IBPB3/423-759/08/MO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29 maja 2008 r. (data wpływu do tut. Biura 6 czerwca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego m.in. dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia kwoty odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów (pytanie oznaczone we wniosku Nr 3) - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 czerwca 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia kwoty odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Rozwiązanie KDT

1.

Wytwórcy energii elektrycznej osiągali dotychczas przychody według cen wynikających z długoterminowych umów sprzedaży mocy i energii elektrycznej (były to tzw. KDT - kontrakty długoterminowe). Z dniem 4 sierpnia 2007 r. weszła w życie ustawa o rozwiązaniu KDT. Zgodnie z art. 1 tej ustawy, reguluje ona zasady pokrywania kosztów powstałych u wytwórców energii w związku z przedterminowym rozwiązaniem umów długoterminowych sprzedaży mocy i energii elektrycznej.

Zgodnie z art. 3-6 ustawy o rozwiązaniu KDT, istnieje możliwość rozwiązania długoterminowych kontraktów na dostawę energii zawartych uprzednio przez wytwórców energii elektrycznej. Rozwiązanie KDT oznacza dla wytwórców energii elektrycznej, iż będą oni osiągali przychody na rynku konkurencyjnym, a nie według korzystnych cen wynikających z dotychczasowych umów długoterminowych.

W przypadku rozwiązania umowy długoterminowej, zgodnie z ustawą o rozwiązaniu KDT, wytwórcy otrzymują rekompensatę - środki na pokrycie tzw. kosztów osieroconych (art. 6 ustawy o rozwiązaniu KDT). Na podstawie art. 2 pkt 12 ustawy o rozwiązaniu KDT, koszty osierocone są to poniesione przez wytwórców nakłady inwestycyjne na majątek związany z wytwarzaniem energii elektrycznej, które - w związku z przedterminowym rozwiązaniem KDT - nie zostaną pokryte przychodami uzyskanymi ze sprzedaży wytworzonej energii elektrycznej, rezerw mocy i usług systemowych na rynku konkurencyjnym. Uchwalając ustawę o rozwiązaniu KDT, ustawodawca podjął więc decyzję o zrekompensowaniu przedsiębiorstwom energetycznym tych kosztów.

2.

Dla celów zarządzania rekompensatami oraz ich wypłaty wytwórcom powołana została spółka celowa - Zarządca Rozliczeń S.A. (dalej: Zarządca Rozliczeń). Zgodnie z art. 22 ustawy o rozwiązaniu KDT, Zarządca Rozliczeń wypłaca wytwórcy środki na pokrycie kosztów osieroconych w formie zaliczki na poczet tych kosztów za dany rok. Zaliczki wypłaca się w czterech równych ratach w danym roku (kwartalnie), w terminie do 5 dnia miesiąca następującego po upływie kwartału, za który rata ma być wypłacana.

Wypłacone na poczet kosztów osieroconych zaliczki podlegają rozliczeniu rocznemu w drodze tzw. korekty. Do dnia 31 lipca danego roku Prezes Urzędu Regulacji Energetyki ustala wysokość korekty za rok poprzedni oraz do dnia 31 sierpnia roku następującego po zakończeniu okresu korygowania ustala on korektę końcową kosztów osieroconych (art. 30 i art. 31 ustawy o rozwiązaniu KDT). W przypadku, gdy wartość korekty jest dodatnia, zgodnie z art. 34 ustawy o rozwiązaniu KDT, Zarządca Rozliczeń wypłaca wytwórcy kwotę nadwyżki środków wynikająca z korekty. W przypadku, gdy wartość korekty jest ujemna, wytwórca zwraca kwotę korekty rocznej kosztów osieroconych na rzecz Zarządcy Rozliczeń.

3.

Przepis art. 42 ustawy o rozwiązaniu KDT reguluje niektóre zasady podatkowego traktowania otrzymywanych przez wytwórców środków na pokrycie kosztów osieroconych dla celów podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: podatek CIT) oraz podatku od towarów i usług (dalej: podatek VAT). Jak wynika z uzasadnienia do projektu ustawy o rozwiązaniu KDT, przepisy w art. 42 tej ustawy mają na celu zapewnienie neutralności podatkowej w związku z otrzymaną przez wytwórców pomocą publiczna.

Działalność Spółki

1.

Spółka jest wytwórcą energii elektrycznej, który w ramach swojej podstawowej działalności wykorzystuje nowoczesne rozwiązania techniczne. Eksploatowana przez Spółę elektrociepłownia - jako pierwsza tego typu inwestycja w Polsce - stanowi układ kombinowany gazowo-parowy, opalany gazem ziemnym wysokometanowym. Produkcja energii elektrycznej jest przeprowadzana w skojarzeniu z produkcją energii cieplnej, przy zastosowaniu kogeneracji, tj. technologii pozwalającej na równoczesne wytwarzanie energii elektrycznej poprzez spalanie gazu oraz energii cieplnej poprzez odzyskiwanie i wykorzystanie ciepła ze spalin (produktu ubocznego spalania gazu).

Zasadniczą działalnością Spółki jest wytwarzanie energii elektrycznej. Jednakże z uwagi na zastosowane rozwiązania techniczne, które pozwalają na maksymalizację wykorzystania produktów spalania gazu w procesie wytwarzania energii elektrycznej, Spółka produkuje również energię cieplną. Produkcja energii cieplnej ma jednak charakter towarzyszący i pomocniczy do produkcji energii elektrycznej, o czym może świadczyć m.in. fakt, że łączne przychody Spółki aż w ok. 89% pochodzą z produkcji energii elektrycznej, natomiast tylko w 11% z produkcji energii cieplnej.

2.

Mając na względzie specyfikę układu wytwarzania, majątek produkcyjny Spółki może być podzielony na trzy grupy:

Środki trwałe, które są wykorzystywane wyłącznie do produkcji energii elektrycznej to np. turbiny gazowe i agregaty prądotwórcze.

Środki trwałe, bez których wytwarzanie energii elektrycznej nie byłoby możliwe, ale które uczestniczą również w wytwarzaniu energii cieplnej to np. układ pary niskoprężnej, układ wody zasilającej, kocioł parowy odzysknicowy. Urządzenia pracujące w skojarzeniu tworzą jeden nierozerwalny układ. Wyłączenie któregokolwiek z urządzeń spowodowałoby zaburzenie, bądź też zatrzymanie produkcji zarówno energii elektrycznej, jak i cieplnej.

Natomiast w grupie środków trwałych wykorzystywanych wyłącznie do produkcji ciepła znajdują się np. kotły parowe pomocnicze, układ wody zasilającej kotłów pomocniczych włącznie z pompami wody zasilającej. Jest to odrębny układ zamknięty, niepowiązany i niezależny od urządzeń pracujących w kogeneracji. Jego funkcją jest utrzymanie produkcji energii cieplnej w sytuacji, gdy z różnych przyczyn energia elektryczna nie jest wytwarzana.W odniesieniu do produkcyjnych składników majątkowych pracujących w skojarzeniu (tj. służących zarówno do wytwarzania energii elektrycznej, jak i cieplnej), dla celów sporządzania kalkulacji kosztów uzasadnionych do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki (dalej: Prezes URE) i zatwierdzania taryfy na ciepło, Spółka dokonuje jednoznacznego określenia, w jakiej części są one używane dla celów produkcji energii elektrycznej, a w jakiej do produkcji energii cieplnej. Odbywa się to przy zastosowaniu wskaźnika obliczanego jako iloraz ilości energii chemicznej wprowadzonej do układu w postaci paliwa, a ilością energii elektrycznej wygenerowaną w "cyklu prostym" oraz energii elektrycznej zagospodarowanej w części konwencjonalnej. Przykładowo, układ pary niskoprężnej jest przypisany do wytwarzania energii cieplnej wskaźnikiem 17%, a w 83% do wytwarzania energii elektrycznej. W oparciu o ten wskaźnik dokonywany jest m.in. podział kosztów amortyzacji środków trwałych należących do Spółki do celów kalkulacji taryf na energię i ciepło. Podział ten - zatwierdzony przez Prezesa URE - pozwala na jednoznaczne wskazanie, czy dany składnik majątkowy jest związany z wytwarzaniem energii elektrycznej, energii cieplnej, czy też obu tych energii jednocześnie.

3.

Natomiast posiadany przez Spółkę majątek nieprodukcyjny obejmuje szereg środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych niezbędnych dla prowadzenia przez Spółkę działalności w zakresie produkcji energii elektrycznej i cieplnej. Majątek ten nie jest wykorzystywany bezpośrednio w procesie produkcji energii elektrycznej, tym niemniej jest on z tym procesem ściśle związany. Dotyczy to przykładowo środków trwałych służących do przesyłu energii elektrycznej (tj. sieci przesyłowe, transformatory, rozdzielnie), bez których wytworzona energia elektryczna nie mogłaby zostać wprowadzona do systemu energetycznego i sprzedana.

Grupa ta obejmuje również takie składniki majątku, jak budynek elektrociepłowni, pozostałe budynki produkcyjne, budynki administracyjne, sprzęt komputerowy, wyposażenie biur, wyposażenie warsztatowe, środki transportu itp. Budynek elektrociepłowni oraz pozostałe budynki produkcyjne chronią urządzenia w nim się znajdujące i zabezpieczają je przed czynnikami, które mogłyby spowodować ich awaryjność i obniżyć zakładaną żywotność. Bez budynków produkcyjnych cały układ technologiczny nie funkcjonowałby prawidłowo. Zaplecze administracyjne jest stworzone po to, aby wspomagać proces wytwarzania energii elektrycznej i cieplnej. Bez urządzeń biurowych nie byłoby możliwe zarządzanie przedsiębiorstwem, planowanie gospodarki remontowej oraz odpowiednie, wymagane przepisami prawa, udokumentowanie sprzedaży energii elektrycznej i cieplnej.

4.

Spółka pragnie podkreślić, że jej działalność obejmuje tylko i wyłącznie produkcję energii elektrycznej i cieplnej. Spółka nie prowadzi żadnej innej działalności gospodarczej.

Spółka - jako producent energii elektrycznej - w dniu 28 grudnia 2007 r. zawarła umowę rozwiązującą długoterminową umowę na dostawę energii elektrycznej z PGE Polską Grupą Energetyczną S.A. W związku z powyższym, począwszy od sierpnia 2008 r. Spółka będzie otrzymywać środki na pokrycie kosztów osieroconych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Jaka powinna być prawidłowa metodologia ustalenia kwoty odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów... (Pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

Zdaniem wnioskodawcy:

1.

W związku z otrzymaniem rekompensat, część amortyzacji od należących do Spółki ŚT i WNiP związanych z wytwarzaniem energii elektrycznej nie będzie stanowiła kosztu uzyskania przychodów.

Zgodnie bowiem z art. 42 ust. 2 ustawy o rozwiązaniu KDT, odpisów z tytułu zużycia ŚT oraz WNiP związanych z wytwarzaniem energii elektrycznej nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów od tej części ich wartości, która odpowiada kwocie otrzymanych przez wytwórcę środków na pokrycie kosztów osieroconych od miesiąca następującego po miesiącu otrzymania poszczególnych kwot zaliczek oraz kwot korekty rocznej i końcowej. Jednocześnie, ust. 3 tego artykułu wskazuje, że kwotę zwrotu wydatków w odniesieniu do poszczególnych ŚT oraz WNiP ustala się proporcjonalnie do ich wartości początkowej pomniejszonej o odpisy amortyzacyjne dokonane dla celów podatkowych na dzień otrzymania zaliczek oraz kwot korekty rocznej i końcowej.

Należy zatem stwierdzić, iż w części w której otrzymane przez Spółkę rekompensaty odpowiadają aktualnej wartości podatkowej netto ŚT i WNiP, dokonywane odpisy amortyzacyjne nie będą stanowić kosztów uzyskania przychodów Spółki.

Wobec powyższego, po otrzymaniu poszczególnych zaliczek na poczet kosztów osieroconych i ich korekt, Spółka powinna alokować otrzymaną kwotę rekompensaty do aktualnej wartości podatkowej netto poszczególnych ŚT i WNiP. Począwszy od miesiąca następującego po miesiącu otrzymania poszczególnych rekompensat, Spółka będzie zobowiązana do wyłączania z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od ŚT i WNiP od tej części ich wartości, która odpowiada kwocie rekompensaty alokowanej do danego składnika majątku.

2.

Spółka stoi na stanowisku, iż prawidłowa metodologia ustalenia miesięcznej kwoty odpisów amortyzacyjnych od poszczególnych ŚT i WNiP związanych z wytwarzaniem energii elektrycznej, która nie stanowi kosztów uzyskania przychodów zakłada, iż:

Szczegółowe wyliczenia ilustrujące stanowisko Spółki w tym zakresie zawiera tabela znajdująca się poniżej.

Założenia:

Wartość początkowa ŚT: -1.200j.

Stawka amortyzacyjna ŚT: -20% (5 lat)

Metoda amortyzacji: -Liniowa

Miesięczny odpis: -20j. = 1.200 x 20%:12

Aktualna wartość podatkowa netto ŚT na dzień otrzymania pierwszej raty rekompensaty: -340j.

Wartość jednej raty rekompensaty (kwartalnej): -100j.

Sumaryczna wartość otrzymanych zaliczek: -600j.

Okres Rozliczeniowy -Otrzymane rekompensaty -Rekompensaty zwolnione od CIT -Rekompensaty stanowiące przychody dla CIT -Otrzymane rekompensaty (narastająco) -Aktualna wartość podatkowa netto (na początek okresu) -Miesięczny odpis amortyzacyjny -Wartość odpisu niestanowiącego kosztów podatkowych -Kolumna <8> - sposób kalkulacji -Wartość odpisu stanowiącego koszty podatkowe <7>-<8>

1 -2 -3 -4 -5 -6 -7 -8 -9 -10

VI 2008 -0 -0 -0 -0 -340 -20 -0 -0 -20

VII 2008 -100 -100 -0 -100 -320 -20 -0 -0 -20

VIII 2008 -0 -0 -0 -100 -300 -20 -6,67 -=100:300x20 -13,33

IX 2008 -0 -0 -0 -100 -280 -20 -6,67 -=100:300x20 -13,33

X 2008 -100 -100 -0 -200 -260 -20 -6,67 -=100:300x20 -13,33

XI 2008 -0 -0 -0 -200 -240 -20 -15 -=6,67+100:240x20 -5

XII 2008 -0 -0 -0 -200 -220 -20 -15 -=6,67+100:240x20 -5

I 2009 -100 -45 -55 -300 -200 -20 -15 -=6,67+100:240x20 -5

II 2009 -0 -0 -0 -300 -180 -20 -20 -20 -0

III 2009 -0 -0 -0 -300 -160 -20 -20 -20 -0

IV 2009 -100 -0 -100 -400 -140 -20 -20 -20 -0

V 2009 -0 -0 -0 -400 -120 -20 -20 -20 -0

VI 2009 -0 -0 -0 -400 -100 -20 -20 -20 -0

VII 2009 -100 -0 -100 -500 -80 -20 -20 -20 -0

VIII 2009 -0 -0 -0 -500 -60 -20 -20 -20 -0

IX 2009 -0 -0 -0 -500 -40 -20 -20 -20 -0

X 2009 -100 -0 -100 -600 -20 -20 -20 -20 -0

SUMA -600 -245 -355 -Nie dotyczy -Nie dotyczy -340 -245 -Nie dotyczy -95

Obliczenia dotyczące kwot odpisów amortyzacyjnych:

Kwota odpisu amortyzacyjnego niestanowiącego kosztu uzyskania przychodów z tytułu otrzymanej rekompensaty (kolumna 8):

* gdy suma zaliczek wynosi 100j.: 6,67j. = 100:300x20 j.

* gdy suma zaliczek wynosi 200j.: 15,00j. = 6,67j + (100:240x20j.)

* gdy suma zaliczek wynosi 300j.: 20,00j.

Jak wskazano powyżej, w celu wyliczenia wartości odpisu, jaka nie może stanowić kosztu podatkowego po otrzymaniu pierwszej zaliczki, łączną wartości odpisu (20 j.) przemnożono przez współczynnik odzwierciedlający stosunek zaliczki (100 j.) do aktualnej wartości podatkowej netto ŚT na początku miesiąca następującego po miesiącu otrzymania zaliczki (300 j.), gdyż zgodnie z art. 42 ust. 2 ustawy o rozwiązaniu KDT, rekompensata wpływa na wartość odpisów zaliczanych do kosztów podatkowych dopiero od miesiąca następującego po miesiącu jej otrzymania.

W celu wyliczenia wartości odpisu, jaka nie może stanowić kosztu podatkowego po otrzymaniu drugiej zaliczki, uwzględniono kwotę odpisu niestanowiącego kosztów uzyskania przychodów przy pierwszej zaliczce (6,67 j.) i powiększono ją o kwotę odnoszącą się do drugiej zaliczki (20 j. x 100: 240).

Przy otrzymaniu trzeciej zaliczki, skumulowana wartość rekompensat przekroczyła aktualną wartość podatkową netto ŚT na moment otrzymania tej zaliczki i w związku z tym, począwszy od kolejnego miesiąca, pełna kwota odpisu amortyzacyjnego nie stanowiła kosztów podatkowych (tj. 20 j.).

Obliczenia dotyczące kwoty przychodów podatkowych:

Wartość zaliczek korzystających ze zwolnienia od CIT (kolumna 3) oraz zaliczonych do przychodów podatkowych (kolumna 4):

* kwota zaliczek wolna od CIT (rozliczona poprzez odpisy amortyzacyjne): 245 j. (= 3 x 6,67 j. + 3 x 15 j. + + 9x20 j.)

* kwota zaliczek stanowiących przychody podatkowe (nierozliczona poprzez odpisy amortyzacyjne): 355 j. (= 55 j. + 100 j. + 100 j. + 100 j.)

* łączna kwota rozliczonych zaliczek: 600 j. (= 245 j. + 355 j.)

Jak wskazano w pytaniu nr 2, w celu ustalenia, od którego momentu kwoty zaliczek stanowią przychody podatkowe, porównać należy skumulowaną kwotę zaliczek z aktualną wartością podatkową netto ŚT i WNiP na dzień otrzymania danej zaliczki.W powyższym przykładzie, na moment otrzymania pierwszej zaliczki (lipiec 2008 r.) aktualna wartość podatkowa netto wynosiła 320 j. i była wyższa od skumulowanej wartości zaliczek (100 j.), a więc kwota zaliczki nie stanowiła przychodu podatkowego. Podobnie, przy drugiej zaliczce (październik 2008 r.), łączna kwota zaliczek (200 j.) była niższa od podatkowej wartości netto ŚT (260 j.), zatem również druga zaliczka nie stanowiła przychodu podatkowego. Natomiast na moment otrzymania trzeciej zaliczki (styczeń 2009 r.), łączna wartość zaliczek (300 j.) przewyższyła podatkową wartość netto ŚT (200 j.). Wobec tego, część zaliczki otrzymanej w styczniu 2009 r. powinna zostać zaliczona do przychodów podatkowych Spółki.

Aby stwierdzić, jaka część zaliczki otrzymanej styczniu 2009 r. powinna być rozliczona poprzez odpisy amortyzacyjne, a jaka zaliczona do przychodów Spółki, należy określić, jaka kwota odpisów podlegających wyłączeniu z kosztów podatkowych w całym okresie amortyzacji nie została jeszcze rozliczona z uprzednio otrzymanymi rekompensatami.Wartość odpisu zaliczanego do kosztów podatkowych w styczniu 2009 r. wynosiła 5 j. Natomiast do końca okresu amortyzacji pozostało jeszcze 9 miesięcy. Stąd poprzez amortyzację podatkową może być rozliczone jedynie 45 j. Wobec tego pozostała część zaliczki tj. 55 j. (= 100 j. - 45 j.) powinna stanowić przychód Spółki podlegający opodatkowaniu CIT, gdyż brak jest możliwości rozliczenia tej kwoty z odpisami amortyzacyjnymi niestanowiącymi kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie, każda następna zaliczka stanowiła w całości przychód podatkowy, ponieważ brak było możliwości odniesienia jej do amortyzacji składników majątkowych Spółki.W efekcie przeprowadzenia rozliczeń w powyższy sposób, łączna kwota otrzymanych zaliczek (600 j.) została rozliczona w ten sposób, że 355 j. stanowiłoby przychody podatkowe, natomiast 245 j. byłoby wolne od CIT (zostałoby rozliczone poprzez wyłączenie z kosztów podatkowych części amortyzacji ŚT).

W opinii Spółki zaprezentowany powyżej sposób rozliczeń jest prawidłowy z punktu widzenia brzmienia oraz celu przepisów ustawy o rozwiązaniu KDT - zapewnia bowiem, zgodnie z art. 42 ustawy o rozwiązaniu KDT, rozliczenie zaliczek i korekt w pierwszej kolejności poprzez odpisy amortyzacyjne od ŚT i WNiP oraz neutralność podatkową otrzymanych rekompensat.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 42 ust. 2 ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o zasadach pokrywania kosztów powstałych u wytwórców w związku z przedterminowym rozwiązaniem umów długoterminowych sprzedaży mocy i energii elektrycznej (Dz. U. Nr 130, poz. 905) zwanej dalej ustawą KDT, odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów od tej części ich wartości, która odpowiada kwocie otrzymanych rekompensat. Zacytowany przepis oznacza, że Spółka będzie zobowiązana wyłączać z kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od tej części wartości środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która odpowiada kwocie otrzymanych rekompensat. Spółka powinna pomniejszać wartość początkową środków trwałych będących podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych o alokowaną do nich część rekompensaty i dopiero od takiej pomniejszonej wartości początkowej skalkulować odpis amortyzacyjny, który będzie mógł stanowić koszt uzyskania przychodów.

Przepis art. 42 ust. 2 ustawy o KDT. mówi o wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych od tej części ich wartości (chodzi o odpisy amortyzacyjne dokonywane od tej części wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych), która odpowiada kwocie otrzymanych rekompensat. Należy także zauważyć, że chodzi tu o wartość początkową brutto środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (tj. niepomniejszoną o dotychczas dokonane odpisy amortyzacyjne), bowiem taka wartość początkowa jest podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych. A zatem, przy wyłączaniu z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych związanych z wytwarzaniem energii elektrycznej należy pomniejszyć wartość początkową środków trwałych będących podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych o alokowaną do nich część rekompensaty i dopiero od takiej pomniejszonej wartości początkowej skalkulować odpis amortyzacyjny, który będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów Spółki.

Stanowisko Wnioskodawcy, że po otrzymaniu zaliczek na poczet kosztów osieroconych i ich korekt, Spółka powinna alokować otrzymaną kwotę rekompensaty do aktualnej wartości podatkowej netto poszczególnych ŚT i Nip jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.