IBPB3/423-675/08/PC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 29 lipca 2008 r. (data wpływu do tut. Biura 12 sierpnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 12 sierpnia 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka, powstała na bazie ustawy z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1070). Minister Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa zatwierdził umowę Spółki, która powstała aktem notarialnym w dniu 9 lipca 1996 r.

Zakresem działalności Spółki jest m.in.:

* budowanie i nabywanie domów mieszkalnych i ich eksploatacja na zasadach najmu,

* przeprowadzanie remontów i modernizacji obiektów przeznaczonych na zaspakajanie potrzeb mieszkaniowych na zasadach najmu,

* wynajmowanie lokali użytkowych znajdujących się w zasobach Spółki.

Spółka wybudowała budynki znajdujące się w jej zasobach ze środków własnych jak i ze środków kredytu udzielonego przez Bank Gospodarstwa Krajowego. Całość prac na budynkach została wykonana przez firmy zewnętrzne na podstawie zawartych umów o usługi budowlane. Budynki zostały oddane do eksploatacji kilka lat wcześniej i obecnie podlegają amortyzacji.Spółka nie przyjęła w poprzednich okresach części faktur od wykonawców na usługi budowlane związane z budowaniem własnych zasobów mieszkaniowych. Powodem nieprzyjęcia tych faktur było wykonanie prac niezgodne z zawartymi umowami, względnie wystawienie faktur na czynności nie objęte umowami. Powyższe faktury nie zostały przekazane do ujęcia w księgach rachunkowych. W wyniku sporów przed Sądem, wniesionych przez wykonawców tych prac, Spółka została zobowiązana do zapłaty części kwot wynikających z nieprzyjętych faktur. Budynki, których dotyczyły zwrócone faktury zostały oddane do eksploatacji w poprzednich okresach i podlegają amortyzacji. Z uwagi na nieujęcie faktur w księgach rachunkowych, wartość budynków została ustalona z pominięciem tych kwot. Spłaty zobowiązań (kwoty główne) zasądzonych przez Sąd na rzecz wykonawców nastąpiły po okresie kilku lat od momentu oddania budynków do eksploatacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy zapłata zobowiązań nieujętych wcześniej w księgach rachunkowych, związanych z pracami budowlanymi może być potraktowana jako podwyższenie wartości środka trwałego.

Czy wystarczającym dokumentem ujęcia tych wydatków w księgach jest wyrok Sądu nakazujący zapłatę tych zobowiązań, bowiem Spółka nie posiada faktur od wykonawców na powyższe prace (zostały zwrócone).

Wyroki Sądu określają, jakie kwoty należy zapłacić oraz w uzasadnieniach wyroków jest wskazane dokładnie jakie prace budowlane zostały wykonane i na jakich inwestycjach.

Zdaniem Wnioskodawcy wyrok Sądu może być dokumentem zastępczym - księgowym (pomimo braku faktury), z którego wynika wartość zobowiązania, zakres wykonanych robót itp.Zapłacone zobowiązanie powinny podwyższyć wartość środków trwałych (budynków), chociaż te zostały już oddane do eksploatacji. W przeciwnym wypadku spłata zobowiązań wyrokiem Sądu musiałaby zostać potraktowana jako wydatek nie stanowiący kosztów uzyskania przychodów i podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...). Zapis art. 15 ust. 1 ww. ustawy pozwala podatnikowi odliczyć od przychodów wszelkie koszty ich uzyskania pod warunkiem, że będą one miały związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wysokość osiągniętego przychodu lub mają służyć zabezpieczeniu lub zachowaniu źródła przychodów. Z treści tego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów bez względu na fakt, czy w wyniku poniesienia konkretnego wydatku wystąpił określony przychód czy też nie. Kosztami uzyskania przychodów będą w związku z tym również takie wydatki, które w danej chwili nie przyczyniają się do uzyskania konkretnych przychodów, jednak skutkiem ich poniesienia może być przychód uzyskany w przyszłości. Z kolei zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 tejże ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Natomiast na podstawie art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.W myśl art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2 - 14, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia. Za koszt wytworzenia, zgodnie z art. 16g ust. 4 tej ustawy, uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.Odnosząc powyższe uregulowania do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, wskazać należy, że zapłata zobowiązań nieujętych wcześniej w księgach rachunkowych, związanych z pracami budowlanymi niewątpliwie winna podwyższać wartość środka trwałego w myśl powołanych wyżej przepisów.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest nie tylko wykazaniem jego celowości i związku z przychodem, ale także prawidłowym udokumentowaniem. Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.Odrębnymi przepisami, o których mowa wyżej, jest ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. Nr 121 z 1994 r. poz. 591 z późn. zm.). Przepis art. 20 i 21 tej ustawy określają dowody źródłowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych i elementy dowodu źródłowego.

Zgodnie z przepisem art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

Natomiast zgodnie z ust. 1a tegoż artykułu można zaniechać zamieszczania na dowodzie danych, o których mowa w ust. 1 pkt 5 i 6, jeżeli wynika to z odrębnych przepisów lub techniki dokumentowania zapisów księgowychJeżeli więc, wyrok zawiera ww. elementy dowodu księgowego to może stanowić podstawę zapisu w księgach rachunkowych. Trzeba pamiętać, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi z tej okoliczności skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Stanowisko podatnika przedstawione we wniosku z dnia 29 lipca 2008 r. jest więc prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.