IBPB2/415-516/08/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana K.S., przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2008 r. (data wpływu do tut. Biura - 12 marca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia wydatku poniesionego na cele rehabilitacyjne przez podatnika mającego na utrzymaniu dziecko niepełnosprawne - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 marca 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia wydatku poniesionego na cele rehabilitacyjne przez podatnika mającego na utrzymaniu dziecko niepełnosprawne.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Urodzony w 1999 r. syn wnioskodawcy jest dzieckiem niepełnosprawnym, u którego objawy choroby związane z opóźnionym rozwojem umysłowym ujawniły się w 3 roku życia i trwają nadal (orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności). Syn wymaga stałej kontroli w Poradniach: Logopedycznej, Psychiatrycznej, Psychologicznej oraz Neurologii Dziecięcej. Ze względu na usytuowanie tych Ośrodków w różnych miejscowościach, konieczne jest kilkakrotnie w miesiącu dowożenie syna samochodem, gdyż korzystanie z innych środków przewozu jest niemożliwe z powodu jego choroby lokomocyjnej. Konieczność stałego nadzoru, opieki oraz współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie leczenia, rehabilitacji i edukacji uniemożliwia żonie wnioskodawcy podejmowania pracy zarobkowej, co ma ujemny wpływ na budżet rodzinny. W 2007 r. wnioskodawca otrzymał z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych częściowe dofinansowanie do zakupu nowego samochodu. Na pokrycie brakującej kwoty wnioskodawca był zmuszony wziąć kredyt na okres spłaty 5 lat w miesięcznych ratach.

Zakupiony samochód umożliwia rodzicom dalszą rehabilitację syna oraz ułatwienie mu wykonywania podstawowych czynności życiowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki ponoszone w roku podatkowym na spłatę kredytu na samochód, który jest nieodzowny w zapewnieniu synowi niepełnosprawnemu dalszej rehabilitacji, można odliczyć od dochodu.

Zdaniem wnioskodawcy, samochód jest niezbędnym urządzeniem, które umożliwia rodzicom kontynuowanie dalszej rehabilitacji syna oraz ułatwienie mu wykonywania czynności życiowych. Zgodnie z treścią art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy, wydatki związane ze spłatą kredytu na samochód w danym roku podatkowym podlegają odliczeniu od dochodu rodziców.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b - 7g tego artykułu.Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł (art. 26 ust. 7e ww. ustawy).

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczenie o którym mowa w ust. 1 pkt 6 wyżej cytowanej ustawy może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Wydatki o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wydatki o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na: zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Mając na względzie powołane przepisy należy stwierdzić, że określenie "indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji" oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać właściwości leczniczo - rehabilitacyjne. Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że:

* pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek,

* zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu,

* cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.

Dla oceny powyższego pomocnym jest oparcie się na zaświadczeniu lekarskim wystawionym przez lekarza specjalistę stosownie do stanu zdrowia konkretnej osoby i potrzeb indywidualnej rehabilitacji.

Jak z wyżej powołanych przepisów wynika, ustawodawca w art. 26 ust. 7a ww. ustawy wyraźnie określił, które wydatki uznaje za wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, uprawniające osobę niepełnosprawną do dokonania odliczeń od dochodu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawca ma na utrzymaniu syna z orzeczoną niepełnosprawnością. Syn wymaga stałej kontroli w różnych Poradniach. Ze względu na usytuowanie tych Poradni w różnych miejscowościach, konieczne jest (kilkakrotnie w miesiącu) dowożenie go samochodem. Zakup samochodu częściowo dofinansowany został z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, na pokrycie brakującej kwoty wzięty został kredyt w banku, który przez 5 lat spłacany jest w miesięcznych ratach. Zakupiony samochód umożliwia rodzicom dalszą rehabilitację syna oraz ułatwienie mu wykonywania podstawowych czynności życiowych.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż faktem oczywistym jest w przedmiotowej sprawie, iż samochód, w przypadku podatnika, na którego utrzymaniu jest osoba niepełnosprawna - znacznie ułatwia dojazd na zabiegi rehabilitacyjne. Jednakże katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, w którym nie wymienia możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na zakup pojazdu mechanicznego (samochodu).

W art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy wymienione zostały jedynie wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł, natomiast w art. 26 ust. 7a pkt 2 ww. ustawy wydatki na przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą przyjętą w orzecznictwie NSA jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy stanowiące ulgi winny być interpretowane ściśle, niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

W świetle powołanych powyżej przepisów prawa oraz przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, iż stanowisko wnioskodawcy, że wydatki ponoszone w roku podatkowym na spłatę kredytu na samochód, który jest nieodzowny w zapewnieniu synowi niepełnosprawnemu dalszej rehabilitacji, są wydatkami podlegającymi odliczeniu od dochodu rodziców na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest nieprawidłowe.

Zakup samochodu osobowego nie jest wydatkiem w rozumieniu art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy, tym samym wydatkiem takim nie może być spłata rat kredytu zaciągniętego na jego zakup.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.