IBPB2/415-240/07/MCZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana X przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2007 r. (data wpływu do tut. Biura 9 października 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad opodatkowania wynagrodzenia pracownika oddelegowanego do pracy w Norwegii - jest nieprawidłowe

W dniu 8 października 2007 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad opodatkowania wynagrodzenia pracownika oddelegowanego do pracy w Norwegii.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca na podstawie porozumienia do umowy o pracę zawartej z polskim pracodawcą przebywał od 7 listopada 2005 r. do 6 marca 2006 r. w Norwegii. Pracodawca nie posiada w Norwegii swojego zakładu, ani oddziału. Zgodnie z warunkami porozumienia miejscem wykonywania pracy wnioskodawcy została miejscowość położona w Norwegii, gdzie wnioskodawca pracował jako spawacz. Wynagrodzenie za pracę było wypłacane przez polskiego pracodawcę w polskich złotych po przeliczeniu z norweskich koron według kursu, odprowadzane były składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne jak i podatek dochodowy z uwzględnieniem zwolnienia ustawowych 30 diet na rok. Pracodawca poinformował wnioskodawcę, że płacony będzie tylko podatek dochodowy w Polsce. W styczniu po zakończeniu roku norweski urząd zażądał od polskiego pracodawcy zapłaty norweskiego podatku dochodowego od uzyskanych tam dochodów pracowników, co pracodawca uczynił potrącając norweski podatek z dochodów wnioskodawcy. Wobec tego powstała sytuacja, gdzie z jednych dochodów zostały zapłacone dwa podatki dochodowe: polski i norweski pomimo, że istnieje miedzy tymi państwami umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania. Pracodawca dochody uzyskane w Norwegii wykazał na druku PIT-11 - w kolumnie "źródła przychodu" dochody uzyskane w Norwegii zostały zsumowane z dochodami uzyskanymi w Polsce i rozliczone zostały jako polskie dochody tzn. odliczone zostały wszystkie składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Który z podatków dochodowych polski czy norweski jest zobowiązany zapłacić podatnik zatrudniony przez polskiego pracodawcę na umowę o pracę i oddelegowany do pracy w Norwegii mając na uwadze istnienie umowy zawartej pomiędzy Polską a Norwegią o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Czy pracodawca jest zobowiązany do korekty informacji o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-11), w której powinien inaczej ująć przychody uzyskane w Norwegii i wykazać dochód z Norwegii do rozliczenia metodą wyłączenia z progresją i czy wnioskodawca może żądać tego od pracodawcy.

Jeśli rozliczenie przychodów uzyskanych w Norwegii nastąpi metodą wyłączenia z progresją to w jaki sposób ustalić dochód zagraniczny.

Zdaniem wnioskodawcy wobec tego, że Norwegia nie zwolniła dochodów uzyskanych przez pracownika oddelegowanego do pracy w Norwegii przez polskiego pracodawcę, z opłacania podatku w Norwegii, to dochód tam uzyskany powinien być zwolniony z opodatkowania w Polsce. Dochód ten powinien być jednak ujęty w rozliczeniu podatkowym rocznym zgodnie z metodą wyłączenia z progresją, natomiast pracodawca powinien wystawić korektę PIT-11 wyłączając dochody uzyskane w Norwegii z dochodów krajowych i ustalić dochód za pracę w Norwegii. Dochodem za pracę w Norwegii jest uzyskany przychód pomniejszony o koszty uzyskania przychodu. Natomiast zapłacone składki społeczne i zdrowotne od przychodów za pracę w Norwegii nie podlegają odliczeniu od uzyskanych dochodów krajowych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r., osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).Stosownie do art. 4a tej ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r., art. 3 ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

W myśl art. 15 ust. 1 umowy z dnia 24 maja 1977 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1979 r. Nr 27, poz. 157 z późn. zm.) z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (w Polsce) osiąga z pracy najemnej, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie (w Polsce), chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie (w Norwegii). Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie (w Norwegii).

Jednakże, zgodnie z art. 15 ust. 2 umowy, bez względu na postanowienia art. 15 ust. 1, wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (w Polsce) osiąga z pracy najemnej wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie (w Norwegii), mogą być opodatkowane tylko w pierwszym Państwie (w Polsce), jeżeli:

W rozumieniu ww. umowy określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, w której całkowicie albo częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa - art. 5 ust. 1 ww. umowy. Określenie "zakład" obejmuje w szczególności m.in. warsztat, budowę albo montaż, które trwają przez okres dłuższy niż 18 miesięcy - art. 5 ust. 2 lit. e) i g) ww. umowy.W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umowy, wynagrodzenia pracowników mających miejsce zamieszkania w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba, że praca wykonywana jest na terytorium Norwegii. Natomiast art. 15 ust. 2 umowy określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Norwegii) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że wnioskodawca przebywał w Norwegii od 7 listopada 2005 r. do 6 marca 2006 r. i był zatrudniony jako spawacz. Wynagrodzenie było wypłacane przez polskiego pracodawcę. Wnioskodawca wskazał, że pracodawca nie posiadał w Norwegii ani zakładu, ani oddziału. Z powyższego wynika, że okres pobytu wnioskodawcy w Norwegii nie przekroczył 183 dni podczas roku finansowego. Wynagrodzenie było wypłacane przez pracodawcę, który nie ma siedziby w Norwegii oraz nie było ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w Norwegii. W oparciu o dane przedstawione przez wnioskodawcę należy stwierdzić, że zostały łącznie spełnione przesłanki, o których mowa w art. 15 ust. 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Oznacza to, że wynagrodzenie wnioskodawcy uzyskane w okresie od 7 listopada 2005 r. do 6 marca 2006 r. powinno podlegać opodatkowaniu wyłącznie w Polsce. W takiej sytuacji pracodawca prawidłowo wystawił PIT-11 i wykazał przychody wnioskodawcy z pracy w Norwegii do opodatkowania w Polsce. Tym samym brak podstaw do wystąpienia o korektę PIT-11 do pracodawcy. Natomiast odliczeniu od dochodu przed opodatkowaniem i od podatku podlegają odpowiednio składki na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne w całości, zgodnie z przepisami art. 26 ust. 1 pkt 2 i art. 27b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego stanowisko wnioskodawcy w tej sprawie jest nieprawidłowe.

Tymczasem z wniosku wynika, że w styczniu po zakończeniu roku norweski urząd zażądał od polskiego pracodawcy zapłaty norweskiego podatku dochodowego od uzyskanych tam dochodów pracowników, co pracodawca uczynił potrącając norweski podatek z dochodów wnioskodawcy. Wobec powyższego należy stwierdzić, że podstawową kwestią w tej sprawie jest ustalenie dokładnych przyczyn, dla których został zapłacony podatek w Norwegii. W oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez wnioskodawcę stwierdzono, że wynagrodzenie wnioskodawcy podlegało opodatkowaniu tylko w Polsce.Należy zaznaczyć, że organ wydający pisemną interpretację jest związany opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę. Organ podatkowy nie jest uprawniony do prowadzenia postępowania wyjaśniającego w sprawie przedstawionej we wniosku. Wobec informacji, że wynagrodzenie wnioskodawcy zostało jednak opodatkowane w Norwegii, czyli być może nie zostały spełnione warunki wymagane dla opodatkowania tego wynagrodzenia tylko w Polsce o czym wnioskodawca nie wie, dodatkowo wyjaśnia się, że w przypadku gdyby jednak nie został spełniony którykolwiek z warunków określonych w art. 15 ust. 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej z Norwegią, wynagrodzenie wnioskodawcy podlegałoby opodatkowaniu w państwie, w którym praca była wykonywana (w Norwegii) oraz w państwie miejsca zamieszkania (w Polsce) przy zastosowaniu metody unikania podwójnego opodatkowania.

Wówczas zgodnie z art. 24 ww. umowy jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany w Norwegii, to Polska zwolni, stosownie do postanowień ustępu 2, taki dochód lub majątek spod opodatkowania, ale może przy obliczaniu podatku od pozostałego dochodu lub majątku tej osoby stosować stopę podatku, która byłaby zastosowana, gdyby zwolniony dochód lub majątek nie podlegał takiemu zwolnieniu (metoda wyłączenia z progresją).

W tej sytuacji polski pracodawca w informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-11) nie wykazuje przychodów z pracy wykonywanej w Norwegii, wykazuje natomiast przychody z pracy w Polsce, kwoty składek na ubezpieczenie społeczne i na ubezpieczenie zdrowotne zapłacone w Polsce oraz kwoty zaliczek na podatek dochodowy obejmujące również zaliczki zapłacone w Polsce od dochodów uzyskiwanych przez pracownika z pracy wykonywanej w Norwegii.Przychodów z pracy wykonywanej w Norwegii pracodawca nie wykazuje w informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-11). Powinien jednak podać wysokość tych przychodów pracownikowi w innej dowolnej formie np. na kartce z podpisem osoby uprawnionej i pieczęcią firmy. Przepisy ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych nie regulują formy tej informacji, więc jest ona dowolna. Przychody osiągnięte z pracy wykonywanej w Norwegii i podlegające opodatkowaniu w Norwegii na mocy umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania są zwolnione od opodatkowania w Polsce, natomiast są uwzględniane przy obliczaniu stopy procentowej, którą stosuje się do obliczania podatku od dochodów podlegających opodatkowaniu w Polsce. Wobec tego kwota przychodów pracownika osiągnięta z pracy w Norwegii nie może być wykazywana w PIT-11, gdzie generalnie wykazuje się przychody podlegające opodatkowaniu w Polsce. W związku z tym można żądać od pracodawcy korekty PIT-11 w powyżej wskazanym zakresie.

Równocześnie wyjaśnia się, że zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r. przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.W myśl art. 11 ust. 3 i 4 ww. ustawy przychody osiągane w walutach obcych przelicza się na złote według kursów z dnia otrzymania lub postawienia do dyspozycji podatnika, ogłaszanych przez bank, z którego usług korzystał podatnik, i mających zastosowanie przy kupnie walut. Jeżeli podatnik nie korzysta z usług banku, przychody przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych z dnia uzyskania przychodów, ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski, z zastrzeżeniem ust. 4. Jeżeli bank, z którego usług korzysta podatnik, stosuje różne kursy walut obcych i nie jest możliwe dostosowanie kursu, o którym mowa w ust. 3 zdanie pierwsze, do przeliczenia na złote przychodu uzyskanego przez podatnika stosuje się kurs średni walut obcych z dnia uzyskania przychodu, ogłaszany przez Narodowy Bank Polski - art. 11 ust. 4 ww. ustawy.Zgodnie z art. 22 ust. 2 pkt 1 i 3 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r. koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej w przypadku m.in. gdy:

* podatnik uzyskuje przychody od jednego zakładu pracy - wynoszą 102 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.227 zł,

* miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę - wynoszą 127 zł 82 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.533 zł 84 gr.

Zgodnie z art. 22 ust. 11 tej ustawy jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów określone w ust. 2 są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.W myśl art. 22 ust. 13 ww. ustawy przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym w 2005 i 2006 r. część dochodów osób, mających miejsce zamieszkania na terytorium RP, przebywających czasowo za granicą i uzyskujących dochody ze stosunku pracy, (...), w wysokości stanowiącej równowartość diety z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, za każdy dzień, w którym była wykonywana praca; zwolnienie dotyczy dochodów nieprzekraczających rocznie równowartości trzydziestu diet (...). Treść tego przepisu uległa zmianie z dniem 1 stycznia 2007 r.jednak w określonych sytuacjach przepis ten w brzmieniu obowiązującym w 2007 r. ma zastosowanie do dochodów osiągniętych w 2006 r.

W myśl bowiem art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2006 r. Nr 217, poz. 5188) przepis art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy wymienionej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, ma zastosowanie do dochodów uzyskanych w 2006 r., z zastrzeżeniem ust. 2. Przepis ust. 1 nie ma zastosowania, jeżeli kwota dochodu korzystającego ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy wymienionej w art. 1, w brzmieniu obowiązującym w 2006 r., jest wyższa niż wynikająca z zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy wymienionej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą (art. 20 ust. 2 tej ustawy brzmieniu obowiązującym w 2007 r.)

W świetle art. 20 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r. część przychodów osób, o których mowa w art. 3 ust. 1, przebywających czasowo za granicą i uzyskujących dochody ze stosunku pracy, za każdy dzień pobytu za granicą, w którym podatnik pozostawał w stosunku pracy, w kwocie odpowiadającej 30% diety, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 15.

Jak z powyższych przepisów wynika, pracownik jest obowiązany ustalić dochód uzyskany w 2005 r. w Norwegii stosując przepisy art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2007 r. Natomiast do dochodów uzyskanych w 2006 r. z uwagi na cytowany wyżej art. 20 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych można zastosować przepisy w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2007 r. albo przepisy w brzmieniu obowiązującym po 1 stycznia 2007 r. Tak więc pracownik jest obowiązany ustalić dochód uzyskany w Norwegii przeliczając przychód uzyskany w Norwegii na złote z uwzględnieniem cytowanego wyżej przepisu art. 11 ust. 3 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 20 tej ustawy. Od tak uzyskanego przychodu można odliczyć zgodnie z powołanym wyżej art. 22 ust. 2 ustawy miesięczne koszty uzyskania przychodu ze stosunku pracy. W ten sposób wylicza się dochód z pracy w Norwegii stanowiący podstawę do obliczenia stopy procentowej zgodnie z art. 27 ust. 8 ww. ustawy.

W myśl art. 27 ust. 8 ww. ustawy jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ust. 1, osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych - podatek określa się w następujący sposób:

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym na formularzu PIT-36 w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym.Dochodów z Norwegii pracownik nie wykazuje w zeznaniu podatkowym w części obejmującej dochody do opodatkowania (część D), wykazuje je natomiast w poz. 160 lub 161 (zeznanie za 2005 i 2006 r.) przy czym wybór pozycji zależy od tego czy pracownik rozliczy się z żoną i w zeznaniu będzie wskazany jako podatnik czy jako małżonek. W części D zeznania wykazać należy natomiast wszystkie zaliczki zapłacone w Polsce, również te zapłacone od dochodów z Norwegii.

W zeznaniu rocznym składki na ubezpieczenie społeczne i składki na ubezpieczenie zdrowotne zapłacone w Polsce odlicza się od dochodu osiągniętego w Polsce do opodatkowania i od podatku, ale nie podlega odliczeniu ta części składek, która przypada na dochód zwolniony na podstawie art. 21 ust. 20 ustawy. Zgodnie bowiem z art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy podstawę obliczenia podatku, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887, z późn. zm.) potrąconych w roku podatkowym m.in. potrąconych przez płatnika ze środków podatnika, na ubezpieczenie emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe. Odliczenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) wolny od podatku na podstawie art. 21, 52, 52a i 52c, oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.W myśl art. 27b ust. 1 ww. ustawy podatek dochodowy, obliczony zgodnie z art. 27 lub art. 30c, w pierwszej kolejności ulega obniżeniu o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o którym mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135):

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a,43-300 Bielsko-Biała.