IBPB2/415-1153/08/MM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 16 czerwca 2008 r. (data wpływu do tut. Biura 26 czerwca 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu uzyskiwanego ze współwłasności nieruchomości oraz opodatkowania zaległych rozliczeń pomiędzy współwłaścicielami nieruchomości i korekty złożonych zeznań - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 czerwca 2008 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu uzyskiwanego ze współwłasności nieruchomości oraz opodatkowania zaległych rozliczeń pomiędzy współwłaścicielami nieruchomości i korekty złożonych zeznań.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem, a jednocześnie - do dnia 15 maja 2008 r. była zarządcą nieruchomości, w skład której wchodzą lokale mieszkalne. Przed 2001 r. wnioskodawczyni nie miała jakichkolwiek informacji o osobach pozostałych współwłaścicieli, wobec tego rozliczała całość kosztów i przychodów z tytułu przedmiotowej nieruchomości jako własne i w ten sam sposób opodatkowywała je podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Na mocy postanowienia sądu rejonowego z dnia 21 maja 2002 r. wnioskodawczyni została zobowiązana do wypłacenia pozostałym współwłaścicielom nieruchomości nadwyżki dochodów z tejże nieruchomości począwszy od dnia 31 stycznia 2002 r. a jednocześnie do corocznego wypłacania takiej nadwyżki dochodów do dnia 31 stycznia każdego następującego po sobie roku.

Wnioskodawczyni odwołała się od tego postanowienia, niemniej jego treść została podtrzymana w prawomocnym wyroku sądu okręgowego z dnia 8 maja 2008 r., oddalającego wniosek wnioskodawczyni o zasiedzenie przedmiotowej nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem wnioskodawczyni:

ad.1)

w przypadku, gdy sąd zobowiązał ją do wypłacenia nadwyżki dochodu z przedmiotowej nieruchomości winna - tak jak do tej pory - rozliczać we własnym imieniu, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym wszelkie przychody i koszty związane z przedmiotową nieruchomością a następnie, po ustaleniu wysokości dochodu zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wypłacić jego część w wysokości proporcjonalnej do posiadanych udziałów pozostałym współwłaścicielom. Jednocześnie dochód wnioskodawczyni do opodatkowania (podstawa opodatkowania) musi zostać pomniejszony o kwoty dokonanych wypłat na rzecz współwłaścicieli.

ad. 2)

powinna zmniejszyć dochód do opodatkowania w roku podatkowym, w którym dokona wypłat zaległych należności na rzecz pozostałych współwłaścicieli. Dochody te były już uprzednio przez nią opodatkowane a zatem nie będzie konieczności składania korekty zeznań za lata 2002-2007.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

Ad. 1

Współwłasność normują przepisy księgi II, tytułu I, działu IV ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Wspólna własność rzeczy ma miejsce wtedy, kiedy prawo własności tej samej rzeczy przysługuje więcej niż jednej osobie (art. 195 ww. ustawy). Współwłasność może być ułamkowa albo łączna (art. 196 ww. ustawy). Domniemywa się, że udziały współwłaścicieli są równe (art. 197 ww. ustaw). Według zasady zawartej w art. 207 Kodeksu cywilnego pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną. Z unormowania zawartego w tym przepisie wynika jednoznacznie, że w przypadku współwłasności współposiadanie rzeczy i wspólne korzystanie z niej jest regułą.

Przenosząc powyższe na grunt prawa podatkowego należy stwierdzić, że zgodnie z brzmieniem art. 8 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe. Zasady te stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Powyższy przepis nakazuje podatnikom określać przychody i koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do ich praw w udziale w zysku ze współwłasności, wspólnego przedsięwzięcia, posiadania lub użytkowania rzeczy lub praw majątkowych.

W przedmiotowej sprawie wnioskodawczyni jest współwłaścicielem nieruchomości, w skład której wchodzą lokale mieszkalne i z których uzyskiwane są przychody. Wnioskodawczyni uważa, że pomimo istnienia pozostałych współwłaścicieli nadal powinna samodzielnie rozliczać całość kosztów i przychodów związanych z przedmiotową nieruchomością a następnie, po ustaleniu wysokości dochodu wypłacić jego część proporcjonalnie do posiadanych udziałów pozostałym współwłaścicielom, zmniejszając równocześnie podstawę opodatkowania.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy stwierdzić należy, że stanowisko wnioskodawczyni dotyczące pytania 1 jest nieprawidłowe, ponieważ przychody ze wspólnej własności, opodatkowuje się osobno u każdego ze współwłaścicieli w stosunku do udziału we wspólnym majątku i na każdym ze współwłaścicieli z osobna ciąży obowiązek podatkowy.

Wnioskodawczyni winna więc rozliczać przychody i koszty stosownie do posiadanego udziału w nieruchomości, zgodnie bowiem z obowiązującym stanem prawnym obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób fizycznych powstanie jedynie w części odpowiadającej jej udziałowi we współwłasności nieruchomości.

Ad. 2

Ustosunkowując się do pytania 2 dotyczącego rozliczenia zaległych kwot na rzecz współwłaścicieli i ewentualnej korekty złożonych zeznań za lata 2002-2007 stwierdza się, że stanowisko wnioskodawczyni również w tym zakresie jest nieprawidłowe.

Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem, a jednocześnie - do dnia 15 maja 2008 r. była zarządcą nieruchomości, w skład której wchodzą lokale mieszkalne. Przed 2001 r. wnioskodawczyni nie miała jakichkolwiek informacji o osobach pozostałych współwłaścicieli, wobec tego rozliczała całość kosztów i przychodów z tytułu przedmiotowej nieruchomości jako własne i w ten sam sposób opodatkowywała je podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Na mocy postanowienia sądu rejonowego z dnia 21 maja 2002 r. wnioskodawczyni została zobowiązana do wypłacenia pozostałym współwłaścicielom nieruchomości nadwyżki dochodów z tejże nieruchomości począwszy od dnia 31 stycznia 2002 r.

W związku z tym, że wnioskodawczyni wykazywała jako przychody kwoty, które nie stanowiły jej przychodów oraz zaliczała do kosztów uzyskania przychodów kwoty, które nie stanowiły kosztów uzyskania jej przychodów, wnioskodawczyni winna złożyć korekty zeznań za poszczególne lata i skorygować wysokość przychodów i koszów do wysokości faktycznie na nią przypadających.

Reasumując, wnioskodawczyni winna złożyć korekty za poszczególne lata i wykazać przychody i koszty w prawidłowych wysokościach.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Nadmienia się, iż zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), rozpoznawanie spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych dotyczących wydawania w indywidualnych sprawach pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacje indywidualne), o których mowa w art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), przekazuje się wojewódzkim sądom administracyjnym, na których obszarze właściwości strona skarżąca zamieszkuje lub ma siedzibę. Powyższe rozporządzenie, zgodnie z brzmieniem § 3, wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia, tj. z dniem 11 października 2008 r.

W związku z powyższym tut. organ informuje, że jeżeli skarga na niniejszą interpretację będzie składana po dniu 10 października 2008 r., właściwym do jej rozpoznania będzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.