IBPB1/415-772/08/ZK - Odpisy z tytułu zużycia samochodu kempingowego w części ustalonej od wartości początkowej przewyższającej równowartość 20.000 euro.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana L., przedstawione we wniosku z dnia 25 września 2008 r. (data wpływu do tut. Biura - 1 października 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, odpisów amortyzacyjnych oraz wydatków z tytułu ubezpieczenia samochodu specjalnego kempingowego, od części jego wartości przekraczającej równowartość 20.000 euro - jest nieprawidłowe.

W dniu 1 października 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, odpisów amortyzacyjnych oraz wydatków z tytułu ubezpieczenia samochodu specjalnego kempingowego, od części jego wartości przekraczającej równowartość 20.000 euro.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W kwietniu 2008 r. wnioskodawca zakupił samochód Ford Hymer EX 572. Samochód ten w dowodzie rejestracyjnym jest oznaczony jako samochód specjalny, kempingowy. Wnioskodawca nie posiada opinii z okręgowej stacji kontroli pojazdów, na podstawie której w nawiązaniu do ustawy o podatku od towarów i usług wydano by mu zaświadczenie z przeprowadzonego badania technicznego w oparciu o art. 86 ust. 5 ww. ustawy. Samochód ten służy w firmie wnioskodawcy do wynajmu.

Kwota zakupu tego samochodu wynosiła netto 209.016,39 zł, VAT 45.983,61 zł. Ubezpieczono ten samochód od wartości 209.016,39 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w stosunku do tego pojazdu samochodowego specjalnego zobowiązany jest stosować ograniczenia wynikające z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, art. 23 ust. 4 i ust. 47.

Zdaniem wnioskodawcy, ponieważ samochód jest samochodem specjalnego przeznaczenia (nie ma tu zastosowania przepis z ustawy o podatku od towarów i usług), to może amortyzować ten pojazd, jak i odnosić w koszty jego ubezpieczenie bez ograniczeń wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, art. 23 ust. 4 i ust. 47.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 5a pkt 19 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o: samochodzie osobowym - oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

Kluczowym elementem definicji zawartej w cytowanym art. 5a pkt 19 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest sformułowanie "pojazd samochodowy", które nie jest definiowane przez przepisy podatkowe. W związku z czym, konieczne jest odniesienie się do definicji zawartej w przepisach regulujących dane zagadnienie. W tym przypadku będzie to ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 108 poz. 908 z późn. zm.), która w art. 2 pkt 33 definiuje pojazd samochodowy jako pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h, określenie to nie obejmuje jednak ciągnika rolniczego.

Z wniosku podatnika wynika, iż nabył samochód specjalny kempingowy. Zgodnie z art. 2 pkt 36 ww. ustawy Prawo o ruchu drogowym, pojazd specjalny to pojazd samochodowy lub przyczepa przeznaczone do wykonywania specjalnej funkcji, która powoduje konieczność dostosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia; w pojeździe tym mogą być przewożone osoby i rzeczy związane z wykonywaniem tej funkcji.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż zakupiony samochód specjalny kempingowy jest pojazdem samochodowym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym.

Z definicji zawartej w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż samochodem osobowym jest każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, chyba że jest pojazdem spełniającym warunki enumeratywnie wymienione w lit. a)-e) tego przepisu.

Przy czym zgodnie z art. 5c. ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d), pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż wnioskodawca nie posiada zaświadczenia wydanego przez okręgową stację kontroli pojazdów o spełnieniu wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwalających na niezaliczenie nabytego samochodu specjalnego kempingowego do samochodów osobowych.

Samochód specjalny kempingowy nie został również wymieniony w załączniku Nr 9 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), co pozwoliłoby na niezaliczenie nabytego samochodu specjalnego do samochodów osobowych, zgodnie z art. 5a pkt 19 lit. e) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż ww. samochód specjalny kempingowy w świetle cyt. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest samochodem osobowym.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub

zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 tej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Stosownie do postanowień art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Mając zatem na względzie, iż jak wskazano powyżej, nabyty przez wnioskodawcę samochód specjalny kempingowy jest w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych samochodem osobowym, odpisy z tytułu jego zużycia, dokonywane według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości początkowej samochodu, przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 47 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 euro, przeliczona na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia. Przewidziane w tym przepisie ograniczenie wysokości składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, które mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów dotyczy wyłącznie składek, których wysokość jest uzależniona od wartości samochodu (AC). W cytowanych przepisach nie podano wprost, o który rodzaj ubezpieczenia chodzi (OC, AC, NW), ale należy przyjąć, że dotyczy on wyłącznie ubezpieczenia AC, bowiem dla ustalenia limitu, o którym mowa w tych przepisach, istotna jest wartość samochodu przyjęta dla celów ubezpieczenia, a tą przyjmuje się tylko dla AC. Dla ubezpieczenia OC i NW wartość samochodu nie jest istotna.

Wobec powyższego składka na ubezpieczenie OC oraz NW, dotycząca samochodu specjalnego kempingowego, w całości może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast w przypadku składki na ubezpieczenie AC należy stosować ograniczenie do wysokości limitu określonego w art. 23 ust. 1 pkt 47 powołanej ustawy.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stanowisko wnioskodawcy, jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.