IBPB1/415-67/08/KB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana W., przedstawione we wniosku z dnia 18 stycznia 2008 r. (data wpływu do tut. Biura - 22 stycznia 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów spółki komandytowej, w której wnioskodawca jest komandytariuszem, wydatków poniesionych na nabycie usług doradczych oraz usług podnajmu powierzchni biurowej świadczonych na rzecz tejże spółki przez wnioskodawcę w ramach prowadzonej jednoosobowo działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

W dniu 22 stycznia 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów spółki komandytowej, w której wnioskodawca jest komandytariuszem, wydatków poniesionych na nabycie usług doradczych oraz usług podnajmu powierzchni biurowej świadczonych na rzecz tejże spółki przez wnioskodawcę w ramach prowadzonej jednoosobowo działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi na terytorium Polski jednoosobową działalność gospodarczą, która zajmuje się świadczeniem usług związanych z szeroko rozumianym rynkiem nieruchomości, w tym m.in. doradczych oraz podnajmu powierzchni biurowej. W 2007 r. spółka komandytowa, w której podatnik jest komandytariuszem zdecydowała się na skorzystanie z usług doradczych komandytariusza w sprawach związanych z projektem deweloperskim, zamiast skorzystania z usług firm zewnętrznych, na które to usługi podatnik wystawił fakturę VAT. Podatnik dokonuje również podnajmu spółce komandytowej powierzchni biurowej na cele siedziby, na którą to usługę na podstawie podpisanej umowy co miesiąc jest wystawiana faktura VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszt usługi doradczej oraz usługi podnajmu powierzchni biurowej świadczone przez podatnika w ramach prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej na rzecz spółki komandytowej, w której jest komandytariuszem są kosztem uzyskania przychodu dla tego komandytariusza w stosunku równym jego udziałowi w zysku spółki.

Zdaniem wnioskodawcy art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika. Zdaniem podatnika pojęcie pracy nie jest tożsame z pojęciem wykonywania usług na rzecz spółki poprzez prowadzoną jednoosobową działalność gospodarczą, ponieważ mamy tutaj do czynienia z dwoma odrębnymi podmiotami gospodarczymi.

Na poparcie swojego stanowiska wnioskodawca powołał szereg postanowień naczelników urzędów skarbowych, będących pisemnymi interpretacjami przepisów prawa podatkowego, jak również orzecznictwo sądów.

Podsumowując podatnik uważa, że usługi świadczone w ramach jego działalności gospodarczej na rzecz spółki komandytowej, w której jest komandytariuszem są dla niego kosztem uzyskania w proporcji wynikającej z jego udziału w zysku spółki komandytowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być ponoszony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów;

* musi być należycie udokumentowany.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej - także małżonków i małoletnich dzieci wspólników.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawca świadczy usługi na rzecz Spółki komandytowej, w której jest komandytariuszem w ramach prowadzonej indywidualnej pozarolniczej działalności gospodarczej. Wykonywanie wskazanych we wniosku usług następuje w oparciu o stosunek prawny łączący dwa odrębne podmioty gospodarcze a nie spółkę z osoba fizyczną. W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie ww. art. 23 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy nie znajduje zastosowania, gdyż wykonywanie usług w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej nie jest pracą własną w rozumieniu tego przepisu.

Spółka komandytowa jest spółką osobową nie posiadającą osobowości prawnej. Podatnikiem, z punktu widzenia prawa podatkowego są zatem poszczególni wspólnicy spółki a nie spółka. W konsekwencji tylko wspólnicy spółki mogą dokonywać odliczeń kosztów uzyskania przychodów ze wspólnego źródła przychodów.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe. Przy czym - zasady wyrażane w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczenia kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż wydatki ponoszone przez Spółkę na uregulowanie należności wynikających z faktur wystawionych przez jej komandytariusza w ramach prowadzonej przez niego indywidualnej pozarolniczej działalności gospodarczej mogą stanowić koszt uzyskania przychodu Spółki, jeżeli zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów tej Spółki. Wartość usług wynikająca z faktur VAT wystawionych przez wnioskodawcę w ramach prowadzonej indywidualnej działalności gospodarczej na rzecz Spółki komandytowej, w której jest komandytariuszem, będzie stanowić koszt uzyskania przychodów wszystkich wspólników - także wnioskodawcy - w wysokości wynikającej z cytowanego wyżej art. 8 ust. 1 ww. ustawy tj. obliczonej proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku spółki.

W świetle powyższego stanowisko wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Jednocześnie mając na względzie treść art. 25 ust. 1 w związku z treścią art. 25 ust. 4 ww. ustawy pamiętać należy, iż jeżeli podmiot krajowy bierze udział bezpośrednio lub pośrednio w zarządzaniu innym podmiotem krajowym lub w jego kontroli albo posiada udział w kapitale innego podmiotu krajowego, albo te same osoby prawne lub fizyczne równocześnie bezpośrednio lub pośrednio biorą udział w zarządzaniu podmiotami krajowymi lub w ich kontroli albo posiadają udział w kapitale tych podmiotów i jeżeli w wyniku takich powiązań zostaną ustalone lub narzucone warunki różniące się od warunków, które ustaliłyby między sobą niezależne podmioty, i w wyniku tego podmiot nie wykazuje dochodów albo wykazuje dochody niższe od tych, jakich należałoby oczekiwać, gdyby wymienione powiązania nie istniały - dochody danego podmiotu oraz należny podatek określa się bez uwzględnienia warunków wynikających z tych powiązań.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.