IBPB-2-1/4514-397/15/ASz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. , poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 października 2015 r. (data wpływu do Biura - 27 października 2015 r.), uzupełnionym 7 grudnia 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych darowizny przedsiębiorstwa - jest prawidłowe.

W dniu 27 października 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych darowizny przedsiębiorstwa.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 24 listopada 2015 r. znak: IBPB-2-1/4514-397/15/ASz wezwano Wnioskodawcę o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono 7 grudnia 2015 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni (dalej również: Obdarowana) jest osobą fizyczną, która na moment otrzymania darowizny będzie prowadziła działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. Będzie także na chwilę otrzymania darowizny zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Mąż Wnioskodawczyni (dalej również: Darczyńca) prowadzi działalność gospodarczą (jednoosobową działalność gospodarczą). Pomiędzy Wnioskodawczynią a jej mężem panuje ustrój rozdzielności majątkowej.

Wnioskodawczyni otrzyma w drodze darowizny przedsiębiorstwo należące do męża. W skład darowanego przedsiębiorstwa wejdą nieruchomości, a także inne środki trwałe. W skład przedsiębiorstwa Darczyńcy wchodzi szereg składników majątkowych, w szczególności środki trwałe (w tym nieruchomości), wartości niematerialne i prawne, wierzytelności oraz inne aktywa majątkowe (dalej: "Przedsiębiorstwo"). W związku z prowadzeniem Przedsiębiorstwa, Darczyńcę obciążają zobowiązania (długi) wobec kontrahentów związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Przedmiotowa darowizna Przedsiębiorstwa opisana we wniosku nie będzie wiązać się z przejęciem przez Wnioskodawcę (Obdarowanego) ciężarów darczyńcy związanych z prowadzeniem Przedsiębiorstwa.

Wnioskodawczyni podkreśliła, że w związku z darowizną będącą przedmiotem wniosku nie dojdzie do przejęcia przez Wnioskodawczynię jakichkolwiek zobowiązań, długów oraz ciężarów związanych z prowadzeniem Przedsiębiorstwa.

Obdarowana, jako nabywca Przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ ustawy - Kodeks cywilny, stanie się solidarnie odpowiedzialna z Darczyńcą za zobowiązania (długi) związane z prowadzeniem otrzymanego Przedsiębiorstwa. Umowa darowizny nie będzie zawierać zapisów o przejęciu przez Obdarowaną zobowiązań (długów) Darczyńcy związanych z prowadzeniem Przedsiębiorstwa.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy darowizna Przedsiębiorstwa na rzecz Obdarowanej będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W ocenie Wnioskodawczyni, darowizna Przedsiębiorstwa na jej rzecz nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Wnioskodawczyni wskazała, że art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Następnie Wnioskodawczyni przytoczyła treść art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy oraz wskazała, że podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Jak z powyższych przepisów wynika zawarcie umowy darowizny podlega przepisom ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy.

Zgodnie z art. 4 pkt 3 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem art. 5, ciąży przy umowie darowizny #8722; na obdarowanym.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy podstawę opodatkowania stanowi w tym przypadku wartość długów i ciężarów albo zobowiązań przejętych przez obdarowanego.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlega zatem umowa darowizny, o ile następuje przejęcie przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy oraz przejęcie to następuje w umowie darowizny. Należy przy tym zauważyć, że elementem przedmiotowo istotnym umowy darowizny nie jest przejęcie długów, ciężarów i zobowiązań darczyńcy. Stąd też należy przyjąć, że długi, ciężary i zobowiązania przejęte przez obdarowanego podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, gdy pozostają w związku funkcjonalnym z przedmiotem darowizny i które w związku z dokonaną darowizną obciążają obdarowanego.

Tym samym w sytuacji, gdy umowa darowizny nie wiąże się z przejęciem przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań osoby darującej, to taka umowa darowizny nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 55¹ Kodeksu cywilnego przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

Czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych (art. 55² Kodeksu cywilnego).

Z kolei zgodnie z art. 55⁴ Kodeksu cywilnego, nabywca przedsiębiorstwa lub gospodarstwa rolnego jest odpowiedzialny solidarnie ze zbywcą za jego zobowiązania związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa lub gospodarstwa, chyba że w chwili nabycia nie wiedział o tych zobowiązaniach, mimo zachowania należytej staranności. Odpowiedzialność nabywcy ogranicza się do wartości nabytego przedsiębiorstwa lub gospodarstwa według stanu w chwili nabycia, a według cen w chwili zaspokojenia wierzyciela. Odpowiedzialności tej nie można bez zgody wierzyciela wyłączyć ani ograniczyć.

Natomiast zgodnie z art. 519 § 1 Kodeksu cywilnego, osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony (przejęcie długu). Przejęcie długu może nastąpić:

* przez umowę między wierzycielem a osobą trzecią za zgodą dłużnika; oświadczenie dłużnika może być złożone którejkolwiek ze stron;

* przez umowę między dłużnikiem a osobą trzecią za zgodą wierzyciela; oświadczenie wierzyciela może być złożone którejkolwiek ze stron; jest ono bezskuteczne, jeżeli wierzyciel nie wiedział, że osoba przejmująca dług jest niewypłacalna.

Wnioskodawczyni podkreśliła, że jak wynika z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, w wyniku zawarcia umowy darowizny Przedsiębiorstwa, dojdzie do powstania solidarnej odpowiedzialności Darczyńcy oraz Obdarowanej, za zobowiązania związane z prowadzeniem Przedsiębiorstwa.

W ocenie Wnioskodawczyni, w powyższej sytuacji nie dojdzie natomiast do przejęcia przez Obdarowaną zobowiązań (długów) Darczyńcy w rozumieniu art. 519 § 1 Kodeksu cywilnego. Wskutek nabycia Przedsiębiorstwa powstanie jedynie solidarna odpowiedzialność za zobowiązania (długi) Darczyńcy związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Z mocy prawa dojdzie zatem do przystąpienia Obdarowanej do długów Darczyńcy (nastąpi tzw. kumulacja długu), nie nastąpi jednakże przejęcie zobowiązań (długów) skutkujące zwolnieniem Darczyńcy z długów związanych z prowadzeniem Przedsiębiorstwa.

W ocenie Wnioskodawczyni, "przejęcie długu" oraz "przystąpienie do długu" stanowią na gruncie prawa cywilnego dwie odrębne instytucje prawne. O ile bowiem istotą przejęcia długu jest wejście przez przejmującego dłużnika w miejsce dotychczasowego dłużnika, który tym samym zostaje zwolniony z długu (art. 519 Kodeksu cywilnego), to przy przystąpieniu do długu wierzyciel zyskuje kolejnego dłużnika, od którego może żądać zapłaty bez zwolnienia z długu dotychczasowego dłużnika. W konsekwencji, warunkiem przystąpienia do długu nie jest wymóg wyrażenia przez wierzyciela zgody w formie pisemnej.

Wnioskodawczyni zauważyła, że na gruncie prawa cywilnego czynność prawna dotycząca zbycia przedsiębiorstwa nie jest równoznaczna z przeniesieniem na nabywcę zobowiązań tego przedsiębiorstwa. Zgodnie bowiem z art. 55¹ Kodeksu cywilnego, zobowiązania (długi) związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa nie wchodzą do jego składników. W związku z powyższym, zgodnie z art. 55² Kodeksu cywilnego transakcja zbycia przedsiębiorstwa nie będzie dotyczyć jego zobowiązań (długów). Jeżeli wolą stron jest objęcie czynnością prawną zbycia przedsiębiorstwa również zobowiązań, to konieczne jest zawarcie dodatkowej umowy, przy spełnieniu warunków jej zawarcia przewidzianych w art. 519 i następnych Kodeksu cywilnego. Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów powszechnych.

Wnioskodawczyni zaznaczyła, że w konsekwencji, w wyniku darowizny Przedsiębiorstwa, przejęciu odpowiedzialności za jego zobowiązania przez Obdarowaną nie będzie towarzyszyć zwolnienie Darczyńcy od odpowiedzialności za te długi. Wierzyciele w takiej sytuacji będą mogli domagać się zapłaty zarówno od Darczyńcy, jak również od Obdarowanej. Wnioskodawczyni zauważyła, że przejęcie zobowiązań Przedsiębiorstwa byłoby możliwe przy zawarciu określonego postanowienia w umowie darowizny oraz po uzyskaniu zgody wierzycieli, co jednak w przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie będzie miało miejsca.

Wnioskodawczyni zauważyła, że art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych zawiera zamknięty katalog czynności cywilnoprawnych podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Jak wskazuje się w interpretacjach organów podatkowych, czynności cywilnoprawne, które nie zostały wymienione w powyższym unormowaniu w sposób wyraźny, nie podlegają opodatkowaniu omawianym podatkiem. Jednocześnie, zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. d, obowiązek podatkowy w odniesieniu do umowy darowizny powstaje wyłącznie w przypadku przejęcia przez obdarowanych długów oraz ciężarów a także zobowiązań darczyńcy i jedynie w odniesieniu do tej części. Powyższy przepis odnosi się zatem w sposób wyraźny do czynności prawnej przejęcia długu w rozumieniu art. 519 i następnych Kodeksu cywilnego.

Należy ponadto zaakcentować, że co do zasady strony mają swobodę w określeniu, jakie elementy tworzące pojęcie przedsiębiorstwa objąć przedmiotem czynności prawnej, w tym wypadku umowy darowizny. Niemniej istnieje pewne niezbędne minimum składników, które należy ustalić w każdym indywidualnym przypadku pod względem możliwości prowadzenia działalności gospodarczej.

Zobowiązania związane z takim przedsiębiorstwem nie stanowią istotnego elementu definicji przedsiębiorstwa wyrażonej w ww. art. 55¹ Kodeksu cywilnego. Stąd zobowiązania mogą być ujęte w zespole składników określających przedsiębiorstwo lub mogą zostać z niego wyłączone, przy czym nie powoduje to pozbawienia wydzielonego kompleksu majątkowego możliwości uznawania go za przedsiębiorstwo.

Skoro zatem w wyniku umowy darowizny Przedsiębiorstwa na rzecz Wnioskodawczyni, Wnioskodawczyni nie przejmie jako obdarowany długów i ciężarów albo zobowiązań Darczyńcy, to w takim przypadku nie powstanie obowiązek podatkowy na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Tym samym, Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawczyni z uwagi na to, iż w wyniku umowy darowizny Przedsiębiorstwa nie dojdzie do przejęcia przez Obdarowaną zobowiązań (długów) Darczyńcy, darowizna Przedsiębiorstwa nie będzie wiązać się z powstaniem obowiązku podatkowego na gruncie podatku do czynności cywilnoprawnych.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawczyni przytoczyła fragment interpretacji indywidualnej oraz fragment wyroku Sądu Najwyższego z 23 marca 2007 r. sygn. akt V CSK 518/06 jak również fragment wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 31 października 2013 r. sygn. akt I SA/Bk 234/13.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 626, z późn. zm.), zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

* umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,

* umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,

* umowy darowizny - w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,

* umowy dożywocia,

* umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności - w części dotyczącej spłat lub dopłat,

* ustanowienie hipoteki,

* ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,

* umowy depozytu nieprawidłowego,

* umowy spółki.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Ustawa o podatku od czynności cywilnoprawnych nie zawiera pojęcia "darowizna", dlatego też należy w tym zakresie odwołać się do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.). Na podstawie art. 888 § 1 tej ustawy przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Istotną więc cechą darowizny jest jej bezpłatny charakter. Oznacza to, że druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Przedmiotem darowizny mogą być rzeczy oraz zbywalne prawa majątkowe. Umowa darowizny ma charakter umowy jednostronnej i zobowiązującej, do zawarcia której dochodzi z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia woli. Jednak, do zawarcia umowy darowizny, podobnie jak każdej innej umowy, niezbędne jest zgodne oświadczenie woli wyrażone przez obie strony umowy. Umowa darowizny dochodzi bowiem do skutku z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny. Formą zastrzeżoną przez Kodeks cywilny dla umowy darowizny jest forma aktu notarialnego. Niezachowanie tej formy nie powoduje nieważności umowy, jeżeli obdarowany darowiznę przyjął. Należy podkreślić, że ustawodawca nie wymaga żadnej szczególnej formy oświadczenia obdarowanego o przyjęciu darowizny. Nie dotyczy to jednak sytuacji, gdy ze względu na przedmiot darowizny wymagana jest szczególna forma dla oświadczeń obu stron. Nie stanowią darowizny przysporzenia w wypadkach, gdy zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami Kodeksu cywilnego.

Jak z powyższych przepisów wynika zawarcie umowy darowizny podlega przepisom ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy.

Zgodnie z art. 4 pkt 3 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem art. 5, ciąży przy umowie darowizny - na obdarowanym.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy podstawę opodatkowania stanowi w tym przypadku wartość długów i ciężarów albo zobowiązań przejętych przez obdarowanego.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlega zatem umowa darowizny, o ile następuje przejęcie przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy oraz przejęcie to następuje w umowie darowizny. Należy przy tym zauważyć, że elementem przedmiotowo istotnym umowy darowizny nie jest przejęcie długów, ciężarów i zobowiązań darczyńcy. Stąd też należy przyjąć, że długi, ciężary i zobowiązania przejęte przez obdarowanego podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, gdy pozostają w związku funkcjonalnym z przedmiotem darowizny i które w związku z dokonaną darowizną obciążają obdarowanego.

Tym samym w sytuacji, gdy umowa darowizny nie wiąże się z przejęciem przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań osoby darującej, to taka umowa darowizny nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, która na moment otrzymania darowizny będzie prowadziła działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. Będzie także na chwilę otrzymania darowizny zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Mąż Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą (jednoosobową działalność gospodarczą). Pomiędzy Wnioskodawczynią a jej mężem panuje ustrój rozdzielności majątkowej.

Wnioskodawczyni otrzyma w drodze darowizny przedsiębiorstwo należące do męża. W skład darowanego przedsiębiorstwa wejdą nieruchomości, a także inne środki trwałe. W skład przedsiębiorstwa Darczyńcy wchodzi szereg składników majątkowych, w szczególności środki trwałe (w tym nieruchomości), wartości niematerialne i prawne, wierzytelności oraz inne aktywa majątkowe. W związku z prowadzeniem Przedsiębiorstwa, Darczyńcę obciążają zobowiązania (długi) wobec kontrahentów związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. W związku z darowizną będącą przedmiotem wniosku nie dojdzie do przejęcia przez Wnioskodawczynię jakichkolwiek zobowiązań, długów oraz ciężarów związanych z prowadzeniem Przedsiębiorstwa.

Zgodnie z art. 55¹ powołanego powyżej Kodeksu cywilnego przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

Czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych (art. 55² Kodeksu cywilnego).

Z kolei zgodnie z art. 55⁴ ww. Kodeksu cywilnego nabywca przedsiębiorstwa lub gospodarstwa rolnego jest odpowiedzialny solidarnie ze zbywcą za jego zobowiązania związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa lub gospodarstwa, chyba że w chwili nabycia nie wiedział o tych zobowiązaniach, mimo zachowania należytej staranności. Odpowiedzialność nabywcy ogranicza się do wartości nabytego przedsiębiorstwa lub gospodarstwa według stanu z chwili nabycia, a według cen w chwili zaspokojenia wierzyciela. Odpowiedzialności tej nie można bez zgody wierzyciela wyłączyć ani ograniczyć.

Ostatnio wymieniony przepis statuuje solidarną odpowiedzialność zbywcy i nabywcy przedsiębiorstwa w celu ustanowienia szczególnej ochrony dla wierzycieli, której nie może wyłączyć porozumienie między zbywcą a nabywcą przedsiębiorstwa.

Natomiast na mocy art. 519 cyt. Kodeksu cywilnego, osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony (przejęcie długu).

Przejęcie długu zachodzi, gdy wskutek jakiegokolwiek zdarzenia prawnego dochodzi do wstąpienia osoby trzeciej w miejsce dłużnika i zwolnienie dotychczasowego dłużnika z długu. Przedmiotem przejęcia długu może być dług wynikający z zobowiązania solidarnego i przejmującym dług jednego z dłużników solidarnych może być zarówno osoba trzecia względem stron zobowiązania, jak i również inny dłużnik solidarny.

Oznacza to, że nabywca przedsiębiorstwa w drodze darowizny może przejąć dług dłużnika solidarnego, jakim jest zbywca przedsiębiorstwa. W przypadku przejęcia długu przez nabywcę przedsiębiorstwa powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, zgodnie z powołanymi powyżej przepisami ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Należy ponadto zaakcentować, że co do zasady strony mają swobodę w określeniu, jakie elementy tworzące pojęcie przedsiębiorstwa objąć przedmiotem czynności prawnej, w tym wypadku umowy darowizny. Niemniej istnieje pewne niezbędne minimum składników, które należy ustalić w każdym indywidualnym przypadku pod względem możliwości prowadzenia działalności gospodarczej.

Zobowiązania związane z takim przedsiębiorstwem nie stanowią istotnego elementu definicji przedsiębiorstwa wyrażonej w ww. art. 1 Kodeksu cywilnego. Stąd zobowiązania mogą być ujęte w zespole składników określających przedsiębiorstwo lub mogą zostać z niego wyłączone, przy czym nie powoduje to pozbawienia wydzielonego kompleksu majątkowego możliwości uznawania go za przedsiębiorstwo.

Skoro zatem w wyniku umowy darowizny Przedsiębiorstwa na rzecz Wnioskodawczyni, Wnioskodawczyni nie przejmie jako obdarowana długów i ciężarów albo zobowiązań Darczyńcy, to w takim przypadku nie powstanie obowiązek podatkowy na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Tym samym, Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej wskazać należy, że rozstrzygnięcie w niej zawarte nie jest wiążące dla Organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące.

Natomiast odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawczynię wyroków Sądów należy wskazać, że źródłem prawa są przepisy a nie orzecznictwo. Podkreślić należy, że wyroki stanowią cenny dorobek w wykładni prawa ale jako takie nie mogą stanowić podstawy do rozstrzygnięcia w zakresie analizowanego przepisu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.