IBPB1/415-239/07/KB/KAN-1996/11/07 - Kryteria stosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana U., przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2007 r. (data wpływu do tut. Biura - 8 listopada 2007 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

W dniu 8 listopada 2007 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości i kryteriów zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Do prowadzonej działalności gospodarczej podatnik zakupił budynek z 1914 r., który przed podpisaniem aktu notarialnego został przekwalifikowany na budynek usługowo - handlowy, wcześniej był budynkiem mieszkalnym, nie figurował w ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ma prawo zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem wnioskodawcy ma prawo zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, gdyż w art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zapis, że budynki uważa się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane przez co najmniej 60 miesięcy. W przepisie tym nie ma zastrzeżenia, że budynki miały być wykorzystywane w działalności gospodarczej, jest ogólne stwierdzenie "wykorzystywany". Skoro więc zakupiony budynek jest z 1914 r. niewątpliwie spełnia ten warunek.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do treści pkt 3 i 4 tego przepisu, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

Stosownie do postanowień art. 22j ust. 3 ww. ustawy środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż nabyto budynek usługowo - handlowy czyli niemieszkalny. Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik Nr 1 do ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla budynków niemieszkalnych, zaliczonych do grupy 1, podgrupy 10 Klasyfikacji Środków Trwałych, stosuje się stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5%. Zatem cytowany wyżej art. 22j ust. 1 pkt 3 w tym przypadku nie znajduje zastosowania.

Bez znaczenia zatem w przedmiotowej sprawie pozostaje fakt czy budynek, który podatnik zakupił spełnia definicję używanego środka trwałego, o której mowa w art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, jako iż definicja ta odnosi się tylko do środków trwałych wskazanych w art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym zastosowanie znajduje art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy. W myśl jego postanowień dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % nie ustalono wymaganego okresu używania warunkującego możliwość zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Wystarczającym minimalnym okresem używania tych środków trwałych uprawniającym do zastosowania stawek indywidualnych jest 1 pełny rok.

Przez używanie należy rozumieć eksploatowanie. Przepisy nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Jeśli zatem dokumentacja zakupionego budynku, posiadana przez wnioskodawcę, określa jego pochodzenie na 1914 rok oraz przed przekwalifikowaniem na budynek usługowo - handlowy był on zamieszkiwany co najmniej przez rok, należy przyjąć, iż budynek spełnia wymagania określone w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z czym do celów jego amortyzacji może być zastosowana stawka indywidualna.

Z uwagi na powyższe stwierdzić należy, iż wnioskodawca może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku niemieszkalnego opisanego we wniosku na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego przedstawione we wniosku stanowisko wnioskodawcy w części dotyczącej możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej uznać należy za prawidłowe, natomiast w zakresie dotyczącym kryteriów dopuszczalności zastosowania tejże stawki za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.