IBPB2/415-1288/08/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Sp. z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 25 czerwca 2008 r. (data wpływu do tut. Biura - 21 lipca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania diet wypłacanych kierowcom z tytułu podróży służbowych - jest prawidłowe.

W dniu 21 lipca 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania diet wypłacanych kierowcom z tytułu podróży służbowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka będąca wnioskodawcą zajmuje się między innymi świadczeniem usług przewozowych. Zasięg terytorialny wykonywanych przewozów obejmuje cały kraj oraz zagranicę. Spółka zatrudnia kierowców na podstawie umów o pracę. W umowach tych jako miejsce wykonywania pracy wskazana jest siedziba firmy. Spółka zamierza wypłacać pracownikom diety z tytułu odbywania przez nich podróży służbowych. Podróże służbowe polegają na wykonywaniu przewozów w ramach wykonywanej przez pracowników pracy w zakresie świadczonych przez Spółkę usług przewozowych. Wysokość wypłacanych diet nie będzie przekraczać kwot o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy diety, które będą wypłacane kierowcom zatrudnionym w Spółce na umowę o pracę, z tytułu podróży służbowych na terenie kraju i za granicą, są zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Spółki przedmiotowe diety będą zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pracownik - kierowca wykonuje zadania służbowe zlecone przez pracodawcę poza określonym w umowie miejscem pracy. Ponieważ kierowca ma wpisane w umowie o pracę jako miejsce wykonywania pracy siedzibę firmy - wyjeżdżając poza to miejsce w kraju lub za granicę bezsprzecznie odbywa podróż służbową. Z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi - kierowcy przysługiwać będą diety oraz zwrot innych udokumentowanych kosztów. Z natury diety wynika bowiem, że przeznaczona jest ona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży służbowej. Niewątpliwie kierowca przemieszczając się po terytorium kraju i za granicami, nie mając możliwości powrotu do miejsca zamieszkania, koszty takie ponosi.

Zdaniem Spółki kierowca - pracownik Spółki wykonuje podróż służbową i otrzyma z tego tytułu diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika, do wysokości określonych w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju.

Powyższe zdanie wnioskodawcy potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny, który wskazał, że żaden z przepisów kodeksu pracy, ani przepisy o czasie pracy kierowców, ani rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej o dietach czy w końcu przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wyłączają kierowców zatrudnionych na umowę o pracę z możliwości skorzystania ze zwolnienia dotyczącego diet za czas podróży służbowej, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 przychodami z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, uważa się w myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

* podróży służbowej pracownika,

* podróży osoby niebędącej pracownikiem

do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy jest to, aby pracownik praktycznie przebywał w podróży służbowej. W takim przypadku zwolnienie dotyczy diet i innych należności za cały czas podróży służbowej pracownika.

Podróżą służbową w rozumieniu art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) jest wykonywanie na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy pracownika. Stałe miejsce pracy natomiast winno być wskazane w umowie o pracę i ma decydujące znaczenie w omawianej sprawie. O podróży służbowej oraz należnych z tytułu jej odbywania należnościach decyduje bowiem to, że określone zadanie w ramach świadczonej pracy wykonywane jest przez pracownika poza miejscem ustalonym w umowie o pracę jako stałe miejsce jej wykonywania. A zatem, jeżeli pracownik wykonuje zadania związane ze stosunkiem pracy poza stałym miejscem pracy wskazanym w umowie o pracę, przysługują mu należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Sam fakt wykonywania pracy w innym miejscu niż przewidziane w umowie o pracę musi wynikać z polecenia wyjazdu służbowego. Pracownicy odbywają więc "podróż służbową" wówczas, gdy otrzymali od pracodawcy polecenie wykonania zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem wykonywania pracy określonym w umowie o pracę. W przypadku świadczenia przez pracownika pracy poza określonym terenem może być ono uznane za wykonywanie zadań w ramach "podróży służbowej" jedynie wówczas, gdy wykonywanie tego zadania odbywa się w miejscu, które nie jest według umowy o pracę miejscem stałego jej wykonywania.

Jeżeli pracownik udaje się do miejsca ustalonego w umowie o pracę jako miejsca jej wykonywania, to nie odbywa podróży służbowej, a w rezultacie nie może mieć zastosowania zwolnienie od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż pracownik - kierowca wykonuje zadania służbowe zlecone przez pracodawcę poza określonym w umowie miejscem pracy. Kierowca ma wpisane w umowie o pracę, jako miejsce wykonywania pracy - siedzibę firmy.

W świetle art. 29 § 1 ustawy - Kodeks pracy określenie w umowie o pracę m.in. miejsca wykonywania pracy, pozostaje w gestii stron stosunku pracy. Nie ma przeszkód prawnych, aby w umowie o pracę zawartej z kierowcą, określono jako siedzibę jej wykonywania siedzibę przedsiębiorcy. W takim przypadku, jeśli umowa o pracę nie przewiduje dodatkowych warunków, służbowy wyjazd kierowcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy będzie podróżą służbową. Dlatego też z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi - kierowcy przysługiwać będą diety oraz zwrot innych udokumentowanych kosztów.

Reasumując stwierdzić należy, że w sytuacji, opisanej we wniosku, gdzie miejsce wykonywania pracy wskazane w umowie o pracę jest tożsame z siedzibą firmy, to przedmiotowe diety za czas podróży służbowej są zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym stanowisko wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.