IBPB3/423-326/07/PP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 19 listopada 2007 r. (data wpływu do tut. Biura 22 listopada 2007 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 lutego 2008 r. (przesłanego faxem), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych - jest nieprawidłowe,

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu ubezpieczenia samochodu osobowego - jest prawidłowe.

W dniu 22 listopada 2007 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 21 lutego 2008 r. (przesłanym faxem), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych,

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu ubezpieczenia samochodu osobowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka prowadzi działalność gospodarczą zajmując się min:

Będąc podmiotem świadczącym usługi leasingu występuje w charakterze finansującego (leasingodawcy). Zgodnie z art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz specyfiką leasingu finansujący otrzymuje od korzystającego sumę opłat z tytułu używania środków trwałych równą co najmniej wartości początkowej środków trwałych. Opłaty stanowią w pełni opodatkowany przychód finansującego a zarazem zwrot, spłatę wartości początkowej środka trwałego. Używającym samochód osobowy jest zawsze korzystający. Odpisy amortyzacyjne dokonywane są przez finansującego. W stosunku do samochodów osobowych o wartości przekraczającej 20000 euro istnieją ograniczenia wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 4 i pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Finansujący otrzymuje od korzystającego składki na ubezpieczenie samochodu osobowego o wartości przekraczającej 20000 euro w pełnej wysokości. Składki te stanowią w 100% przychód opodatkowany u finansującego. Spółka będąc finansującym umowy leasingowej ubezpiecza przedmiot leasingu a następnie zgodnie z umową leasingową wystawia na korzystającego - leasingobiorcę - refakturę kosztów ubezpieczeń, w tym ubezpieczeń samochodów osobowych o wartości przekraczających 20.000 euro. Refaktury stanowią dla leasingobiorców podstawę zapłaty składki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Spółki finansujący ma prawo rozliczyć w kosztach uzyskania przychodów całą wartość początkową środka trwałego (samochodu osobowego o wartości powyżej 20000 euro) w formie dokonywanych odpisów amortyzacyjnych oraz przy sprzedaży (wykupie po okresie trwania umowy leasingu) wartość nieumorzoną środka trwałego stanowiącą różnicę pomiędzy wartością początkową środka trwałego a sumą odpisów amortyzacyjnych. Przeciwne stanowisko powodowałoby, iż spółka nie miałaby prawa do zrównoważenia opodatkowanych przychodów kosztami ich uzyskania. Zdaniem Spółki finansujący ma prawo rozliczyć w kosztach uzyskania przychodów pełną wysokość składek na ubezpieczenie samochodu.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

W myśl powyższego przepisu, zasadniczo każdy wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu powinien być uznany za koszt uzyskania tego przychodu, chyba że został wymieniony w katalogu kosztów nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 tej ustawy.

Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od spełnienia następujących warunków:

Wyrażenie "w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia" zawarte we wskazanym przepisie art. 15 ust. 1 ww. ustawy, oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, iż poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie "w celu" należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy, w szczególności przychodu, a dążenie podatnika ma przymiot "celowości", jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo - skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo, np. osiągnięcie przychodu.

W artykule 17a - 17l ww. ustawy ustawodawca uregulował sposób rozliczenia umów leasingu w podatku dochodowym od osób prawnych. Przepisy te tworzą kompleksową regulację, zebraną w osobny rozdział 4a: "Opodatkowanie stron umowy leasingu". Z treści art. 17a pkt 3 wynika, że ilekroć w rozdziale jest mowa o odpisach amortyzacyjnych rozumie się przez to odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16 m z uwzględnieniem art. 16.W oparciu o art. 16 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego EURO ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania. Zgodnie z przywołanym przepisem Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodu nie przewyższającej równowartości 20.000 euro.

Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków na ubezpieczenia samochodu osobowego reguluje art. 16 ust. 1 pkt 49 ww. ustawy, który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 euro, przeliczona na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że leasingodawca, zgodnie z umową leasingu, ubezpiecza przedmiot leasingu. Wystawia na leasingobiorcę refakturę kosztów ubezpieczeń w tym ubezpieczeń o wartości przekraczających 20.000 euro. Refaktury stanowią dla leasingobiorcy podstawę zapłaty składki. Ubezpieczenie refakturowane przez leasingodawcę jest zatem częścią usługi leasingu, a zatem ograniczenie wynikające z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 49 nie będzie miało zastosowania do leasingodawcy, będzie natomiast dotyczyło leasingobiorcy.

W kontekście powyższego stanowisko podatnika w części dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote wg kursu średniego euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania jest nieprawidłowe, zaś w części zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w pełnej wysokości jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.