IBPBI/1/415-108/09/WRz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 4 lutego 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości:

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków związanych z wynajęciem mieszkania - jest prawidłowe

* uznania pobytu i pracy w miejscu świadczenia usług za delegację - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 lutego 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków związanych z wynajęciem mieszkania oraz uznania pobytu i pracy w miejscu świadczenia usług za delegację.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest tłumaczem. Swoją działalność gospodarczą założyła w maju 2007 r., niecały rok po ukończeniu studiów. Siedziba prowadzonej działalności znajduje się w miejscu zamieszkania. Firma niemiecka, z którą podpisała kontrakt, prowadzi prace budowlane w miejscowości T. oddalonej o 350 km od siedziby działalności gospodarczej. Jako że jest zobowiązana do pracy dla tej firmy jako tłumacz w biurze w T. 5-7 dni w tygodniu po 9-10 godz. dziennie, nie jest możliwy dojazd do miejsca pracy.

Od lipca 2008 r. postanowiła wynająć mieszkanie w T., gdyż koszty za pobyt w hotelu na tak długi okres czasu byłyby dla niej zbyt wysokie i nie byłaby w stanie ich pokryć. Jako jedyny tłumacz polsko-niemiecko-angielski dla tej firmy, przy projekcie budowy lakierni samochodowej w T., zobowiązała się być do dyspozycji w nagłych wypadkach nawet 24 godz. na dobę. Jest to pierwsza tak poważna praca po ukończeniu studiów, dlatego też zgodziła się na tak wysokie wymagania firmy.

Większość swojego czasu spędza więc w pracy, dlatego też pobyt w T. traktuje obecnie tylko jako przejściową konieczność związaną z miejscem pracy, w celach wyłącznie zarobkowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy można wliczyć w koszty działalności całą wartość opłaty za wynajem mieszkania, czy jedynie jej część.

Czy pobyt i praca w T. może być traktowany jako delegacja.

Zdaniem wnioskodawczyni, pobyt w T. traktuje wyłącznie przejściowo, jedynie w celach zarobkowych, a na wynajęcie mieszkania zdecydowała się jedynie ze względu na koszty niższe, niż noclegi w hotelu. Dlatego też pracę i pobyt w T. traktuje jako delegację.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. z 2000 r. Dz. U. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jednocześnie art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Zatem, przedsiębiorca ponosząc wydatki związane z wyjazdem służbowym może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszystkie faktycznie poniesione wydatki, jeżeli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiągnięcie przychodu, o ile nie są one wyszczególnione jako nie stanowiące takich kosztów.

Aby jednak przedsiębiorcy przysługiwały diety konieczne jest, aby odbywana przez niego podróż miała cechy "podróży służbowej".

Pojęcie podróży służbowej nie zostało zdefiniowane przepisami prawa podatkowego ani przepisami innych ustaw. Jedynie w ustawie w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) wskazano, że pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

O tym, czy dana podróż przedsiębiorcy lub osoby z nim współpracującej, stanowi w rozumieniu przepisu art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podróż służbową, decyduje każdorazowo cel podróży i jej służbowy charakter. Oznacza to, że podróżą służbową nie jest osobiste wykonywanie usług przez przedsiębiorcę w zakresie działalności przedsiębiorstwa i na podstawie zawartej z kontrahentem umowy.

W sytuacji, gdy wykonywane usługi stanowią przedmiot działalności gospodarczej, przejazd i pobyt w miejscu wykonywania usług nie jest podróżą służbową, wobec czego przedsiębiorcy nie przysługuje prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych.

Z treści wniosku wynika, iż wnioskodawczyni, będąc tłumaczem, zamierza świadczyć przez pewien okres usługi w miejscowości oddalonej o 350 km od swojego miejsca zamieszkania. Z podmiotem gospodarczym, na rzecz którego wykonuje ww. usługi ma podpisaną umowę (kontrakt). Jako siedzibę prowadzonej działalności wnioskodawczyni wskazała adres zamieszkania.

Realizacja tego rodzaju usług wiąże się z ich wykonywaniem poza siedzibą firmy. Pobyt poza miejscowością, w której znajduje się siedziba firmy, będący wynikiem zawartego kontraktu na wykonanie usług stanowiących istotę prowadzonej działalności gospodarczej, nie jest podróżą służbową.

W konsekwencji należy stwierdzić, iż w przedstawionym stanie faktycznym brak jest podstaw do traktowania tego pobytu jako podróży służbowej. A zatem w tej kwestii stanowisko wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Stanowisko w tej kwestii nie przekreśla jednak możliwości zaliczenia wydatków związanych z wynajmem w tej miejscowości mieszkania do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałyby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy jednak pamiętać o tym, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż w sytuacji gdy miejsce zamieszkania wnioskodawczyni (będące jednocześnie siedzibą firmy) oddalone jest o 350 km od miejscowości, w której świadczyć będzie w ramach prowadzonej działalności usługi tłumacza, wydatki jakie ponosi na czasowy wynajem mieszkania w związku z tymi usługami, stosownie do postanowień art. 22 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą w okresie świadczenia tych usług stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Bez wątpienia bowiem, w złożonym wniosku wnioskodawczyni wykazała związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy ww. wydatkami a uzyskiwaniem przychodów z ww. źródła przychodów. Przedmiotowe wydatki nie są również wymienione w tzw. negatywnym katalogu kosztów ujętym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy.

Zwraca się jednakże uwagę na konieczność właściwego udokumentowania wydatków związanych z pobytem poza miejscem zamieszkania uzależnionego od rodzaju prowadzonych ksiąg podatkowych. Zgromadzone dokumenty nie mogą się przy tym ograniczać wyłącznie do faktury (rachunku) wystawionej (go) przez właściciela budynku, w którym wnioskodawczyni wynajęła mieszkanie, faktur (rachunków) za media, bądź też innych dokumentów stwierdzających jedynie wysokość poniesionych przez wnioskodawczynię z tego tytułu wydatków.

Niezbędnym jest również posiadanie dowodów, świadczących o wykonanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usługach w okolicach wynajmowanego mieszkania, umożliwiających w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków.

Jeżeli więc poniesione wydatki spełniają wszystkie wymienione powyżej warunki, to mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

W tej kwestii stanowisko wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.