IBPB-2-1/4514-290/15/MZ - Ustalenie skutków podatkowych zawarcia umowy faktoringu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. , poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 9 września 2015 r. (data wpływu do Biura - 14 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy faktoringu - jest prawidłowe.

W dniu 14 września 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy faktoringu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: Faktorant lub Wnioskodawca) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością - międzynarodową agencją pracy, której głównym zadaniem jest oferowanie w pełni wykwalifikowanych pracowników tymczasowych. Jest również czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w Polsce.

Wnioskodawca zawarł Ogólnoeuropejską Umowę Faktoringu (Pan-European Factoring Agreement, dalej: Umowa) ze spółką kapitałową zarejestrowaną we Francji, prowadzącą działalność gospodarczą obejmującą m.in. wykonywanie usług faktoringowych oraz zarejestrowaną we Francji dla celów podatku od towarów i usług (dalej: Faktor).

Faktor - czyli spółka kapitałowa zarejestrowana we Francji, prowadząca działalność gospodarczą i zarejestrowana we Francji dla celów podatku od towarów i usług, jest podatnikiem nieposiadającym siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Zasadniczym powodem zawarcia umowy jest umożliwienie Wnioskodawcy finansowania bieżącej działalności jego przedsiębiorstwa. Celem zawarcia umowy jest ramowe uregulowanie kwestii przenoszenia wierzytelności i należnego wynagrodzenia z tytułu wykonywania przez Faktora na rzecz Faktoranta usług faktoringu. W oparciu o umowę dokonywane będą liczne cesje wierzytelności (dalej: cesje) oraz udostępniane będą Wnioskodawcy środki pieniężne.

Podstawą dokonywanych cesji, a tym samym również podstawą udostępnienia środków finansowych Faktorantowi, będą umowy przelewu wierzytelności w rozumieniu art. 509-516 ustawy - Kodeks cywilny, które w szczególności przybiorą postać nienazwanej w polskim prawie cywilnym umowy faktoringu. Na ich podstawie Faktor przyjmie zobowiązanie do zapewnienia finansowania Wnioskodawcy poprzez zapłatę ceny za nabywane od niego wierzytelności z tytułu dostarczanych przez Faktoranta towarów lub świadczonych przez Faktoranta usług oraz zobowiązanie do wykonywania określonych czynności prawnych lub faktycznych na rzecz Faktoranta, związanych z nabywanymi wierzytelnościami.

W umowie, Faktor zobowiązał się do:

* przyjęcia wierzytelności przelanych przez Faktoranta,

* finansowania działalności przedsiębiorstwa Faktoranta, w drodze zapłaty Faktorantowi wynagrodzenia przed uzyskaniem od dłużnika faktycznej zapłaty tytułem zaspokojenia wierzytelności pierwotnie przysługujących Faktorantowi,

* upoważnienia Faktoranta do dochodzenia wierzytelności i przekazywania ich Faktorowi,

* w razie cofnięcia upoważnienia - do zarządzania wierzytelnościami i ich dochodzenia we własnym imieniu,

* prowadzenia na rzecz Faktorantów rachunków bieżących, na których księgowane są przesunięcia majątkowe dokonane pomiędzy stronami wynikające z realizacji umowy,

* gotowości faktorskiej - gotowości do przyjęcia, w wykonaniu umowy, oferty zawarcia jednostkowych cesji wierzytelności przedstawionych przez Faktoranta zgodnie z treścią umowy.

W umowie, Wnioskodawca zobowiązał się do:

* przelania wierzytelności na Faktora,

* zbycia wierzytelności wyłącznie na rzecz Faktora,

* niezawierania z osobami trzecimi umów, które mogłyby szkodzić interesowi Faktora wynikającemu z przyjętych wierzytelności,

* w przypadku, gdy raz już zbył wierzytelność względem pewnego dłużnika - do zbycia wszystkich nowych wierzytelności względem tego dłużnika Faktorowi.

Na podstawie umowy, w przypadku gdy wierzytelność nie spełni kryteriów w niej wskazanych lub będzie nieściągalna, Faktor będzie miał możliwość przelania wierzytelności powrotnie na Faktoranta.

W odniesieniu do dłużnika Faktoranta, faktoring będzie miał charakter jawny. Oznacza to, że dłużnik zostanie poinformowany o dokonaniu przez Wnioskodawcę przelewu wierzytelności na Faktora i ewentualnego przelewu zwrotnego.

Przedmiotem przelewów będą jedynie wierzytelności spełniające określone warunki, tj.m.in.:

* muszą w pełni przysługiwać Faktorantowi,

* powinny wynikać z umów bezzwrotnej sprzedaży towarów lub usług,

* powinny podlegać prawu właściwemu dla siedziby Faktoranta lub prawu właściwemu, na które zgodził się Faktor po przeanalizowaniu towarzyszących okoliczności,

* powinny być denominowane w PLN lub innej walucie wskazanej w umowie,

* powinny być udokumentowane na fakturach wydanych Faktorowi przez Faktoranta, a wystawionych wobec dłużników Faktoranta,

* powinny być źródłem ważnego, zgodnego z prawem, wiążącego i wykonywalnego zobowiązania do zapłaty,

* nie mogą podlegać wymogowi uzyskania zgody dłużnika Faktoranta na przeniesienie (przelew) takiej wierzytelności albo zgoda taka powinna zostać uzyskana przed przeniesieniem (przelaniem) wierzytelności na rzecz Faktora,

* nie mogą wynikać z umów z konsumentami.

W przypadku, gdy niektóre z wierzytelności nie spełnią kryteriów wymienionych w umowie, będą przenoszone zwrotnie na Faktoranta.

W przypadku wierzytelności zabezpieczonych wekslem, aby wyodrębnić prawo wynikające z weksla, Wnioskodawca będzie zobowiązany przedłożyć Faktorowi dokument (y) weksla (i) wraz z deklaracjami) wekslowymi.

Z tytułu świadczonych usług, Faktor otrzyma od Wnioskodawcy wynagrodzenie na zasadach prowizyjnych, ustalone na poziomie:

* 0,21% wartości wierzytelności nabytych w toku realizacji umowy, nie mniej niż 50.000 EURO rocznie za okres kończący się 31 grudnia 2015 r. oraz 100.000 EURO rocznie w następnych latach - z tytułu prowizji podstawowej,

* średniej arytmetycznej stawki EURIBOR (w przypadku wierzytelności denominowanych w EURO) /LIBOR (w przypadku innych wierzytelności) z podstawą na poziomie 0,1% +1,2% marży rocznie - z tytułu prowizji specjalnej,

* 25.000 EURO - z tytułu prowizji przygotowawczej.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wskazane w opisie czynności dokonywane przez Wnioskodawcę w związku z realizacją umowy stanowią transakcję podlegającą opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Wnioskodawca zajął stanowisko, że wskazane w opisie czynności dokonywane przez Wnioskodawcę w związku z realizacją umowy nie stanowią transakcji podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, wskazane w opisie czynności dokonywane przez Wnioskodawcę w związku z realizacją Umowy nie stanowią transakcji podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Nie stanowią bowiem żadnej z umów wskazanych w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych zawartym w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

* umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,

* umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,

* umowy darowizny - w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,

* umowy dożywocia,

* umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności - w części dotyczącej spłat lub dopłat,

* ustanowienie hipoteki,

* ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,

* umowy depozytu nieprawidłowego,

* umowy spółki,

a także zmiany tych umów oraz orzeczenia sądów i ugody, o ile wywołują takie same skutki prawne jak czynności wymienione w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Artykuł 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych wskazuje na zamknięty katalog zdarzeń podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Ponieważ nie ma wątpliwości, że zawarcie umowy ani cesje nie będą stanowić ani zmiany umowy, ani tym bardziej wyroku sądu lub ugody w rozumieniu art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, konsekwencje tych czynności na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych uzależnione są przede wszystkim od możliwości zakwalifikowania tych umów, jako jednej z czynności wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

O kwalifikacji prawnej określonej czynności prawnej dla celów opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych decyduje wyłącznie jej treść (elementy przedmiotowo istotne), z pominięciem innych elementów, np. nazwy. Tym samym, jeżeli strony zawierają umowę i układają stosunki w jej ramach w określony sposób, to dla oceny, czy powstanie obowiązek podatkowy na gruncie podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku z dokonaniem wskazanej w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych czynności, miarodajne są rzeczywiste prawa i obowiązki stron tej umowy.

Jednocześnie, jak słusznie podkreśla się w doktrynie "w zakresie umów nienazwanych należy uznać za niepodważalny pogląd, iż jako niezdefiniowane oraz niewymienione w ustawie nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych" (R. Jurkiewicz, Transakcje finansowe - zakres przedmiotowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, (w:) Monitor Podatkowy, nr 3/2010).

Ustawa o podatku od czynności cywilnoprawnych nie zawiera normatywnej definicji umów wymienionych w art. 1 ust. 1 tej ustawy i podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. W szczególności, ustawa o podatku od czynności cywilnoprawnych w żaden sposób nie precyzuje, co należy rozumieć przez umowę sprzedaży lub umowę pożyczki (jako najbliższe przedstawionej w opisie zdarzenia przyszłego umowie). W konsekwencji, kierując się wykładnią systemową ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, należy odwołać się do znaczenia tych pojęć już funkcjonujących w systemie prawa, w szczególności poprzez przepisy prawa cywilnego. Ponieważ umowy cywilnoprawne wymienione w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stanowią umowy nazwane, to (lege non distinguente) nie ma podstaw aby nadawać im inne znaczenie, niż to obowiązujące już na gruncie prawa cywilnego czy handlowego, skoro sam ustawodawca nie wprowadza takiego rozróżnienia. Nie stoi na przeszkodzie takiemu stanowisku zasada autonomii prawa podatkowego.

Z powyższego wynika, że aby transakcja mogła zostać uznana za umowę sprzedaży lub umowę pożyczki podlegającą opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, musi spełniać warunki określone odpowiednio w art. 535 ustawy - Kodeks cywilny, tj. umowa sprzedaży, lub w art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego, tj. umowa pożyczki.

Biorąc pod uwagę wskazany w zdarzeniu przyszłym opis transakcji nie powinno budzić wątpliwości, iż rozważana przez Wnioskodawcę transakcja nie stanowi umowy pożyczki. Wnioskodawca nie przenosi bowiem na Faktora środków pieniężnych z zastrzeżeniem ich zwrotu. Wypłacone środki pieniężne stanowią formę spłaty wierzytelności Faktoranta w celu uzyskania przez Faktora praw do tych wierzytelności i tylko na zasadzie wyjątku jeżeli wierzytelność nie spełni kryteriów w niej wskazanych lub będzie nieściągalna, Faktor ma możliwość przelania wierzytelności powrotnie na Wnioskodawcę i odzyskania wypłaconych mu środków.

Niewątpliwie również wskazana w opisie zdarzenia przyszłego transakcja nie stanowi umowy sprzedaży, co wynika w szczególności z następujących okoliczności:

* Celem umowy nie jest zobowiązanie się Wnioskodawcy do przeniesienia na Faktora własności praw do wierzytelności przy jednoczesnym zobowiązaniu się Faktora do zapłaty ekwiwalentnej ceny. Podstawowym celem umowy jest finansowanie działalności Faktoranta oraz wyegzekwowanie przez Faktora zobowiązania pierwotnego dłużnika Faktoranta. Przeniesienie zaś praw do wierzytelności na Faktora stanowi jedynie środek służący powyższemu.

* Umowa przewiduje szereg kompleksowych zobowiązań Wnioskodawcy oraz Faktora, spośród których przeniesienie praw do wierzytelności na Faktora stanowi jedynie element stosunku prawnego pomiędzy Wnioskodawcą a Faktorem.

* Środki pieniężne jakie wypłaci Faktor Wnioskodawcy nie stanowią zapłaty ceny, a jedynie formę finansowania na rzecz Faktoranta przed uzyskaniem od dłużnika faktycznej zapłaty tytułem zaspokojenia wierzytelności pierwotnie przysługujących Faktorantowi.

* Wnioskodawca nie przenosi ostatecznie i bezwarunkowo praw do wierzytelności na Faktora, gdyż Faktor ma możliwość przelania wierzytelności powrotnie na Faktoranta i odzyskania wypłaconych mu środków jeżeli wierzytelność nie spełni kryteriów w niej wskazanych lub będzie nieściągalna. Zatem na Faktora nie przechodzi ryzyko związane z wierzytelnościami, co zasadniczo miałoby miejsce gdyby celem umowy była sprzedaż praw do wierzytelności.

Mając zatem na uwadze opis zdarzenia przyszłego oraz całokształt postanowień umowy, należy uznać, że stanowi ona umowę nienazwaną wyróżnianą zarówno w nauce prawa, jak i w praktyce organów podatkowych jako faktoring. Umowa ta, skonstruowana w oparciu o swobodę zawierania umów zgodnie z art. 353¹ Kodeksu cywilnego, co przy jej definiowaniu implikuje odwołanie się do dorobku doktryny ekonomicznej, zgodnie z którą faktoring polega na nabywaniu przez faktora (usługodawcę) niewymagalnych wierzytelności faktoranta (usługobiorcy), przysługujących temu drugiemu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w zamian za odpowiednie wynagrodzenie, odpowiadające najczęściej określonemu procentowi wartości nominalnej wierzytelności głównej oraz prowizji faktora, co zostało odzwierciedlone w treści umowy.

Jest przy tym przyjęte, że faktoring występować może w różnych formach:

* faktoringu właściwego (bez prawa zwrotnego przeniesienia wierzytelności przez faktora na faktoranta),

* faktoringu niewłaściwego (z prawem zwrotnego przeniesienia wierzytelności przez faktora na faktoranta),

* faktoringu mieszanego (z podziałem ryzyka niewypłacalności dłużnika pomiędzy faktorem i faktorantem).

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, umowa stanowi umowę faktoringu, ponieważ głównym celem jej zawarcia jest odpłatne udzielenie Wnioskodawcy finansowania. W ramach umowy będzie dochodziło do przelewów wierzytelności (cesji), a Faktor będzie także zobowiązany do wykonywania szeregu usług dodatkowych, do których należeć będzie m.in. prowadzenie na rzecz Faktoranta rachunków bieżących, na których księgowane są przesunięcia majątkowe dokonane pomiędzy stronami wynikające z realizacji umowy. Umowa stanowi umowę faktoringu niewłaściwego, ponieważ Faktor zachowa prawo do dokonania cesji zwrotnej wierzytelności, w przypadku niewypłacalności dłużnika.

W analizowanej sytuacji dokonywane w oparciu o umowę przelewy wierzytelności (cesje), choć technicznie podlegające prawu polskiemu są regulowane postanowieniami, podlegającej prawu obcemu, umowy faktoringu. Przelewy wierzytelności nie są tu samoistnymi zdarzeniami, stanowią bowiem niezbędny element kompleksowej usługi faktoringu, mającej na celu finansowanie działalności Faktoranta oraz wyegzekwowanie przez Faktora zobowiązania pierwotnego dłużnika Faktoranta. Zatem przelewy wierzytelności (cesje) jako czynności prawne mające na celu realizację wyżej wymienionej kompleksowej umowy faktoringu (istniejącej w analizowanej strukturze tylko w wykonaniu umowy faktoringu) nie mogą być rozpatrywane jako odrębne czynności prawno-podatkowe. Z tego powodu, z uwagi na brak wspomnianej odrębności, w analizowanej transakcji przybierają jedynie postać czynności zbliżonych do umowy sprzedaży w rozumieniu art. 535 i następnych Kodeksu cywilnego, a zatem nie przybierają postaci którejkolwiek z czynności cywilnoprawnych, które zostały wymienione w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz fakt, że umowa stanowi umowę faktoringu, należącą do grupy tzw. umów nienazwanych, a umowy takie pozostają poza wyznaczonym przez art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych zakresem czynności opodatkowanych podatkiem od czynności cywilnoprawnych, Wnioskodawca nie dokona w związku z przystąpieniem do umowy ani cesjami czynności opodatkowanej podatkiem od czynności cywilnoprawnych w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, wskazane w opisie czynności dokonywane przez Wnioskodawcę w związku z realizacją umowy nie stanowią transakcji podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca przywołał stanowiska zaprezentowane przez organy podatkowe w wydanych interpretacjach indywidualnych jak również wyrok NSA z 26 czerwca 2008 r. sygn. akt II FSK 626/07, wyrok NSA w Łodzi z 30 listopada 2001 r. sygn. akt I SA/Łd 251/00 oraz wyrok WSA w Gdańsku z 2 lutego 2011 r. sygn. akt I Sa/Gd 1/11.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy tylko w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych. W pozostałym zakresie wniosku, dotyczącym podatku od towarów i usług, zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 626, z późn. zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

* umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,

* umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,

* umowy darowizny - w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,

* umowy dożywocia,

* umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności - w części dotyczącej spłat lub dopłat,

* ustanowienie hipoteki,

* ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,

* umowy depozytu nieprawidłowego,

* umowy spółki.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Reasumując należy stwierdzić, że umowa faktoringu nie należy do katalogu czynności cywilnoprawnych wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. A zatem przedstawiona we wniosku umowa faktoringu oraz świadczone w jej ramach czynności nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych należy stwierdzić, że interpretacje te zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego - wskazać należy, iż orzeczenia te dotyczą konkretnych spraw podatników osadzonych w określonym stanach faktycznych i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.