IBPB3/423-64/08/AM

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 21 kwietnia 2008 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPB3/423-64/08/AM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2008 r. (data wpływu do tut. Biura 22 stycznia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w 2007 r. naliczonych na dzień 31 grudnia 2005 r. niezrealizowanych ujemnych różnic kursowych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 stycznia 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w 2007 r. naliczonych na dzień 31 grudnia 2005 r. niezrealizowanych ujemnych różnic kursowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Podatnik udzielił w 2005 r. podmiotowi zagranicznemu pożyczki w walucie obcej. Na dzień 31 grudnia 2005 r. podatnik naliczył niezrealizowane ujemne różnice kursowe, które zgodnie z obowiązującym wówczas prawem podatkowym nie stanowiły dla niego kosztu uzyskania przychodu w 2005 r.. Na dzień 31 grudnia 2006 r. podatnik ponownie naliczył niezrealizowane ujemne różnice kursowe dotyczące tylko roku 2006, które zgodnie z obowiązującym wówczas prawem podatkowym nie stanowiły dla niego kosztu uzyskania przychodu w roku 2006. Na dzień 31 grudnia 2007 r. udzielona w 2005 r. pożyczka nie została spłacona, a co za tym idzie nie wystąpiły zrealizowane różnice kursowe. W roku 2007 na podstawie zmian do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. tj. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), które weszły w życie z dniem 1 stycznia 2007 r. podatnik wybrał tzw. bilansową metodę ustalania różnic kursowych dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych. Metoda ta uregulowana jest w art. 9b ust. 2,3,4,5 i 6 wspomnianej wyżej ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy naliczone na dzień 31 grudnia 2005 r. niezrealizowane ujemne różnice kursowe będą stanowiły dla Spółki koszty uzyskania przychodu w roku 2007.

Spółka uważa, że ma prawo zaliczyć naliczone niezrealizowane różnice kursowe z 31 grudnia 2005 r. do kosztów uzyskania przychodów roku 2007. Brak takiej możliwości oznaczałby nierówne traktowanie podatników. Przepis ten przy innej interpretacji jest niekorzystny dla tej grupy podatników, która wybrała bilansową metodę rozliczania różnic kursowych. Taką regulację prawną należałoby uznać za sprzeczną z zasadą demokratycznego państwa prawnego urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej.

Na tle przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm. oznaczonej w dalszej części skrótem "ustawa o p.d.o.p." w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r.), kosztami uzyskania przychodów były koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przeliczało się na złote według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu. Jeżeli koszty wyrażone były w walutach obcych, a między dniem ich zarachowania i dniem zapłaty występowały różne kursy walut, koszty te odpowiednio podwyższało się lub obniżało o różnice wynikające z zastosowania kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał ponoszący koszt, oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zarachowania kosztów.

Artykuł 15 ust. 1a ustawy o p.d.o.p., stanowił natomiast, że koszty z tytułu różnic kursowych od własnych środków lub wartości pieniężnych w walutach obcych ustalało się jako różnicę między wartością tych środków obliczoną przy zastosowaniu kursu sprzedaży walut z dnia faktycznej zapłaty oraz kursu kupna walut z dnia ich otrzymania albo kursu sprzedaży z dnia nabycia walut, ogłaszanego odpowiednio przez bank, z którego usług korzystał podatnik.

Z ww. regulacji wynika, że przychodami i kosztami uzyskania przychodów stawały się jedynie zrealizowane różnice kursowe. Niezrealizowane różnice kursowe ujmowane były w bilansowym rachunku podatnika i nie wpływały na wysokość podstawy opodatkowania.

Od 1 stycznia 2007 r. zgodnie z przepisem art. 9b ust. 1 ustawy o p.d.o.p. w brzmieniu obowiązującym od 2007 r. oznaczonej w dalszej części skrótem "ustawa o p.d.o.p. 2007" podatnicy ustalają różnice kursowe na podstawie:

1.

art. 15a, albo

2.

przepisów o rachunkowości, pod warunkiem że w okresie, o którym mowa w ust. 3, sporządzane przez podatników sprawozdania finansowe będą badane przez podmioty uprawnione do ich badania.

W myśl art. 9b ust. 2 "ustawy o p.d.o.p. 2007" podatnicy, którzy wybrali metodę, o której mowa w ust. 1 pkt 2, zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe z tytułu transakcji walutowych i wynikające z dokonanej wyceny składników aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej, a także wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych. Wycena ta dla celów podatkowych powinna być dokonywana na ostatni dzień każdego miesiąca i na ostatni dzień roku podatkowego lub na ostatni dzień kwartału i na ostatni dzień roku podatkowego albo tylko na ostatni dzień roku podatkowego, z tym że wybrany termin wyceny musi być stosowany przez pełny rok podatkowy i nie może być zmieniany.

Zgodnie z art. 9b ust. 3 "ustawy o p.d.o.p. 2007", w przypadku wyboru metody, o której mowa w ust. 1 pkt 2, podatnicy mają obowiązek stosować tę metodę przez okres nie krótszy niż trzy lata podatkowe, licząc od początku roku podatkowego, w którym została przyjęta ta metoda, z tym że podatnicy mają obowiązek w terminie do końca pierwszego miesiąca roku podatkowego, a w przypadku podatników rozpoczynających działalność - w terminie 30 dni od dnia jej rozpoczęcia, zawiadomić w formie pisemnej właściwego naczelnika urzędu skarbowego o wyborze tej metody.

W myśl art. 9b ust. 5 "ustawy o p.d.o.p. 2007", w przypadku wyboru metody ustalania różnic kursowych, o której mowa w ust. 1 pkt 2, podatnicy na pierwszy dzień roku podatkowego, w którym została wybrana ta metoda, zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów naliczone różnice kursowe ustalone na podstawie przepisów o rachunkowości na ostatni dzień poprzedniego roku podatkowego. Od pierwszego dnia roku podatkowego, w którym wybrali tę metodę, stosują zasady, o których mowa w ust. 2.

Z powyższego wynika, że od 1 stycznia 2007 r. Spółka, po spełnieniu warunków określonych w wyżej powołanych przepisach, może ustalać różnice kursowe w sposób przewidziany w art. 9b ust. 1 pkt 2 "ustawy o p.d.o.p. 2007". Oznacza to, że po przyjęciu metody ustalania różnic kursowych na podstawie przepisów o rachunkowości kosztem lub przychodem podatkowym będą wszelkie różnice kursowe zarówno zrealizowane, jak i niezrealizowane. Zasada ta dotyczy tych różnic kursowych, które powstały w 2007 r., tj. w momencie obowiązywania ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponieważ prawo nie działa wstecz niezrealizowane ujemne różnice kursowe naliczone na dzień 31 grudnia 2005 r. nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodu w 2007 r..

Stanowisko Spółki zawarte we wniosku z dnia 17 stycznia 2008 r. jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl