IBPB-2-1/4511-76/15/BD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. , poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 kwietnia 2015 r. (data wpływu do Biura - 24 kwietnia 2015 r.), uzupełnionym 9 lipca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu skierowania pracowników do pracy w RPA - jest prawidłowe.

W dniu 24 kwietnia 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu skierowania pracowników do pracy w RPA.

Z uwagi na braki formalne wniosku, w piśmie z 25 czerwca 2015 r. znak: IBPB-2-1/4511-76/15/BD wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 9 lipca 2015 r.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu zostało przedstawione następujące stan faktyczny:

Wnioskodawca - Spółka podpisała kontrakt z firmą posiadającą oddział w RPA. Pracownicy Wnioskodawcy zostaną wysłani na podstawie polecenia służbowego w podróż służbową do wykonywania obowiązków służbowych w RPA zgodnie z brzmieniem art. 775 § 1 Kodeksu pracy.

Polska Spółka - Wnioskodawca nie posiada zakładu w rozumieniu art. 5 umowy w sprawie podwójnego opodatkowania a zaliczki na podatek od osób fizycznych będą odprowadzane przez Spółkę do polskiego urzędu skarbowego.

Pracownicy posiadają miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (tekst jedn.: rezydencję podatkową) oraz ośrodek interesów życiowych w Polsce (żona, dziecko, mieszkanie). Wynagrodzenie i diety z tytułu podróży służbowej będzie wypłacał podmiot mający siedzibę w Polsce.

W RPA okres pobytu wyniesie 90 dni, po którym pracownicy wrócą do Polski na okres 3 tygodni. Następnie zostaną ponownie wysłani do RPA, gdzie będą przebywać kolejne 90 dni na podstawie stosownego polecenia służbowego Wnioskodawcy, jednak Wnioskodawca zakłada, że łącznie nie przekroczą 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym.

Wątpliwość budzi u Wnioskodawcy sposób przeliczania 183 dni w 12 miesięcznym okresie pobytu pracowników przebywających w podróży służbowej i czy zasada 183 dni ma zastosowanie do pojęcia podróży służbowej.

Przyjmując, że pracownicy wyjadą w celu realizacji obowiązków służbowych na polecenie Wnioskodawcy do Spółki X w RPA w terminie od 11 maja do 31 sierpnia 2015 r. Następnie w terminie od 1 do 15 września 2015 r. będą przebywać w Polsce ze względu na planowany urlop. Od 16 września 2015 r. będą kontynuować podróż służbową do 31 października 2015 r. łącznie przebywając 157 dni w RPA.

Wnioskodawca rozważa również przypadek, że podróż służbowa mogłaby ulec przedłużeniu ze względu na długość trwania projektu. W przypadku przedłużenia podróży służbowej do 30 listopada 2015 r. pobyt łącznie przekroczy 187 dni. Wnioskodawca podaje więc, że przekroczenie 183 dni pobytu w RPA nastąpi w dniu 27 listopada 2015 r. w przypadku przedłużenia podróży służbowej.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, że w RPA nie znajduje się oddział firmy, z którą zawarł kontrakt. Oddział firmy nie będzie ponosił jakichkolwiek kosztów na rzecz Wnioskodawcy związanych z wykonywaną pracą przez wysłanych tam pracowników z Polski. Wnioskodawca będzie sam ponosił odpowiedzialność lub ryzyko związane z wynikami pracy pracowników na terenie RPA. Na Wnioskodawcy będzie również spoczywał obowiązek instruowania i kontrolowania pracowników. Prace na terytorium RPA będą prowadzone pod kontrolą Wnioskodawcy i to on będzie ponosił za nie odpowiedzialność. Wnioskodawca będzie udostępniał również pracownikom narzędzia i materiały m.in. komputery, oprogramowania oraz oprzyrządowanie.

Liczbę i kwalifikację pracowników określał będzie polski Wnioskodawca, kontrahent posiadający udziały w RPA nie będzie ingerował w to, którzy pracownicy będą tą pracę realizować.

Wnioskodawca wskazał, że to Polska została wskazana jako miejsce wykonywania pracy w ramach istniejącego stosunku pracy dla pracowników, którzy wysłani zostaną do pracy na terenie RPA. Ponadto pracownik będzie przebywał w podróży służbowej i nie będą w związku z tym zmieniane warunki pracy i płacy. Pracownicy będą otrzymywać diety z tytułu podróży służbowej.

Polska Spółka będzie w rzeczywistości faktycznym pracodawcą pracowników wykonujących zadania w RPA i to ona będzie ponosiła ekonomiczny ciężar ich pracy.

Wnioskodawca nie wie z góry, czy wysłani pracownicy na teren RPA przekroczą łącznie 183 dni podczas danego roku kalendarzowego.

Wnioskodawca zaznaczył, że nie jest agencja pracy tymczasowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy i kiedy płatnik powinien zaprzestać naliczania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy w Polsce od wypłaconych wynagrodzeń pracownikowi, który pełni obowiązki służbowe na polecenie służbowe pracodawcy w RPA.

2. Czy po upływie 183 dni pobytu w RPA ze względu na przedłużenie kontraktu z zagranicznym kontrahentem i przedłużeniem okresu pobytu pracownika wysłanego w podróż służbową do RPA płatnik powinien odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy do urzędu skarbowego w Polsce.

3. Jeśli pracownicy przekroczą 183 dni w RPA liczone w dwunastomiesięcznym okresie pobytu czy i w jaki sposób należy przeliczyć wskazane 183 dni w przypadku podróży służbowej. Czy zasada 183 dni ma zastosowanie również w przypadku podróży służbowej.

Zdaniem Wnioskodawcy, opodatkowanie przychodu pracownika powinno odbyć się w Polsce, biorąc pod uwagę treść art. 15 ust. 1 i 2, a także art. 23 umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania pomiędzy Polską a Republiką Południowej Afryki - (Umowa między Rządem Rzeczpospolitej Polskiej a Rządem Republiki Południowej Afryki w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzona w Warszawie dnia 10 listopada 1993 r.).

W ocenie Wnioskodawcy zostaną bowiem spełnione wszystkie trzy warunki upoważniające do rozliczeń tylko w pierwszym umawiającym się Państwie:

Dodatkowo pracownicy przebywają w RPA na podstawie polecenia służbowego, zgodnie z brzmieniem art. 775 § 1 Kodeksu pracy.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów), bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy). Wnioskodawca uważa, że podatek dochodowy od osób fizycznych będzie odprowadzany przez niego prawidłowo do polskiego urzędu skarbowego przy założeniu, że pobyt pracowników nie przekroczy 183 dni w roku. W przypadku przekroczenia 183 dni w opinii Wnioskodawcy podatek powinien być uiszczany w RPA, ze względu na zapisy w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Polską a RPA.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a cyt. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych).

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

We wniosku wskazano, że pracownicy posiadają miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (tekst jedn.: rezydencję podatkową) oraz ośrodek interesów życiowych w Polsce (żona, dziecko, mieszkanie), wobec czego uznano, że posiadają oni nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z kolei, na podstawie art. 32 ust. 6 ustawy, zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

Z treści złożonego wniosku i jego uzupełnienia wynika, że pracownicy Wnioskodawcy - Spółki Polskiej wysłani zostaną na podstawie polecenia służbowego w podróż służbową do wykonywania obowiązków służbowych w RPA zgodnie z brzmieniem art. 775 § 1 Kodeksu pracy. Wnioskodawca nie posiada zakładu w rozumieniu art. 5 umowy w sprawie podwójnego opodatkowania a zaliczki na podatek od osób fizycznych będą odprowadzane przez Spółkę do polskiego urzędu skarbowego. W RPA okres pobytu wyniesie 90 dni, po którym pracownicy wrócą do Polski na okres 3 tygodni. Następnie zostaną ponownie wysłani do RPA, gdzie będą przebywać kolejne 90 dni na podstawie stosownego polecenia służbowego Wnioskodawcy, jednak Wnioskodawca zakłada, że łącznie nie przekroczą 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym. Wnioskodawca rozważa również przypadek, że podróż służbowa pracowników mogłaby ulec przedłużeniu ze względu na długość trwania projektu. Wówczas przekroczyłaby 183 dni.

Uwzględniając powyższe, w sytuacji opisanego zdarzenia przyszłego znajdą zastosowanie postanowienia umowy z dnia 10 listopada 1993 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Południowej Afryki w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1996 r. Nr 28, poz. 124).

Stosownie do art. 15 ust. 1 ww. umowy, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19 i 20 niniejszej umowy, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. umowy bez względu na postanowienia ustępu 1 tego artykułu, wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

W świetle powyższych przepisów wynagrodzenie pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba, że praca wykonywana jest na terytorium Republiki Południowej Afryki. Natomiast art. 15 ust. 2 umowy, określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika.

Jeżeli zatem wynagrodzenie będzie wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie będzie miał miejsca zamieszkania (siedziby) w Republice Południowej Afryki i pracodawca ten nie będzie prowadził działalności za pomocą położonego w tym kraju zakładu lub stałej placówki, to o podleganiu opodatkowania dochodów pracowników wysłanych w podróż służbową (do pracy) na teren Republiki Południowej Afryki tylko w Polsce lub zarówno w Polsce jak i w Republice Południowej Afryki i wynikających z tego tytułu obowiązkach płatnika lub ich braku będzie decydował okres przebywania tych pracowników w Republice Południowej Afryki.

Należy zauważyć, że stosownie do Komentarza do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) obliczanie długości pobytu w danym państwie jest dokonywane poprzez stosowanie metody opartej na "dniach fizycznej obecności". W ramach tej metody każda część dnia, nawet bardzo krótka, spędzona przez podatnika w danym państwie, liczy się jako dzień obecności w tym państwie przy obliczaniu okresu 183 dni. Jako dzień obecności liczone są: dzień przybycia i wyjazdu, wszystkie inne dni spędzone w danym państwie, także soboty i niedziele, święta narodowe, urlopy przed, w czasie i po zakończeniu działalności, dni choroby. Nie bierze się pod uwagę dni spędzonych w tym państwie w czasie przejazdu między dwoma miejscami położonymi poza tym państwem. Każdy pełny dzień spędzony natomiast poza danym państwem, czy to w celach wakacyjnych, służbowych, czy z innej przyczyny, nie może być brany pod uwagę.

Wobec tego należy stwierdzić, iż przebywanie ww. pracowników w Republice Południowej Afryki przez okres przekraczający łącznie 183 dni podczas danego roku kalendarzowego będzie oznaczało, że nie zostanie spełniony warunek, o którym mowa w art. 15 ust. 2 lit. a omawianej umowy zawartej między Polską a Republiką Południowej Afryki i tym samym nie zostaną spełnione łącznie wszystkie warunki wskazane w art. 15 ust. 2 ww. umowy, pozwalające wynagrodzenie za pracę pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce, uzyskane na terenie Republiki Południowej Afryki opodatkować tylko w Polsce, nawet gdyby pozostałe warunki art. 15 ust. 2 omawianej umowy były spełnione. W związku z tym uzyskane wynagrodzenie, zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy, będzie podlegało opodatkowaniu w Republice Południowej Afryki i w Polsce, jednakże tylko wynagrodzenie tych pracowników, których okres przebywania w Republice Południowej Afryki przekroczy łącznie 183 dni podczas danego roku kalendarzowego.

Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w Polsce należy zastosować określoną metodę unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 lit. a umowy, Polska będzie unikać podwójnego opodatkowania jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany w Południowej Afryce, to Polska z zastrzeżeniem postanowień ust. 2 i 3, zwolni taki dochód od podatku.

W myśl art. 23 ust. 2 tej umowy jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami artykułów 10, 11 i 12 może być opodatkowany w Południowej Afryce, to Polska zezwoli na odliczenie od podatku dochodowego tej osoby kwoty równej podatkowi dochodowemu zapłaconemu w Południowej Afryce. Takie odliczenie nie może jednak przekroczyć tej części podatku wyliczonego przed dokonaniem odliczenia, która odnosi się do części dochodu osiągnięto w Południowej Afryce.

Z kolei art. 23 ust. 3 ww. umowy stanowi, że jeżeli zgodnie z jakimkolwiek postanowieniem niniejszej umowy dochód osiągnięty przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedziby w Polsce jest zwolniony od podatku w Polsce, to Polska może, mimo to, przy obliczaniu kwoty od pozostałego dochodu takiej osoby wziąć pod uwagę dochód zwolniony od podatku.

W sytuacji natomiast gdy łączny okres pobytu pracownika na terenie Republiki Południowej Afryki podczas odbywania podróży służbowej nie przekroczy 183 dni podczas danego roku kalendarzowego, dochód z tytułu pracy tam wykonywanej będzie podlegał opodatkowaniu wyłącznie w Polsce. Tym samym nie wystąpi podwójne opodatkowanie i w tym przypadku nie znajdzie zastosowania metoda unikania podwójnego opodatkowania, o której mowa w wyżej powołanym art. 23 umowy.

Jeżeli pracodawca wie "z góry", że jego pracownicy będą przebywali w drugim Państwie przez okres lub okresy przekraczające łącznie 183 dni w danym roku kalendarzowym, to stosownie do art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracowników z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; chyba, że pracownicy ci złożą płatnikowi stosowny wniosek w sprawie poboru zaliczek. W takiej sytuacji bowiem wynagrodzenie za pracę wykonywaną w Republice Południowej Afryki, jak już wskazano powyżej, będzie podlegała opodatkowaniu w Republice Południowej Afryki według przepisów prawa tam obowiązujących, przy czym opodatkowaniu podlegać będzie dochód uzyskany od pierwszego dnia, w którym praca wykonywana będzie w Republice Południowej Afryki.

Natomiast w przypadku gdy pracodawca wie "z góry", że jego pracownicy będą przebywali w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w danym roku kalendarzowym oraz w sytuacji gdy pracodawca nie wie "z góry" czy zatrudnieni pracownicy będą przebywali w drugim Państwie przez okres lub okresy przekraczające łącznie 183 dni, a pozostałe warunki art. 15 ust. 2 umowy zawartej między Polska a w Republiką Południowej Afryki są spełnione, to do momentu nieprzekroczenia 183 dni w danym roku kalendarzowym, dochody tych pracowników Wnioskodawcy winny być opodatkowane zgodnie z art. 15 ust. 2 umowy, tj. w Polsce. W tym okresie Wnioskodawca jako zakład pracy obowiązany będzie obliczać i pobierać zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 31 i następne ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast z chwilą przekroczenia przez pracowników 183 dni pobytu w Republice Południowej Afryki w danym roku kalendarzowym, na Wnioskodawcy będącym płatnikiem nie będzie ciążył obowiązek poboru i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy do polskiego organu podatkowego od dochodów uzyskanych z pracy wykonywanej przez pracowników na terenie Republiki Południowej Afryki. Wnioskodawca winien wówczas zaniechać poboru zaliczek z uwagi na fakt, iż od chwili przekroczenia tego okresu wynagrodzenie za pracę wykonywaną w Republice Południowej Afryki będzie podlegało opodatkowaniu w tamtejszym kraju według przepisów prawa Republiki Południowej Afryki.

Biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe w kontekście omówionych wyżej regulacji, należy zgodzić się zatem ze stanowiskiem Wnioskodawcy, w którym jak sam wskazał, opodatkowanie przychodu pracownika powinno odbyć się w Polsce, biorąc pod uwagę treść art. 15 ust. 1 i 2, a także art. 23 umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania pomiędzy Polską a Republiką Południowej Afryki. Natomiast w momencie przekroczenia przez pracowników 183 dni pobytu w Republice Południowej Afryki podatek powinien być uiszczany w tamtejszym kraju, ze względu na zapisy omawianej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.