IBPB1/415-384/08/ZK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani U., przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2008 r. (data wpływu do tut. Biura - 5 maja 2008 r.), uzupełnionym w dniu 19 czerwca 2008 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, odsetek od kredytu na zakup środka trwałego oraz sposobu udokumentowania wydatków z tego tytułu - jest prawidłowe.

W dniu 5 maja 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, odsetek od kredytu na zakup środka trwałego oraz sposobu udokumentowania wydatków z tego tytułu.

Wniosek powyższy zawierał braki formalne. Dlatego też, pismem z dnia 3 czerwca 2008 r. wezwano do jego uzupełnienia. W dniu 19 czerwca 2008 r. do tut. Biura wpłynął uzupełniony wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 19 listopada 2007 r. wnioskodawczyni zawarła z Bankiem umowę kredytu na zakup pojazdu. Nabyty pojazd został w dniu 19 listopada 2007 r. wprowadzony na stan środków trwałych w działalności gospodarczej zarejestrowanej w rejestrze działalności gospodarczej. Tego dnia został oddany do używania i jest używany do prowadzenia ww. działalności.

Wartość środków finansowanych z ww. kredytu wynosi 101.192,00 zł, przy czym kwota ta to suma wartości początkowej nabytego pojazdu 114.900,00 zł oraz prowizji bankowej w kwocie 3.892,00 zł, pomniejszona o kwotę wpłaty własnej w wysokości 17.600,00 zł. Dla ułatwienia rozliczeń ww. podjęła z mężem decyzję o spłacie rat z rachunku bankowego założonego w Banku na jego nazwisko. Mąż jest zatrudniony na umowę o pracę i jego dochody są przekazywane na rachunek bankowy bezgotówkowo, wnioskodawczyni zaś z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej uzyskuje gro przychodów w formie gotówkowej. Małżonkowie posiadają ustrój małżeńskiej wspólnoty majątkowej.

W uzupełnieniu wniosku wnioskodawczyni wskazała, iż:

* w pozarolniczej działalności gospodarczej ewidencjonuje zdarzenia gospodarcze w podatkowej księdze przychodów i rozchodów stosując metodę kasową,

* zakupiony samochód jest samochodem osobowym,

* umowa kredytu na zakup pojazdu została zawarta z przedsiębiorcą wpisanym do ewidencji działalności gospodarczej,

* zakupiony samochód został nabyty dla celów prowadzonej przez wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej, na którą dokonana również została rejestracja samochodu,

* mąż nie prowadzi działalności gospodarczej, a samochód jest wykorzystywany jedynie dla celów działalności gospodarczej prowadzonej przez wnioskodawczynię w swoim imieniu i na własny rachunek,rachunek, z którego spłacany jest kredyt jest rachunkiem wspólnym wnioskodawczyni i jej małżonka.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy odsetki od kredytu zaciągniętego na zakup środka trwałego, mimo że raty kredytu nie są spłacane bezpośrednio z rachunku bankowego związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz, że środkiem tym jest samochód osobowy, którego wartość początkowa przekracza 20 000 euro, można zaliczyć w całości do kosztów uzyskania przychodów działalności prowadzonej przez podatniczkę.

Czy wystarczającym sposobem udokumentowania poniesienia tego kosztu jest dowód opłaty w postaci wyciągu bankowego, przeliczony w oparciu o umowę kredytową potwierdzającą faktyczny udział odsetek w każdej kolejnej racie.

Zdaniem wnioskodawczyni zgodnie z pkt 2 ust. 1 art. 22a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, zwane środkami trwałymi. Potwierdza to, że mamy do czynienia z finansowaniem środków trwałych, które są wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zgodnie z ust. 1 art. 22 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Zaś w ust. 1 art. 23 znajdziemy wyłączenia następujących wydatków z kosztów uzyskania przychodów:

* pkt 1 - wydatków na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia,

* pkt 8 - wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), zaś

* pkt 4 - odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania,

* pkt 47 - składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 euro, przeliczona na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

Kredyt został zaciągnięty w celu zakupienia środka trwałego do prowadzenia działalności gospodarczej, który został wprowadzony na stan środków trwałych. Sam zakup środka trwałego nie stanowi kosztu uzyskania przychodu, lecz co miesiąc dokonywane są odpisy amortyzacyjne ww. urządzeń. Co miesiąc spłacany jest kredyt (który sam w sobie nie stanowi kosztu uzyskania przychodu) oraz odsetki od tego kredytu. Wg pkt 8 ust. 1 art. 23 ww. ustawy, odsetki te można uznać za koszty uzyskania przychodów. Fakt, że zgodnie z pkt 4 ust. 1 art. 23 tej ustawy, tyko ta część odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, która przypada na wartość początkową owego środka trwałego ograniczona do równowartości 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, nie wpływa na możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów pełnej wysokości odsetek przypadającej na poszczególne raty spłaty kredytu.

Potwierdzenie tego sposobu rozumowania znajdziemy w pkt 47 tego ustępu, który tą samą metodę rekomenduje w zakresie składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, co potwierdza zasadę obowiązującą w prawie podatkowym, że nie stosuje się w nim analogii a ograniczenia winne być wymienione enumeratywnie.

Wnioskodawczyni uważa, iż brak jest przesłanek do ograniczenia wysokości odsetek od kredytu zaciągniętego na sfinansowanie zakupu środka trwałego w postaci samochodu osobowego.

Zgodnie § 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2003 r. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.) zapisy w księdze dokonywane są w języku polskim i w walucie polskiej w sposób staranny, czytelny i trwały, na podstawie prawidłowych i rzetelnych dowodów księgowych, którymi są między innymi dowody stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:

Za dowody księgowe uważa się również: dowody opłat pocztowych i bankowych oraz inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2.

Zdaniem wnioskodawczyni wyciąg bankowy wraz z załącznikiem do umowy kredytowej, w którym określono udział odsetek w całości raty stanowił będzie taki właśnie dowód opłat.

Pozostaje jeszcze udzielenie odpowiedzi na pytanie czy fakt dokonywania wpłat z konta małżonka pozostającego w ustroju małżeńskiej wspólnoty majątkowej, może godzić w zasadę określoną w ust. 1 art. 22 ww. ustawy, poprzez stwierdzenie, że nie jest to koszt poniesiony przez przedsiębiorcę.

I ten argument wydaje się bezpodstawny, gdyż zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59 z późn. zm.), do majątku wspólnego należą w szczególności: pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków, dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków. Nie sposób wyróżnić środki, które w trakcie trwania wspólnoty majątkowej małżonków po otrzymaniu ich do dyspozycji przez jednego z nich (a nie stanowiących dla niego źródła finansowania majątku osobistego), ma ukierunkowane przeznaczenie czy wyznaczony cel finansowania.

Zdaniem wnioskodawczyni odsetki od kredytu zaciągniętego na zakup środka trwałego, mimo że raty kredytu nie są spłacane bezpośrednio z rachunku bankowego związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz, że mamy do czynienia z samochodem osobowym, którego wartość początkowa przekracza równowartość 20 000 Euro, można zaliczyć w całości do kosztów uzyskania przychodu w jej działalności, a wystarczającym sposobem udokumentowania poniesienia tego kosztu jest dowód opłaty w postaci wyciągu bankowego przeliczony w oparciu o umowę kredytową potwierdzającą faktyczny udział odsetek w każdej kolejnej racie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

W świetle treści cyt. powyżej przepisu, aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Generalnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione racjonalnie uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami.

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku.

Zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

W myśl natomiast art. 23 ust. 1 pkt 32 tej ustawy, nie stanowią również kosztów uzyskania przychodów naliczone, lecz nie zapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

W świetle powyższego warunkiem uznania za koszt uzyskania przychodów, odsetek od kredytu jest istnienie związku przyczynowo-skutkowego między kredytem, a przychodem z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 22 ust. 1 tej ustawy, fakt ich zapłacenia oraz właściwe udokumentowanie poniesionego z tego tytułu wydatku.

Ze złożonego wniosku wynika m.in., iż zakupiony, a sfinansowany kredytem bankowym, pojazd jest samochodem osobowym, którego wartość początkowa przekracza 20.000 euro.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych dwukrotnie jest mowa o samochodach osobowych, których wartość przekracza 20.000 euro:

* w art. 23 ust. 1 pkt 4, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a - 22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania,

* w art. 23 ust. 1 pkt 47, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 euro przeliczona na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Innych ograniczeń związanych z kwotą 20.000 euro dotyczących kosztów uzyskania przychodów związanych z samochodami osobowymi użytkowanymi dla celów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, przepisy tej ustawy nie przewidują.

Mając powyższe na względzie, jak również fakt, iż na gruncie przedmiotowej sprawy data zawarcia umowy kredytu bankowego, pokrywa się z datą oddania do użytkowania samochodu osobowego, którego zakup został sfinansowany tym kredytem (tj. datą uznania ww. samochodu za środek trwały), stwierdzić należy, iż do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć w całości zapłacone odsetki od ww. kredytu nawet od tej jego części, która przekracza kwotę 20.000 euro.

Stosownie do art. 24a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą" albo księgi rachunkowe.

Zasady prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.).

W świetle postanowień ww. rozporządzenia, podstawą zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów mogą być wyłącznie dowody księgowe spełniające warunki określone w tym rozporządzeniu.

Stosownie do treści § 12 ust. 3 powołanego rozporządzenia, dowodami księgowymi są:

Zgodnie z postanowieniami § 13 ww. rozporządzenia, za dowody księgowe uważa się również:

Wyciąg bankowy jest dowodem księgowym zewnętrznym wystawianym przez bank obsługujący określony podmiot gospodarczy.

Bank, na podstawie art. 728 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) jest obowiązany do przesyłania posiadaczowi rachunku co najmniej raz w miesiącu bezpłatnie wyciągu z rachunku z informacją o zmianach stanu rachunku i ustaleniem salda, chyba że posiadacz wyraził pisemną zgodę na inny sposób informowania o zmianach stanu rachunku i ustaleniu salda.

Wyciąg bankowy zawiera następujące informacje:

Tak sporządzony wyciąg stanowi wiarygodny dowód z punktu widzenia podatku dochodowego. Dotyczy to zwłaszcza kosztów uzyskania przychodów. Zawiera on bowiem m.in. operacje finansowe dokonywane przez podmiot gospodarczy.

W świetle powyższego umowa kredytowa wraz z wyciągiem bankowym stanowi dowód, w oparciu o który można dokonać zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, dotyczących zapłaty odsetek od kredytu zaciągniętego na zakup środka trwałego wykorzystywanego dla celów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, jednakże pod warunkiem, iż posiadaczem (współposiadaczem) rachunku bankowego jest osoba wykorzystująca środek trwały w prowadzonej działalności, co oznacza, iż na wyciągu bankowym winno znajdować się jej imię i nazwisko. Wtedy bowiem wyciąg bankowy jest dowodem potwierdzającym poniesienie wydatku przez podatnika dla celów prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej.

Do wniosku podatniczka dołączyła kserokopię umowy kredytu. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawczynię i jej stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.