IBPBI/1/415-1078/14/AP - Sposób ustalenia wartości początkowej lokalu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 16 września 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 19 września 2014 r.), uzupełnionym 12 i 23 grudnia 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie:

* sposobu ustalenia wartości początkowej lokalu, o którym mowa we wniosku - jest prawidłowe,

* podstawy prawnej ustalenia ww. wartości początkowej - jest nieprawidłowe,

* możliwości zastosowania indywidulnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji tego lokalu - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 września 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej lokalu, o którym mowa we wniosku oraz możliwości zastosowania indywidulnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji tego lokalu. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 2 grudnia 2014 r. Znak: IBPP1/443-928/14/MS, IBPBI/1/415-1078/14/AP, IBPBI/1/415-1079/14/AP wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 12 i 23 grudnia 2014 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni, będąca radcą prawnym prowadzi w wynajmowanym lokalu jednoosobową działalność gospodarczą. W dniu 10 czerwca 2013 r. wspólnie z małżonkiem dokonała zakupu lokalu mieszkalnego oznaczonego Nr 1 (odrębna własność z założoną księgą wieczystą) wraz z przynależnym mu udziałem w nieruchomości wspólnej, w którym zamierza prowadzić kancelarię radcy prawnego. Lokal mieszkalny objęty jest wspólnością majątkową małżeńską. Lokal mieszkalny składa się z przedpokoju, łazienki, pokoju, kuchni oraz pomieszczenia przynależnego - piwnicy o łącznej powierzchni użytkowej 82,72 m^2. Piwnica o powierzchni 39,62 m² znajduje się bezpośrednio pod mieszkaniem. Wnioskodawczyni (po uzyskaniu pozwolenia na budowę) zamierza przeprowadzić prace adaptacyjne polegające m.in. na przebiciu stropu z mieszkania do piwnicy, instalacji schodów łączących poziomy, wyburzeniu istniejących ścian i wzniesieniu nowych podziałów, wymianie instalacji c.o., elektrycznej, wodno-kanalizacyjnej, instalacji sieci internetowej, wymianie stolarki okiennej i drzwiowej, wykonaniu wylewek, położeniu podłóg, remoncie łazienki i aneksu kuchennego. Na górnym poziomie będą się znajdować: 1-2 gabinety, łazienka, aneks kuchenny, przedpokój; na dolnym poziomie: archiwum/pokój konferencyjny oraz dodatkowy gabinet/pokój socjalny. Z dniem ujęcia wyremontowanego lokalu w ewidencji środków trwałych Wnioskodawczyni zamierza zgłosić prezydentowi miasta lokal jako służący w całości (82,72 m²) prowadzeniu działalności gospodarczej i z tego tytułu płacić podatek od nieruchomości. Lokal został wpisany w CEIDG jako miejsce prowadzenia działalności przez Wnioskodawczynię. Lokal nie będzie służył celom mieszkalnym. Lokal będzie wykorzystywany wyłącznie przez Wnioskodawczynię, w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Wszelkie zakupy dokonywane w ramach przystosowania lokalu do prowadzenia działalności gospodarczej służyły będą wyłącznie prowadzeniu działalności opodatkowanej. Wydatki te dokumentowane będą fakturami, rachunkami, wystawionymi na Wnioskodawczynię, jako prowadzącą działalność gospodarczą. Wnioskodawczyni szacuje, że wydatki z ww. tytułu wyniosą około 50.000 zł netto i nie przekroczą 30% wartości początkowej lokalu. Lokal w chwili zakupu nie nadawał się do prowadzenia w nim działalności gospodarczej w formie kancelarii radcy prawnego, wymaga remontu i adaptacji na potrzeby prowadzonej w przyszłości takiej działalności. Wnioskodawczyni zamierza wpisać zakupiony lokal do ewidencji środków trwałych po zakończeniu remontu i przyjęciu lokalu do używania i dokonywać odpisów amortyzacyjnych według stawki amortyzacyjnej 10%. Lokal znajduje się w budynku wzniesionym w 1937 r., zaś odrębną własność (po wyodrębnieniu lokalu) stanowi od 1996 r. Do wyodrębnienia doszło na podstawie umowy ustanowienia odrębnej własności lokali i umowy sprzedaży sporządzonej 8 listopada 1996 r. Lokal wykorzystywany był (jako: lokal mieszkalny, biuro poselskie) od jego wyodrębnienia do dnia nabycia lokalu przez Wnioskodawczynię przez niemal 17 lat. Na potrzeby amortyzacji Wnioskodawczyni zamierza ustalić wartość początkową w następujący sposób: całkowita wartość zakupu lokalu z aktu notarialnego, koszty związane z aktem notarialnym (w całości koszty opłat sądowych, podatku od czynności cywilnoprawnych, koszty aktu notarialnego w kwocie brutto z uwagi na fakt, że lokal był zakupiony na osoby fizyczne prywatnie i nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT, nabycie nastąpiło przed dniem wpisania lokalu jako miejsca prowadzenia działalności do CEIDG) oraz w całości nakłady związane z remontem i adaptacją na potrzeby prowadzonej kancelarii (koszty w kwocie netto ponieważ wydatki związane z dostosowaniem lokalu na potrzeby prowadzenia w nim kancelarii będą poniesione po dniu wpisania lokalu jako miejsca prowadzenia działalności do CEIDG przez Wnioskodawczynię). W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych Wnioskodawczyni rozlicza się "podatkiem liniowym" wg stawki 19%, a zdarzenia gospodarcze związane z prowadzoną działalnością gospodarczą ujmuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z16 grudnia 2014 r., wskazano, że:

* Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą od 1 lutego 2005 r.,

* lokal, o którym mowa we wniosku będzie wykorzystywany przez Wnioskodawczynię w prowadzonej działalności gospodarczej dłużej niż rok,

* ww. lokal zostanie zakwalifikowany wg KŚT do grupy 1 podgrupy 12 rodzaju 122 jako lokal mieszkalny,

* od dnia oddania lokalu po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych minie ponad 17 lat, okres ten liczony jest od dnia wyodrębnienia lokalu (w 1996 r.) do dnia wprowadzenia lokalu do ewidencji środków trwałych (co nastąpi po zakończeniu remontu),

* małżonek Wnioskodawczyni prowadzi odrębnie działalność gospodarczą; lokalu wskazanego we wniosku nie wykorzystuje i nie będzie wykorzystywał w swojej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w związku z powyższym opisem prawidłowo wskazano zasady ustalania wartości początkowej lokalu na potrzeby amortyzacji lokalu jako środka trwałego, który wprowadzony ma być do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

2. Czy prawidłowym jest przyjęcie 10% stawki amortyzacji dla ww. lokalu.

(pytania oznaczone we wniosku Nr 2 i 3)

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 22g ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania. Zgodnie z art. 22 (winno być art. 22 ust. 1) ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23, co oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia do celów podatkowych wszelkich kosztów, pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek ze źródłem przychodu, a ich poniesienie może mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Aby wydatek uznać za koszt uzyskania przychodu muszą być spełnione łącznie warunki:

Nabycie lokalu na potrzeby działalności gospodarczej oraz jego dostosowanie do faktycznej możliwości świadczenie w nim usług w ramach kancelarii radcy prawnego, służy w oczywisty sposób osiągnięciu przychodów, jednakże wydatek ten - nabycie środka trwałego - został wyłączony z kosztów uzyskania przychodu. Środki trwałe podlegają natomiast amortyzacji. Dla ujęcia w ewidencji środków trwałych danego środka trwałego konieczne jest prawidłowe ustalenie jego wartości początkowej. W ocenie Wnioskodawczyni, wyżej przedstawiony sposób ustalenia wartości początkowej lokalu jest prawidłowy, gdyż jak wskazano będzie on służył wyłącznie działalności opodatkowanej, prowadzonej przez Wnioskodawczynię, zaś wydatki na środek trwały - jego zakup oraz przystosowanie, będą w odpowiedni sposób, wskazany wyżej udokumentowane: akt notarialny, rachunki, faktury. Zdaniem Wnioskodawczyni, spełnione są warunki do uznania tak ujętych wydatków, jako wartości początkowej środka trwałego.

Dokonywanie odpisów amortyzacyjnych lokalu, w którym będzie prowadzona działalność w ramach kancelarii radcy prawnego od wartości ustalonej w wyżej opisany sposób nie powinno budzić zastrzeżeń w przypadku ewentualnej kontroli podatkowej, ponieważ zgodnie z art. 22g, wartość początkową lokalu będzie stanowiła cena nabycia, czyli kwota należna zbywcy, powiększona o koszty związane z aktem notarialnym (taksa notarialna, opłaty sądowe) w kwocie brutto, z uwagi na fakt, że lokal był zakupiony na osoby fizyczne prywatnie i nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT (nabycie nastąpiło przed dniem wpisania lokalu jako miejsca prowadzenia działalności do CEIDG), nakłady związane z remontem i adaptacją na potrzeby prowadzonej kancelarii w kwocie netto, ponieważ wydatki będą poniesione po dniu wpisania lokalu jako miejsca prowadzenia działalności do CEIDG i VAT naliczony zostanie odliczony w ramach prowadzonej działalności kancelarii radcy prawnego.

Przyjęcie stawki amortyzacyjnej 10% jest prawidłowe, gdyż lokal był przed nabyciem go przez Wnioskodawczynię wykorzystywany przez poprzedniego właściciela przez niemal 17 lat; jest lokalem mieszkalnym (mieszkanie wraz z przynależną do niego piwnicą), który wykorzystywany był na potrzeby mieszkalne oraz na potrzeby nie związane z funkcją mieszkalną - biuro poselskie. Tym samym został spełniony warunek z art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast w myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższego wynika, że określony składnik majątku podatnika może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

* stanowi on własność lub współwłasność podatnika,

* został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

* jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

* jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

Przy czym, podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl bowiem art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmują likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 tej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

* w razie odpłatnego nabycia, cenę ich nabycia,

* w razie wytworzenia we własnym zakresie, koszt wytworzenia.

Przy czym, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku (art. 22g ust. 3 ww. ustawy). Natomiast za koszt wytworzenia, zgodnie z art. 22g ust. 4 ww. ustawy, uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Stosownie do art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni będąca radcą prawnym prowadzi jednoosobowo działalność gospodarczą. W dniu 10 czerwca 2013 r. wspólnie z małżonkiem dokonała zakupu lokalu mieszkalnego (odrębna własność z założoną księgą wieczystą) wraz z przynależnym mu udziałem w nieruchomości wspólnej, w którym zamierza prowadzić kancelarię radcy prawnego. Wnioskodawczyni zamierza przeprowadzić w ww. lokalu prace adaptacyjne polegające na przystosowaniu tego lokalu do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Lokal nie będzie służył celom mieszkalnym, lecz będzie wykorzystywany wyłącznie przez Wnioskodawczynię w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej dłużej niż rok. Wnioskodawczyni szacuje, że wydatki na adaptację ww. lokalu wyniosą około 50.000 zł netto i nie przekroczą 30% wartości początkowej lokalu. Lokal w chwili zakupu - co wynika jednoznacznie z opisu zawartego we wniosku - nie nadawał się do prowadzenia w nim działalności gospodarczej w formie kancelarii radcy prawnego, wymaga remontu i adaptacji na potrzeby prowadzonej w przyszłości działalności. Wnioskodawczyni zamierza wpisać zakupiony lokal do ewidencji środków trwałych po zakończeniu remontu i przyjęciu lokalu do używania i dokonywać odpisów amortyzacyjnych według 10% stawki amortyzacyjnej. Lokal znajduje się w budynku wzniesionym w 1937 r., zaś odrębną własność (po wyodrębnieniu lokalu) stanowi od 1996 r. Do wyodrębnienia doszło na podstawie umowy ustanowienia odrębnej własności lokali i umowy sprzedaży sporządzonej 8 listopada 1996 r. Lokal przez niemal 17 lat wykorzystywany był (jako lokal mieszkalny i biuro poselskie) od jego wyodrębnienia do dnia nabycia lokalu przez Wnioskodawczynię. Na potrzeby amortyzacji Wnioskodawczyni zamierza ustalić wartość początkową ww. składnika majątku w następujący sposób: całkowita wartość zakupu lokalu z aktu notarialnego, koszty związane z aktem notarialnym (w całości koszty opłat sądowych, podatku od czynności cywilnoprawnych, koszty aktu notarialnego w wartości brutto) oraz w całości nakłady związane z remontem i adaptacją na potrzeby prowadzonej kancelarii w kwocie netto.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz opis zdarzenia przyszłego przestawiony we wniosku stwierdzić należy, że jeżeli przedmiotowy lokal w dniu wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych będzie spełniał wszystkie warunki uznania go za środek trwały, o których mowa w art. 22a ust. 1 ww. ustawy, a przede wszystkim będzie kompletny i zdatny do użytku, to Wnioskodawczyni będzie mogła uznać go za składnik majątku trwałego prowadzonej działalności gospodarczej i ustalić jego wartość początkową, jako sumę:

* ceny zakupu ww. lokalu (rzeczowego składnika majątku) wynikającej z aktu notarialnego dokumentującego jego zakup, powiększoną o koszty związane z zakupem tego lokalu, tj. opłaty sądowe, podatek od czynności cywilnoprawnych, koszty aktu notarialnego. Przy czym, jeżeli zgodnie z odrębnymi przepisami (tekst jedn.: przepisami ustawy o podatku od towarów i usług) Wnioskodawczyni w związku z poniesieniem tych wydatków nie (będzie) przysługiwało prawo do odliczenia, albo zwrotu podatku VAT naliczonego, to wydatki te winny zostać uwzględnione w wartości brutto. Zauważyć przy tym należy, że kwestia dot. rozliczeń w ww. zakresie na gruncie podatku od towarów i usług nie jest przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej;

* udokumentowanej wartości nakładów poniesionych na remont i przystosowanie ww. lokalu do prowadzonej działalności gospodarczej. Przy czym, jeżeli zgodnie z odrębnymi przepisami (tekst jedn.: przepisami ustawy o podatku od towarów i usług) Wnioskodawczyni w związku z poniesieniem ww. wydatków będzie przysługiwało prawo do odliczenia, albo zwrotu podatku VAT naliczonego, to wydatki te winny zostać uwzględnione w wartości netto. Zauważyć przy tym należy, że kwestia dot. rozliczeń w ww. zakresie na gruncie podatku od towarów i usług nie jest przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej.

Odnosząc się natomiast do kwestii dot. możliwości zastosowania indywidulnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji lokalu, o którym mowa we wniosku wskazać należy, że stosownie do art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej reguluje przepis art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

- dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

- dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3);

- dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).

Stosownie natomiast do art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

Natomiast dla środków trwałych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, minimalnym okresem używania, uprawniającym do zastosowania stawek indywidualnych, jest 1 pełny rok.

Powyższe zapisy należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika. Stwierdzić zatem należy, że cyt. wyżej art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie ma zastosowania do wytworzonych środków trwałych.

Wydatki na ulepszenie środka trwałego to nakłady poczynione na jego przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację (w tym wydatki na nabycie części składowych i peryferyjnych), których suma w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł, a których skutkiem jest wzrost wartości użytkowej mierzonej w szczególności, okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonego środka trwałego i kosztami jego eksploatacji (art. 22g ust. 17 ww. ustawy).

Analizując przepisy dotyczące możliwości zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla ulepszonych środków trwałych, należy stwierdzić, że nie mają one zastosowania do każdego ulepszonego składnika majątkowego, ale wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania ich za środki trwałe.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, wynika że zakupiony 10 czerwca 2013 r. lokal nie spełniał kryterium uznania go za środek trwały. Nie było bowiem możliwości jego fizycznego i prawnego użytkowania dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, co oznacza, że nie był on zdatny do użytku w sensie fizycznym i prawnym. Wnioskodawczyni sama wskazała, że zakupiony lokal w chwili jego zakup nie nadawał się do prowadzenia w nim działalności gospodarczej w formie kancelarii radcy prawnego, wymagał remontu i adaptacji na potrzeby tej działalności, co oznacza że w dniu jego nabycia nie spełniał kryterium środka trwałego. Wobec tego w przedstawionej sprawie nie ma zastosowania cytowany powyżej przepis art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, umożliwiający ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Skoro funkcję lokalu użytkowego wykorzystywanego do prowadzonej działalności gospodarczej (kancelarii rady prawnego), zakupiony 10 czerwca 2013 r. lokal mieszkalny uzyska dopiero w wyniku poniesienia nakładów na jego remont, przebudowę i adaptację (przeprowadzonych w oparciu o uzyskane pozwolenie budowlane), to nie mogą być one również kwalifikowane jako ulepszenie środka trwałego, o którym mowa w art. 22j ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lecz jako wydatki na wytworzenie przedmiotowego lokalu, tak aby spełnił on definicję środka trwałego, tj. składnika majątku kompletnego i zdatnego do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania.

Reasumując, stwierdzić należy, że wskazanego we wniosku lokalu nie sposób uznać za używany (skoro w istocie zostanie wytworzony), a poczynionych przez Wnioskodawczynię prac inwestycyjnych za ulepszenie środka trwałego. Z tej też przyczyny Wnioskodawczyni nie może skorzystać z prawa do ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Także z tego powodu wartości początkowej tego składnika majątku nie można ustalić na podstawie powołanych w stanowisku przepisów art. 22g ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lecz na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 2 i ust. 4, a więc wg kosztu wytworzenia.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że przedmiotowy środek trwały należy amortyzować zgodnie z przepisami art. 22i ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, tj. przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do tej ustawy. Wykaz stawek amortyzacyjnych zawiera stawki amortyzacyjne dla poszczególnych środków trwałych prawidłowo zaliczonych do odpowiedniej grupy Klasyfikacji środków trwałych (symbolu KŚT).

Z uwagi na powyższe przestawione we wniosku stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie:

* sposobu ustalenia wartości początkowej lokalu, o którym mowa we wniosku - jest prawidłowe,

* podstawy prawnej ustalenia ww. wartości początkowej - jest nieprawidłowe,

* możliwości zastosowania indywidulnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji tego lokalu - jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie zauważyć należy, że w pozostałym zakresie będącym przedmiotem wniosku ORD-IN, tj. w zakresie dot. pytań oznaczonych we wniosku nr 1, 4 i 5 zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.