IBPB1/415-58/07/AB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana R., przedstawione we wniosku z dnia 6 sierpnia 2007 r. (data wpływu do tut. Biura - 9 sierpnia 2007 r.), uzupełnionym dnia 5 września 2007 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 9 sierpnia 2007 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, m.in. dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnych. Zważywszy na fakt, iż przedmiotem wniosku była interpretacja przepisów prawa podatkowego w zakresie dwóch podatków, tj. podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług a uiszczono tylko jedną opłatę, pismem z dnia 30 sierpnia 2007 r. wnioskodawcę wezwano do uzupełnienie wniosku poprzez wskazanie, którego stanu faktycznego dotyczy uiszczona opłata. W dniu 5 września 2007 r. wniosek uzupełniono poprzez wniesienie dodatkowej opłaty w kwocie 75,00 zł.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca posiadał zaległą wierzytelność w kwocie 212.859,05 zł. Sprawę skierował do sądu i w dniu 28 luty 2006 r. otrzymał nakaz zapłaty - wyrok sądowy na ww. kwotę. Dłużnik nie zapłacił powyższej kwoty, więc sprawę1) skierowano do komornika o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Wartość netto wierzytelności, po uprzednim utworzeniu odpisu aktualizującego, zaliczono do kosztów uzyskania przychodów. W dniu 18 grudnia 2006 r. komornik sądowy, na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 Kodeksu postępowania cywilnego wydał postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego w całości. W związku z powyższym rozwiązano odpis aktualizujący wartość należności w kwocie 212.859,05 zł.Ponadto, wnioskodawca posiada wobec tego samego dłużnika zaległą wierzytelność w kwocie 19.191,91 zł powstałą w okresie do 15 sierpnia 2006 r. Wartość netto tej wierzytelności, czyli kwotę 15.731,07 zł również zaliczył do kosztów uzyskania przychodów mimo braku wyroku sądowego odnośnie tej kwoty.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wartość należności w kwocie 15.731,07 zł czyli wartość netto od zaległości w kwocie 19.191,91 zł na którą nie posiada wyroku sądowego stanowi koszt uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej po otrzymaniu postanowienia komornika o umorzeniu postępowania egzekucyjnego.

Zdaniem wnioskodawcy, jego postępowanie w wyżej opisanej sprawie jest słuszne. Uzasadniając swoje stanowisko podnosi, że posiada wyrok sądowy zasądzający wierzytelność na kwotę 212.859,05 zł. Komornik sądowy umorzył postępowanie egzekucyjne w całości podając w uzasadnieniu postanowienia, że dłużnik nie posiada mienia podlegającego zajęciu. W związku z powyższym, jeżeli komornik nie może wyegzekwować od dłużnika kwoty 212.859,05 zł to logicznym stwierdzeniem jest, że kwoty 19.191,91 zł też nie wyegzekwuje. Na tej podstawie wnioskodawca uznał, że kwota 19.191,91 zł spełnia warunki wierzytelności nieściągalnej i w związku z tym mógł zaliczyć wartość netto ww. kwoty do kosztów uzyskania przychodów.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.W myśl art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Stosownie natomiast do treści art. 23 ust. 1 pkt 21 tej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3.

Z kolei przepis art. 23 ust. 2 ww. ustawy stanowi, iż za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

W myśl natomiast art. 23 ust. 3 ww. ustawy nieściągalność wierzytelności, w przypadku określonym w ust. 1 pkt 21, uznaje się za uprawdopodobnioną, w szczególności gdy:

Nieściągalność wierzytelności oznacza niemożność zaspokojenia wierzyciela z majątku dłużnika pomimo wyczerpania wszystkich przewidzianych prawem środków prawnych, na które składa się ogół środków procesowych wymuszających zapłatę przez dłużnika zaległej wierzytelności. W cytowanym art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca dokonał ścisłego i wyczerpującego wyliczenia jakimi środkami można dokumentować nieściągalność wierzytelności. Jest to wyliczenie kompletne, co oznacza, że jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w tym przepisie nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności. Uznanie wierzytelności za nieściągalną może nastąpić wyłącznie w wymienionych przypadkach, stanowią one bowiem katalog zamknięty.

Udokumentowanie nieściągalności wierzytelności w inny sposób niż wskazany w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie skutkuje powstaniem prawa do zaliczenia ich wartości do kosztów uzyskania przychodów.Zgodnie z cyt. art. 23 ust. 2 ww. ustawy, aby uznać wierzytelność za nieściągalną należy m.in. dysponować postanowieniem o nieściągalności wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo postanowieniem sądu o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, lub umorzeniu postępowania upadłościowego w sytuacji gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, czy też postanowieniem o ukończeniu postępowania upadłościowego.

W świetle cytowanych przepisów wszczęcie postępowania egzekucyjnego lub sądowego w stosunku do każdej wierzytelności jest warunkiem niezbędnym do uznania wierzytelności za nieściągalną. W przedmiotowej sprawie wnioskodawca posiadał wierzytelność w kwocie 212.859,05 zł. której nieściągalność została udokumentowana postanowieniem o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, które w świetle cytowanych przepisów stanowi podstawę do zaliczenia tejże wierzytelności w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, o ile wierzytelność ta została uprzednio zaliczona do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Ponadto, względem tego samego dłużnika wnioskodawca posiadał wierzytelność w kwocie 19.191,91 zł w stosunku do której nie wystąpił na drogę sądową, nie posiada postanowienia o nieściągalności tejże wierzytelności wydanego przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, jak również postanowienia sądu o którym mowa w art. 23 ust. 2 pkt 2. W konsekwencji, w świetle wskazanych powyżej przepisów wierzytelności tej nie sposób uznać za wierzytelność nieściągalną, co tym samym wyklucza możliwość zaliczenia jej do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Fakt umorzenia postępowania egzekucyjnego w stosunku do jednej wierzytelności nie uprawnia podatnika do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów innej wierzytelności w kwocie 19.191,91 zł. dotyczącej tego samego dłużnika, której nieściągalność nie została udokumentowana postanowieniami odpowiednich organów, tj. sądu lub organu egzekucyjnego. Nie można bowiem wykluczyć, iż sytuacja dłużnika ulegnie zmianie, stanie się wypłacalny i egzekucja tej wierzytelności będzie możliwa.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stanowisko wnioskodawcy, że wierzytelność w kwocie 19.191,91 zł spełnia warunki wierzytelności nieściągalnej i w związku z tym wartość netto ww. kwoty stanowi koszty prowadzonej działalności gospodarczej jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.