IBPB-2-1/4511-99/15/BD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. , poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 24 kwietnia 2015 r. (data wpływu do Biura - 30 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodu pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym do/z miejsca zamieszkania z/do miejsca wykonywania obowiązków służbowych - jest prawidłowe.

W dniu 30 kwietnia 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodu pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym do/z miejsca zamieszkania z/do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Spółka), na podstawie stosownego pisemnego aktu powierzenia mienia, przekazuje swoim pracownikom (głównie osobom zatrudnionym na stanowisku handlowców) samochody osobowe oraz osobowo-ciężarowe do korzystania z obowiązkiem zwrotu. Na podstawie aktu powierzenia pracownik, co do zasady, uprawniony jest do korzystania z pojazdu wyłącznie w celach służbowych. Jednak z uwagi na fakt, iż pracownicy, a zwłaszcza pracownicy zatrudnieni na stanowiskach handlowców, realizują tymi powierzonymi pojazdami wyjazdy służbowe do klientów Wnioskodawcy na terenie całego kraju, w aktach powierzenia wskazano, że mają oni prawo dojeżdżać powierzonymi im samochodami z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z pracy do miejsca zamieszkania. Jednocześnie w aktach powierzenia zostały nałożone na pracowników obowiązki związane z dbałością o pojazd, w tym zwłaszcza obowiązek parkowania pojazdu w bezpiecznym miejscu oraz obowiązek dbałości o jego stan techniczny. W aktach powierzenia zawarto również zapis, iż tego rodzaju korzystanie z samochodu nie stanowi jego używania dla celów prywatnych.

Przyjęcie przez Wnioskodawcę (Spółkę) w aktach powierzenia, takiego rozwiązania było podyktowane tym, iż pracownicy często wyjeżdżają do klientów Wnioskodawcy bezpośrednio z domu, gdyż jest to w wielu wypadkach mniej kosztowne (np. trasa dojazdu konkretnego pracownika liczona od miejsca zamieszkania do klienta Wnioskodawcy może być krótsza niż trasa do tego klienta liczona od siedziby Wnioskodawcy). Tym samym pracownicy mogą rozpoczynać podróż służbową z miejsca zamieszkania, co jest dopuszczalne.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wykorzystywanie przez pracowników samochodów służbowych na dojazdy z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i z powrotem, w sytuacji, gdy w akcie powierzenia mienia zostały nałożone na pracownika obowiązki związane z dbałością o pojazd, w tym zwłaszcza obowiązek parkowania pojazdu w bezpiecznym miejscu oraz obowiązek dbałości o jego stan techniczny, powoduje, że po stronie takiego pracownika powstaje przychód ze stosunku pracy (art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), a tym samym, czy po stronie Wnioskodawcy (płatnika) powstaje obowiązek pobrania i odprowadzenia na rachunek właściwego urzędu skarbowego zaliczki z tego tytułu na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawcy przejazdy z miejsca pracy do miejsca zamieszkania oraz z miejsca zamieszkania do miejsca pracy samochodem służbowym nie stanowią, po stronie pracownika, przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż takie przejazdy należy uznać za wykorzystywanie pojazdu do celów służbowym.

Zaznaczyć bowiem należy, iż pracownik jest zobowiązany do całego szeregu określonych w akcie powierzenia obowiązków dotyczących pojazdu, w tym zwłaszcza jest zobowiązany do zapewnienia bezpiecznego parkowania pojazdu oraz dbałości o jego stan techniczny. Te obowiązki, które odnoszą się do mienia powierzonego przez pracodawcę (Wnioskodawcę), mają niewątpliwie charakter obowiązków służbowych, co jednoznacznie wskazuje, że wspomniane przejazdy nie mogą być uznane za korzystanie z pojazdu dla celów prywatnych. Ponadto - ze względu na zakres obowiązków pracowniczych - pracownicy Wnioskodawcy często wyjeżdżają w podróże służbowe do klientów Wnioskodawcy bezpośrednio z miejsca zamieszkania, co również uzasadnia stanowisko, że opisane powyżej przejazdy mają charakter służbowy.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, nie dojdzie w tym przypadku do powstania przychodu po stronie pracownika, a tym samym Wnioskodawca, jako płatnik, nie będzie z tego tytułu zobowiązany do pobrania i odprowadzenia na rachunek właściwego urzędu skarbowego należnej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Przydzielenie pracownikowi przez Wnioskodawcę, na podstawie aktu powierzenia, samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie powoduje bowiem powstania jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego z tytułu jego użytkowania po stronie pracownika, lecz umożliwia pracownikowi wyłącznie prawidłowe wykonywanie obowiązków służbowych. Zaś użytkowanie przez pracowników wskazanych przez pracodawcę samochodów służbowych jest wyłącznie potrzebą pracodawcy. Tym samym jest oczywiste, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) - opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, iż źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.) - pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanego wyżej przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania, będącego wyznaczonym miejscem parkowania do siedziby firmy oraz z siedziby firmy do miejsca zamieszkania - co do zasady - nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę zgodnie z uregulowanymi zasadami.

Sytuacja taka występuje wówczas, gdy pracodawca nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym mógłby bezpiecznie parkować samochody użytkowane przez pracowników, bądź gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez pracowników.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca na podstawie stosownego pisemnego aktu powierzenia mienia, przekazuje swoim pracownikom (głównie osobom zatrudnionym na stanowisku handlowców) samochody osobowe oraz osobowo-ciężarowe do korzystania z obowiązkiem zwrotu. Na podstawie aktu powierzenia pracownik, co do zasady, uprawniony jest do korzystania z pojazdu wyłącznie w celach służbowych. Jednak z uwagi na fakt, iż pracownicy, a zwłaszcza pracownicy zatrudnieni na stanowiskach handlowców, realizują tymi powierzonymi pojazdami wyjazdy służbowe do klientów Wnioskodawcy na terenie całego kraju, w aktach powierzenia wskazano, że mają oni prawo dojeżdżać powierzonymi im samochodami z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z pracy do miejsca zamieszkania. Jednocześnie w aktach powierzenia zostały nałożone na pracowników obowiązki związane z dbałością o pojazd, w tym zwłaszcza obowiązek parkowania pojazdu w bezpiecznym miejscu oraz obowiązek dbałości o jego stan techniczny. W aktach powierzenia zawarto również zapis, iż tego rodzaju korzystanie z samochodu nie stanowi jego używania dla celów prywatnych. Przyjęcie przez Wnioskodawcę (Spółkę) w aktach powierzenia, takiego rozwiązania było podyktowane tym, iż pracownicy często wyjeżdżają do klientów Wnioskodawcy bezpośrednio z domu, gdyż jest to w wielu wypadkach mniej kosztowne (np. trasa dojazdu konkretnego pracownika liczona od miejsca zamieszkania do klienta Wnioskodawcy może być krótsza niż trasa do tego klienta liczona od siedziby Wnioskodawcy). Tym samym pracownicy mogą rozpoczynać podróż służbową z miejsca zamieszkania, co jest dopuszczalne.

Jak wynika z przywołanego powyżej stanu faktycznego używanie samochodów służbowych służyć będzie pracownikom wyłącznie w celach związanych ze świadczeniem pracy (zadań służbowych). Pracodawca zamierza bowiem powierzyć pracownikom samochody służbowe w celu ułatwienia im wykonywania obowiązków służbowych na rzecz Spółki ze względu na charakter pełnionych funkcji wymagających dyspozycyjności i mobilności. To oznacza, iż w takiej sytuacji trudno uznać, że pracownikom powierzono samochody tylko po to, aby zapewnić im transport z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i z powrotem. Tym samym bezpodstawnym byłoby także stwierdzenie, że w takiej sytuacji następuje przysporzenie majątkowe dla pracowników w postaci nieodpłatnego świadczenia.

Inaczej sytuacja wyglądałaby wówczas, gdyby samochody służbowe zostały powierzone pracownikom tylko i wyłącznie po to, aby mogli nimi dojeżdżać z miejsca zamieszkania do pracy i z pracy do miejsca zamieszkania, a więc nie w celu realizacji zadań służbowych lecz celów osobistych. Z opisu stanu faktycznego wynika jednakże, że przekazanie pracownikom samochodów służbowych do używania podyktowane jest tylko i wyłącznie potrzebami pracodawcy: prawidłową realizacją powierzonych zadań, mobilnością.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż w wyżej powołanym stanie faktycznym przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania zadań służbowych i z powrotem, powierzonymi samochodami służbowymi - co, jak wynika z wniosku, zostało podyktowane charakterem pracy - nie będą stanowiły dla pracowników przychodu ze stosunku pracy, o ile przejazdy te będą odbywać się wyłącznie w celach służbowych. Przejazdy służbowym samochodem stanowią realizację celu służbowego, jakim jest: dbałość o powierzone mienie pracodawcy wyrażone w ustanowionych przez Spółkę aktach powierzenia mienia, w których zostały ustalone m.in. zasady parkowania samochodu służbowego w miejscu gwarantującym jego bezpieczeństwo; a także gotowość (mobilność) do wykonania powierzonych zadań.

Reasumując należy stwierdzić, iż przejazdy ww. pracowników samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i w kierunku odwrotnym - o ile nie służą one osobistym celom pracowników lecz odbywają się w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem wartości tego świadczenia nie można zaliczyć do przychodu pracowników ze stosunku pracy. Zatem z tego tytułu na Wnioskodawcy nie ciążą żadne obowiązki płatnika podatku dochodowego.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.