IBPB1/415-133/07/AB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Jawnej przedstawione we wniosku z dnia 20 września 2007 r. (data wpływu do tut. Biura - 27 września 2007 r.) uzupełnionym w dniu 17 października 2007 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezapłaconych wierzytelności - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 września 2007 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezapłaconych wierzytelności. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych. Dlatego też pismem z dnia 12 października 2007 r. wnioskodawcę wezwano do jego uzupełnienia. W dniu 17 października 2007 r. do tut. Biura wpłynęło ww. uzupełnienie wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca posiada wierzytelności wynikające z niezapłaconych faktur wystawionych w 2005 r. z tytułu sprzedaży towarów handlowych. Przedmiotowe wierzytelności, do 2006 r. nie zostały zapłacone w związku z czym został utworzony odpis aktualizujący niestanowiący jednakże kosztów uzyskania przychodów. W 2007 r. wnioskodawca otrzymał postanowienie sądowe, oddalające wniosek wierzyciela o ogłoszenie upadłości. W niedługim czasie została otwarta likwidacja działalności gospodarczej wierzyciela.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w 2007 r. niezapłaconą wierzytelność można zaliczyć w koszty, stanowiące koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem wnioskodawcy ww. wierzytelności można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej w roku 2007 - zgodnie z powołanym przepisem art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Uprawdopodobnieniem nieściągalności jest postanowienie sądu o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku wierzyciela, gdyż majątek nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.Stosownie natomiast do treści art. 23 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Zauważyć przy tym należy, iż kwestie związane z przedawnieniem roszczeń o świadczenia, w tym związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), których wykładnia nie może być przedmiotem interpretacji indywidualnej, bowiem przepisy tej ustawy nie są przepisami prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 w związku z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona. Stosownie natomiast do treści art. 23 ust. 1 pkt 21 tej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3.

Z kolei przepis art. 23 ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

W myśl natomiast art. 23 ust. 3 ww. ustawy nieściągalność wierzytelności, w przypadku określonym w ust. 1 pkt 21, uznaje się za uprawdopodobnioną, w szczególności gdy:

W cytowanych przepisach art. 23 ust. 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca dokonał ścisłego i wyczerpującego wyliczenia jakimi środkami można dokumentować nieściągalność wierzytelności. Jest to wyliczenie kompletne, co oznacza, że jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w tych przepisach nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności. Uznanie wierzytelności za nieściągalną może nastąpić wyłącznie w wymienionych przypadkach, stanowią one bowiem katalog zamknięty.Udokumentowanie nieściągalności wierzytelności w inny sposób niż wskazany w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie skutkuje powstaniem prawa do zaliczenia ich wartości do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym.

Artykuł 23 ust. 2 ww. ustawy zawiera katalog orzeczeń, których wydanie przez właściwy organ pozwala uznać nieściągalność danej wierzytelności za uprawdopodobnioną. Wśród nich znajduje się także postanowienie sądu o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, przy czym wymaga podkreślenia, że przesłanką takiego postanowienia powinien być fakt, że majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania. Każda inna przesłanka powodująca wydanie przez sąd postanowienia o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości jest zarazem niewystarczająca, aby na gruncie art. 23 ust. 2 ww. ustawy uznać takie postanowienie za uprawdopodobniające nieściągalność wierzytelności zgodnie z wymogami art. 23 ust. 1 pkt 20 tej ustawy.

W świetle powyższych przepisów zaliczenie nieściągalnej wierzytelności w ciężar kosztów uzyskania przychodów możliwe jest tylko wtedy, gdy zostaną spełnione łącznie następujące warunki:

Jeżeli zatem, wskazane we wniosku wierzytelności spełniają ww. warunki, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Przepisy prawa podatkowego nie określają przy tym momentu zaliczenia nieściągalnych wierzytelności, spełniających ww. warunki, do kosztów uzyskania przychodów. Dlatego też, na gruncie przedmiotowej sprawy, za prawnie dopuszczalne uznać należy ich zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów w roku 2007, po spełnieniu ww. warunków, jednakże przed upływem terminu ich przedawnienia.

Zauważyć jednocześnie należy, iż zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.Dlatego też, w świetle ww. przepisów, jeżeli w kwocie nieściągalnej wierzytelności zawarty jest podatek od towarów i usług, to do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wyłącznie wierzytelność w kwocie netto (tj. kwocie pomniejszonej o ten podatek). Należny podatek od towarów i usług, zawarty w kwocie wierzytelności nie podlegał bowiem zaliczeniu do przychodów należnych. Dlatego też, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, nie może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowej sprawie wartość niezapłaconych wierzytelności wynika z faktur wystawionych w 2005 r. z tytułu sprzedaży towarów handlowych. Kwoty wynikające z faktur wystawionych w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej obejmują wartość netto towarów handlowych jak również należny podatek od towarów i usług. W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stanowisko wnioskodawcy, że wierzytelność w kwocie około 1 mln. zł wynikająca z niezapłaconych faktur, a więc łącznie z należnym podatkiem od towarów i usług, jako wierzytelność nieściągalna, może stanowić koszt uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej jest nieprawidłowe.Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym. Zważywszy na fakt, iż jak wynika z wniosku wnioskodawcą jest podmiot gospodarczy, tj. Spółka Jawna niniejsza interpretacja stosownie do postanowień m.in. art. 14k Ordynacji podatkowej jest wiążąca tylko dla tego podmiotu co oznacza, iż nie wywołuje bezpośrednio skutków dla wspólników tej Spółki.

Do wniosku Spółka dołączyła plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.