IBPB-2-2/4511-501/15/ZuK - Ustalenie skutków podatkowych wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych pracowników

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 15 lipca 2015 r. (data otrzymania 21 lipca 2015 r.), uzupełnionego 5 i 8 października 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych pracowników - jest prawidłowe.

W dniu 21 lipca 2015 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych pracowników.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka), rezydentem polskim, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka ma siedzibę w Z. ale prowadzi również działalność w biurach w K., W., G. W każdej z tych miejscowości zatrudnionych jest od kilkudziesięciu do kilkuset pracowników. Obecny stan zatrudnienia przekracza 1000 pracowników.

Wnioskodawca jest firmą działającą w branży IT świadczącą usługi informatyczne, głównie na rzecz instytucji finansowych o lokalnym i globalnym zasięgu. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: z 2011 r. Dz. U. 177 poz. 1054 z późn. zm.). Wnioskodawca nie świadczy usług zwolnionych od podatku. Przepisy art. 90 ustawy o podatku od towarów i usług nie mają do niego zastosowania. Wnioskodawca w celu realizacji usług musi zatrudniać specjalistów z branży IT, w szczególności programistów, developerów w języku java, C++ i innych języków programowania, managerów projektów. W tym celu Wnioskodawca musi stworzyć takie warunki pracy, by pozyskać (zatrudniać) nowych specjalistów branży IT (managerów), jak i zabezpieczyć się przed ich przejęciem przez konkurencję. Powyższe powoduje konieczność zapewnienia pracownikom maksymalnego komfortu i warunków w pracy, jak i zadbania o ich motywację do pracy. Wnioskodawca już obecnie wiąże z sobą pracowników oraz motywuje ich poprzez szeroki pakiet benefitów takich jak: dodatkowe ubezpieczenie, opieka medyczna, karty benefitowe i inne.

Zarząd Spółki planuje udostępnić pracownikom (wyłącznie osobom fizycznym zatrudnionym na podstawie umowy o pracę) samochody do ich celów prywatnych. W tym celu Wnioskodawca planuje wyleasingować flotę samochodów osobowych na własną rzecz - to on będzie stroną umowy leasingu. Leasing będzie leasingiem operacyjnym. Leasingodawca będzie czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca planuje wykorzystanie tych samochodów:

Warunki przyznania pracownikom samochodów będą określone w regulaminie wynagradzania, a w przypadku określonym w pkt 2 ("narzędzie motywacyjne") na wyraźny wniosek bezpośredniego przełożonego w Spółce.

W odniesieniu do pkt 2 ppkt b - Wnioskodawca wyjaśnił, że Spółka jest jedną z kilkunastu spółek należących do grupy kapitałowej. Grupa posiada spółki m.in. w Wielkiej Brytanii, Rumunii, Bułgarii, Meksyku, USA, Ukrainie czy Rosji. Podmioty te współpracują ze specjalistami, managerami na różnych zasadach, w zależności od uwarunkowań danego kraju (np. umów o pracę, zlecenia, czy świadczenia usług - B2B). Wnioskodawca może uwzględnić w regulaminie wynagradzania możliwość uwzględnienia stażu pracy lub współpracy z inną spółką w ramach grupy kapitałowej. W takim przypadku przyznanie będzie uzależnione od podpisania umowy o pracę na czas nieokreślony, wykazania czasu współpracy z innym podmiotem z grupy oraz pozytywnej oceny pracy zawodowej w Spółce. Samochód będzie przyznawany na wyraźny wniosek bezpośredniego przełożonego w Spółce.

Po stronie pracowników będzie zapewnienie bieżącej eksploatacji (paliwo, czystość) oraz odpowiedzialność za szkody materialne. Natomiast po stronie Wnioskodawcy pozostaną wszelkie opłaty takie jak:

* opłata rejestracyjna,

* opłata za obowiązkowe przeglądy (badania),

* składki na ubezpieczenie samochodów (dobrowolne i OC),

* koszty obsługi floty,

* koszty napraw i serwisów (wynikających z prawidłowego użytkowania samochodu lub narzucone przez leasingodawcę).

Samochody będą również oklejone logo firmy i/lub informacją o programie motywacyjnym realizowanym wobec pracowników. Tym samym pracownicy jeżdżący samochodami będą reklamować Wnioskodawcę zarówno jako pracodawcę jak i wobec potencjalnych klientów. Dodatkowo samochody przyznane przez Wnioskodawcę będą wykorzystywane przez tych pracowników do dojazdu na szkolenia, konferencje, czy spotkania z innymi pracownikami realizującymi dany projekt, chyba że przejazd taki będzie nieekonomiczny.

Wnioskodawca nie będzie pobierał żadnych opłat z tytułu użytkowania przez pracowników niniejszych samochodów. Wartość poszczególnych samochodów nie przekroczy równowartości 20 000 euro.

W związku z powyższym zdarzeniem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca, realizując funkcje płatnika wynikającą z art. 31 i art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, winien ustalić wartość nieodpłatnego świadczenia z tytułu użytkowania pojazdów samochodowych przez pracowników (w wyżej określonym zdarzeniu przyszłym) w wysokości ryczałtowej określonej w art. 12 ust. 2a lub ust. 2c czy w wysokości określonej w art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych... (pytanie oznaczone we wniosku numerem 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, realizując funkcję płatnika wynikającą z art. 31 i art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, winien przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy doliczyć do wynagrodzenia pracownika, który otrzymał do użytku prywatnego leasingowany samochód (na warunkach określonych w opisie zdarzenia przyszłego), przychód w wartości wynikającej z art. 12 ust. 2a, tj. w kwocie 250 zł (dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³) lub 400 zł (dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³). Natomiast nie powinien doliczać do przychodu pracownika wydatków Wnioskodawcy na cele określone w pytaniu nr 2 (opłata rejestracyjna, opłata za obowiązkowe przeglądy techniczne samochodów (badania), składki na ubezpieczenia samochodów (dobrowolne i OC), koszty obsługi floty, koszty napraw i serwisów - wynikających z prawidłowego użytkowania samochodu lub narzucone przez leasingodawcę) w wartości wynikającej z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Wnioskodawca jest płatnikiem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu przychodów uzyskiwanych przez pracowników ze stosunku pracy. W związku z powyższym jest zobowiązany prawidłowo obliczyć wysokość zaliczki, pobrać ją a następnie przekazać do właściwego urzędu skarbowego.

Wysokość zaliczki ustala się w oparciu o art. 32 ust. 1-1c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym - za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody, w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Powyższa zasada wskazuje, że wszelkiego rodzaju świadczenia otrzymywane przez pracownika od pracodawcy należy zakwalifikować jako przychód ze stosunku pracy. Wnioskodawca w zdarzeniu przyszłym planuje przekazywać leasingowane samochody wyłącznie swoim pracownikom powiązanym z Wnioskodawcą stosunkiem pracy. Tym samym przychód jaki uzyskuje z tego tytułu pracownik należy zakwalifikować jako przychód ze stosunku pracy.

Zasada szczególna ustalania przychodu określona w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że - wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

Zgodnie z definicją zawartą w internetowym słowniku języka polskiego PWN pojęcie "służbowy" (por definicja na stronie: http://sjp.pwn.pl/szukaj/s%C5%82u%C5%BCbowy.html) oznacza:

* "dotyczący pracy w jakiejś instytucji, w wojsku itp.",

* "należny komuś z tytułu pracy".

Biorąc pod uwagę znaczenie pojęcia "służbowy" - czyli związany ze służbą (stosunkiem pracy) można wskazać dychotomiczny podział na służbowe i nienależące do pracodawcy (prywatne). Potwierdzenie takiego podziału jest logiczne i znajduje wyraz w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych czy rozporządzeniach (np. § 17 ust. 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, w którym czytamy "odbywa podróż zagraniczną służbowym lub prywatnym pojazdem samochodowym" w związku z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Tym samym samochód należący do Wnioskodawcy przekazany w ramach łączącego z pracownikiem stosunku pracy należy uznać za samochód służbowy. O takim charakterze samochodu dodatkowo świadczy fakt jego oklejenia logo Wnioskodawcy i/lub informacją o programie motywacyjnym dla pracowników. Pracownik poruszając się takim pojazdem reklamuje Wnioskodawcę, budując swoją markę usługodawcy oraz potencjalnego i pożądanego pracodawcy. Skoro samochód używany przez pracownika jest samochodem służbowym (nie jest samochodem prywatnym pracownika), wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia należy ustalić w oparciu o art. 12 ust. 2a, z uwzględnieniem pojemności silnika. Nie będzie natomiast przychodem wartość wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę związanych z eksploatacją samochodów - opisanych w pkt 2 (takich jak ubezpieczenia, przeglądy), a tym samym Wnioskodawca nie będzie zobligowany do obliczenia i poboru podatku dochodowego od osób fizycznych. Utrzymanie w najlepszym stanie pojazdów samochodowych leży w interesie i gestii Wnioskodawcy w związku z umową leasingu. Pracownik może używać samochód kilka lat lub kilka miesięcy. Tym samym nie jest możliwe ustalenie przychodu z wydatków eksploatacyjnych, takich jak przeglądy, serwisy czy ubezpieczenia, mające na celu dbałość Wnioskodawcy o pojazd samochodowy. Dodatkowo niektóre wydatki będą rozliczane łącznie (np. obsługa floty), gdzie z uwagi na synergię świadczonej usługi nie ma możliwości wskazać faktycznej kwoty jaką należało by przypisać konkretnemu pracownikowi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska Wnioskodawcy wyłącznie w podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wykorzystywania przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) - opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy - przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia "nieodpłatnego świadczenia". Dokonując więc wykładni gramatycznej, za "nieodpłatne świadczenie" uznać należy świadczenie "nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne" (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu. Dla celów podatkowych przyjmuje się - co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie - że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem - co do zasady - wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy - za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 12 ust. 2 ww. ustawy - wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty oraz świadczenia nieodpłatne, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej (art. 31 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 12 ust. 2a ww. ustawy - wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

W myśl art. 12 ust. 2b ww. ustawy - w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a.

Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 2c ww. ustawy - jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Jednocześnie należy wyjaśnić, że powyższe przepisy dotyczą ustalania wartości nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi.

Stosownie do art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Przywołane wyżej przepisy dotyczące wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych weszły w życie z dniem 1 stycznia 2015 r. a zostały wprowadzone ustawą z dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej (Dz. U. z 2014 r. poz. 1662).

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ww. ustawy - wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Przy czym z treści art. 11 ust. 2 ww. ustawy wynika, że - wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast zgodnie z art. 11 ust. 2a ww. ustawy - wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca planuje udostępnić pracownikom - osobom fizycznym zatrudnionym na podstawie umowy o pracę - samochody do ich celów prywatnych. Dodatkowo samochody przyznane przez Wnioskodawcę będą wykorzystywane przez tych pracowników do dojazdu na szkolenia, konferencje, czy spotkania z innymi pracownikami realizującymi dany projekt. Wnioskodawca zamierza udostępnić samochody nieodpłatnie - nie będzie pobierał opłat z tytułu użytkowania samochodów przez pracowników. Obowiązkiem pracowników będzie zapewnienie bieżącej eksploatacji (paliwo, czystość). Pracownicy odpowiadać będą również za szkody materialne. Natomiast po stronie Wnioskodawcy pozostaną wszelkie opłaty, tj. opłata rejestracyjna, opłata za obowiązkowe przeglądy (badania), składki na ubezpieczenie samochodów (ubezpieczenia dobrowolne i OC), koszty obsługi floty czy też koszty napraw i serwisów (wynikających z prawidłowego użytkowania samochodu jak również narzucone przez leasingodawcę). Warunki przyznania pracownikom samochodów będą określone w regulaminie wynagrodzenia lub przyznane będą na wyraźny wniosek bezpośredniego przełożonego w Spółce.

W świetle przedstawionego we wniosku zdarzenia oraz wskazanych powyżej przepisów prawa należy stwierdzić, że wartość nieodpłatnych świadczeń z tytułu udostępnienia przez pracodawcę pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych, stanowi dla tychże osób przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisy art. 12 ust. 2a, 2b i 2c ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r., będą miały zastosowanie wyłącznie, jeśli pracownicy Spółki będą korzystać z samochodów służbowych do celów prywatnych bez odpłatności albo za odpłatnością ustaloną na poziomie niższym niż przewidziany w powyższych przepisach.

Norma określona w treści art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje wyłącznie udostępnienie samochodu do celów prywatnych. Ryczałt określony w art. 12 ust. 2a ww. ustawy obejmuje opłaty związane z użytkowaniem samochodu, do których poniesienia Wnioskodawca jest zobowiązany niezależnie od tego czy pracownik będzie wykorzystywał samochód służbowy do celów prywatnych czy też nie. W opisanym zdarzeniu przyszłym w kwocie ryczałtu mieścić się więc będą: opłata rejestracyjna, opłata za obowiązkowe przeglądy (badania), składki na ubezpieczenie samochodów (ubezpieczenia dobrowolne i OC), koszty obsługi floty czy też koszty napraw i serwisów (wynikających z prawidłowego użytkowania samochodu jak również narzucone przez leasingodawcę). Używanie tak udostępnionego samochodu wiąże się również z dodatkowymi kosztami, podobnie jak w sytuacji gdy samochód jest np. wypożyczany. Koszty te to np. koszty zużytego paliwa, co jednak nie dotyczy Wnioskodawcy z uwagi na fakt, że pracownik sam będzie pokrywał koszty paliwa.

Podsumowując, wartość nieodpłatnych świadczeń z tytułu udostępnienia samochodów służbowych do celów prywatnych pracowników stanowi dla pracowników przychód ze stosunku pracy, o który mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca realizując funkcję płatnika powinien ustalić wartość nieodpłatnego świadczenia zgodnie z art. 12 ust. 2a-2c. Przychodem pracownika nie będą natomiast opłaty związane z użytkowaniem samochodu służbowego do celów prywatnych, gdyż ryczałt określony w art. 12 ust. 2a obejmuje ww. opłaty. Wobec tego przepis art. 12 ust. 3 ww. ustawy nie będzie miał w tej sytuacji zastosowania.

Stanowisko Wnioskodawcy należało zatem uznać za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie - w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.