IBPB1/415-350/08/BK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani D. przedstawione we wniosku z dnia 9 kwietnia 2008 r. (data wpływu do tut. Biura - 24 kwietnia 2008 r.), uzupełnionym w dniu 27 maja 2008 r. oraz 18 lipca 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej diet z tytułu zagranicznej podróży służbowej - jest prawidłowe.

W dniu 24 kwietnia 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej diet z tytułu zagranicznej podróży służbowej.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych. Dlatego też pismem z dnia 24 kwietnia 2008 r. wezwano do jego uzupełnienia.

W dniu 27 maja 2008 r. oraz 18 lipca 2008 r. do tut. Biura wpłynął uzupełniony wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą zarejestrowaną w Polsce od kwietnia 2007 r. Od maja 2007 r. działalność tą wykonuje na terenie Finlandii świadcząc usługi projektowe dla firmy mającej siedzibę na terenie Niemiec.

Usługi świadczone są w miejscu wskazanym przez zleceniodawcę (kontrahenta z Niemiec).

Z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej jest w Polsce podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

Z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej wyjazd do Finlandii ma charakter podróży służbowej w celu wykonania konkretnego zlecenia dla kontrahenta zagranicznego. Podróże służbowe z Polski do Helsinek odbywa kilkakrotnie.

W roku 2007 jej pobyt w Finlandii przekroczył w sumie 183 dni.

W roku 2007 przychód z działalności gospodarczej w całości uzyskała z tytułu świadczenia usług podczas wyjazdów służbowych do Finlandii.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

* działalność gospodarcza na terytorium Finlandii prowadzona jest w miejscu wskazanym przez pracodawcę - w lokalu należącym do podmiotu mającego siedzibę w Finlandii.

* w Finlandii nie posiada, ani też nie wynajmuje żadnego lokalu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej,

* miejscem interesów życiowych jest Polska. Pobyt w Finlandii ma jedynie charakter tymczasowy i ma na celu wykonanie otrzymanego zlecenia,

* w Finlandii jest zameldowana zgodnie z obowiązującymi tam przepisami. Jest to meldunek na pobyt czasowy,

* przewiduje opuszczenie terytorium Finlandii w sierpniu 2008 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym wnioskodawczyni ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów diety z tytułu podróży służbowej osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Zdaniem wnioskodawczyni zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) - kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Podróżą służbową jest każda podróż przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą, która pozostaje w związku z tą działalnością i ma na celu osiągnięcie przychodu. Podróże przedsiębiorcy są podróżami służbowymi i stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych diety z tytułu tych podróży stanowią koszty uzyskania przychodów.

W celu potwierdzenia swojego stanowiska wnioskodawczyni powołała wyrok NSA z dnia 15 września 2005 r. sygn. akt FSK 2175/04.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Przy czym w myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy - za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

W myśl art. 3 ust. 2a) ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy), a zatem również od dochodów określonych w art. 3 ust. 2b) pkt 3 cyt. ustawy tj. dochodów (przychodów) z działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Wyżej wskazane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska (art. 4a cyt. ustawy).

Stosownie do treści art. 4 ust. 1 umowy, podpisanej w Helsinkach w dniu 26 października 1977 r., między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Finlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1979 r. Nr 12, poz. 84 z późn. zm.) określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryteria o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega obowiązkowi podatkowemu w tym Umawiającym się Państwie tylko w zakresie dochodu, jaki osiąga ze źródeł w nim położonych, albo z majątku, jaki posiada w tym Państwie.

Definicja powyższa odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnych ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Wskazać przy tym należy, iż w myśl art. 4 ust. 2 ww. umowy jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas stosuje się następujące zasady:

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż pobyt w Finlandii ma charakter tymczasowy (wykonanie zlecenia dla kontrahenta), działalność gospodarcza nie jest wykonywana przez położony tam "zakład" w rozumieniu umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a ośrodek interesów życiowych wnioskodawczyni jest w Polsce.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, iż dla celów podatkowych wnioskodawczyni posiada miejsce zamieszkania na terytorium Polski, a więc dochody (przychody) uzyskiwane z pozarolniczej działalności gospodarczej zarejestrowanej w Polsce opodatkowane będą w Polsce.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Zgodnie z zasadą ogólną wynikającą z ww. przepisu, wydatki dotyczące zagranicznych wyjazdów służbowych przedsiębiorcy mogą obciążać koszty uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej, jeżeli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiąganie przychodu, bądź też zmierza do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów i wydatki te nie są wyszczególnione jako wydatki niestanowiące takich kosztów (art. 23 ust. 1 ww. ustawy). Jednocześnie art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Zatem, jeżeli podróże zagraniczne, jakie podatniczka odbywa są podróżami służbowymi związanymi z prowadzoną przez nią pozarolniczą działalnością gospodarczą, to w ciężar kosztów uzyskania przychodów tejże działalności może zaliczyć diety związane z tymi podróżami, jednakże wyłącznie w części nie przekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, tj. w odniesieniu do zagranicznej podróży służbowej - przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.). Należy przy tym podkreślić, że pojęcie "podróż służbowa" unormowane jest w przepisach prawa pracy - art. 77 ⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks Pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii, czy podróż jaką podatnik zamierza odbyć jest "podróżą służbową" nie leży w kompetencji organów podatkowych.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny (w szczególności, iż działalność gospodarcza na terytorium Republiki Finlandii nie jest prowadzona przez położony tam zakład) oraz przedstawione powyżej przepisy prawa, stwierdzić należy, iż przedstawione we wniosku stanowisko, z zastrzeżeniem co do charakteru podróży, jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.