IBPB1/415-550/08/ZK - Wartość początkowa środka trwałego nabytego nieodpłatnie oraz wysokość zastosowanej stawki amortyzacyjnej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani K., przedstawione we wniosku z dnia 9 lipca 2008 r. (data wpływu do tut. Biura - 15 lipca 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego nabytego nieodpłatnie oraz wysokości zastosowanej stawki amortyzacyjnej - jest nieprawidłowe

W dniu 15 lipca 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego nabytego nieodpłatnie oraz wysokości zastosowanej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni w 1988 r. została właścicielką połowy działki, druga połowa należy do rodziców wnioskodawczyni - we wspólności małżeńskiej w połowie. Połowa działki została nabyta przez wnioskodawczynię w drodze umowy darowizny. Darczyńcami byli rodzice wnioskodawczyni.

W latach 1988-1992 na działce wzniesiony został budynek mieszkalny. Budowa finansowana była przez rodziców wnioskodawczyni. W latach 2000-2002 wnioskodawczyni rozbudowała należącą do niej ???189; część domu. Od 2000 r. wnioskodawczyni prowadzi własną działalność gospodarczą, tj. biuro rachunkowe, którego siedziba nie mieści się w budynku stanowiącym współwłasność wnioskodawczyni, ale w innym wynajmowanym lokalu.

Budynek stanowiący współwłasność wnioskodawczyni od początku przeznaczony był na cele mieszkalne i nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych (mimo, że wnioskodawczyni wskazywała adres domowy jako pozostałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej). Z uwagi na to, że budynek nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych, ale był wykorzystywany na cele mieszkalne wnioskodawczyni nie gromadziła dokumentów potwierdzających koszt dokonanej budowy i rozbudowy budynku.

W roku obecnym, tj. 2008 wnioskodawczyni zdecydowała przeznaczyć swoją część domu na cele prowadzonej przez nią działalności gospodarczej i wprowadzić ten budynek do ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w opisanym stanie faktycznym wnioskodawczyni ma prawo ustalić wartość początkową środka trwałego w oparciu o wycenę powołanego przez nią biegłego...Czy jeśli biegły wycenił budynek stanowiący współwłasność wnioskodawczyni (w połowie) i jej rodziców (w połowie) - wartość początkowa budynku powinna odpowiadać 50% wartości budynku ustalonej przez biegłego...

Czy wnioskodawczyni ma prawo zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, uwzględniając fakt, iż budynek był zamieszkiwany i użytkowany przez okres dłuższy niż 60 m-cy przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych...

Zdaniem wnioskodawczyni, właściwe jest ustalenie wartości początkowej środka trwałego przy zastosowaniu wyceny biegłego rzeczoznawcy. Wnioskodawczyni nie jest w stanie oszacować wartości domu, który oddany był do użytku w 1992 r., a generalny remont przeprowadzony został w latach 2000-2002.

Również nie jest w stanie odtworzyć wszelkich poniesionych na rozbudowę wydatków, ponieważ miała pierwotnie inny zamiar wykorzystania tej nieruchomości - nie prowadzono szczegółowej ewidencji wydatków.

Wnioskodawczyni uważa, że ma prawo amortyzować środek trwały wg stawki 10%, gdyż środek trwały przed wprowadzeniem do ewidencji działalności gospodarczej był używany i zamieszkiwany powyżej 60 miesięcy.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów. Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób określa art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

Zgodnie z tym przepisem, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości (wtedy przyjmuje się wartość wynikającą z umowy).

W myśl art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeśli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji, o której mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Stosownie do art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba, że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Natomiast zgodnie z art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Z wniosku wynika m.in., iż wnioskodawczyni jako współwłaściciel gruntu nabyła w sposób nieodpłatny połowę budynku mieszkalnego wybudowanego w latach 1988-1992 przez jej rodziców. W latach późniejszych podatniczka rozbudowała należącą do niej część domu. Nie posiada jednak dokumentów potwierdzających wysokość kosztów związanych z budową i rozbudową tego budynku.

Zatem stosownie do cyt. wyżej przepisów, wartość początkowa nabytej nieodpłatnie części budynku mieszkalnego, stanowiącego współwłasność wnioskodawczyni, która będzie wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, winna być, co do zasady, ustalona zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc w wartości rynkowej z dnia nabycia. Jeżeli jednak z przyczyn obiektywnych wartość ww. budynku nie może być ustalona w ww. sposób to wartość tę należy ustalić zgodnie z art. 22g ust. 8 ww. ustawy, a więc w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatniczkę, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia ich zużycia.

W myśl art. 22 ust. 8 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 tej ustawy, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Zgodnie z art. 22i ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do treści pkt 3 tego przepisu, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4, okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

Stosownie do postanowień art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie "przed nabyciem", które oznacza, iż chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. darowizna, nieodpłatne nabycie) oraz udowodnienie "wykorzystania", bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela przez wymagany okres 60 miesięcy.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, wnioskodawczyni jako współwłaściciel gruntu nabyła w nieodpłatny sposób połowę budynku mieszkalnego wybudowanego przez jej rodziców w latach 1988-1992. Zatem nie został spełniony, określony w ww. przepisie, warunek jego użytkowania przed nabyciem przez podatniczkę. Wobec tego do tego środka trwałego nie można zastosować indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stanowisko wnioskodawczyni, jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.