IBPB2/415-1234/08/ASz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 1 lipca 2008 r. (data wpływu do tut. Biura - 8 lipca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z podatku kuponów żywieniowych dla pracowników - jest nieprawidłowe.

W dniu 8 lipca 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z podatku kuponów żywieniowych dla pracowników.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenia przyszłe:

Spółka zatrudnia pracowników m.in. na stanowiskach pracy, na których zgodnie z art. 232 Kodeksu pracy oraz zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów, jest zobowiązana nieodpłatnie zapewnić pracownikom odpowiednie posiłki i napoje. Firma nie ma możliwości wydawania takich posiłków z przyczyn organizacyjnych. Nie posiada własnej stołówki oraz nie ma możliwości jej stworzenia. Większość pracowników jest zatrudniona w placówkach terenowych. Spółka nadmienia, że pracownicy są niezadowoleni z oferowanych towarów oraz cen w sklepach, które do tej pory realizują talony na produkty spożywcze i napoje, na podstawie umów zawartych ze Spółką. Ponadto konieczność zawierania indywidualnych umów z każdym sklepem realizującym talony powoduje ograniczenie możliwości ich wykupu, małą dostępność i ograniczony wybór towarów.Firma S... zwróciła się do Spółki z propozycją realizacji posiłków profilaktycznych w postaci kuponów żywieniowych. Wydawanie tych kuponów pozwoliłoby na najwygodniejszy i najprostszy sposób zapewnienia posiłków profilaktycznych oraz spowodowałoby zadowolenie wśród załogi, ponieważ kupony te są akceptowane w wielu punktach sprzedaży: w super i hipermarketach, w lokalnych sklepach spożywczych, punktach gastronomicznych, restauracjach, kawiarniach i barach.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kupony żywieniowe w ramach posiłku profilaktycznego spełniają warunki do zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 11b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i czy wartość przekazanych przez pracodawcę tych kuponów, w ramach posiłków profilaktycznych, nie spowoduje zwiększenia u pracowników podstawy opodatkowania tym podatkiem.

Zdaniem wnioskodawcy kupony żywieniowe spełniają warunki do zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 11b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym ich wartość nie spowoduje zwiększenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym u pracowników.Wnioskodawca nadmienia, że jest w posiadaniu informacji, że pracownicy wielu dużych firm w ramach posiłków profilaktycznych, otrzymują kupony żywieniowe.Wątpliwości Spółki budzi fakt, że na podstawie umów indywidualnych jakie Spółka zawarła ze sklepami realizującymi talony, są one zobowiązane do dołączania do wykupionych talonów paragonów, z których wynika jaki towar został zakupiony przez pracownika. Taka praktyka była podyktowana daleko idącą ostrożnością. Umowa z S... nie przewiduje możliwości dołączania paragonów do zrealizowanych kuponów żywieniowych. Nie będzie więc można udowodnić, jakie artykuły zostały przez pracownika zakupione.Jednakże, zdaniem Spółki, żaden przepis prawa nie wymaga dołączania paragonów do zrealizowanego w ramach posiłku profilaktycznego talonu, kuponu czy bonu. Wymóg udowadniania jaki towar został zakupiony byłby dodatkowym obowiązkiem, którego nie nakłada żadna z ustaw.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura, lub renta. Zgodnie z art. 11 ust. 1 powołanej ustawy przychodami z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Stosownie natomiast do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 tejże ustawy wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Zwolnienie przedmiotowe wynikające z zacytowanego wyżej przepisu można zastosować tylko wówczas jeżeli do wydawania świadczeń w postaci posiłków profilaktycznych oraz regeneracyjnych pracodawcę zobowiązują szczegółowe przepisy prawa pracy. Zgodnie z art. 232 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, odpowiednie posiłki i napoje, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych. Przepis ten zawiera delegację do określenia w drodze rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. z 1996 r. Nr 60, poz. 279), rodzajów tych posiłków i napojów oraz wymagań jakie powinny spełniać, a także przypadków i warunków ich wydawania. Zgodnie z § 1 pkt 1 tego rozporządzenia pracodawca zapewnia pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych nieodpłatnie posiłki wydawane ze względów profilaktycznych, w formie jednego dania gorącego, z zastrzeżeniem § 2 ust. 2 czyli napojów, których rodzaj i temperatura powinny być dostosowane do warunków wykonywania pracy.

Zgodnie z § 2 ust. 2 ww. rozporządzenia, jeżeli pracodawca nie ma możliwości wydawania posiłków ze względu na rodzaj wykonywanej przez pracownika pracy lub ze względów organizacyjnych, może zapewnić w czasie pracy:

* korzystanie z takich posiłków w punktach gastronomicznych,

* przyrządzanie posiłków przez pracownika we własnym zakresie z otrzymanych produktów.

Należy jednak stwierdzić, że przepisy powołanego powyżej rozporządzenia nie przewidują wydawania pracownikom kuponów żywieniowych do zrealizowania w ogólnie dostępnej sieci sklepów spożywczych, za które można nabyć każdy produkt spożywczy.Równocześnie jednak w myśl art. 21 ust. 1 pkt 11b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika od pracodawcy bonów, talonów, kuponów lub innych dowodów uprawniających do uzyskania na ich podstawie posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych, w przypadku gdy pracodawca, mimo ciążącego na nim obowiązku wynikającego z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, nie ma możliwości wydania pracownikom posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych. Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego Spółka w ramach posiłku profilaktycznego zamierza wydawać pracownikom kupony żywieniowe, które są akceptowane w wielu punktach sprzedaży (super i hipermarketach, w lokalnych sklepach spożywczych) i nie będzie można udowodnić jakie artykuły zostały przez pracownika zakupione. Z treści art. 21 ust. 1 pkt 11b ustawy wynika, że zwolniona z podatku jest wartość bonów, talonów, kuponów lub innych dowodów uprawniających do uzyskania na ich podstawie posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych. Tymczasem z wniosku wynika, iż nie wiadomo jakie artykuły na podstawie wydawanych kuponów będą nabywane. Przepis art. 21 ust. 1 pkt 11b ww. ustawy wskazuje wprost jakie kupony (ich wartość) podlegają zwolnieniu. W przypadku gdy nie można ustalić co jest za kupony nabywane oznacza to, że nie wiadomo czy kupony te uprawniają w rzeczywistości do nabycia posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych, czy też innych towarów.

W związku z powyższym ww. kupony żywieniowe nie będą spełniały warunków do zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 11b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dlatego też wnioskodawca zobowiązany jest doliczyć wartość wydanych kuponów żywieniowych do pozostałych przychodów pracownika, oraz naliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Nadmienia się, iż zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), rozpoznawanie spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych dotyczących wydawania w indywidualnych sprawach pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacje indywidualne), o których mowa w art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), przekazuje się wojewódzkim sądom administracyjnym, na których obszarze właściwości strona skarżąca zamieszkuje lub ma siedzibę. Powyższe rozporządzenie, zgodnie z brzmieniem § 3, wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia, tj. z dniem 11 października 2008 r.

W związku z powyższym tut. organ informuje, że jeżeli skarga na niniejszą interpretację będzie składana po dniu 10 października 2008 r., właściwym do jej rozpoznania będzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.