5.067.360 zł, w zaokrągleniu 5.067.000 zł.

Natomiast dopuszczalny w 2010 r. limit jednorazowych odpisów amortyzacyjnych stosownie do postanowień art. 22k ust. 7 i 12 ww. ustawy wynosił 422.000 zł, wg wyliczenia: ww. kurs euro tj. 4,2228 x 100.000 = 422.280 zł, w zaokrągleniu 422.000 zł.

Natomiast określenie "samochód osobowy", o którym mowa w art. 22k ust. 7 ww. ustawy, należy rozpatrywać w kontekście definicji ustawowej zawartej w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z którym, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

Wskazać należy, iż powyższy przepis zawiera regulacje analogiczne do zawartych w art. 86 ust. 4 pkt 1-5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.).

Ponadto należy wskazać, iż zgodnie z brzmieniem art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d), pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań. Kopię takiego zaświadczenia podatnik jest obowiązany dostarczyć, w terminie 14 dni od dnia jego otrzymania, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego (art. 5c ust. 2 ww. ustawy).

W myśl natomiast art. 86 ust. 5 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 4 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań. Przy czym kopię zaświadczenia, o którym mowa w ust. 5, podatnik jest obowiązany dostarczyć, w terminie 14 dni od dnia jego otrzymania, do naczelnika urzędu skarbowego (art. 86 ust. 5a tej ustawy).

Niespełnienie wymogów określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczących wyłączenia danego samochodu z kategorii samochodów osobowych powoduje, iż na potrzeby tej ustawy taki pojazd będzie kwalifikowany jako samochód osobowy, co oznacza brak możliwości skorzystania z metody jednorazowej amortyzacji.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, Wnioskodawca wskazał, iż w 2010 r. posiadał status małego podatnika. Zakupiony przez niego samochód, wykorzystywany w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jako samochód ciężarowy. Fakt, iż samochód ten jest samochodem ciężarowym, wynika z wpisu do dowodu rejestracyjnego potwierdzonego zaświadczeniem, wydanym przez Okręgową Stację Kontroli Pojazdów, po wykonaniu badania technicznego, stwierdzającego, iż pojazd odpowiada wymaganiom określonym w art. 86 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), a tym samym i warunkom określonym w art. 5a pkt 19 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając zatem powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż Wnioskodawca, zgodnie z powołanym art. 22k ust. 7 ww. ustawy, mógł dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej ww. samochodu, o ile w dacie dokonania tego odpisu przedmiotowy samochód spełniał wymagania, o których mowa w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca uzyskał zaświadczenie oraz stosowny wpis w dowodzie rejestracyjnym, o których mowa w cyt. powyżej przepisach.

Posiadanie zaświadczenia, o którym mowa w art. 86 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, potwierdzającego spełnienie wymagań, o których mowa w art. 86 ust. 4 pkt 1 tej ustawy, nie może rodzić dla Wnioskodawcy negatywnych konsekwencji, skoro przepisy powyższe odpowiadają odpowiednio przepisom art. 5c ust. 1 oraz art. 5a pkt 19 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pamiętać przy tym należy o obowiązku dostarczenia kopii przedmiotowego zaświadczenia w terminie 14 dni od dnia jego otrzymania, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego (por. art. 5c ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i odpowiadający mu art. 86 ust. 5a ustawy o podatku od towarów i usług).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.