IBPB-2-1/4514-332/16/PM - Podatek od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. , poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 6 czerwca 2016 r. (data wpływu do Biura - 9 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki - jest prawidłowe.

W dniu 9 czerwca 2016 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Dnia 9 czerwca 2015 r., mąż Wnioskodawczyni podpisał umowę pożyczki ze swoją matką na kwotę 32.500 zł. W związku z powyższym, mąż złożył odpowiednią deklarację podatkową dla tej transakcji we właściwym urzędzie skarbowym w terminie 14 dni i jako przedstawiciel zerowej grupy podatkowej, został zwolniony z płacenia podatku od czynności cywilnoprawnych.

Pieniądze pochodzące z ww. źródła zostały w pełniej kwocie wykorzystane na kupno nieruchomości (akt notarialny z 11 czerwca 2015 r.), której właścicielami stali się oboje Wnioskodawczyni i jej mąż 15 kwietnia 2016 r., co zostało potwierdzone aktem notarialnym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z tym, że Wnioskodawczynię oraz jej męża łączy ustawowa wspólność majątkowa, Wnioskodawczyni - jako żona - powinna była zapłacić podatek od czynności cywilnoprawnych wynikający z umowy pożyczki zawartej pomiędzy jej mężem a jego matką, pomimo że Wnioskodawczyni nie była stroną w tej umowie - nie była pożyczkobiorcą.

Zajmując stanowisko Wnioskodawczyni wskazała, że zgodnie z art. 4 ustawy o podatku od czynność cywilnoprawnych obowiązek podatkowy przy umowie pożyczki i umowie depozytu nieprawidłowego ciąży na biorącym pożyczkę lub przechowawcy. Z racji tego, że Wnioskodawczyni nie była stroną we wspomnianej umowie pożyczki, nie była pożyczkobiorcą, to nie była zobowiązana składać deklaracji p.c.c.-3 ani płacić podatku od umowy pożyczki ustanowionej pomiędzy mężem Wnioskodawczyni a jego matką.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 223) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy podatkowi temu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

Na podstawie art. 4 pkt 7 cyt. ustawy obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem art. 5, przy umowie pożyczki ciąży na biorącym pożyczkę.

Z treści wniosku wynika, że stronami umowy pożyczki jest mąż Wnioskodawczyni oraz jego matka; Wnioskodawczynię oraz jej męża łączy ustawowa wspólność majątkowa.

Jak wynika z wniosku - przedmiotowa umowa pożyczki została zawarta wyłącznie pomiędzy mężem Wnioskodawczyni i jego matką. Z tych powodów nie można uznać, że stroną tej umowy jest również Wnioskodawczyni (żona pożyczkobiorcy), pomimo faktu pozostawania przez nią w ustroju wspólności majątkowej małżeńskiej.

Z powołanego wyżej przepisu art. 4 pkt 7 cyt. ustawy jasno bowiem wynika, iż w przypadku umowy pożyczki obowiązek podatkowy z tego tytułu ciąży na pożyczkobiorcy. Wnioskodawczyni - jako osoba niebędąca stroną omawianej umowy - nie jest pożyczkobiorcą. Nie jest zatem również obowiązana do uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu ww. pożyczki.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.