IBPB-2-1/4511-64/15/BJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. , poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 17 kwietnia 2015 r. (data wpływu do Biura - 22 kwietnia 2015 r.), uzupełnionym 1 lipca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 22 kwietnia 2015 r. o wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 19 czerwca 2015 r. znak: IBPB-2-1/4511-64/15/BJ wezwano Wnioskodawczynię o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono 1 lipca 2015 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Dwa lata temu Wnioskodawczyni podjęła pracę w innej miejscowości niż mieszka (Wnioskodawczyni mieszka w miejscu stałego zameldowania). Zakład pracy nie podwyższał kosztów uzyskania przychodów, dlatego Wnioskodawczyni robiła to rozliczając się na druku PIT-37.

Księgowa poinformowała Wnioskodawczynię, że nie może podwyższyć kosztów uzyskania przychodów, ponieważ zakład pracy mieści się w tej samej gminie, w której Wnioskodawczyni mieszka. Wnioskodawczyni pozyskała informację, że jeżeli zakład pracy mieści się w innej miejscowości niż się mieszka, to można koszty podwyższyć.

W piśmie z 30 czerwca 2015 r. (data wpływu do Biura - 1 lipca 2015 r.), stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że:

* Mieszka w miejscowości K. i dojeżdża do pracy w miejscowości S. Są to dwa różne sołectwa leżące w tej samem gminie.

* Miejsce stałego zamieszkania Wnioskodawczyni jest miejscem stałego zameldowania i położone jest poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy.

* Wnioskodawczyni nie otrzymuje dodatku za rozłąkę ani zwrotu kosztów przejazdu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni może podwyższyć koszty uzyskania przychodów w zeznaniu rocznym.

Wnioskodawczyni uważa, że skoro mieszka w miejscowości K. i dojeżdża do miejscowości S. to koszty uzyskania przychodów może podwyższyć.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

Natomiast w myśl ust. 13 przywołanego wyżej art. 22 ustawy - przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Z treści art. 22 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy wynika więc, że podwyższone koszty uzyskania przychodów przysługują jeżeli miejsce zamieszkania podatnika położone jest poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy. O zastosowaniu podwyższonych kosztów nie decyduje więc kwestia położenia zakładu pracy i miejsca zamieszkania podatnika w obrębie tej samej gminy.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni podjęła pracę w innej miejscowości niż mieszka (Wnioskodawczyni mieszka w miejscu stałego zameldowania). Wnioskodawczyni mieszka w miejscowości K. i dojeżdża do pracy w miejscowości S. Są to dwa różne sołectwa leżące w tej samem gminie. Miejsce stałego zamieszkania Wnioskodawczyni jest miejscem stałego zameldowania i położone jest poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy. Wnioskodawczyni nie otrzymuje dodatku za rozłąkę ani zwrotu kosztów przejazdu.

Wnioskodawczyni uważa, że skoro mieszka w miejscowości K. i dojeżdża do miejscowości S. to może podwyższyć koszty uzyskania przychodów.

W pierwszej kolejności należy dokonać wnikliwej analizy czy miejsce, z którego Wnioskodawczyni dojeżdża oraz miejsce wykonywania pracy są odrębnymi miejscowościami w rozumieniu przepisów prawa, bowiem tylko na tej podstawie można ustalić czy Wnioskodawczyni może zastosować podwyższone koszty uzyskania przychodu, czy też takie prawo jej nie przysługuje.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji "miejscowości" ani nie precyzuje w jaki sposób należy tę definicję ustalić. Z tej przyczyny odwołać się należy do tych wszystkich regulacji prawnych, które wyjaśnią czy sołectwo można uznać za miejscowość.

Brzmienie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 594, z późn. zm.) wyraźnie stanowi, że gmina może tworzyć jednostki pomocnicze: sołectwa oraz dzielnice, osiedla i inne. Jednostką pomocniczą może być również położone na terenie gminy miasto. Jednostki pomocnicze są więc wyłącznie wewnętrznymi jednostkami organizacyjnymi gminy. Ustawodawca, stanowiąc o organizacji wewnętrznej gminy (strukturze organów), umożliwia jej tworzenie jednostek pomocniczych zarówno na obszarach wiejskich (sołectwo), jak i obszarach zurbanizowanych (dzielnice, osiedla).

Zgodnie z art. 5 ust. 2-3 ww. ustawy o samorządzie gminnym jednostkę pomocniczą tworzy rada gminy, w drodze uchwały, po przeprowadzeniu konsultacji z mieszkańcami lub z ich inicjatywy. Zasady tworzenia, łączenia, podziału oraz znoszenia jednostki pomocniczej określa statut gminy.

Zgodnie z § 1 Statutu Gminy i Miasta C.-L. mieszkańcy m.in. K. i S. tworzą wspólnotę samorządową gminy i miasta C.-L. zwaną dalej "gminą".

Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz. U. z 2013 r. poz. 200) określa nazwę miejscowości oraz jej części. W tabeli, będącej załącznikiem do tego rozporządzania znajduje się 8 kolumn, opisanych kolejno jako: nazwa miejscowości, rodzaj, gmina, powiat, województwo, identyfikator, dopełniacz, przymiotnik.

Należy zauważyć, że w pierwszej kolumnie "nazwy miejscowości" wymieniono zarówno miejscowości jak i części tych miejscowości. Patrząc do kolumny drugiej "rodzaj" można ustalić, które z nazw z kolumny pierwszej są miejscowościami, a które ich częściami.

Z wykazu wynika, że K. to wieś i S. to również wieś. Wynika z tego, że są to odrębne miejscowości, obie będące wsiami.

Mając na uwadze powołane wyżej uregulowania prawne stwierdzić należy, że w opisanym we wniosku stanie faktycznym miejscowością jest K. i miejscowością jest S.

Przepis art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych prawo do stosowania podwyższonych kosztów uzależnia od okoliczności, kiedy miejsce zamieszkania podatnika położone jest poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy.

Skoro wsie K. i S. są odrębnymi miejscowościami to Wnioskodawczyni przysługuje prawo podwyższenia w zeznaniu kosztów uzyskania przychodu.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.