IBPB1/415-332/07/ZK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani Ł., przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2007 r. (data wpływu do tut. Biura - 13 grudnia 2007 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji dźwigu osobowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 grudnia 2007 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji dźwigu osobowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W ramach NZOZ wnioskodawczyni świadczy usługi medyczne w zakresie otolaryngologii. Usługi te świadczy na podstawie umowy z Narodowym Funduszem Zdrowia (NFZ), w budynku należącym do Starostwa Powiatowego, jako najemca lokalu. W tym samym budynku usługi medyczne świadczą również inne niepubliczne zakłady opieki zdrowotnej.Zgodnie z wymogiem NFZ w budynku należy zainstalować dźwig osobowy dla osób niepełnosprawnych, który będzie wykorzystywany do świadczenia usług medycznych tych osób.Podatniczka współuczestniczy wspólnie ze Starostwem Powiatowym oraz innymi NZOZ-ami znajdującymi się w budynku w kosztach budowy dźwigu osobowego.Dźwig po zainstalowaniu będzie własnością Starostwa Powiatowego.Wnioskodawczyni potraktuje poniesione nakłady jako zakup środka trwałego - dźwigu osobowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy możliwe jest dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego środka trwałego - dźwigu osobowego, zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem wnioskodawczyni, może dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego środka trwałego "dźwig osobowy", zgodnie z art. 22k ust. 7 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż dźwig osobowy, w budowie którego partycypuje wnioskodawczyni, będzie stanowił własność Starostwa Powiatowego. Zatem nie będzie to środek trwały strony, zgodnie z cyt. powyżej art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec powyższego, wydatków na jego budowę nie można uznać za wydatki poniesione na wytworzenie własnego środka trwałego, dlatego też odpisy amortyzacyjne nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. W związku z powyższym, możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, przedmiotowych wydatków należy ocenić wyłącznie w świetle art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Generalna zasada kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów została zawarta w art. 22 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Generalnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione racjonalnie uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami. Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku.

Przedmiotowe wydatki nie zostały wymienione w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, określonych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.Wydatki poniesione na wybudowanie dźwigu osobowego mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. W związku z powyższym przedmiotowe wydatki mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia, pod warunkiem prawidłowego ich udokumentowania.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stanowisko wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.