IBPB1/415-598/08/ZK

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 29 października 2008 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPB1/415-598/08/ZK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana W. przedstawione we wniosku z dnia 29 lipca 2008 r. (data wpływu do tut. Biura - 1 sierpnia 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego w budowie - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 sierpnia 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego w budowie.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zakupił nieruchomość na podstawie aktu notarialnego za kwotę 50.000 zł. Przedmiotowa nieruchomość jest własnością podatnika oraz jego żony.Umową z dnia 11 września 2000 r. podatnik jako współwłaściciel oddał ww. nieruchomość w dzierżawę spółce cywilnej w celu gospodarczego wykorzystania jej przez dzierżawcę. Wydzierżawiający wyrazili zgodę na budowę przez dzierżawców budynku użytkowego przeznaczonego do prowadzenia działalności gospodarczej zgodnie z zasadami sztuki budowlanej oraz pozwoleniami budowlanymi. Wydzierżawiający wyrazili zgodę na wystąpienie przez dzierżawców do organów administracji publicznej w celu uzyskania pozwoleń budowlanych sankcjonujących rozpoczęcie i prowadzenie inwestycji.Ww. dzierżawca na przedmiotowej nieruchomości dokonał nakładów na kwotę 1.318.680,77 zł netto. W dniu 21 maja 2003 r. aktem notarialnym spółka cywilna została wniesiona aportem do spółki z o.o., wprowadzona 31 maja 2003 r. do ksiąg rachunkowych.Nowy dzierżawca, który przejął prawa i obowiązki poprzedniego dzierżawcy, poczynił nakłady w kwocie 368.677,73 zł brutto.

W 2005 r. spółka z o.o. zwróciła się do wydzierżawiających z prośbą o zakupienie działki, na której zostały poczynione ww. nakłady. Żona wnioskodawcy, jako współwłaściciel, nie wyraziła na to zgody. Dnia 17 sierpnia 2005 r. podatnik z żoną oraz pełnomocnik spółki rozwiązali umowę dzierżawy gruntu i jednocześnie postanowili, że w ramach rozliczeń dokonywanych na podstawie art. 676 Kodeksu cywilnego wydzierżawiający zatrzymując całą wartość nakładów dzierżawcy dokonanych za ich zgodą, staraniem i kosztem dzierżawy i jego poprzedników prawnych zobowiązał się do zapłaty dzierżawcy sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, tj. kwoty 1.987.911,46 zł brutto w tym: 1.327.240,77 zł netto + kwota VAT 291.992,96 zł oraz kwota 368.677,73 zł brutto, co daje kwotę 1.987.911,46 zł. Spółka z o.o. nie wystawiała faktury VAT dla wydzierżawiających. VAT przez podatnika został w całości zwrócony spółce. Spółka z o.o. odprowadziła należny podatek VAT do urzędu skarbowego.Wnioskodawca wynajmował nieruchomości i rozliczał się z urzędem skarbowym na zasadach ogólnych. W dniu 15 października 2006 r. założył działalność gospodarczą, w sprawie której zmienił się zapis dotyczący poz. 1, 2c i 3 w zaświadczeniu o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej. W dniu 31 sierpnia 2007 r. wnioskodawca i jego żona wydzierżawili działki wraz z poczynionymi nakładami na tych działkach wnioskodawcy prowadzącemu działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami. WW. inwestycję podatnik zamierza wykończyć oraz oddać do użytku przyszłym dzierżawcom w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Działalność prowadzona jest na podstawie księgi przychodów i rozchodów metodą uproszczoną. Ww. nakłady na przedmiotowej nieruchomości stanowić będą środek trwały firmy. Przedmiotowy budynek przeznaczony będzie na własne cele i służyć będzie do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

1.

Czy na mocy obowiązującej umowy dzierżawy z dnia 31 sierpnia 2007 r. podatnik mógł wprowadzić do ewidencji środków trwałych nieruchomość jako środek trwały w budowie.

2.

Czy prawidłowym postępowaniem jest ustalenie wartości poniesionych nakładów poprzez udokumentowanie ww. nakładów rozwiązaniem umowy z dnia 17 sierpnia 2005 r. omawianej nieruchomości.

3.

Czy z chwilą wprowadzenia ww. nieruchomości do ewidencji środków trwałych na mocy stosownej umowy jako środka trwałego w budowie podatnik będzie mógł powiększyć wartość inwestycji w toku na podstawie poniesionych nakładów.

Zdaniem wnioskodawcy:

Ad. 1. Na podstawie obowiązującej umowy dzierżawy z dnia 31 sierpnia 2007 r. oraz obowiązujących przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zobowiązany jest w ramach prowadzonej działalności gospodarczej do wprowadzenia jej do ewidencji środków trwałych jako środka trwałego w budowie.

Ad. 2. Prawidłowe jest postępowanie dotyczące ustalenia wartości poniesionych nakładów inwestycyjnych poprzez udokumentowanie ww. nakładów rozwiązaniem umowy z dnia 17 sierpnia 2005 r. omawianej nieruchomości.

Ad. 3. Prawidłowe jest postępowanie dotyczące zaliczenia zakupów inwestycyjnych na powiększanie środka trwałego w budowie, tj. przedmiotowej inwestycji.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje.

Na wstępie zauważyć należy, iż zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93) przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.Mając na względzie powyższe prawnie niedopuszczalne jest zawarcie takiej umowy pomiędzy małżonkami i wnioskodawcą (małżonkiem) prowadzącym działalność gospodarczą z uwagi na tożsamość stron umowy.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1.

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2.

maszyny, urządzenia i środki transportu,

3.

inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22c pkt 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Przy czym, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia (art. 22g ust. 1 pkt 2 tej ustawy). Z kolei art. 22g ust. 4 cytowanej ustawy stanowi, że za koszt wytworzenia uważa się wartość w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości pracy własnej podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. Stosownie do art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba, że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.Środki trwałe stanowią składniki majątku trwałego firmy.

Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

* stanowi on własność lub współwłasność podatnika,

* został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

* jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

* składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

Środkami trwałymi, w świetle cyt. wyżej przepisu, mogą być spełniające powyższe kryteria:

* budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

* maszyny, urządzenia i środki transportu,

* inne przedmioty.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, iż do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, wnioskodawca może wprowadzić wyłącznie nieruchomość gruntową.

Aby bowiem inwestycja poczyniona na tej nieruchomości (opisana we wniosku), mogła być wprowadzona do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, musiałaby spełniać definicję środka trwałego, o której mowa w cyt. powyżej art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy - tj. musiałaby być kompletna i zdatna do użytku w dniu przyjęcia do używania. Przepisy cyt. wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie wymieniają bowiem środka trwałego w budowie i nie przewidują także ustalenia wartości początkowej nakładów poniesionych na środek trwały w budowie.Z wniosku wynika m.in., iż podatnik zamierza wykończyć przedmiotową inwestycję. Zatem nie jest ona kompletna i zdatna do użytku.Dlatego też powyższej inwestycji jako niespełniającej podstawowego kryterium uznania jej za środek trwały wnioskodawca nie może wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ustalić jej wartości w wysokości nakładów na nią poczynionych, jak również powiększyć jej wartość o kwotę poniesionych w przyszłości nakładów.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stanowisko wnioskodawcy, jest nieprawidłowe.

Do wniosku dołączono dokumenty źródłowe. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl