IBPB1/415-245/07/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani P. przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2007 r. (data wpływu do tut. Biura - 13 listopada 2007 r.) uzupełnionym w dniu 14 grudnia 2007 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej diet z tytułu zagranicznej podróży służbowej oraz kosztów przejazdu (podróży) i kosztów noclegów - jest prawidłowe.

W dniu 13 listopada 2007 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej diet z tytułu zagranicznej podróży służbowej oraz kosztów przejazdu (podróży) i kosztów noclegów.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych. Dlatego też pismem z dnia 5 grudnia 2007 r. wnioskodawcę wezwano do jego uzupełnienia. W dniu 14 grudnia 2007 r. wniosek uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Podatniczka prowadzi zarejestrowaną w Polsce działalność gospodarczą w zakresie szkoleń i doradztwa. Jej klientami są firmy polskie i zagraniczne. Prowadzi również szkolenia za granicą, więc w ramach kosztów delegacji rozlicza podróże oraz diety w wysokości przysługujących pracownikom. Obecnie najwięcej szkoleń przeprowadza we Francji. Dotychczas rozliczała diety w kosztach podróży. Do 1 września 2007 r. jej sytuacja uległa zmianie: wyszła za mąż za obywatela francuskiego i mieszka także we Francji. Nie zmieniła natomiast adresu stałego zamieszkania i prowadzenia działalności w Polsce. Posiada dodatkowy adres zamieszkania i prowadzenia działalności we Francji. Od 1 września, zgodnie z umowami międzynarodowymi, będzie składała zeznania podatkowe w Polsce i drugie we Francji. Będzie również nadal prowadzić zarejestrowaną w Polsce działalność gospodarczą, świadcząc usługi dla klientów polskich i zagranicznych (często francuskich).

W uzupełnieniu wniosku podatniczka wskazała, iż jej centrum interesów osobistych znajduje się we Francji (gdzie mieszka wraz z małżonkiem Francuzem). W Polsce przebywa krócej, niż 183 dni w roku i zdecydowaną większość czasu przebywa we Francji. Natomiast w Polsce nadal ma zarejestrowaną działalność gospodarczą oraz mieszkanie i dom.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wyjazdy do Francji należy nadal rozliczać jako delegacje i w związku z tym, rozliczać diety w kosztach podróży.

Zdaniem wnioskodawczyni powinna nadal rozliczać jako koszty prowadzenia działalności gospodarczej koszty podróży i hoteli (jeśli takie wystąpią), natomiast od 1 września 2007 r. nie powinna wliczać w koszty działalności diet za pobyt we Francji, ponieważ jest to również jej miejsce zamieszkania (równolegle ze stałym miejscem zamieszkania w Polsce).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).Przy czym w myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy - za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

W myśl art. 3 ust. 2a) ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy), a zatem również od dochodów określonych w art. 3 ust. 2b) pkt 3 cyt. ustawy tj. dochodów (przychodów) z działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Wyżej wskazane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska (art. 4a cyt. ustawy).

Stosownie do treści art. 4 ust. 1 umowy z dnia 20 czerwca 1975 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodów i majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5) określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona, nie włączając jednak osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu, jaki osiągają ze źródeł położonych w wyżej wymienionym Państwie albo z tytułu majątku, jaki posiadają w tym Państwie.

Definicja powyższa odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnych ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Wskazać przy tym należy, iż w myśl art. 4 ust. 2 ww. umowy jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas stosuje się następujące zasady:

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż dla celów podatkowych od 1 września 2007 r. wnioskodawczyni nie posiada miejsca zamieszkania na terytorium Polski.

Dochody (przychody) uzyskiwane z pozarolniczej działalności gospodarczej zarejestrowanej wyłącznie w Polsce opodatkowane będą i w Polsce i we Francji z zastosowaniem wynikającej z ww. umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodów i majątku - metody unikania podwójnego opodatkowania.

W konsekwencji wydatki z tytułu podróży odbywanych na trasie Francja - Polska - Francja (tj. zwłaszcza wskazane we wniosku koszty przejazdu, noclegu) nie będą wydatkami z tytułu "podróży służbowych", w zakresie w jakim związane będą z dojazdem (powrotem) do miejsca wykonywania w Polsce pozarolniczej działalności gospodarczej. W tym też zakresie, wydatki powyższe mogą stanowić koszt uzyskania przychodów zarejestrowanej w Polsce pozarolniczej działalności gospodarczej, o ile spełnią przesłanki wynikające z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Natomiast następstwem nieuznania ww. podróży za "podróże służbowe", jest brak możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet i innych należności przysługujących na podstawie odrębnych przepisów wyłącznie w związku z ich odbywaniem.

Zauważyć jednakże należy, iż jeżeli wnioskodawczyni prowadzi również działalność gospodarczą zarejestrowaną na terenie Francji, możliwość zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej prowadzonej w Polsce uzależniona jest od tego, czy działalność na terenie Polski prowadzona jest przez położony tutaj zakład, w rozumieniu art. 5 ww. umowy z dnia 20 czerwca 1975 r., o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 1 ww. ustawy zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa podlegają opodatkowaniu w drugim Umawiającym się Państwie jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Przy czym zgodnie z art. 5 ust. 1 - 2 tejże umowy określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, w której całkowicie albo częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa. Określenie "zakład" obejmuje w szczególności miejsce zarządzania, filię, biuro, w którym prowadzona jest działalność handlowa, zakład fabryczny, warsztat, kopalnię, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania bogactw naturalnych, budowę albo montaż, których okres przekracza 12 miesięcy.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawione powyżej przepisy prawa, stwierdzić należy, iż przedstawione we wniosku stanowisko jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.