IBPB2/436-117/08/MZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani...przedstawione we wniosku z dnia 24 czerwca 2008 r. (data wpływu do tut. Biura - 30 czerwca 2008 r.), uzupełnionym w dniu 11 września 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych umowy przeniesienia wierzytelności - jest prawidłowe.

W dniu 30 czerwca 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych umowy przeniesienia wierzytelności.Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych pismem z dnia 2 września 2008 r. Znak: IBPP3/443-467/08/BWo, IBPB2/415-899/08/MZ wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 11 września 2008 r. (data wpłaty opłaty od wniosku) i w dniu 15 września 2008 r. (data wpływu pisma).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni prowadząca działalność gospodarczą m.in. zawierała i zawiera umowy z wierzycielami (cedentami), na mocy których przenoszone są na nabywcę (cesjonariusza - wnioskodawczynię) przysługujące im wierzytelności.Zgodnie z umową cedent przenosi na cesjonariusza przysługujące mu wierzytelności wraz z wszelkimi prawami z nią związanymi, zaś cesjonariusz płaci określoną procentowo wartość wierzytelności. Jedną umową cedent przenosi na cesjonariusza kilkanaście wierzytelności.Wnioskodawczyni od nabytych wierzytelności nie uiszcza podatku od czynności cywilnoprawnych.W wyniku działań windykacyjnych wnioskodawczyni jako cesjonariusza część dłużników reguluje część lub całość swoich zobowiązań.W związku z tym w wypadku wyegzekwowania części bądź całości należności wnioskodawczyni do odzyskanej kwoty (brutto) w dniu otrzymania pieniędzy wystawia na tę kwotę brutto wewnętrzną fakturę VAT, w której określa stosowny podatek VAT w wysokości 22% i wynikający z tejże wewnętrznej faktury VAT podatek płaci na rzecz właściwego organu podatkowego.Przykładowo dłużnik wpłacił 1000 zł, wewnętrzna faktura VAT to 1.000 zł brutto, kwota netto 819,67 zł, podatek VAT 180,33 zł.Wnioskodawczyni jest czynnym podatnikiem VAT.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w świetle ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych wnioskodawczyni postępuje prawidłowo i czy nadal ma tak postępować.

Zdaniem wnioskodawczyni, postępuje ona prawidłowo. Jeśli kupujemy wierzytelności w celu dalszej odsprzedaży lub windykacji, podatnik świadczy usługę zwolnioną z podatku VAT i stąd też nie płaci podatku od czynności cywilnoprawnych. Ustawa o podatku od czynności cywilnoprawnych mówi, że podatku od czynności cywilnoprawnych nie trzeba płacić, gdy przynajmniej jedna ze stron w związku z daną czynnością jest opodatkowana VAT lub z niego zwolniona. Aby zatem czynność prawna nie była objęta podatkiem od czynności cywilnoprawnych, musi podlegać VAT. Wnioskodawczyni nabywając wierzytelności, nie wykonuje usług ich ściągania (opodatkowanych 22% VAT), gdyż świadczy je tylko i wyłącznie na własną rzecz, a nie podmiotu trzeciego.Na poparcie swego stanowiska wnioskodawczyni przytoczyła wyroki sądowe wydane przez WSA w Szczecinie z dnia 3 kwietnia 2008 r., Sygn. akt I SA/Sz 858/07; NSA z dnia 18 marca 2008 r., Sygn. akt II FSK 74/07 oraz II FSK 68/07; WSA w Poznaniu z dnia 28 września 2006 r. Sygn. akt I SA/Po 1359/05; WSA w Łodzi Sygn. akt I SA/Łd 1239/06.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 68, poz. 450 z późn. zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z powyższym podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

* umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,

* umowy pożyczki,

* umowy darowizny - w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długówi ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,

* umowy dożywocia,

* umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności - w części dotyczącej spłat lub dopłat,

* ustanowienie hipoteki,

* ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnejsłużebności,

* umowy depozytu nieprawidłowego,

* umowy spółki (akty założycielskie).

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy). Instytucję przeniesienia (cesji) wierzytelności regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przeniesienie wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności. Z treści art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że czynnością stanowiącą podstawę cesji może być umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inne umowy zobowiązujące do przeniesienia wierzytelności. Podkreślić należy, że umowa cesji jako nie wymieniona w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o ile nie przybierze postaci jednej z umów wymienionych w tym przepisie np. umowy sprzedaży.

Niezależnie jednak od tego, zgodnie z art. 2 pkt 4 wymienionej ustawy nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest:

W związku z tym, nawet jeżeli umowa cesji wierzytelności przybiera postać jednej z umów wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych ale jednocześnie opodatkowana jest podatkiem od towarów i usług lub korzysta ze zwolnienia z tego podatku, zastosowanie znajdzie wyłączenie określone w art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. W przeciwnym wypadku sprzedaż prawa majątkowego, jakim jest wierzytelność, podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych według stawki 1%. Z treści cytowanego przepisu wynika jednak, że samo bycie podatnikiem od towarów i usług przez jedną ze stron czynności nie wystarczy aby dana czynność zawarta przez podatnika tego podatku korzystała z wyłączenia od opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. W każdym przypadku należy badać czy z tytułu dokonania tej konkretnej czynności jedna ze stron jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub z podatku tego jest zwolniona. W związku z tym podstawową kwestią są ustalenia dokonane na gruncie przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.). Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że wnioskodawczyni jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W ramach swojej działalności gospodarczej zawierała i zawiera umowy z wierzycielami, na mocy których nabywa od tych wierzycieli przysługujące im wierzytelności. Za przeniesienie praw do nabytych wierzytelności wnioskodawczyni płaci określoną procentowo wartość wierzytelności a sama działając jako cesjonariusz, od nabytych wierzytelności nie uiszcza podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że jeżeli umowy wskazane we wniosku są umowami cesji i nie noszą cech żadnej z umów wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych jako, że umowa cesji nie została wymieniona w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Natomiast jeżeli umowy te przybiorą postać np. umowy sprzedaży nie będą one podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych o ile z tytułu jej zawarcia jedna ze stron umowy jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub jest z niego zwolniona. W związku z tym należy podkreślić, iż jakkolwiek zapytanie wnioskodawczyni dotyczy prawidłowości postępowania przy umowach przeniesienia wierzytelności w świetle opodatkowania tych umów podatkiem od czynności cywilnoprawnych, to jednak w przypadku gdy zawierane umowy przybierają postać umów podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych np. umowy sprzedaży, w pierwszej kolejności rozstrzygnięcia wymaga kwestia czy powyższe umowy podlegają regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem ocena ta ma zasadnicze znaczenie dla ewentualnego objęcia ich podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Objęcie tej czynności regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług może bowiem skutkować wyłączeniem obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Reasumując stwierdza się, iż stanowisko wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez wnioskodawczynię wyroków sądowych należy stwierdzić, że orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym a także dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Nadmienia się, iż zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), rozpoznawanie spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych dotyczących wydawania w indywidualnych sprawach pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacje indywidualne), o których mowa w art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), przekazuje się wojewódzkim sądom administracyjnym, na których obszarze właściwości strona skarżąca zamieszkuje lub ma siedzibę. Powyższe rozporządzenie, zgodnie z brzmieniem § 3, wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia, tj. z dniem 11 października 2008 r.

W związku z powyższym tut. organ informuje, że jeżeli skarga na niniejszą interpretację będzie składana po dniu 10 października 2008 r., właściwym do jej rozpoznania będzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.