IBPB2/415-315/07/BD

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 31 stycznia 2008 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPB2/415-315/07/BD

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani A. przedstawione we wniosku z dnia 29 października 2007 r. (data wpływu do tut. Biura - 31 października 2007 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasądzonego odszkodowania wraz z odsetkami - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2007 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasądzonego odszkodowania wraz z odsetkami.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 6 marca 2007 r., zasądził od Gminy na rzecz wnioskodawczyni:

1.

kwotę 6.000 zł miesięcznie poczynając od marca 2007 r. płatne do dnia 10 kolejno następujących po sobie miesięcy z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi zapłaty na mocy art. 444 Kodeksu cywilnego z tytułu odszkodowania obejmującego koszty utrzymania małoletniego syna oraz odszkodowania w związku z brakiem możliwości podjęcia pracy zarobkowej z uwagi na opiekę nad małoletnim synem,

2.

kwotę 1.800 zł miesięcznie płatne za okres od września 2006 r. do lutego 2007 r. do dnia 10 kolejno następujących po sobie miesięcy z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi płatności na mocy art. 444 k.c. z tytułu odszkodowania obejmującego koszty utrzymania małoletniego syna,

3.

kwotę 35.716,53 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 2 czerwca 2004 r. na mocy art. 444 k.c. z tytułu odszkodowania obejmującego koszty utrzymania małoletniego syna,

4.

kwotę 50.000 zł z ustawowymi odsetkami od 6 marca 2007 r. na mocy art. 448 k.c. z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę powstałą na skutek bezprawnego uniemożliwienia dokonania zabiegu przerwania ciąży,

5.

kwotę 69.000 zł z ustawowymi odsetkami od 1 grudnia 2000 r., kwotę 63.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 2 czerwca 2004 r., kwotę 40.500 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 16 sierpnia 2006 r. oraz kwotę 6.000 zł na mocy art. 444 k.c. z tytułu odszkodowania w związku z brakiem możliwości podjęcia pracy zarobkowej z uwagi na opiekę nad małoletnim synem.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 22 lutego 2006 r., poprzedzającej wydanie wskazanego wyżej wyroku Sądu Okręgowego wskazał, iż podmiot odpowiedzialny za bezprawne uniemożliwienie dokonania zabiegu przerwania ciąży, będącej następstwem gwałtu, którego sprawca nie został wykryty, ponosi koszty utrzymania dziecka w takim zakresie, w jakim matka dziecka sprawująca osobiste starania o jego utrzymanie i wychowanie nie jest w stanie zaspokoić usprawiedliwionych potrzeb dziecka. Sąd Najwyższy podziela pogląd, iż szkodą rodziców nie jest sam fakt urodzenia dziecka dotkniętego wadą genetyczną, bowiem urodzenie się człowieka w żadnym przypadku nie może być uznane za szkodę, także w rozumieniu prawa cywilnego. Ich szkodą jest określony w art. 444 w związku z art. 361 § 2 k.c. uszczerbek majątkowy wynikający z ponoszenia dodatkowych kosztów utrzymania i wychowania związanych z upośledzeniem dziecka, których nie planowali, nie godzili się ich ponieść i nie musieli by ponosić, gdyby nie zostały naruszone ich prawa do planowania rodziny i podjęcia decyzji o przerwaniu ciąży. Rozważania Sądu Najwyższego stały się, zgodnie z uzasadnieniem wyroku Sądu Okręgowego podstawą do zasądzenia wskazanych wyżej kwot, gdyż Sąd Najwyższy na skutek rozpoznania kasacji stwierdził, że bezprawne uniemożliwienie wykonania zabiegu przerwania ciąży w sytuacji określonej w art. 4a ust. 1 pkt 3 ustawy z 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerwania ciąży (Dz. U. Nr 17, poz. 78 z późn. zm.), uprawnia kobietę do dochodzenia wyrównania szkody wynikłej z tego zdarzenia. Szkodą są zarówno wydatki związane z ciążą i porodem, jak i utrata spodziewanych dochodów w następstwie tych zdarzeń (art. 361 § 1 i 2 k.c.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kwoty zasądzone na rzecz wnioskodawczyni w pkt 1-5 wyroku Sądu Okręgowego z dnia 6 marca 2007 r., podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Czy odsetki za zwłokę od kwot zasądzonych w pkt 1-5 podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku, gdy jakakolwiek kwota wskazana wyżej podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, kiedy powinna zostać zapłacona zaliczka na podatek oraz w jakiej deklaracji lub zeznaniu podatkowym wykazać przychód z tego tytułu.

Zdaniem wnioskodawczyni przepis art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) stanowi, że opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z przepisem art. 21 ust. 3c ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są odszkodowania w postaci renty, otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość. Wskazany powyżej przepis dotyczący odszkodowań w postaci renty przyznawanych na jego podstawie odwołuje się bezpośrednio do treści art. 444 § 2 k.c., który reguluje zasady przyznawania odszkodowań z tego właśnie tytułu.

Na potwierdzenie tego stanowiska przytacza postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego, w którym wskazano, iż: "treść tego zwolnienia odpowiada treści art. 444 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), będącego podstawą przyznawania rent wyrównawczych".

Przepis art. 444 § 2 k.c. stanowi, że jeżeli poszkodowany utracił w całości lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły jego widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Podstawą do zasądzenia wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 6 marca 2007 r., kwot ustalonych w pkt 1,2,3 i 5 był przepis art. 444 § 2 k.c. zobowiązujący Gminę jako podmiot zobowiązany do naprawienia szkody, do wypłaty renty z tytułu całkowitej utraty zdolności do pracy zarobkowej oraz zwiększenia potrzeb na przyszłość wynikających z wyrządzenia wnioskodawczyni szkody na skutek bezprawnego uniemożliwienia wykonania zabiegu przerwania ciąży w sytuacji określonej w art. 4a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerwania ciąży (Dz. U. Nr 17, poz. 78 z późn. zm.).

Charakter prawny zasądzonej na rzecz wnioskodawczyni renty został przesądzony w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2006 r., w którym to Sąd Najwyższy rozważył dopuszczalność przyznania wnioskodawczyni odszkodowania w postaci renty na mocy art. 444 k.c. We wskazanej uchwale Sąd Najwyższy dokonując oceny prawnej zagadnienia prawnego powstałego na tle rozpatrywania tej sprawy przez Sąd Apelacyjny, podkreślił, iż "szkodą rodziców nie jest sam fakt urodzenia dziecka dotkniętego wadą genetyczną, natomiast szkodą jest uszczerbek majątkowy wynikający z konieczności ponoszenia dodatkowych kosztów utrzymania i wychowania związanych z upośledzeniem dziecka, których to kosztów nie planowali, nie godzili się ponosić i nie musieliby ponosić, gdyby nie zostało naruszone ich prawo do planowania rodziny i podjęcia decyzji o przerwaniu ciąży. Te zwiększone wydatki obciążające rodziców powinny być pokryte w postaci miesięcznej raty określonej w art. 444 § 2 k.c., jeżeli niemożliwe jest ustalenie okresu przez jaki będą ponoszone". Dodatkowo Sąd Najwyższy powołując się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2005 r., (niepublikowany) zaznaczył, że "szkodą rodziców nie jest sam fakt urodzenia dziecka dotkniętego wadą genetyczną, bowiem urodzenie się człowieka w żadnym przypadku nie może być uznane za szkodę, także w rozumieniu prawa cywilnego. Ich szkodą jest określony w art. 444 w związku z art. 361 § 2 k.c. uszczerbek majątkowy wynikający z ponoszenia dodatkowych kosztów utrzymania i wychowania związanych z upośledzeniem dziecka, których nie planowali, nie godzili się ich ponieść i nie musieliby ponosić, gdyby nie zostały naruszone ich prawa do planowania rodziny i podjęcia decyzji o przerwaniu ciąży".

Sąd Najwyższy we wskazanej uchwale przesądził prawo wnioskodawczyni do otrzymania renty z tytułu utraty całkowitej zdolności do pracy zarobkowej oraz zwiększenia potrzeb związanych z kosztami utrzymania chorego dziecka i całkowitą niezdolnością do pracy wynikającą z jego choroby, wskazując, iż "odszkodowanie jednorazowe nie jest możliwe gdyż, koszty utrzymania nie zostały jeszcze poniesione, a brak podstaw prawnych do ich swoistej kapitalizacji. Dopuszczalne jest uwzględnienie przy ustaleniu odszkodowania szkody przyszłej, której powstanie jest pewne, a wysokość prognozowana na podstawie kryteriów właściwych dla kształtowania obowiązku alimentacyjnego".

W uzasadnieniu uchwały wskazano również, że "urodzenie dziecka jako zdarzenie uchodzące w społeczeństwie za wartościowe pociąga za sobą - w normalnym następstwie obowiązek ponoszenia kosztów jego utrzymania i wychowania. Ponoszenie tych kosztów nie było chciane, jednak obciążają one rodziców powodując zmniejszenie ich majątku". Sąd Okręgowy kierując się wytycznymi zawartymi w przytaczanej uchwale Sądu Najwyższego zasądził na rzecz wnioskodawczyni od Gminy kwoty ustalone w pkt 1,2,3 i 5 tytułem odszkodowania w postaci renty jako świadczenia okresowego, przy czym w pkt 1 na przyszłość, a w pkt 2,3 i 5 za okresy przyszłe, opisując co do pkt 1,2 i 3 podstawę faktyczną żądań, a co do pkt 5 wskazując wprost podstawę prawną, tj., że orzeczono zgodnie z żądaniami powódki stosownie do treści art. 444 § 2 k.c.

W związku z tym, że zasądzone na rzecz wnioskodawczyni wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 6 lutego kwoty ustalone w pkt 1,2,3 i 5 stanowią odszkodowanie w postaci renty określonej w art. 444 § 2 k.c., kwoty te zgodnie z przepisem art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Na potwierdzenie tego stanowiska wnioskodawczyni przytacza rozstrzygnięcia Naczelników Urzędów Skarbowych.

Podstawą do zasądzenia wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 6 marca 2007 r., kwoty ustalonej w pkt 4 był przepis art. 448 k.c. zobowiązujący Gminę jako podmiot zobowiązany do naprawienia szkody do wypłaty zadośćuczynienia z tytułu naruszenia dobra osobistego. W uzasadnieniu wyroku Sąd Okręgowy wskazał, iż "możliwość decydowania o przerwaniu ciąży jest elementem ogólniejszego dobra osobistego jakie stanowi szeroko rozumianą wolność (prawo decydowania o swoim życiu osobistym)". Uwzględniając zatem treść art. 24 k.c. i art. 448 k.c. Sąd uznał za adekwatne do stopnia naruszenia dobra zadośćuczynienie w kwocie 50.000 zł i kwotę taką zasądził.

Zadośćuczynienie, analogicznie jak odszkodowanie, jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych, w tym w dobrach osobistych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy jak i niemajątkowy. Oznacza to, że użyte w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. pojęcie odszkodowania odnosi się także do zadośćuczynienia, będącego formą wynagrodzenia krzywdy poszkodowanego.

Na poparcie swego stanowiska wnioskodawczyni przytacza pismo Departamentu Podatków Bezpośrednich Ministerstwa Finansów z dnia 23 września 2004 r., w którym stwierdzono, iż "w konsekwencji użyte przez ustawodawcę w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych pojęcie odszkodowania odnosi się również do zadośćuczynienia, będącego formą wynagrodzenia krzywdy poszkodowanego". Powołuje również pisma Departamentu Podatków Bezpośrednich Ministerstwa Finansów z dnia 11 kwietnia 2006 r., Departamentu Legislacyjno-Prawnego Ministerstwa Sprawiedliwości z dnia 23 maja 2006 r., oraz odpowiedź podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów z dnia 15 czerwca 2007 r. na interpretację poselską, stwierdzając, iż identyczne stanowisko prezentują też inne organy podatkowe. Według wnioskodawczyni, ponieważ zasądzona na jej rzecz, wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 6 marca 2007 r., kwota ustalona w pkt 4 wyroku stanowi w rozumieniu przepisów podatkowych odszkodowanie, kwota ta zgodnie z przepisem art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje przepis art. 481 k.c. Z jego treści wynika, że nie można utożsamiać odsetek za zwłokę z odszkodowaniem (naprawieniem szkody), gdyż istota odszkodowania związana jest z naprawieniem szkody i stanowi instytucję odrębną od odsetek za zwłokę. Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego.

Odsetki mają charakter uboczny względem świadczenia głównego (odszkodowania), są skutkiem niewykonania zobowiązań. Dlatego też odsetki za zwłokę od kwot ustalonych w pkt 1 - 5 wyroku, nie stanowiące odszkodowania w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3b i 3c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Powyższe stanowisko potwierdza także decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 6 lipca 2006 r. Oznacza to, że wyłącznie wskazane powyżej odsetki za zwłokę są w dacie ich otrzymania przychodem podlegającym opodatkowaniu na zasadach ogólnych, zgodnie z przepisami art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Od otrzymanych odsetek za zwłokę nie wpłaca się w roku ich otrzymania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, a należny podatek płaci się do dnia 30 kwietnia następnego roku, natomiast przychody z tego tytułu wykazuje się w zeznaniu rocznym PIT-36 jako przychody z innych źródeł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26. lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy stanowi, iż wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W tym samym przepisie w pkt 3c, wolne od podatku dochodowego są odszkodowania w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

Z przedstawionego przez wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, iż zasądzone kwoty w pkt 1,2,3 i 5 wyroku mają podstawę prawną w art. 444 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), który stanowi, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeśli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Jeżeli w chwili wydania wyroku szkody nie da się dokładnie ustalić, poszkodowanemu może być przyznana renta tymczasowa.

Natomiast kwota ustalona w pkt 4 tego wyroku podlega pod art. 448 k.c. zgodnie z którym w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro zostało naruszone odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Z powyższego wynika, że zadośćuczynienie analogicznie jak odszkodowanie, jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych w tym w dobrach osobistych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy jak i niemajątkowy. Oznacza to, że użyte w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. pojęcie odszkodowania odnosi się także do zadośćuczynienia, będącego formą wynagrodzenia krzywdy poszkodowanego co nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje art. 481 Kodeksu cywilnego. Z § 1 ww. art. 481 k.c. wynika, iż jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (§ 2 zdanie pierwsze ww. art. 481 k.c.).

Analizując treść powyższych przepisów należy zauważyć, że nie można utożsamiać odsetek za zwłokę z odszkodowaniem (naprawieniem szkody). Istota odszkodowania związana jest z naprawieniem szkody i stanowi instytucję odrębną od odsetek za zwłokę. Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Odsetki mają charakter uboczny względem świadczenia głównego - są skutkiem niewykonania zobowiązań. Z tych względów wyłączenie z opodatkowania należności głównej nie oznacza, iż wolne od podatku są także odsetki od niej naliczone.Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje zwolnienia od podatku odsetek ustawowych od ww. świadczeń, zwalnia od opodatkowania jedynie odszkodowania, tj. świadczenia polegające na naprawieniu szkody na rzecz poszkodowanego.

Na zasadzie wyjątku, w art. 21 ust. 1 pkt 95 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostały zwolnione z podatku jedynie odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, tj. stosunku służbowego, stosunku pracy, w tym spółdzielczego stosunku pracy, członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracy nakładczej, emerytury lub renty. A przedmiotowego odszkodowania nie można zaliczyć do tej kategorii przychodów. W konsekwencji, odsetki ustawowe stanowiące należność wierzyciela odrębną od odszkodowania, nie korzystają ze zwolnienia z opodatkowania. W art. 21, 52, 52a i 52c ww. ustawy dochód ten nie został wymieniony jako wolny od podatku i od tego dochodu nie zaniechano poboru podatku, a zatem należy uznać, że podlega opodatkowaniu.

Otrzymane odsetki stanowią w roku ich otrzymania przychód z innych źródeł. Rodzaje źródeł przychodów zostały wymienione w art. 10 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a wśród nich w punkcie 9 ustawodawca zawarł "inne źródła". Katalog przychodów zaliczanych do "innych źródeł" jest katalogiem otwartym. W art. 20 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca wskazał jedynie przykłady niektórych przychodów zaliczanych do innych źródeł. Świadczy o tym użyty w tym przepisie zwrot "w szczególności". W myśl natomiast art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. A zatem, otrzymane odsetki należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Uzyskany przychód z odsetek podatnik winien wykazać w zeznaniu rocznym na druku PIT-36 składanym za rok, w którym ten przychód osiągnął jako przychody z innych źródeł opodatkowany na zasadach ogólnych (art. 44 i 45) zawartych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wnioskodawczyni do wniosku dołączyła plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl