IBPBI/1/415-1012/12/SK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 sierpnia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 28 sierpnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości niezaliczania do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej podatku od wartości dodanej uiszczanego w związku z nabyciem paliwa poza granicami kraju oraz zwrotu tego podatku jako przychodu podatkowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 sierpnia 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. fizycznych w zakresie możliwości niezaliczania do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej podatku od wartości dodanej uiszczanego w związku z nabyciem paliwa poza granicami kraju oraz zwrotu tego podatku jako przychodu podatkowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej. Spółka ta jest zarejestrowana w Polsce, jako czynny podatnik VAT UE. Zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów zgodnie z ustawą o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r. (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.). Przedmiotem działalności spółki jawnej jest świadczenie usług transportowych polegających na przewozie towarów na terenie Polski i całej Europy. W związku z prowadzoną działalnością spółka jawna dokonuje zakupów paliwa na terytorium innych Państw Unii Europejskiej. Spółka podpisała umowę z firmą "X", w ramach której zajmuje się odzyskiwaniem podatku VAT zapłaconego przez spółkę w innych krajach członkowskich takich jak np. Niemcy, Austria, Francja, Holandia i Luksemburg. Na podstawie tej umowy firma "X" upoważniona została do występowania w imieniu spółki jawnej o zwrot zapłaconego podatku VAT przez spółkę w innym kraju członkowskim. Firma "X" przekazuje na rachunek bankowy spółki jawnej odzyskany z innych krajów członkowskich podatek VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, do kosztów uzyskania przychodów należy zaliczać tylko kwotę netto z faktur za paliwo zapłaconych w innych krajach członkowskich, a zwróconego podatku VAT z innych krajów członkowskich nie należy zaliczać do przychodów.

W polskim systemie prawnym podatek od towarów i usług obowiązujący na terenie Polski jest odpowiednikiem podatku od wartości dodanej funkcjonującego w innych państwach Unii Europejskiej. Zgodnie bowiem z art. 2 pkt 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium innych państw członkowskich, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą. Ustawa o podatku od towarów i usług stanowi implementację przepisów VI Dyrektywy dotyczącej "wspólnego systemu podatku od wartości dodanej". Pojęcie podatku od wartości dodanej obejmuje więc zarówno "podatek od towarów i usług" obowiązujący na terenie Polski, jak i "podatek od wartości dodanej", o którym mowa w powołanym wcześniej art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. podatek nakładany na terenie innych państw członkowskich Unii Europejskiej. Z uwagi na tożsamość podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług podatek ten powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych co podatek od towarów i usług obowiązujący na terenie Polski. Zatem w świetle art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest przesłanek dających podstawę do zaliczenia podatku od wartości dodanej do kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie mając na uwadze treść art. 14 ust. 2 pkt 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrócony podatek od wartości dodanej nie stanowi przychodu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przy czym, zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 3a ww. ustawy, do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Przy czym obowiązek wykazania ww. związku spoczywa na podatniku.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Zauważyć przy tym należy, iż koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 43 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

Zgodnie z art. 5a pkt 17 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o ustawie podatku od towarów i usług, oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.). Jednoznaczna definicja ustawowa pojęcia stanowiącego treść normy prawnej zawartej w art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy wyklucza inne rozumienie tego pojęcia. Zatem przez podatek od towarów i usług należy rozumieć podatek, o którym mowa w ww. ustawie o podatku od towarów i usług. Natomiast w myśl art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej, rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium innych państw członkowskich, z wyjątkiem podatku od towaru i usług nakładanego tą ustawą.

Zatem ustawa o podatku od towarów i usług rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług. Sformułowanie "podatek od towarów i usług" jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach członkowskich Unii Europejskiej. Tym samym nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej obowiązującego w innym państwie członkowskim niż Polska, z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, iż cytowany art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczy wyłącznie polskiego podatku od towarów i usług, co oznacza iż nie znajduje on zastosowania w odniesieniu do podatku od wartości dodanej obowiązującego w innych niż Polska krajach Unii Europejskiej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej. Spółka ta zarejestrowana jest jako czynny podatnik VAT UE. Zdarzenia gospodarcze ewidencjonowane są w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Przedmiotem działalności spółki jest świadczenie usług transportowych na terenie Polski i krajów Unii Europejskiej. W związku z prowadzoną działalnością, spółka dokonuje zakupu paliwa na terytorium Państw Unii Europejskiej. Spółka podpisała umowę z firmą "X", w ramach której firma ta zajmuje się odzyskiwaniem zapłaconego podatku od wartości dodanej od państw Unii. Zwrot zapłaconego podatku od wartości dodanej następuje przekazem na rachunek bankowy spółki.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż skoro nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej obowiązującego w innym państwie członkowskim niż Polska, z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce, to podatek od wartości dodanej zapłacony na terenie Unii Europejskiej może co do zasady zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca winien więc zaliczać do kosztów podatkowych wydatki na zakup paliwa w kwocie brutto, o ile zostaną one prawidłowo udokumentowane. Natomiast otrzymany w późniejszym terminie zwrot zapłaconego podatku od wartości dodanej stanowić będzie dla Wnioskodawcy przychód z działalności gospodarczej, co wynika a contrario z cytowanego art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na powyższe, przedstawione stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.