IBPB2/415-1273/08/BD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 lipca 2008 r. (data wpływu do tut. Biura - 16 lipca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania dofinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych do wycieczek i wczasów dla emerytów i rencistów - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 lipca 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania dofinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych do wycieczek i wczasów dla emerytów i rencistów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Zgodnie z Regulaminem Zakładowym Świadczeń Socjalnych emeryci i renciści jako byli pracownicy Kampanii Węglowej S.A. otrzymują z Funduszu Świadczeń dofinansowanie do wycieczek i wczasów. Świadczenia te pomniejszane są o podatek dochodowy od osób fizycznych pomimo tego, że ich wysokość nie przekracza kwoty wolnej od podatku tj. 2.250 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zasadnym jest w świetle art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pobieranie od emerytów i rencistów przez byłego pracodawcę podatku dochodowego od świadczeń otrzymywanych zgodnie z Zakładowym Regulaminem Świadczeń Socjalnych, o ile wysokość nie przekroczy kwoty 2.250 zł w roku podatkowym.

Zdaniem wnioskodawcy, nieuzasadnione jest w świetle art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pobieranie podatku od środków otrzymywanych z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, o ile ich wysokość w roku podatkowym nie przekroczy kwoty 2.250 zł.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 - 16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż emeryci i renciści otrzymują świadczenia, sfinansowane ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, w formie dopłat do wczasów i wycieczek. W myśl art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe lub ekwiwalenty rzeczowe w zamian tych świadczeń otrzymywane przez emerytów i rencistów w związku z łączącym ich poprzednio z zakładami pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy oraz od związków zawodowych - do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł Ustawodawca uzależnił zatem powyższe zwolnienie podatkowe od charakteru świadczenia - świadczenie musi odznaczać się formą rzeczową, ewentualnie musi stanowić ekwiwalent świadczenia rzeczowego, w przypadku niemożliwości jego świadczenia.

Należy podkreślić, iż świadczenie dla emerytów i rencistów korzysta z powyższego zwolnienia, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

* świadczenie ma być świadczeniem rzeczowym lub ekwiwalentem pieniężnym w zamian tych świadczeń,

* świadczenie ma otrzymać emeryt lub rencista,

* świadczenie to musi być przyznane ww. osobom w związku z istniejącym uprzednio stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy, oraz od związków zawodowych,

* kwota świadczenia nie może przekroczyć w roku podatkowym wysokości 2.280 zł.

W związku z tym, że ustawa o podatku dochodowym nie określa definicji rzeczy ani świadczenia rzeczowego, należy odwołać się do znaczenia tych pojęć w języku potocznym lub definicji stosowanych w innych dziedzinach prawa. Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) rzeczami są tylko przedmioty materialne. Uwzględniając powyższą definicję, materialny charakter, dający podstawę do zakwalifikowania jako świadczenie rzeczowe mają np. paczki świąteczne, wartość biletów do kina, wartość karnetu na basen czy siłownię. Jak wynika z powyższego ze zwolnienia w limitowanej części korzystają jedynie świadczenia o charakterze rzeczowym. Natomiast nie można uznać, iż dofinansowanie do wartości wycieczki czy wczasów jest świadczeniem rzeczowym, bowiem uczestnicy wycieczki nie otrzymują świadczenia o charakterze materialnym, tj. rzeczowym. Uprawnione osoby otrzymały dofinansowanie, czyli świadczenie o charakterze pieniężnym. Biorąc powyższe pod uwagę wartość tych świadczeń nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego i należy je każdorazowo traktować jako przychód do opodatkowania. Wartość takiego świadczenia stanowi przychód emeryta i rencisty opodatkowany zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, w świetle przywołanych przepisów, nie można uznać, iż wartość dofinansowania do wycieczek bądź wczasów, otrzymanego od zakładu pracy z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych jest świadczeniem rzeczowym. W związku z powyższym dofinansowanie do wycieczki, wczasów udzielone emerytom i rencistom z tytułu łączącego ich poprzednio z zakładem stosunkiem pracy, podobnie jak wszelkie inne dopłaty do różnorodnych form wypoczynku stanowią formę świadczenia pieniężnego (nie rzeczowego) i w świetle obowiązujących przepisów nie są objęte zwolnieniem z podatku dochodowego od osób fizycznych. Dofinansowanie do wycieczki lub wczasów dla emerytów i rencistów jako świadczenie pieniężne podlega opodatkowaniu zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy, który stanowi, że od świadczeń otrzymanych przez emerytów lub rencistów w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunkiem pracy, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 26 i 38, pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy-wysokości 10% należności. Zatem stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie płatnik prawidłowo postąpił pobierając od wypłaconej kwoty dofinansowania podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.