IBPB1/415-740/08/ZK - Skutki podatkowe sprzedaży nakładów poniesionych na budowę pawilonu handlowego wykorzystywanego w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, nieujętego w ewidencji środków trwałych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani M., przedstawione we wniosku z dnia 22 września 2008 r. (data wpływu do tut. Biura - 24 września 2008 r.), uzupełnionym w dniu 25 listopada 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nakładów poniesionych na budowę pawilonu handlowego wykorzystywanego w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, nie ujętego w ewidencji środków trwałych - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 września 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nakładów poniesionych na budowę pawilonu handlowego wykorzystywanego w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, nie ujętego w ewidencji środków trwałych.

Wniosek powyższy zawierał braki formalne. Dlatego też, pismem z dnia 12 listopada 2008 r. wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 25 listopada 2008 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 16 października 1982 r. Urząd Miejski wydał decyzję o pozwoleniu na budowę tymczasowych pawilonów handlowych na warunkach tymczasowych do końca 1992 r. Jeden z tych pawilonów stanowi współwłasność wnioskodawczyni. Z chwilą rozpoczęcia budowy została zawarta umowy dzierżawy z Urzędem Miasta - terenu państwowego, na którym wybudowano pawilon. Pawilon został wybudowany na dzierżawionym od Miasta gruncie za własne pieniądze wnioskodawczyni i jej wspólniczki we własnym zakresie (projekty, wykonawstwo, materiały, robocizna, przyłącza energii, wodociągu, kanalizacji). Po 1992 r. umowa na dzierżawę gruntu pod pawilonem do chwili obecnej jest przedłużana systematycznie przez Urząd Miasta co trzy lata na prośbę wspólniczek. Czynsz dzierżawny przekazywany jest każdego miesiąca do Urzędu Miasta.

Pawilon został wybudowany i rozpoczęto działalność handlową zgodnie z wydanym zezwoleniem z dnia 27 czerwca 1983 r. na nazwisko wnioskodawczyni i jej wspólniczki. Działalność handlowa była prowadzona na ww. zezwolenie do 31 grudnia 1996 r. przez dwie wspólniczki. Decyzją z dnia 6 lutego 1997 r. wykreślono działalność. Od dnia 2 stycznia 1997 r. działalność była prowadzona przez drugą wspólniczkę do 30 września 2000 r. zgodnie z wydanym zezwoleniem. Z dniem 1 października 2000 r. została zawieszona ww. działalność, która trwała do czasu likwidacji. W dniu 2 września 2005 r. decyzją Prezydenta Miasta na wniosek przedsiębiorcy wykreślono działalność z ewidencji działalności gospodarczej. Po zawieszeniu działalności dzierżawa gruntu była opłacana na bieżąco. W dniu 1 września 2008 r. pawilon został sprzedany. Dzierżawcą gruntu pod ww. pawilonem jest nowy właściciel pawilonu.

Po rezygnacji z działalności gospodarczej w 1996 r., związanej z pawilonem, wnioskodawczyni w dniu 15 stycznia 1998 r. podjęła działalność gospodarczą na podstawie zezwolenia wydanego 30 grudnia 1997 r. W dniu 3 kwietnia 2000 r. została zgłoszona do Urzędu Skarbowego przerwa w prowadzeniu działalności gospodarczej. Zawieszenie działalności trwało do czasu likwidacji działalności, tj. 30 września 2003 r.

Działalność gospodarcza zarejestrowana była na adres domowy i nie była związana z tym pawilonem.

Tak w jednym, jak i w drugim przypadku zawieszenie działalności spowodowane było faktem, iż współwłaścicielki są osobami samotnymi oraz z racji wieku i stanu zdrowia nie były w stanie dalej kontynuować działalności gospodarczej.

Tak w jednym jak i w drugim przypadku prowadzenia działalności od czasu zaprzestania działalności minęło osiem lat.

Od pawilonu nigdy nie była naliczana amortyzacja. Działalność związana z pawilonem opodatkowana była na zasadach ogólnych.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

Ponadto jako doprecyzowanie, co się mieści pod nazwą pawilon handlowy, którą operuje się we wszystkich dokumentach od rozpoczęcia inwestycji wskazano, iż jest to budynek składający się z 5-ciu segmentów w jednej całości po 32 m² powierzchni użytkowej każdy. Ta tymczasowość jest przedłużana umową dzierżawy o grunt co 3 lata przez Urząd Miasta. Nakłady poniesione na budowę jednego z segmentów czyli 32 m² stanowią własność wnioskodawczyni i jej wspólniczki po 50 % każda.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy od sprzedaży nakładów poniesionych na budowę tymczasowego pawilonu handlowego nie musi płacić podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem wnioskodawczyni, z przedstawionego przebiegu zdarzeń wynika, że działalność gospodarcza prowadzona w tym pawilonie została zakończona w 2000 r. W związku z tym podatek od sprzedaży nakładów poniesionych na jego budowę nie musi być płacony.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

Natomiast w myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów art. 10 ust. 1 pkt 8, nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności, i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zasady ustalania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 tej ustawy, który w ust. 1 stanowi, że za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

Zgodnie z art. 14 ust. 2c ustawy do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Stosownie do art. 22a ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania, budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie - zwane także środkami trwałymi.

Z istoty rozwiązań zawartych w ww. przepisach wynika, iż przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej, nie wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych) stanowią przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy. Przepis ten bowiem nie wymienia wszystkich przychodów z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy (pozarolniczej działalności gospodarczej), a zawarte w art. 14 ust. 2 pkt 1 wyszczególnienie przychodów zaliczanych do przychodów z tejże działalności nie ma charakteru wyliczenia zamkniętego. Zaznaczyć należy, iż w przypadku wycofania składnika majątku z działalności gospodarczej, przychód z tytułu jego zbycia będzie powstawał również w sześcioletnim okresie po wycofaniu tego składnika - art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy.

Ponadto przepisy cyt. wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują możliwości zawieszenia działalności gospodarczej. W związku z tym osoba, która nie zlikwidowała działalności gospodarczej, uznawana jest przez przepisy ww. ustawy za osobę prowadzącą działalność gospodarczą, do której mają zastosowanie przepisy tej ustawy.

Zawieszenie działalności gospodarczej nie wywołuje więc żadnych skutków podatkowych, a co za tym idzie, ponieważ wnioskodawczyni dokonała likwidacji działalności gospodarczej we wrześniu 2005 r., to formalnie do tego czasu była osobą prowadzącą działalność gospodarczą.

Jednakże jak wynika z treści złożonego wniosku, w 1983 r. wnioskodawczyni i jej wspólniczka wybudowały pawilon handlowy na dzierżawionym gruncie. Skoro grunt, na którym wybudowano przedmiotowy pawilon nie stanowił ich własności, to również pawilon nie był ich własnością (stanowił własność właściciela gruntu). Wobec tego przedmiotem zbycia w dniu 1 września 2008 r. były wyłącznie nakłady poniesione na budowę tego pawilonu.

Mając na względzie powyższe przepisy, uzyskany z tej sprzedaży przychód nie będzie stanowił przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1, ani też przychodu ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Będzie on natomiast stanowił przychód ze źródła przychodów, jakim są prawa majątkowe, wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, źródłami przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c).

Z kolei, w myśl przepisu art. 18 ww. ustawy, za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Przepisy ustawy podatkowej mimo, iż posługują się terminem "prawa majątkowe", nie definiują tego pojęcia, a zawarty w art. 18 katalog tych praw jest jedynie przykładowy, na co wskazuje użyte przez ustawodawcę sformułowanie "w szczególności".

Należy zatem przyjąć, iż do katalogu praw majątkowych objętych zakresem regulacji art. 18 ww. ustawy można zaliczyć także inne prawa nie wymienione w tym przepisie.

Do takich praw należy zaliczyć przychód otrzymany z tytułu zbycia nakładów poniesionych na wybudowanie tymczasowego pawilonu handlowego na wydzierżawionym gruncie; będzie on podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód z praw majątkowych, o którym mowa w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stanowisko wnioskodawczyni, iż sprzedaż nakładów poniesionych na budowę tymczasowego pawilonu handlowego nie powoduje obowiązku zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych, jest nieprawidłowe.

Do wniosku podatniczka dołączyła plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawczynię i jej stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.