IBPB2/415-1442/08/MCZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana K. przedstawione we wniosku z dnia 21 sierpnia 2008 r. (data wpływu do tut. Biura - 27 sierpnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na badania laboratoryjne - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 sierpnia 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na badania laboratoryjne.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 10 lipca 2000 r. Wojewódzka Komisja Lekarska MSWiA wydała orzeczenie, w którym uznała wnioskodawcę za osobę niepełnosprawną i zaliczyła do drugiej grupy inwalidztwa. Schorzeniem powodującym inwalidztwo jest rozpoznana choroba afektywna dwubiegunowa. Po rozpoznaniu ww. choroby lekarze specjaliści zdecydowali, że najwłaściwszą terapią, która przywróci wnioskodawcy równowagę psychiczną, będzie terapia litem. Terapię tę stosuje do dziś. Jej efektem jest ustąpienie nawrotów choroby. Terapia litem (węglanem litu) polega na przyjmowaniu tabletek, których ilość jest uzależniona od szybkości wydalania litu z surowicy krwi. Leczenie węglanem litu obciąża wnioskodawcę nie tylko przyjmowaniem tabletek, ale również koniecznością przeprowadzania częstych badań laboratoryjnych, których celem jest ustalenie stężenia litu w surowicy krwi. Badania te są niezbędne, gdyż to m.in. od nich zależy samopoczucie wnioskodawcy i właściwe funkcjonowanie w społeczeństwie. Badanie litu w surowicy krwi odbywa się w szpitalu specjalistycznym, oddalonym od miejsca zamieszkania około 40 km Badania te wymagają skierowania od lekarza specjalisty. Dla potrzeb związanych z przeprowadzaniem powyższych badań wykorzystywany jest samochód osobowy, będący własnością wnioskodawcy. Na potwierdzenie konieczności przeprowadzania badań poziomu litu w surowicy krwi, stanowiących niezbędny element w terapii litem, przedłożono zaświadczenie lekarskie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w ramach ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego stanowiącego własność osoby niepełnosprawnej zaliczonej do drugiej grupy inwalidztwa, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, można uznać koszty przejazdu na niezbędne w stosowanej terapii litem badania poziomu litu w surowicy krwi.

Zdaniem wnioskodawcy, w świetle zapisu art. 26 ust. 7a pkt 14 w związku z ust. 1 pkt 6 tego artykułu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma prawo do stosowania tzw. ulgi rehabilitacyjnej polegającej na odliczeniu od dochodu wydatków z tytułu używania samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Stanowisko wnioskodawca uzasadnia faktem, że jest osobą niepełnosprawną, zaliczoną do drugiej grupy inwalidztwa a samochód osobowy, który jest wykorzystywany dla potrzeb powyższych badań, stanowi jego własność. Przewóz jest konieczny ponieważ laboratorium jest położone poza miejscem zamieszkania a zabiegi lecznicze polegające na badaniu poziomu litu w surowicy krwi są niezbędne w terapii litem. Terapia litem połączona z badaniem jego poziomu w surowicy krwi przeciwdziała nawrotom choroby, utrzymuje równowagę psychiczną, utraconą wskutek opisanego powyżej schorzenia oraz stanowi zespół działań, z aktywnym zaangażowaniem wnioskodawcy, zmierzających do osiągnięcia możliwie najwyższego poziomu funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29 - 30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. Stosownie do art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł. Na podstawie art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

Z analizy wyżej przytoczonych przepisów wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, należy posiadać I lub II grupę inwalidztwa, być właścicielem lub współwłaścicielem samochodu osobowego oraz dojeżdżać nim na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje pojęcia zabieg, rehabilitacja oraz rehabilitacja lecznicza, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w "Słowniku wyrazów obcych" (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz "Encyklopedii" PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawca jest osobą zaliczoną do II grupy inwalidztwa, właścicielem samochodu osobowego, którym dojeżdża na badania laboratoryjne (badania diagnostyczne), powodujące ustalenie poziomu stężenia litu w surowicy krwi, zaś sama terapia (leczenie) wnioskodawcy polega na przyjmowaniu środków farmakologicznych (zażywaniu tabletek z węglanem litu). Podkreślić należy, iż odliczeniu od dochodu podlegają jedynie te wydatki rehabilitacyjne, które zostały enumeratywnie wymienione w art. 26 ust. 7a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dojazd na badania diagnostyczne (laboratoryjne) odbywające się w szpitalu specjalistycznym oddalonym od miejsca zamieszkania o ok. 40 km niewątpliwie uznać należy za przewozy konieczne przy stanie zdrowia wnioskodawcy. Jednakże odliczeniu od dochodu wolą ustawodawcy podlegają wyłącznie wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego związanego z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Pod pojęciem tychże zabiegów, jak wyżej wykazano - nie mieszczą się badania laboratoryjne.

W świetle przedstawionych przepisów stanowisko wnioskodawcy w sprawie dotyczącej możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na badania laboratoryjne uznać należy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku został dołączony dokument. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.