IBPB-2-1/4515-58/15/MCZ

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 24 września 2015 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPB-2-1/4515-58/15/MCZ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. , poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 23 czerwca 2015 r. (data wpływu do Organu - 24 czerwca 2015 r.), uzupełnionym 2 września 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia nieruchomości tytułem zasiedzenia - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 czerwca 2015 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia nieruchomości tytułem zasiedzenia.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego w piśmie z 24 sierpnia 2015 r. znak: IBPB-2-1/4515-58/15/MCZ wezwano o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono 2 września 2015 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

W dniu 6 maja 1982 r. Wnioskodawczyni oraz jej mąż stali się właścicielami nieruchomości zabudowanej domem. Mąż Wnioskodawczyni zmarł w sierpniu 2014 r. W okresie małżeństwa małżonkowie posiadali wspólność majątkową małżeńską.

Nieruchomość została im darowana przez rodziców Wnioskodawczyni na podstawie aktu darowizny sporządzonego w państwowym biurze notarialnym. Akt darowizny znajduje się w zbiorze dokumentów. Koszty sporządzenia aktu darowizny poniosła strona obdarowana. Podatku od darowizny nie pobrano na podstawie § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 marca 1982 r. w sprawie złagodzenia obciążeń podatku od spadków i darowizn. Pobrano opłatę za dokonanie czynności notarialnej na podstawie § 3 i § 9 rozporządzenia o opłatach notarialnych w kwocie 7.200 zł, oraz na podstawie § 26 tego rozporządzenia kwotę 500 zł i opłatę sądową na podstawie § 32 rozporządzenia o kosztach sądowych w kwocie 4.273 zł.

Darowana nieruchomość składa się z działki o powierzchni 500 m2 oraz domu wybudowanego w 1938 r. składającego się z trzech izb oraz z dobudowanej jednej izby w 1958 r. Dom był zaniedbany (efekt rozwodu rodziców Wnioskodawczyni).

Po otrzymaniu darowizny Wnioskodawczyni wspólnie z mężem, ze wspólnych funduszy rozpoczęli remont domu. Przez okres wspólnego małżeństwa i zamieszkiwania w tym domu tj. przez 32 lata dokonali modernizacji domu podnosząc jego wartość - wymienili instalację wodną i elektryczną, założyli ogrzewanie centralne gazowe (dotychczas były piece węglowe) wymienili stolarkę okienną, podłogi, drzwi. Wykonano ocieplenie domu wraz z położeniem nowego tynku. Małżonkowie dobudowali piętro, wymieniając jednocześnie na nowy cały dach. W sumie Wnioskodawczyni i jej mąż dokonali tylu napraw i remontów oraz rozbudowy, że dom w dniu dzisiejszym posiada całkowicie inną bryłę, standard użytkowania oraz wartość.

W dniu aktu darowizny tj. 6 maja 1982 r. w akcie darowizny wartość darowizny podana została w wysokości 329.300,00 zł - w oparciu o okazane zaświadczenie PZU z 19 kwietnia 1982 r., w którym wartość ubezpieczenia została określona na kwotę 282.700,00 zł (kwoty te są kwotami sprzed denominacji przeprowadzonej w latach dziewięćdziesiątych).

Obecna wartość domu według cen rynkowych na dzień dzisiejszy (Wnioskodawczyni nie posiada operatu) wynosi ok. 450.000,00 zł.

W kwietniu 2015 r. Wnioskodawczyni złożyła do Sądu wniosek wraz z wymaganymi dokumentami w celu założenia księgi wieczystej. Postanowieniem Sądu otrzymała odmowę założenia księgi wieczystej z jednoczesnym pouczeniem aby wystąpić z wnioskiem o założenie księgi wieczystej przez zasiedzenie.

Powodem odrzucenia wniosku Wnioskodawczyni o założenie księgi wieczystej jest nie wpisanie w umowie darowizny numeru działki oraz dokładnego adresu nieruchomości.

Błąd ten powielany był przez kolejnych notariuszy począwszy od 1956 r. kiedy to rodzice Wnioskodawczyni kupili od spadkobierców pierwotnego właściciela A.P. działkę 480 m2 zabudowaną budynkiem 3 izbowym (rok budowy 1938). Spisując u notariusza akt notarialny kupna-sprzedaży ww. nieruchomości, notariusz pomimo załączonych planów z numerem działki i dokładnym adresem identyfikującym nieruchomość wpisał, że rodzice Wnioskodawczyni nabyli, od każdego ze spadkobierców w częściach ułamkowych działkę, która stanowi 39/329 części działki gruntowej o powierzchni 3948 m2.

Ten sam błąd został powtórzony w akcie darowizny z 6 maja 1982 r.

W żadnym dokumencie bowiem nie stwierdzono, którą dokładnie działkę nabyli rodzice Wnioskodawczyni, którą następnie darowali Wnioskodawczyni i jej mężowi.

Sąd uznał, że Wnioskodawczyni i jej mąż są współwłaścicielami jakiejś nieokreślonej, nieistniejącej już dużej działki, a nie konkretnie tej działki, którą władają.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że jest to błąd notariuszy i omyłka w dokumentach. Od blisko 60 lat rodzina Wnioskodawczyni stale zajmuje jedną określoną działkę, która jest podana także w ewidencji gruntów.

Bieg terminu zasiedzenia przedmiotowej nieruchomości przez Wnioskodawczynię i jej męża zaczął się 6 maja 1982 r. Przy czym do okresu tego, można, zdaniem Wnioskodawczyni doliczyć czas posiadania działki przez jej rodziców, tj. od 17 sierpnia 1956 r.

Od momentu kiedy Wnioskodawczyni wraz z mężem zamieszkali w przedmiotowej nieruchomości zaczęli jej modernizację.

W latach 1982-1983 małżonkowie dokonali rozbudowy domu przez wybudowanie dwóch pokoi. W latach 1986-1987 (na podstawie wymaganego projektu) dokonali montażu przyłącza gazowego i zmodernizowali dom przez zainstalowanie centralnego ogrzewania.

W 1982 r. małżonkowie dokonali wymiany instalacji elektrycznej, która nie spełniała wymogów norm; wymienili na własny koszt przyłącze elektryczne. Dokonali wymiany przewodów wodnych i kanalizacyjnych. Wymienili tynki wewnętrzne z powodu powstałego przed wprowadzeniem się grzyba, wymienili z tego samego powodu drewniane podłogi, dokonując ich zerwania i wylania podłóg betonowych.

W roku 2000 pod ciężarem śniegu (i ze starości) zerwał się dach. To zmusiło Wnioskodawczynię i jej męża do wymiany dachu i modernizacji strychu na poddasze mieszkalne (na podstawie wymaganego projektu i decyzji administracyjnej Prezydenta Miasta).

W latach 2001-2011 nadbudowano piętro, dokonano wymiany dachu, ocieplenia dom, wymiany wszystkich okien i drzwi.

W latach od 2001 według zgromadzonych faktur wydano 90.000,00 zł na remonty i modernizację domu. Do tego doliczyć trzeba wkład własny pracy męża i syna Wnioskodawczyni. Całkowity koszt nakładów od dnia otrzymania i wprowadzenia się do przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawczyni szacuje na kwotę 300.000,00 zł.

Na większość wykonanych remontów i modernizacji Wnioskodawczyni posiada dowody w postaci rachunków, odliczeń podatkowych, projektów budowlanych, decyzji o których mowa powyżej. Ponadto dla udowodnienia przeprowadzanych remontów Wnioskodawczyni może powołać świadków: syna oraz kilku sąsiadów. Posiada także częściową dokumentację zdjęciową - przedstawiającą zmianę wyglądu nieruchomości (pamiątki rodzinne).

Wnioskodawczyni podkreśliła, że wspólnie z mężem są właścicielami (mąż zmarł rok temu) jakiejś nieokreślonej działki, ułamka w większej, nieistniejącej już działce. A jedyny problem polega na tym, iż działka ta (którą faktycznie zajmują) nie została konkretnie wskazana w dokumentach. Nie ma żadnego konfliktu co do granic zajmowanej działki i sprawy geodezyjne są prawidłowo przeprowadzone.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w przypadku złożenia przez Wnioskodawczynię wniosku o założenie księgi wieczystej poprzez zasiedzenie i przeprowadzenie tej procedury, Wnioskodawczyni będzie podlegała obowiązkowi podatkowemu czy też będzie zwolniona z podatku - biorąc pod uwagę zwolnienie podatkowe w akcie darowizny.

2. Jeżeli Wnioskodawczyni będzie podlegała obowiązkowi podatkowemu to w jakiej wysokości i od jakiej wartości nieruchomości - podanej w akcie darowizny z 1982 r., czy od dzisiejszej wartości nieruchomości.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przypadku stwierdzenia przez Sąd zasiedzenia przedmiotowej nieruchomości - powinna ona zostać całkowicie zwolniona od podatku.

Wnioskodawczyni wskazała, że koszty, w tym także podatki, związane z nabyciem nieruchomości (dokładnie w tych samych granicach) przez rodzinę Wnioskodawczyni, zostały już poniesione. Najpierw przez jej rodziców w 1956 r. podczas nabycia nieruchomości, a następnie przez nią i jej męża w 1982 r., przy darowiźnie nieruchomości. Wnioskodawczyni wraz z mężem byli przekonani, że wszelkie formalności związane z ich własnością są prawidłowe. Dopiero przy okazji próby założenia księgi wieczystej pojawiły się problemy, mówiące o tym, że są właścicielami ułamka w jakiejś większej działce (pierwotnej działce istniejącej przy ul. "S"), a nie konkretnie działki, którą zajmują od blisko 60 lat.

Wnioskodawczyni uważa, za rażąco niesprawiedliwe zdarzenie przyszłe, w którym musi zasiedzieć działkę (którą de facto nabyli jej rodzice, darowali Wnioskodawczyni i jej mężowi, co do której nie mieli żadnych wątpliwości) i zapłacić od niej wysoki podatek z powodu nieprawidłowego oznaczenia od lat ich nieruchomości. Publiczne ciężary związane z nabyciem tej nieruchomości były już ponoszone w 1956 r. i 1982 r.

W przekonaniu Wnioskodawczyni, przez cały okres jej rodzice jak i Wnioskodawczyni z mężem byli właścicielami tej działki (dokładnie tak samo ogrodzonej od wielu lat, wykazanej w rejestrze gruntów, etc).

Nie ulega wątpliwości, że Wnioskodawczyni wraz z mężem włada tą nieruchomością od 33 lat.

Wnioskodawczyni podkreśliła, że wspólnie z mężem są właścicielami jakiejś nieokreślonej działki, ułamka w większej, nieistniejącej już działce. A jedyny problem polega na tym, iż działka ta nie została konkretnie wskazana w dokumentach.

Wnioskodawczyni podała ponadto, iż w okresie posiadania przez nią i jej męża przedmiotowej nieruchomości ponieśli olbrzymie nakłady (wskazane powyżej). Dom został całkowicie przebudowany i zmodernizowany. Regularnie opłacali także wszystkie podatki i opłaty.

Po śmierci męża Wnioskodawczyni chce uregulować stan prawny nieruchomości, aby nie było problemu z dziedziczeniem domu przez ich syna. Rozważa także sprzedaż domu. Wnioskodawczyni nie stać na uiszczenie podatków. Wnioskodawczyni wskazała, iż sama procedura sądowa stwierdzenia zasiedzenia wiąże się z wydatkiem kilku tysięcy złotych (opłata sądowa, koszty, pomoc prawna).

Według przekonania Wnioskodawczyni obciążanie jej w tym momencie (po tylu latach władania) podatkiem od zasiedzenia będzie bardzo krzywdzące i niesprawiedliwe. Pozbawi w zasadzie Wnioskodawczynię i jej potomków praw do tej nieruchomości.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ust. 3 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2015 r. poz. 86 z późn. zm.) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej "podatkiem", podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

1.

dziedziczenia, zapisu, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego;

2.

darowizny, polecenia darczyńcy;

3.

zasiedzenia;

4.

nieodpłatnego zniesienia współwłasności;

5.

zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;

6.

nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.

Podatkowi podlega również nabycie praw do wkładu oszczędnościowego na podstawie dyspozycji wkładem na wypadek śmierci oraz nabycie jednostek uczestnictwa na podstawie dyspozycji uczestnika funduszu inwestycyjnego otwartego albo specjalistycznego funduszu inwestycyjnego otwartego na wypadek jego śmierci (art. 1 ust. 2 ww. ustawy).

Jako, że przepisy tej ustawy nie definiują pojęcia "zasiedzenie" należy odwołać się do odpowiednich przepisów Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm.).

Kwestia zasiedzenia uregulowana została generalnie w art. 172-177 Kodeksu cywilnego.

W myśl art. 172 § 1 ustawy - Kodeks cywilny posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od dwudziestu lat jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Po upływie trzydziestu lat posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Dobra wiara posiadacza istnieje wtedy, gdy posiadacz jest przekonany, że posiada rzecz zgodnie z przysługującym mu prawem, a to przekonanie jest uzasadnione okolicznościami danego przypadku, przy czym dobrą wiarę wyłącza nie tylko pozytywna wiadomość o braku uprawnienia, ale i brak wiadomości spowodowany niedbalstwem. Dobra wiara w powyższym rozumieniu i będąca jej przeciwstawieniem zła wiara pełnią tę samą funkcję we wszystkich stosunkach prawno-rzeczowych.

Zasiedzenie jest tzw. instytucją dawności, służącą korygowaniu rzeczywistego stanu posiadania ze stanem prawnym. Prowadzi ono do nabycia przez posiadacza własności na skutek długotrwałego posiadania przez niego rzeczy, czemu towarzyszy utrata własności przez dotychczasowego właściciela, który w przeszłości utracił posiadanie rzeczy. Poprzez zasiedzenie można nabyć własność rzeczy ruchomych i nieruchomych, udziału we współwłasności, prawa użytkowania wieczystego, służebność gruntową. Zasiedzenie jest instytucją prowadzącą do nabycia prawa na skutek upływu czasu. Umożliwia ono, sankcjonując stan faktyczny, usunięcie długotrwałej niezgodności między stanem prawnym a stanem posiadania. Na skutek zasiedzenia, które następuje ex lege, dotychczasowy uprawniony traci swoje prawo, a nabywca uzyskuje je niezależnie od niego; jest więc ono pierwotnym sposobem nabycia prawa podmiotowego. Podłożem instytucji zasiedzenia jest taki stan faktyczny, który w swej istocie nie opiera się całkowicie na prawie własności. Jego istotnym elementem musi bowiem być posiadanie określane mianem "posiadania samoistnego", polegające na faktycznym władaniu rzeczą "jak właściciel" (art. 172 § 1 w zw. z art. 336 k.c.). Konieczne jest zatem wykonywanie przez posiadacza wszelkich czynności faktycznych wskazujących na samodzielny, rzeczywisty, niczym nie skrępowany stan władztwa, bez jednoczesnej legitymacji prawnej w postaci prawa własności.

Jak z powyższego wynika nabycie tytułem zasiedzenia jest tytułem odrębnym od nabycia np. tytułem darowizny czy spadku. Nabycie tytułem zasiedzenia jest tzw. nabyciem pierwotnym dokonywanym przez posiadacza nieruchomości nie będącego jej właścicielem i jest stwierdzane przez sąd w sytuacji gdy rzeczywisty stan posiadania jest inny niż stan prawny nieruchomości.

Z przepisów art. 1 ust. 1 ww. ustawy o podatku od spadków i darowizn jasno wynika, że podatkowi temu podlega, zgodnie z wolą ustawodawcy, nabycie własności rzeczy i praw majątkowych z określonego w ustawie tytułu. Orzeczenie sądu o nabyciu tytułem zasiedzenia nakłada zatem konkretny obowiązek na podatnika. Każde z nabyć wymienionych w art. 1 ust. 1 ww. ustawy rodzi bowiem określone skutki na gruncie podatku od spadków i darowizn, podlegając opodatkowaniu. Przy czym opodatkowaniu w związku z nabyciem z danego tytułu podlega ten przedmiot (jego nabycie), który został nabyty w danej formie.

Należy wskazać, że rozstrzygając sprawę organ interpretacyjny obowiązany jest opierać się na stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym przedstawionym przez Wnioskodawczynię. Zatem skoro z opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni nabędzie tytułem zasiedzenia opisaną we wniosku nieruchomość, to Organ zobowiązany jest przyjąć te informacje i rozważyć skutki podatkowe nabycia tytułem zasiedzenia przez Wnioskodawczynię udziału w nieruchomości.

Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy przy nabyciu w drodze zasiedzenia powstaje z chwilą uprawomocnienia się postanowienia sądu stwierdzającego zasiedzenie. W myśl art. 5 ww. ustawy obowiązek ten ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Stosownie do art. 7 ust. 1 tejże ustawy, podstawę opodatkowania, stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Jeżeli przed dokonaniem wymiaru podatku nastąpi ubytek rzeczy spowodowany siłą wyższą, do ustalenia wartości przyjmuje się stan rzeczy w dniu dokonania wymiaru, a odszkodowanie za ubytek należne z tytułu ubezpieczenia wlicza się do podstawy wymiaru.

Z przepisów tych wynika więc, że wartość nieruchomości nabytej w drodze zasiedzenia należy ustalić według stanu tej nieruchomości z dnia nabycia w drodze zasiedzenia. Dzień nabycia wynika z orzeczenia Sądu w sprawie stwierdzenia zasiedzenia. Ceny rynkowe należy przyjąć z dnia powstania obowiązku podatkowego, czyli w przypadku zasiedzenia z dnia uprawomocnienia się postanowienia stwierdzającego zasiedzenie.

Natomiast, z treści art. 7 ust. 4-5 cyt. ustawy wynika, iż przy nabyciu w drodze zasiedzenia wyłącza się z podstawy opodatkowania wartość nakładów dokonanych na rzecz przez nabywcę podczas biegu zasiedzenia. Jeżeli budynek stanowiący część składową gruntu będącego przedmiotem nabycia został wzniesiony przez osobę nabywającą nieruchomość przez zasiedzenie, z podstawy opodatkowania wyłącza się wartość tego budynku.

Dla wyłączenia z podstawy opodatkowania wartości nakładów dokonanych na rzecz przez nabywcę podczas biegu zasiedzenia nie jest istotne, w którym momencie biegu zasiedzenia nakłady takie zostały dokonane; istotne jest wykazanie, że nakłady zostały poniesione przez nabywającego grunt przez zasiedzenie.

Zasadą jest, że wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych przyjmuje się w wysokości określonej przez nabywcę, jeżeli odpowiada ona wartości rynkowej tych rzeczy i praw (art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn).

Wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia powstania obowiązku podatkowego (art. 8 ust. 3 ww. ustawy).

Z kolei, w myśl art. 8 ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn jeżeli nabywca nie określił wartości nabytych rzeczy lub praw majątkowych albo wartość określona przez niego nie odpowiada, według oceny naczelnika urzędu skarbowego wartości rynkowej, organ ten wezwie nabywcę do jej określenia, podwyższenia lub obniżenia, w terminie nie krótszym niż 14 dni od dnia doręczenia wezwania, podając jednocześnie wartość według własnej, wstępnej oceny. Jeżeli nabywca, pomimo wezwania, nie określił wartości lub podał wartość nieodpowiadającą wartości rynkowej, naczelnik urzędu skarbowego dokona jej określenia z uwzględnieniem opinii biegłego lub przedłożonej przez nabywcę wyceny rzeczoznawcy. Jeżeli organ podatkowy powoła biegłego, a wartość określona z uwzględnieniem jego opinii różni się o więcej niż 33% od wartości podanej przez nabywcę, koszty opinii biegłego ponosi nabywca.

Stosownie do regulacji zawartych w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn nabycie własności w drodze zasiedzenia podlega opodatkowaniu w wysokości 7% podstawy opodatkowania. W tym przypadku nie stosuje się przepisu art. 9 ust. 1 ustawy dotyczącego kwoty wolnej od opodatkowania na podstawie zaliczenia nabywcy do odpowiedniej grupy podatkowej.

Zgodnie z art. 17a ustawy o podatku od spadków i darowizn podatnik tego podatku jest obowiązany złożyć w terminie miesiąca od dnia powstania obowiązku podatkowego właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zeznanie podatkowe (SD-3) o nabyciu rzeczy i praw majątkowych wg ustalonego wzoru, o którym mówi rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 września 2011 r. w sprawie zeznania podatkowego składanego przez podatników podatku od spadków i darowizn (Dz. U. Nr 216, poz. 1276 z późn. zm.). Do zeznania podatkowego dołącza się dokumenty mające wpływ na określenie podstawy opodatkowania.

Z treści wniosku i jego uzupełnienia wynika, że Wnioskodawczyni zamierza wystąpić do sądu z wnioskiem o stwierdzenie nabycia nieruchomości przez zasiedzenie. Nieruchomość, która ma być przedmiotem zasiedzenia w 1982 r. była przedmiotem notarialnej umowy darowizny rodziców Wnioskodawczyni na rzecz Wnioskodawczyni i jej męża. Darowana nieruchomość składała się z działki o powierzchni 500 m2 oraz domu wybudowanego 1938 r. składającego się z trzech izb oraz z jednej izby dobudowanej w 1958 r. W latach 1982-1983 małżonkowie dokonali rozbudowy domu przez wybudowanie dwóch pokoi, wymienili przyłącze elektryczne i instalację elektryczną. Z powodu "grzyba" wymienili również tynki wewnętrzne oraz drewniane podłogi, dokonując ich zerwania i wylania podłóg betonowych. W latach 1986-1987 Wnioskodawczyni i jej mąż dokonali montażu przyłącza gazowego i zainstalowali centralne ogrzewanie. W roku 2000 zerwał się dach, co zmusiło Wnioskodawczynię i jej męża do wymiany dachu i modernizacji strychu na poddasze mieszkalne. W latach 2001-2011 nadbudowano piętro, dokonano wymiany dachu, ocieplenia dom, wymieniono wszystkie okna i drzwi. W latach od 2001 według zgromadzonych faktur Wnioskodawczyni i jej mąż wydali 90.000,00 zł na remonty i modernizację domu. Mąż i syn Wnioskodawczyni pracowali przy remontach i modernizacji domu. Całkowity koszt nakładów od dnia otrzymania i wprowadzenia się do przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawczyni szacuje na kwotę 300.000,00 zł. Na większość wykonanych remontów i modernizacji Wnioskodawczyni posiada dowody w postaci rachunków, odliczeń podatkowych, projektów budowlanych, decyzji stosownych władz. Dla udowodnienia przeprowadzanych remontów Wnioskodawczyni może powołać również świadków: syna oraz kilku sąsiadów. Posiada także częściową dokumentację zdjęciową - przedstawiającą zmianę wyglądu nieruchomości (pamiątki rodzinne). Nieruchomość nie posiada założonej księgi wieczystej. W 2015 r. Wnioskodawczyni złożyła do sądu wniosek o założenie księgi wieczystej. Postanowieniem Sądu otrzymała odmowę założenia księgi wieczystej z jednoczesnym pouczeniem aby wystąpić z wnioskiem o założenie księgi wieczystej przez zasiedzenie. Powodem odrzucenia wniosku Wnioskodawczyni o założenie księgi wieczystej jest nie wpisanie w umowie darowizny numeru działki oraz dokładnego adresu nieruchomości.

W kontekście przedstawionej sytuacji należy zauważyć, że jeżeli istotnie Sąd stwierdzi zasiedzenie przedmiotowej nieruchomości na rzecz Wnioskodawczyni będzie to oznaczać określone skutki w podatku od spadków i darowizn. Ustawa ta jednoznacznie wymienia jako tytuł nabycia podlegający opodatkowaniu - "zasiedzenie".

Reasumując, co do zasady nabycie własności nieruchomości czy udziału w nieruchomości tytułem zasiedzenia podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn (art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn).

Wysokość podatku ustala się w wysokości 7% podstawy opodatkowania (art. 15 ust. 2 ustawy). Podstawę opodatkowania ustala się zgodnie z powołanymi wyżej przepisami art. 7 i art. 8 ustawy. Wartość nieruchomości lub udziału w nieruchomości nabytej w drodze zasiedzenia należy ustalić według stanu tej nieruchomości z dnia nabycia w drodze zasiedzenia, który to dzień wynika z orzeczenia sądu w sprawie stwierdzenia zasiedzenia (jest w tym orzeczeniu określony). Natomiast ceny rynkowe należy przyjąć z dnia powstania obowiązku podatkowego, czyli w przypadku zasiedzenia z dnia uprawomocnienia się postanowienia stwierdzającego zasiedzenie. Zatem w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie będzie to ani wartość podana w akcie darowizny z 1982 r. ani dzisiejsza wartość nieruchomości.

Zgodnie z art. 7 ust. 4 ustawy Wnioskodawczyni będzie mogła pomniejszyć podstawę opodatkowania o koszty dokonanych podczas biegu zasiedzenia inwestycji (remontów, modernizacji), jeżeli skutecznie zostaną udokumentowane podczas postępowania podatkowego prowadzonego przed urzędem skarbowym i wykazane w odpowiedniej proporcji (Wnioskodawczyni poniosła bowiem koszty wspólnie z mężem).

Podstawę opodatkowania stanowiła zatem będzie różnica między wartością nieruchomości z dnia nabycia tytułem zasiedzenia a sumą udokumentowanych nakładów. Im będzie wyższa wartość nakładów tym będzie niższa podstawa opodatkowania.

Podatek od zasiedzenia jest płatny w ciągu 14 dni od dnia doręczenia decyzji urzędu skarbowego ustalającej wysokość podatku od spadków i darowizn.

Odnosząc się do stwierdzenia Wnioskodawczyni, że winna być w opisanej sytuacji zwolniona z płacenia podatku, należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn nie przewidują w takim przypadku zwolnienia z opodatkowania. Jednakże koniecznym jest - w opisanej sytuacji - zwrócić uwagę na kwestie zwolnień i ulg określonych w ustawie - Ordynacja podatkowa. Przepisy Ordynacji podatkowej regulują między innymi kwestię umorzenia zaległości podatkowej.

Zgodnie z art. 67a ustawy - Ordynacja podatkowa organ podatkowy, na wniosek podatnika, z zastrzeżeniem art. 67b, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym, może:

1.

odroczyć termin płatności podatku lub rozłożyć zapłatę podatku na raty;

2.

odroczyć lub rozłożyć na raty zapłatę zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę lub odsetki określone w decyzji, o której mowa w art. 53a;

3.

umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną.

Umorzenie zaległości podatkowej powoduje również umorzenie odsetek za zwłokę w całości lub w takiej części, w jakiej została umorzona zaległość podatkowa - art. 67a § 2 Ordynacji podatkowej.

Z ewentualnym wnioskiem o umorzenie należy wystąpić do właściwego naczelnika urzędu skarbowego.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym /w dacie wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazuje się, iż organ podatkowy rozpatruje sprawę tylko i wyłącznie w granicach zdarzenia przedstawionego we wniosku przez Wnioskodawczynię. Organ podatkowy nie ocenia zgodności opisu zdarzenia sformułowanego we wniosku z rzeczywistością. Jeżeli zdarzenie przedstawione we wniosku nie odpowiada rzeczywistości, interpretacja nie wywołuje skutków prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl