IBPB-2-1/4511-55/15/MD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. , poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 kwietnia 2015 r. (data wpływu do Biura - 21 kwietnia 2015 r.), uzupełnionym 23 i 29 czerwca 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych częściowego sfinansowania przez pracodawcę transportu przez niego organizowanego - jest prawidłowe.

W dniu 21 kwietnia 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych częściowego sfinansowania przez pracodawcę transportu przez niego organizowanego.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 17 czerwca 2015 r., znak: IBPB-2-1/4511-55/15/MD, IBPB-2-1/4511-56/15/MD wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 23 czerwca 2015 r. (poprzez wniesienie opłaty) oraz 29 czerwca 2015 r. (data wpływu pisma z potwierdzeniem dokonania opłaty).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Spółka) jest producentem urządzeń gospodarstwa domowego, wyposażenia elektrycznego oraz artykułów dla branży motoryzacyjnej.

Spółka zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę.

Spółka organizuje dla swoich pracowników dowóz do zakładu pracy na określonej trasie. Pojazd służący do przewozu pracowników Spółki należy kwalifikować jako autobus w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.), jest to bowiem pojazd przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą.

Przewozy pracowników odbywają się na trasie: Ł.-T.-Ł. Przewozem zajmuje się wyspecjalizowana firma transportowa, która świadczy usługę przewozu na ww. trasie na rzecz pracodawcy. Firma transportowa wystawia z tego tytułu fakturę VAT raz w miesiącu i przekazuje ją Spółce.

Jak wynika z regulaminu wynagradzania, pracownicy korzystający z transportu organizowanego przez pracodawcę zobowiązali się oraz wyrazili zgodę na pokrycie części kosztów tego transportu z kwoty swojego wynagrodzenia. Spółka wypłacając kwotę wynagrodzenia poszczególnym pracownikom korzystającym z przejazdów, po odliczeniu należnych składek na ubezpieczenia społecznie oraz zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, każdemu pracownikowi potrąca z kwoty wynagrodzenia stałą kwotę tytułem pokrycia części kosztów transportu. Z kolei różnica pomiędzy całkowitą wysokością świadczenia przypadającego na jednego pracownika korzystającego z organizowanego przez pracodawcę transportu (ustalaną na podstawie faktury wystawianej co miesiąc przez firmę transportową) a kwotą potrącaną pracownikowi z wynagrodzenia jest pokrywana przez pracodawcę.

Wnioskodawca również w przyszłości będzie organizował dowóz swoich pracowników do pracy zgodnie z zasadami przedstawionymi powyżej.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

Czy przychód pracownika odpowiadający różnicy pomiędzy całkowitą wysokością świadczenia przypadającego w danym miesiącu na jednego pracownika korzystającego z organizowanego przez pracodawcę transportu (ustalanej na podstawie faktury wystawianej co miesiąc przez firmę transportową) a kwotą potrącaną pracownikowi z wynagrodzenia, korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych... W konsekwencji, czy Spółka jest zobowiązana jako płatnik do obliczenia, poboru i zapłaty zaliczki na podatek dochodowy z ww. tytułu na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawcy, przychód pracownika odpowiadający różnicy między całkowitą wysokością świadczenia przypadającego w danym miesiącu na jednego pracownika korzystającego z organizowanego przez pracodawcę transportu (ustalanej na podstawie faktury wystawianej przez firmę transportową) a kwotą potrącaną pracownikowi z wynagrodzenia, korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy.

W konsekwencji, Wnioskodawca uważa, że nie jest zobowiązany jako płatnik do obliczenia, poboru i zapłaty zaliczki na podatek dochodowy z ww. tytułu na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy:

Wnioskodawca jest zakładem pracy oraz płatnikiem w rozumieniu art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Spółka na podstawie przytoczonego przepisu jest zobowiązana jako płatnik obliczać i pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od przychodów ze stosunku pracy uzyskiwanych przez swoich pracowników.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu organizowanego przez pracodawcę dowozu pracowników autobusem w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy - Prawo o ruchu drogowym.

Jak wynika ze stanu faktycznego, Spółka zawarła umowę z przewoźnikiem, na podstawie której przewoźnik zobowiązał się do świadczenia usług transportu pracowników Spółki z miejscowości ich zamieszkania do zakładu pracodawcy. Tym samym, w oparciu o ww. umowę Spółka organizuje dowóz swoich pracowników, w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 14b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wskazano w stanie faktycznym, dowóz pracowników do zakładu pracy odbywa się przy wykorzystaniu pojazdu przeznaczonego konstrukcyjnie do przewozu więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, co w konsekwencji kwalifikuje ten pojazd na gruncie art. 2 pkt 41 ustawy - Prawo o ruchu drogowym jako autobus.

Powołany powyżej przepis ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależnia możliwości zastosowania zwolnienia z opodatkowania przedmiotowego świadczenia od tego, czy transport pracowników jest organizowany przy wykorzystaniu autobusu (w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy - Prawo o ruchu drogowym), który stanowi składnik majątkowy pracodawcy. W konsekwencji należy przyjąć, że zwolnienie ma również zastosowanie w przypadku, gdy transport jest organizowany przez pracodawcę w formie umowy z osobą trzecią (w analizowanym przypadku - z zewnętrznym przewoźnikiem).

Zwolniona z opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy jest wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu organizowanego przez pracodawcę dowozu, przy założeniu, że spełnione zostały opisane wyżej przesłanki wynikające z tego przepisu. Zgodnie ze stanem faktycznym, wartością świadczenia otrzymanego przez pracownika jest regulowana przez pracodawcę różnica pomiędzy stałą opłatą potrącaną z wynagrodzenia pracownika, a całkowitą wysokością świadczenia przypadającego w danym miesiącu na jednego pracownika korzystającego ze zorganizowanego przez pracodawcę transportu.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym przychód pracownika, odpowiadający różnicy pomiędzy całkowitą wysokością świadczenia przypadającego w danym miesiącu na jednego pracownika korzystającego z organizowanego przez pracodawcę transportu (ustalanej na podstawie faktury wystawianej co miesiąc przez firmę transportową) a kwotą potrącaną pracownikowi z wynagrodzenia, korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy.

W konsekwencji Spółka nie jest zobowiązana jako płatnik do obliczenia, poboru i zapłaty zaliczki na podatek dochodowy z ww. tytułu na podstawie art. 31 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego zaistniałego stanu faktycznego. W zakresie przedstawionego zdarzenia przyszłego zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W myśl art. 12 ust. 3 cyt. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Zgodnie z ust. 2b tego przepisu - jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia "nieodpłatnego świadczenia" zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym - generalnie - jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca organizuje dla pracowników dowóz do zakładu pracy na określonej trasie. W tym celu Wnioskodawca zawarł umowę z zewnętrzną firmą na świadczenie usług transportowych. Firma transportowa wystawia z tego tytułu fakturę VAT. Część kosztów z tego tytułu pokrywa Wnioskodawca.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu organizowanego przez pracodawcę dowozu pracowników autobusem w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.).

Wykorzystywane do przewozu pracowników autobusy są pojazdami samochodowymi przeznaczonymi konstrukcyjnie do przewozu więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą i tym samym spełniają definicję autobusu zawartą w art. 2 pkt 41 ustawy - Prawo o ruchu drogowym. W związku z wewnętrznymi uregulowaniami, odpłatność danego pracownika za prawo do skorzystania z przewozów jest niższa niż wartość kosztu usługi przewozu ponoszonego przez Wnioskodawcę. Tym samym dochodzi do sytuacji otrzymania przez pracownika Wnioskodawcy częściowo nieodpłatnego świadczenia usługi przewozu. Wartość odpłatności pracownika jest mu potrącana comiesięcznie z wynagrodzenia, za jego uprzednią zgodą.

Powołany powyżej przepis art. 2 pkt 41 ustawy - Prawo o ruchu drogowym stanowi, że użyte w ustawie określenie autobus oznacza pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą.

Analizowany przepis dotyczący zwolnienia z podatku dochodowego istotnie - jak słusznie stwierdził Wnioskodawca - nie uzależnia możliwości zastosowania zwolnienia z opodatkowania przedmiotowego świadczenia od tego, czy transport pracowników jest organizowany przy wykorzystaniu autobusu, który stanowi składnik majątkowy pracodawcy.

W związku z powyższym należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że przychód pracowników Wnioskodawcy z tytułu otrzymania częściowo nieodpłatnego świadczenia przewozu autobusem do i z zakładu pracy nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym na Wnioskodawcy, jako płatniku nie ciąży obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od ww. przychodu.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.