IBPB1/415-170/08/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana Cz., przedstawione we wniosku z dnia 15 lutego 2008 r. (data wpływu do tut. Biura 22 lutego 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji zakupionego środka transportu (ciągnika siodłowego) - jest prawidłowe.

W dniu 22 lutego 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji zakupionego środka transportu (ciągnika siodłowego).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawcą jest osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, której przedmiotem w przeważającym zakresie jest świadczenia usług transportowych. W czerwcu 2007 r. dokonał jednorazowej amortyzacji zakupionego ciągnika siodłowego. Dotychczas nigdy nie korzystał z pomocy z funduszy unijnych. Przedmiot jednorazowego odpisu amortyzacyjnego został zakupiony w dniu 29 czerwca 2007 r. na podstawie faktury VAT. Wartość początkowa środka trwałego została określona na kwotę 150.252,50 zł (kwota należna zbywcy netto została powiększona o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania). Zobowiązanie określone na fakturze zostało uregulowane w dniu 29 czerwca 2007 r. Przedmiotowy środek trwały został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i oddany do użytkowania w dniu 29 czerwca 2007 r. Po uzgodnieniu szczegółów związanych z dokonaniem jednorazowej amortyzacji z Naczelnikiem Urzędu Skarbowego oraz po ustaleniu wspólnego stanowiska dotyczącego tej kwestii jednorazowy odpis amortyzacyjny dokonany został w czerwcu 2007 r. W związku z wymogami, które spełnić musi osoba chcąca skorzystać z jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, wnioskodawca oświadcza, iż jest "małym podatnikiem" w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, tj. wartość sprzedaży (wraz z kwotą podatku) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym (2006 r.) wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 800.000 euro.

Przedsiębiorstwo wnioskodawcy nie znajduje się (i również na tamten moment nie znajdowało się) w trudnej sytuacji ekonomicznej (w rozumieniu wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji przedsiębiorstw znajdujących się w trudnej sytuacji - Dz. Urz. UE z 1.10. 2004 r. nr C 244/2). Wnioskodawca, w rozumieniu art. 104 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, jest mikroprzedsiębiorcą (Dz. U. z 2004 r. Nr 173, poz. 1807 z późn. zm.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy mógł dokonać jednorazowej amortyzacji zakupionego w 2007 r. ciągnika siodłowego w myśl art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem wnioskodawcy, zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych. W myśl art. 22k, ust. 8 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych podatnicy mogą dokonywać, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zakupiony środek transportu, zaliczony w firmie do środków trwałych (z wyjątkiem samochodów osobowych) może być więc jednorazowo amortyzowany w firmie transportowej.

Jednorazowa amortyzacja jest jednocześnie pomocą de minimis i należy ją uwzględnić przy otrzymywanej dotacji z funduszy pomocowych. Łączna wartość tej pomocy w okresie trzech lat nie może przekroczyć 200.000 euro, a dla podmiotów gospodarczych działających w sektorze transportu drogowego nie może przekroczyć 100.000 euro.

Zgodnie z przepisami prawa wspólnotowego, rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L Nr 379 z dnia 28 grudnia 2006 r.) pomoc de minimis nie może być wykorzystana na zakup środków transportu. W przedstawionym stanie faktycznym pomocą de minimis nie jest pomoc na nabycie środka transportu. Przesądza o tym fakt, iż zapłata została dokonana w dniu 29 czerwca 2007 r. przelewem z konta firmowego, czyli środek trwały został sfinansowany ze środków własnych, niezwracanych wnioskodawcy w jakikolwiek sposób. Uważa on, iż jest to pomoc udzielana w formie zmniejszenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych. Na potwierdzenie swojego stanowiska wnioskodawca zwraca uwagę na to, iż przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 sierpnia 2004 r. w sprawie szczegółowego sposobu obliczania wartości pomocy publicznej udzielanej w różnych formach (Dz. U. Nr 194, poz. 1983 z późn. zm.), przy ustalaniu tej pomocy (§ 4) wyraźnie odróżniają pomoc dla dotacji (pkt 1) czy ulgi podatkowej (pkt 2) od pomocy dla przyśpieszonej amortyzacji (pkt 15). Wartość pomocy w formie przyspieszonej amortyzacji odpowiada korzyściom z tytułu podwyższonego odpisu amortyzacyjnego, stanowiącego koszt podatkowy, w porównaniu z wartością tego odpisu, jaki dokonany byłby przy stosowaniu maksymalnej stawki amortyzacyjnej, jaką można przyjąć na podstawie przepisów podatkowych, przy uwzględnieniu możliwych do zastosowania w danej sytuacji współczynników zwiększających, tj. w przypadku samochodów ciężarowych metody degresywnej i współczynnika 2.

Wnioskodawca uważa, że wszelkie czynności faktycznie dokonane po nabyciu nie są pomocą na nabycie, czyli działaniem skierowanym na kupno. Jednorazowa amortyzacja stanowi pomoc udzieloną po nabyciu środka transportu.

W związku z powyższym wnioskodawca uważa, że nic nie stało na przeszkodzie ażeby mógł skorzystać z jednorazowej amortyzacji. Jego zdaniem, firma spełniła wszystkie wymagane kryteria i mogła dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego wymienionego samochodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawo wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części.

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Zgodnie z art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych z grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Powołane wyżej przepisy wykluczają możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, w stosunku do niektórych środków trwałych (np. w stosunku do samochodów osobowych) oraz niektórych podatników (nie spełniających kryteriów małego podatnika, a także rozpoczynających prowadzenie działalności w warunkach określonych w art. 22k ust. 11 ww. ustawy). Przepisy nie wykluczają możliwości stosowania tej metody amortyzacji w stosunku do innych pojazdów transportu drogowego, w tym samochodów ciężarowych, przez podatników prowadzących działalność w zakresie drogowego transportu towarowego.

Amortyzacja dokonana na zasadach określonych w art. 22k ust. 7 ww. ustawy, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego (art. 22k ust. 10 ww. ustawy). Powyższe oznacza, iż metoda jednorazowych odpisów amortyzacyjnych nie ma zastosowania w przypadku gdy w świetle przepisów dotyczących pomocy publicznej, nie jest dopuszczalne udzielenie podatnikowi pomocy de minimis.

Zasady pomocy de minimis uregulowane zostały rozporządzeniem Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 06.379.5 z dnia 28 grudnia 2006 r.). Jednakże przepisów tych nie stosuje się do pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego przyznawanej podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego.

Zauważyć należy, iż odpisy amortyzacyjne stanowią pieniężny wyraz stopniowego zużywania się trwałych składników majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej i są elementem kosztów uzyskania przychodów. Wysokość kwoty odpisu za dany okres podatkowy oraz okres amortyzacji wynikają z przyjętej przez podatnika metody amortyzacji.

Zastosowanie metody jednorazowych odpisów amortyzacyjnych powoduje szybsze (lub wolniejsze) niż według innych metod zaliczenie do kosztów podatkowych wartości środków trwałych. Możliwość wyboru tej metody nie została uwarunkowana formą nabycia środka trwałego. Nie ma przeszkód do jej stosowania gdy nabycie nastąpiło w sposób inny niż w drodze kupna (aport wniesiony do spółki, nabycie w drodze spadku i darowizny lub inny nieodpłatny sposób - z zastrzeżeniem art. 23 ust. 1 pkt 45a. ww. ustawy), a także do ujawnionych środków trwałych nie objętych dotychczas ewidencją (art. 22h ust. 1 pkt 4 ww. ustawy). Oznacza to, iż możliwości dokonywania jednorazowo odpisu amortyzacyjnego nie można utożsamiać z pomocą na nabycie amortyzowanego środka trwałego.

W świetle powyższego, ulga w postaci jednorazowego odpisu amortyzacyjnego jakkolwiek stanowi pomoc publiczną, to nie stanowi pomocy na nabycie środka trwałego. Zatem podatnicy prowadzący działalność gospodarczą w zakresie drogowego transportu towarowego mają możliwość korzystania z jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od zakupionych dla potrzeb tej działalności pojazdów transportu towarowego, w tym samochodów ciężarowych.

Mając na uwadze cytowane wyżej przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny, należy uznać, iż mógł Pan skorzystać z możliwości dokonania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od zakupionego ciągnika siodłowego, na zasadach określonych w art. 22k ust. 7-12 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.