IBPB3/423-940/08/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2008 r. (data wpływu do tut. BKIP 18 sierpnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia kwoty odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów (pytanie oznaczone we wniosku nr 3) - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 sierpnia 2008 r. wpłynął do tut. BKIP ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia kwoty odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Z dniem 4 sierpnia 2007 r. weszła w życie ustawa o rozwiązaniu KDT. Zgodnie z art. 1 tej ustawy reguluje ona zasady pokrywania kosztów powstałych u wytwórców energii w związku z przedterminowym rozwiązaniem długoterminowych umów sprzedaży mocy i energii elektrycznej.

Konieczność rozwiązania umów długoterminowych wynika z wymogów Komisji Europejskiej, nałożonych przepisami Dyrektywy 96/92/EC, zastąpionej następnie przez Dyrektywę 2003/54/WE, które zobowiązują Państwa członkowskie do zapewnienia konkurencyjności na rynku energii elektrycznej. Aby jednak przedsiębiorstwa energetyczne nie poniosły w związku z rozwiązaniem umów nadmiernych strat i były zdolne do kontynuowania działalności, ustawodawca, poprzez regulacje ustawy o rozwiązaniu KDT przewidział mechanizm rekompensat poniesionych kosztów dla wytwórców.

Zgodnie z art. 6 przedmiotowej ustawy, wytwórcy otrzymują rekompensatę - środki na pokrycie tzw. kosztów osieroconych. Pojęcie kosztów osieroconych jest natomiast zdefiniowane w art. 2 pkt 12 ustawy o rozwiązaniu KDT, jako poniesione przez wytwórców nakłady inwestycyjne na majątek związany z wytwarzaniem energii elektrycznej, które nie zostałyby pokryte przychodami uzyskanymi ze sprzedaży wytworzonej energii elektrycznej, rezerw mocy i usług systemowych na rynku konkurencyjnym. Uchwalając ustawę o rozwiązaniu KDT, ustawodawca podjął decyzję o zrekompensowaniu przedsiębiorstwom energetycznym tych kosztów.

Dla celów zarządzania rekompensatami oraz ich wypłaty wytwórcom powołana została spółka celowa -Zarządca Rozliczeń. Zgodnie z art. 22 ustawy o rozwiązaniu KDT, Zarządca Rozliczeń wypłaca wytwórcy środki na pokrycie kosztów osieroconych w formie zaliczki na poczet tych kosztów za dany rok. Zaliczki wypłaca się w czterech równych ratach w danym roku, w terminie do 5-ego dnia miesiąca następującego po upływie kwartału, za który rata ma być wypłacana.

Wypłacone na poczet kosztów osieroconych zaliczki podlegają rozliczeniu rocznemu w drodze tzw. korekty. Do dnia 31 lipca danego roku Prezes Urzędu Regulacji Energetyki ustala wysokość korekty za rok poprzedni oraz do dnia 31 sierpnia roku następującego po zakończeniu okresu korygowania korektę końcową kosztów osieroconych (art. 30 i art. 31 ustawy o rozwiązaniu KDT). W przypadku, gdy wartość korekty jest dodatnia, zgodnie z art. 34 ustawy o rozwiązaniu KDT, Zarządca Rozliczeń wypłaca wytwórcy kwotę nadwyżki środków wynikającą z korekty, a w przypadku, gdy wartość korekty jest ujemna, wytwórca zwraca kwotę korekty rocznej kosztów osieroconych na rzecz Zarządcy Rozliczeń.

Artykuł 42 ustawy o rozwiązaniu KDT reguluje zasady podatkowego traktowania otrzymywanych przez wytwórców środków na pokrycie kosztów osieroconych dla celów podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: podatek CIT), jak i podatku od towarów i usług (dalej: podatek VAT). Jak wynika z uzasadnienia do projektu ustawy o rozwiązaniu KDT, przepisy w art. 42 tej ustawy mają na celu zapewnienie neutralności podatkowej w związku z otrzymaną przez wytwórców pomocą publiczną.

Elektrociepłownia (dalej: Spółka) jest wytwórcą energii elektrycznej, która w ramach swojej podstawowej działalności wykorzystuje nowoczesne rozwiązania techniczne.

Inwestycja Spółki polegająca na budowie elektrociepłowni węglowej rozpoczęła się w 2000 r. i została ukończona zgodnie z planem inwestycyjnym w 2003 r. Na budowę zupełnie nowego zakładu produkcyjnego został udzielony kredyt przez konsorcjum 15 zagranicznych banków. Zabezpieczeniem dla kredytu zaciągniętego przez Spółkę było podpisanie kontraktów KDT, które to kontrakty stanowiły dla kredytodawców gwarancję działalności Spółki i osiągania przez nią zysków dzięki długoterminowemu planowi sprzedaży energii a tym samym stanowiły zabezpieczenie dla spłaty kredytu.

Spółka pragnie podkreślić, że jej działalność obejmuje tylko i wyłącznie produkcję energii elektrycznej i cieplnej. Nie prowadzi żadnej innej działalności gospodarczej.

Spółka - jako producent energii elektrycznej - w dniu 28 grudnia 2007 r. zawarła umowę rozwiązującą długoterminową umowę na dostawę energii elektrycznej z Polskimi Sieciami Elektroenergetycznymi S.A. W związku z powyższym, począwszy od sierpnia 2008 r. będzie otrzymywać środki na pokrycie kosztów osieroconych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Jaka powinna być prawidłowa metodologia ustalenia kwoty odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów... (pytanie oznaczone we wniosku nr 3)

W związku z otrzymaniem rekompensat, zdaniem Spółki część odpisów amortyzacyjnych od należących do Spółki ŚT i WNiP związanych z wytwarzaniem energii elektrycznej nie będzie stanowiła kosztu uzyskania przychodów.

Zgodnie bowiem z art. 42 ust. 2 ustawy o rozwiązaniu KDT, odpisów z tytułu zużycia ŚT oraz WNiP związanych z wytwarzaniem energii elektrycznej nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów od tej części ich wartości, która odpowiada kwocie otrzymanych przez wytwórcę środków na pokrycie kosztów osieroconych od miesiąca następującego po miesiącu otrzymania poszczególnych kwot zaliczek oraz kwot korekty rocznej i końcowej. Jednocześnie, ust. 3 tego artykułu wskazuje, że kwotę zwrotu wydatków w odniesieniu do poszczególnych ŚT oraz WNiP ustala się proporcjonalnie do ich wartości początkowej pomniejszonej o odpisy amortyzacyjne dokonane dla celów podatkowych na dzień otrzymania zaliczek oraz kwot korekty rocznej i końcowej.

Należy zatem stwierdzić, iż w części w której otrzymane przez Spółkę rekompensaty odpowiadają aktualnej wartości podatkowej netto ŚT i WNiP, dokonywane odpisy amortyzacyjne nie będą stanowić kosztów uzyskania przychodów Spółki.

Wobec powyższego, po otrzymaniu poszczególnych zaliczek na poczet kosztów osieroconych i ich korekt, Spółka powinna alokować otrzymaną kwotę rekompensaty do aktualnej wartości podatkowej netto poszczególnych ŚT i WNiP. Począwszy od miesiąca następującego po miesiącu otrzymania poszczególnych rekompensat, Spółka będzie zobowiązana do wyłączania z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od ŚT i WNiP od tej części ich wartości, która odpowiada kwocie rekompensaty alokowanej do danego składnika majątku.

Spółka stoi na stanowisku, iż prawidłowa metodologia ustalenia miesięcznej kwoty odpisów amortyzacyjnych od poszczególnych ŚT i WNiP związanych z wytwarzaniem energii elektrycznej, która nie stanowi kosztów uzyskania przychodów zakłada, iż:

Szczegółowe wyliczenia ilustrujące stanowisko Spółki w tym zakresie zawiera tabela znajdująca się poniżej:

Założenia:

Wartość początkowa ST: 1.200 j.

Stawka amortyzacyjna ŚT: 20% (5 lat)

Metoda amortyzacji: Liniowa

Miesięczny odpis: 20 j. = 1.200x20%: 12

Aktualna wartość podatkowa netto ŚT na dzień otrzymania pierwszej raty rekompensaty: 340 j.

Wartość jednej raty rekompensaty (kwartalnej): 100 j.

Sumaryczna wartość otrzymanych zaliczek: 600 j.

Okres Rozliczeniowy -Otrzymane rekompensaty -Rekompensaty zwolnione od CIT -Rekompensaty stanowiące przychody dla CIT -Otrzymane rekompensaty (narastająco) -Aktualna wartość podatkowa netto (na początek okresu) -Miesięczny odpis amortyzacyjny -Wartość odpisu niestanowiącego kosztów podatkowych -Kolumna <8> - sposób kalkulacji -Wartość odpisu stanowiącego koszty podatkowe <7>-<8>

1 -2 -3 -4 -5 -6 -7 -8 -9 -10

VI 2008 -0 -0 -0 -0 -340 -20 -0 -0 -20

VII 2008 -100 -100 -0 -100 -320 -20 -0 -0 -20

VIII 2008 -0 -0 -0 -100 -300 -20 -6,67 -=100:300x20 -13,33

IX 2008 -0 -0 -0 -100 -280 -20 -6,67 -=100:300x20 -13,33

X 2008 -100 -100 -0 -200 -260 -20 -6,67 -=100:300x20 -13,33

XI 2008 -0 -0 -0 -200 -240 -20 -15 -=6,67+100:240x20 -5

XII 2008 -0 -0 -0 -200 -220 -20 -15 -=6,67+100:240x20 -5

I 2009 -100 -45 -55 -300 -200 -20 -15 -=6,67+100:240x20 -5

II 2009 -0 -0 -0 -300 -180 -20 -20 -20 -0

III 2009 -0 -0 -0 -300 -160 -20 -20 -20 -0

IV 2009 -100 -0 -100 -400 -140 -20 -20 -20 -0

V 2009 -0 -0 -0 -400 -120 -20 -20 -20 -0

VI 2009 -0 -0 -0 -400 -100 -20 -20 -20 -0

VII 2009 -100 -0 -100 -500 -80 -20 -20 -20 -0

VIII 2009 -0 -0 -0 -500 -60 -20 -20 -20 -0

IX 2009 -0 -0 -0 -500 -40 -20 -20 -20 -0

X 2009 -100 -0 -100 -600 -20 -20 -20 -20 -0

SUMA -600 -245 -355 -Nie dotyczy -Nie dotyczy -340 -245 -Nie dotyczy -95

Obliczenia dotyczące kwot odpisów amortyzacyjnych:

Kwota odpisu amortyzacyjnego niestanowiącego kosztu uzyskania przychodów z tytułu otrzymanej rekompensaty (kolumna 8):

* gdy suma zaliczek wynosi 100 j.: 6,67 j. = 100: 300 x 20 j.

* gdy suma zaliczek wynosi 200 j.: 15,00 j. = 6,67 i + (100: 240 x 20 j.)

* gdy suma zaliczek wynosi 300 j. i więcej: 20,00 j.

Jak wskazano powyżej, w celu wyliczenia wartości odpisu, jaka nie może stanowić kosztu podatkowego po otrzymaniu pierwszej zaliczki, łączną wartości odpisu (20 j.) przemnożono przez współczynnik odzwierciedlający stosunek zaliczki (100 j.) do aktualnej wartości podatkowej netto ŚT na początku miesiąca następującego po miesiącu otrzymania zaliczki (300 j.), gdyż zgodnie z art. 42 ust. 2 ustawy o rozwiązaniu KDT, rekompensata wpływa na wartość odpisów zaliczanych do kosztów podatkowych dopiero od miesiąca następującego po miesiącu jej otrzymania.

W celu wyliczenia wartości odpisu, jaka nie może stanowić kosztu podatkowego po otrzymaniu drugiej zaliczki, uwzględniono kwotę odpisu niestanowiącego kosztów uzyskania przychodów przy pierwszej zaliczce (6,67 j.) i powiększono ją o kwotę odnoszącą się do drugiej zaliczki (20 j. x 100: 240).

Przy otrzymaniu trzeciej zaliczki, skumulowana wartość rekompensat przekroczyła aktualną wartość podatkową netto ŚT na moment otrzymania tej zaliczki i w związku z tym, począwszy od kolejnego miesiąca, pełna kwota odpisu amortyzacyjnego nie stanowiła kosztów podatkowych (tj. 20 j.).

Obliczenia dotyczące kwoty przychodów podatkowych:

Wartość zaliczek korzystających ze zwolnienia od CIT (kolumna 3) oraz zaliczonych do przychodów podatkowych (kolumna 4):

* kwota zaliczek wolna od CIT (rozliczona poprzez odpisy amortyzacyjne):

245 j. (= 3 x 6,67 j. + 3 x 15 j. + 9x20j.)

* kwota zaliczek stanowiących przychody podatkowe (nierozliczona poprzez odpisy amortyzacyjne):

355 j. (=55j.+ 100 j. + 100 j. + 100 j.)

* łączna kwota rozliczonych zaliczek:

600 j. (= 245 j. + 355 j.)

Jak wskazano w pytaniu nr 2, w celu ustalenia, od którego momentu kwoty zaliczek stanowią przychody podatkowe, porównać należy skumulowaną kwotę zaliczek z aktualną wartością podatkową netto ŚT i WNiP na dzień otrzymania danej zaliczki.

W powyższym przykładzie, na moment otrzymania pierwszej zaliczki (lipiec 2008 r.) aktualna wartość podatkowa netto wynosiła 320 j. i była wyższa od skumulowanej wartości zaliczek (100 j.), a więc kwota zaliczki nie stanowiła przychodu podatkowego. Podobnie, przy drugiej zaliczce (październik 2008 r.), łączna kwota zaliczek (200 j.) była niższa od podatkowej wartości netto ŚT (260 j.), zatem również druga zaliczka nie stanowiła przychodu podatkowego. Natomiast na moment otrzymania trzeciej zaliczki (styczeń 2009 r.), łączna wartość zaliczek (300 j.) przewyższyła podatkową wartość netto ŚT (200 j.). Wobec tego, część zaliczki otrzymanej w styczniu 2009 r. powinna zostać zaliczona do przychodów podatkowych Spółki.

Aby stwierdzić, jaka część zaliczki otrzymanej styczniu 2009 r. powinna być rozliczona poprzez odpisy amortyzacyjne, a jaka zaliczona do przychodów Spółki, należy określić, jaka kwota odpisów podlegających wyłączeniu z kosztów podatkowych w całym okresie amortyzacji nie została jeszcze rozliczona z uprzednio otrzymanymi rekompensatami.

Wartość odpisu zaliczanego do kosztów podatkowych w styczniu 2009 r. wynosiła 5 j. Natomiast do końca okresu amortyzacji pozostało jeszcze 9 miesięcy. Stąd poprzez amortyzację podatkową może być rozliczone jedynie 45 j. Wobec tego pozostała część zaliczki tj. 55 j. (= 100 j. - 45 j.) powinna stanowić przychód Spółki podlegający opodatkowaniu CIT, gdyż brak jest możliwości rozliczenia tej kwoty z odpisami amortyzacyjnymi niestanowiącymi kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie, każda następna zaliczka stanowiła w całości przychód podatkowy, ponieważ brak było możliwości odniesienia jej do amortyzacji składników majątkowych Spółki.

W efekcie przeprowadzenia rozliczeń w powyższy sposób, łączna kwota otrzymanych zaliczek (600 j.) została rozliczona w ten sposób, że 355 j. stanowiłoby przychody podatkowe, natomiast 245 j. byłoby wolne od CIT (zostałoby rozliczone poprzez wyłączenie z kosztów podatkowych części amortyzacji ŚT).

W opinii Spółki zaprezentowany powyżej sposób rozliczeń jest prawidłowy z punktu widzenia brzmienia oraz celu przepisów ustawy o rozwiązaniu KDT - zapewnia bowiem, zgodnie z art. 42 ustawy o rozwiązaniu KDT, rozliczenie zaliczek i korekt w pierwszej kolejności poprzez odpisy amortyzacyjne od ŚT i WNiP oraz neutralność podatkową otrzymanych rekompensat.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 42 ust. 2 ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o zasadach pokrywania kosztów powstałych u wytwórców w związku z przedterminowym rozwiązaniem umów długoterminowych sprzedaży mocy i energii elektrycznej (Dz. U. Nr 130, poz. 905) zwanej dalej ustawą KDT, odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów od tej części ich wartości, która odpowiada kwocie otrzymanych rekompensat. Zacytowany przepis oznacza, że Spółka będzie zobowiązana wyłączać z kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od tej części wartości środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która odpowiada kwocie otrzymanych rekompensat. Spółka powinna pomniejszać wartość początkową środków trwałych będących podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych o alokowaną do nich część rekompensaty i dopiero od takiej pomniejszonej wartości początkowej skalkulować odpis amortyzacyjny, który będzie mógł stanowić koszt uzyskania przychodów.

Przepis art. 42 ust. 2 ustawy o KDT mówi o wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych od tej części ich wartości (chodzi o odpisy amortyzacyjne dokonywane od tej części wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych), która odpowiada kwocie otrzymanych rekompensat. Należy także zauważyć, że chodzi tu o wartość początkową brutto środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (tj. niepomniejszoną o dotychczas dokonane odpisy amortyzacyjne), bowiem taka wartość początkowa jest podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych. A zatem, przy wyłączaniu z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych związanych z wytwarzaniem energii elektrycznej należy pomniejszyć wartość początkową środków trwałych będących podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych o alokowaną do nich część rekompensaty i dopiero od takiej pomniejszonej wartości początkowej skalkulować odpis amortyzacyjny, który będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów Spółki.

Stanowisko Wnioskodawcy, że po otrzymaniu zaliczek na poczet kosztów osieroconych i ich korekt, Spółka powinna alokować otrzymaną kwotę rekompensaty do aktualnej wartości podatkowej netto poszczególnych ŚT i WNiP jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.