IBPB3/423-658/08/CzP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2008 r. (data wpływu do tut. BKIP 5 sierpnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy otrzymanie od podmiotu powiązanego poręczenia i gwarancji stanowi dla Spółki przychód do opodatkowania - jest prawidłowe.

W dniu 5 sierpnia 2008 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy otrzymanie od podmiotu powiązanego poręczenia i gwarancji stanowi dla Spółki przychód do opodatkowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka, w związku z planami inwestycyjnymi, zamierza zaciągnąć w banku kredyt inwestycyjny. W celu zabezpieczenia spłaty tego kredytu, jedna ze spółek powiązanych wchodząca w skład grupy "Z." zamierza poręczyć spłatę przez Spółkę przedmiotowego kredytu. Konieczność dokonania poręczenia nie wynika z przyczyn obiektywnych np. złej sytuacji finansowej Spółki, lecz regulacji wewnętrznych banku, który standardowo domaga się tego typu dodatkowych zabezpieczeń.

Z uwagi na fakt, iż konieczność złożenia wobec banku zabezpieczenia spłaty kredytu w formie poręczenia nie wynika z czynników obiektywnych lecz jedynie z procedur bankowych, Spółka nie przewiduje obecnie konieczności faktycznego skorzystania z ww. poręczenia w przyszłości.

Równocześnie podmiot powiązany, który udzieli Spółce poręczenia kredytu, nie poniesie w związku z jego udzieleniem (w momencie jego udzielenia) żadnych kosztów finansowych lub operacyjnych. Udzielenie poręczenia sprowadza się bowiem jedynie do złożenia podpisu przez osobę reprezentującą podmiot powiązany na umowie przygotowanej przez bank. Realne koszty takiego poręczenia dla podmiotu powiązanego powstaną dopiero w sytuacji, w której Spółka nie byłaby w stanie spłacić zaciągniętego kredytu, i byłby on zobowiązany do jego spłaty zamiast Spółki.

Z uwagi na powyższe Spółka uważa, iż skoro podmiot powiązany udzielający poręczenia, w momencie jego udzielenia nie ponosi żadnych kosztów finansowych lub operacyjnych, to z powodu przedmiotowej czynności nie przysługuje mu również wynagrodzenie. W konsekwencji podmiot powiązany zamierza udzielić Spółce poręczenia bez wynagrodzenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy poręczenie pożyczki bankowej przez podmiot powiązany zrodzi po stronie Spółki obowiązek rozpoznania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, poręczenie udzielone przez podmiot powiązany nie przyczyni się do obowiązku rozpoznania po stronie Spółki przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia.

Umowa poręczenia jest zdefiniowana na gruncie kodeksu cywilnego, w ramach której poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał. Poręczenie zalicza się do zabezpieczeń osobistych, których cechą charakterystyczną jest to, że w przeciwieństwie do zabezpieczeń rzeczowych - powodują one odpowiedzialność całym majątkiem istniejącym i przyszłym. Poręczenie powoduje nie tylko powstanie odpowiedzialności osobistej, ale i długu, a więc obowiązku z e strony poręczyciela.

Ustawodawca przyjął szeroką definicję przychodów, wskazując w przepisie art. 12 ust. pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), że przychodami są w szczególności wartości otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń.

Dla celów podatkowych nie definiuje się terminu "nieodpłatne świadczenie". W przepisie art. 12 ust. 6 i 6a ww. ustawy ograniczono się jedynie do określenia sposobu i kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń. Z tego właśnie względu pojęcie "świadczenia" należy rozpatrywać z punktu widzenia zobowiązanego, tj. na tle art. 353 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), zgodnie z którym zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić.

Ponadto biorąc pod uwagę wykładnię językową pojęcia "nieodpłatne świadczenie" należy uznać, że warunkiem powstania nieodpłatnego świadczenia jest istnienie po stronie wierzyciela woli przekazania świadczenia na rzecz drugiego podmiotu, a także faktyczne jego przekazanie, które następuje w sposób nieodpłatny. Dlatego należy przyjąć, iż w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, aby określone świadczenie uznać za nieodpłatne zaliczane do źródeł przychodów opodatkowanych, musi dojść do stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody podatkowe. Podobne stanowisko zajmują również sądy. (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 czerwca 2004 r. sygn. III SA 558/03, wyrok WSA w Łodzi z dnia 24 kwietnia 2007 r. sygn. I SA/Łd 2033/06, wyrok NSA w Warszawie z dnia 10 kwietnia 2002 r. sygn. III SA 2252/99).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.